Η διαδρομή ήταν η ίδια. Αυτή που είχαν κάνει δεκάδες, εκατοντάδες φορές στη ζωή τους. Ένα πολύβουο μελίσσι από τον σταθμό Seven Sisters και το High Road που όσο πήγαινε πιο βόρεια πύκνωνε κι άλλο. Η διαδρομή που πολλοί την έκαναν με τα παιδιά τους ή τις γυναίκες τους, η διαδρομή που έκαναν παλιότερα οι πατεράδες τους, οι παππούδες τους ή κι οι πιο παλιές γενιές. Ήταν ένα ακόμα ματς των αγαπημένων τους Σπερς, μια ακόμα βόλτα στο Γουάιτ Χαρτ Λέιν. Αλλά εκείνη η διαδρομή ήταν διαφορετική στις 14 Μαΐου του 2017 όταν 31.848 άνθρωποι είδαν την τελευταία παράσταση της Τότεναμ στην ιστορική της έδρα, λίγο πριν αυτή αποτελέσει παρελθόν για να μετατραπεί σε μια νέα. Η διοίκηση της Τότεναμ αποχαιρέτισε το γήπεδο γράφοντας σε ένα μεγάλο πίνακα “Το Φινάλε” κι ο κόσμος είχε ένα περίεργο συναίσθημα, μια γλυκόπικρη γεύση.
Από την μια, τα πλάνα για τη γιγάντωση του συλλόγου με ένα νέο, μεγαλύτερο, υπερσύγχρονο γήπεδο που θα μπορούσε να βοηθήσει την ομάδα, από την άλλη, η στενοχώρια για ακόμα έναν ναό του ποδοσφαίρου που θα γκρεμιζόταν μετά από 118 χρόνια ζωής. Γλυκόπικρη επίσης γιατί η ομάδα έδωσε τη μάχη της για τον τίτλο, αλλά δεν άντεξε στο τέλος. Η ομάδα του Μαουρίτσιο Ποτσετίνο κατέκτησε τη 2η θέση και τρεις αγωνιστικές πριν το τέλος αποχαιρέτισε το Γουάιτ Χαρτ Λέιν με μια νίκη με 2-1 επί της Μάντεστερ Γιουνάιτεντ με πολλούς ανθρώπους που φόρεσαν τη φανέλα της να βρίσκονται εκεί για το φινάλε. Αρντίλες, Ζινολά, Κράουτς, Ντάβιντς, Μπερμπάτοφ ήταν εκεί για να δουν τον Χάρι Κέιν να σκοράρει το γκολ 5.272 μέσα στο ίδιο γήπεδο και να χαρίζει τη 1.472η νίκη των Σπερς, παρά το γκολ του Γουέιν Ρούνεϊ. Πολύς κόσμος πάτησε χορτάρι μετά τη λήξη και γιόρτασε το τέλος ενός τεράστιου κεφαλαίου, ελπίζοντας ότι στην αρχή της σεζόν 2018-19 θα μπορούσε να παρακολουθεί την αγαπημένη του ομάδα στο νέο γήπεδό της.
Η εικόνα του νέου σταδίου της Τότεναμ
13 Ιανουαρίου 2019, η Τότεναμ αντιμετωπίζει ξανά τη Γιουνάιτεντ σε ένα πολύ σημαντικό παιχνίδι και για τις δύο ομάδες. Πολλά έχουν αλλάξει, πολλά έχουν μείνει ίδια. Το γήπεδο όμως των Σπερς δεν είναι ακόμα έτοιμο. Το αρχικό πλάνο ώστε να μπει η ομάδα στο παιχνίδι με τη Λίβερπουλ τον Σεπτέμβριο δεν τελεσφόρησε. Το Γουέμπλεϊ πήρε παράταση τουλάχιστον μέχρι τον Οκτώβριο και στη συνέχεια, μέσα στο Δεκέμβριο ανακοινώθηκε ότι ούτε το ματς με τη Γιουνάιτεντ θα μπορέσει να διεξαχθεί στο νέο γήπεδο. Το νέο πλάνο είναι στις 2 Μαρτίου να μπορέσει να υποδεχτεί την Άρσεναλ στο σπουδαίο ντέρμπι του Βόρειου Λονδίνου, αλλά με τόσες καθυστερήσεις κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος. Δεν είναι λίγοι οι οπαδοί της Άρσεναλ που δηλώνουν σίγουροι ότι δεν θα παίξουν εκεί, καθώς λένε ότι η Τότεναμ φοβάται πάρα πολύ να εγκαινιάσει το νέο στάδιο με το χειρότερο δυνατό αποτέλεσμα. Μια ήττα απέναντι στη μισητή Άρσεναλ. Λέγεται ότι ίσως κι η Πρέμιερ Λιγκ να μην αφήσει την ομάδα να αλλάξει έδρα για τα τελευταία 2-3 εντός έδρας ματς της σεζόν, αν έχουμε και νέα καθυστέρηση. Ένα φιάσκο που εκτός από την χρονική καθυστέρηση, στοιχίζει και οικονομικά. Τα πρώτα νούμερα για κόστος 400 εκατομμυρίων λιρών φάνηκαν υπερβολικά αισιόδοξα, πήγαμε στα 750 και πλέον οι υπολογισμοί δείχνουν ότι το ποσό φτάνει στο 1 δις, με τους Σπερς να έχουν πάρει δάνεια ύψους 450 εκατομμυρίων. Όπως είναι λογικό, αυτό έχει επηρεάσει τη μεταγραφική πολιτική του συλλόγου, που δίνει τη μάχη του στο χορτάρι με πολύ μικρότερο μπάτζετ από των αντιπάλων και δεν είναι λίγοι οι οπαδοί της Τότεναμ που αναρωτιούνται τι θα γινόταν αν η ομάδα είχε μείνει στο Γουάιτ Χαρτ Λέιν κι αγόραζε ποδοσφαιριστές.
Εκπληκτική φωτογραφία από ματς απέναντι στην Τσάρλτον το 1932
Ένα γήπεδο που άνοιξε τις πόρτες του το 1899 όταν η Τότεναμ αναγκάστηκε να ψάξει για έδρα καθώς αγωνιζόταν σε δημόσια έκταση και συνεπώς δεν μπορούσε να κόψει εισιτήρια και να έχει έσοδα. Η έκταση που βρέθηκε ήταν ιδιοκτησία μιας ζυθοποιίας η οποία είχε εκεί θερμοκήπια. Όπως λέει η ιστορία, το γήπεδο για αρκετά χρόνια δεν είχε όνομα και το Γουάιτ Χαρτ Λέιν (που δεν ήταν το επίσημο όνομα) δεν είναι σίγουρο πώς προέκυψε τελικά, μια που ο συγκεκριμένος δρόμος δεν είναι ακριβώς δίπλα στο γήπεδο. Πιθανότερη εκδοχή ότι οφείλεται στο γεγονός ότι εκεί μαζεύονταν οι οπαδοί πριν τους αγώνες. Όπως και να ‘χει, οι κερκίδες από την παλιά έδρα μεταφέρθηκαν στη νέα τοποθεσία κι η Τότεναμ απέκτησε ιδιόκτητη έδρα, ένα γήπεδο που φυσικά επεκτάθηκε και μεγάλωσε πολλές φορές μέσα στη ζωή του από το 1899 μέχρι το 2017, καθώς ξεκίνησε από 5.000 περίπου θέσεις, έφτασε μέχρι τις 75.000 τη δεκαετία του 1930 για να πέσει στις 36.000 στα τελευταία του χρόνια.
Ο πετεινός κατά τη διάρκεια εργασιών επέκτασης του σταδίου το 1934
Ένα από τα χαρακτηριστικά του γηπέδου ήταν ο μεγάλος χάλκινος πετεινός πάνω στην μπάλα, το έμβλημα της ομάδας που υπήρχε στο γήπεδο από το 1909. Σύμφωνα με τον ιστορικό της Τότεναμ Τζον Φένλι σε συνέντευξή του στον Γκάρντιαν, ο κόσμος για μια περίοδο πήγαινε στα ματς κουβαλώντας μαζί του ζωντανούς πετεινούς, ενώ για κάποιο χρονικό διάστημα, στο γήπεδο υπήρχε “υπάλληλος” που κοπανούσε σκουπιδοτενεκέδες για να διώχνει τα περιστέρια που πήγαιναν και κάθονταν στο άγαλμα. Κάπου μεταξύ 1940 και 1950 είχε κυκλοφορήσει η φήμη ότι το άγαλμα ήταν μέσα γεμάτο χρυσό και μάλιστα είχε συλληφθεί κάποιος που προσπάθησε να ανέβει ψηλά και να το κλέψει. Αρκετά αργότερα, τη δεκαετία του 1980 ο τότε πρόεδρος της Τότεναμ Ίρβινγκ Σκόλαρ αποφάσισε να σταματήσει τις φήμες για τον κρυφό… θησαυρό. Έδωσε εντολή και ο πετεινός ανοίχτηκε για να ανακαλύψουν ότι μέσα υπήρχε μόνο ένα παλιό εγχειρίδιο. Μία ρέπλικα κατασκευάστηκε με 3D και έχει τοποθετηθεί στην στέγη του νέου σταδίου, αντιγράφοντας μέχρι και τα σημάδια του αρχικού πετεινού (που ο αστικός μύθος θέλει να έχει προξενήσει ο Γκασκόιν με ένα αεροβόλο). Τα παλιότερα αγάλματα θα χρησιμοποιηθούν σε άλλα σημεία του νέου γηπέδου.
Θα ακουστεί ρομαντικό και γλυκανάλατο, αλλά οι ιστορίες που έχουν να πουν αυτά τα γήπεδα δεν μπορούν να συγκριθούν με τα σημερινά νέα στάδια των ανέσεων που συχνά δεν έχουν δικό τους χαρακτήρα. Η ανατολική εξέδρα χρησιμοποιήθηκε κατά τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο από το Υπουργείο Πολέμου της Αγγλίας και μετατράπηκε σε εργοστάσιο παραγωγής πυρομαχικών, αλλά και προστατευτικών αντικειμένων, όπως μάσκες αερίου. Στο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο ίδιος χώρος έγινε νεκροτομείο για τα θύματα των βομβαρδισμών. Ένα γήπεδο που ήταν κάτι περισσότερο από χώρος διεξαγωγής αγώνων ποδοσφαίρου, ήταν μέρος της ιστορίας του Λονδίνου, σχεδόν ένας ζωντανός οργανισμός.
Και φυσικά μέρος της ιστορίας της Τότεναμ. Εκεί που έκανε μια μαγική ανατροπή στο πρώτο της ευρωπαϊκό παιχνίδι για το Πρωταθλητριών, κερδίζοντας με 8-1 την Γκόρνικ από την Πολωνία και γυρίζοντας το 4-2 του πρώτου αγώνα. Ενός αγώνα για τον οποίοι οι Πολωνοί έλεγαν ότι οι παίκτες της Τότεναμ δεν… ήταν άγγελοι κι έπαιξαν πολύ βρώμικα και σκληρά. Αυτό προξένησε αντιδράσεις στο Λονδίνο και το Γουάιτ Χαρτ Λέιν κόχλαζε στη ρεβάνς. Οπαδοί εμφανίστηκαν ειρωνικά ντυμένοι άγγελοι και το “Glory, glory Hallelujah, and the Spurs go marching on” έγινε το τραγούδι της ομάδας. Το… θεατρικό μετατράπηκε σε μόδα και οι οπαδοί συνήθιζαν να εμφανίζονται μασκαρεμένοι στα παιχνίδια της ομάδας εκείνη τη χρυσή διετία, όταν κι η Τότεναμ μπροστά σε σχεδόν 65.000 θεατές κέρδισε την Μπενφίκα του Εουσέμπιο στα ημιτελικά, αλλά τελικά αποκλείστηκε. Ο κόσμος της Τότεναμ έζησε στο Γουάιτ Χαρτ Λέιν τα πρωταθλήματα της ομάδας, τις πορείες για τα αρκετά της κύπελλα σε Αγγλία και Ευρώπη. Φυσικά έζησε και απογοητεύσεις. Οι οπαδοί της περιμένουν το νέο τους σπίτι για να μπορέσουν μαζί να ζήσουν μια νέα εποχή του συλλόγου.
Ο 1,5 χρόνος που πέρασε από το τελευταίο παιχνίδι στο Γουάιτ Χαρτ Λέιν δεν άλλαξε και πολλά στην Τότεναμ. Η ομάδα συνεχίζει να παλεύει στις υψηλότερες θέσεις, συνεχίζει να έχει καλά αποτελέσματα, να δίνει μάχες για την κορυφή, συνεχίζει να παλεύει με εξαιρετικά προσεγμένο μπάτζετ και συνεχίζει να έχει προπονητή τον Ποτσετίνο. Το όνομά του παίζει όλο και περισσότερο για τη Γιουνάιτεντ, ο κόσμος ανησυχεί γιατί θεωρεί ότι σε μεγάλο ποσοστό η εικόνα της Τότεναμ οφείλεται στον προπονητή και φοβάται ότι η είσοδος στο νέο στάδιο μπορεί τελικά να βρει την ομάδα σε χειρότερη κατάσταση αν χάσει τον προπονητή της και συνεχίσει την ίδια πολιτική στις μεταγραφές (κάτι από το οποίο επηρεάστηκε κι η Άρσεναλ με το δικό της γήπεδο). Ο Αργεντινός κόουτς έκανε δηλώσεις πρόσφατα στις οποίες σύγκρινε τα χρήματα που έχει ξοδέψει η ομάδα του με άλλες ομάδες, λέγοντας ουσιαστικά ότι για να μείνει ανταγωνιστική η Τότεναμ θα πρέπει να ξοδέψει περισσότερα για παίκτες. Μήνυμα αποχώρησης ή απλά περιγραφή πραγματικότητας; Κατά σύμπτωση. απέναντί του θα βρει τον Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ, που είχε φτάσει πολύ κοντά να φορέσει τη φανέλα της Τότεναμ το 1998 όταν και δεν ήταν βασική επιλογή στη Γιουνάιτεντ. Ο Νορβηγός αρνήθηκε να φύγει, αποφάσισε να δώσει μάχη για να δείξει την αξία του στο Ολντ Τράφορντ κι η ιστορία είναι γνωστή, με την Τότεναμ να ζημιώνεται φυσικά. Αρκετά χρόνια μετά, τα πρώτα καλά αποτελέσματά του έχουν κάνει ήδη αρκετούς να ζητούν τη μονιμοποίησή του στο Ολντ Τράφορντ. Κι ίσως ο Νορβηγός να παίξει και πάλι ρόλο, έστω και άθελά του, στην ιστορία της Τότεναμ.