Καλοκαίρι, Αύγουστος, FIBA Basketball και εθνικές ομάδες.  Αξέχαστες βραδιές, ιστορικές κόντρες, μεγάλοι ήρωες. Αυτοί είναι οι δέκα καλύτεροι παίχτες που είδαμε στο “παγκόσμιο γήπεδο” και στις διεθνείς διοργανώσεις του αιώνα που διανύουμε.

Νοσταλγία. Είναι αυτές οι θερινές νύχτες όπου μια χώρα γίνεται ένα, μπροστά στον μεγάλο στόχο. Η τρέλα του Αυγούστου και των μεγάλων διοργανώσεων, οι ήρωες που στοίχειωσαν τις βραδιές και τη σκέψη μας για πολλά χρόνια. Παγκόσμιο ή Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, Ολυμπιακοί Αγώνες.

Αυτοί είναι δέκα κορυφαίοι FIBA Players του 21ου αιώνα.

 

Τόνι Πάρκερ

Ο Γάλλος ακροβάτης και ηγέτης μιας σπουδαίας γενιάς για το γαλλικό μπάσκετ. Υπέμεινε ταπεινώσεις, άσχημα αποτελέσματα και μεγάλες ήττες για να φτάσει υπομονετικά στην κορυφή, στη Λιουμπλιάνα το 2013.

Το ερώτημα για τον Πάρκερ ήταν εάν θα μπορούσε να είναι το ίδιο αποτελεσματικός σε ένα αγωνιστικό περιβάλλον με σαφώς λιγότερους διαθέσιμους χώρους σε σχέση με το ΝΒΑ όπου έκανε θραύση.  Το κατάφερε. Ταχύτατος, ασυναγώνιστος στο ανοιχτό γήπεδο και εξαιρετικός finisher στη ρακέτα, ένας από τους καλύτερους “κοντούς” στην ιστορία των διεθνών διοργανώσεων. Όχι ο καλύτερος, γιατί “Γκάλης”.

 

Σαρούνας Γιασικεβίτσιους

Ο πιανίστας. Ο μεγάλος ηγέτης των Λιθουανών συμμετείχε σε 4 Ολυμπιάδες, συνδυάζοντας τη μυσταγωγία της Βαλτικής και την αμερικανική εξωστρέφεια αλλά και τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα στο παιχνίδι και στον τρόπο έκφρασης του. Αξέχαστες παραστάσεις απέναντι στους Αμερικανούς  αλλά και το 2003, στην επίδειξη δύναμης της πυραυλοκίνητης “Λιέτουβα”  στη Σουηδία.

Ο Σάρας ήταν η επιτομή του ηγέτη. Παίχτης-κομπιούτερ, αποφάσιζε και εκτελούσε με τεράστια ακρίβεια στα δύσκολα. Ένας από τους καλύτερους fast break-makers που έχουμε δει ποτέ στα γήπεδα μπάσκετ και μια πολύ ισχυρή, larger than life προσωπικότητα.

 

Καρμέλο Άντονι

Ο FIBA Μέλο ήταν η καλύτερη έκδοση του Καρμέλο. Ο καλύτερος  παίχτης που είχαν να παρουσιάσουν οι Αμερικανοί στο γήπεδο των διεθνών διοργανώσεων καθότι τα χαρακτηριστικά του τον βοηθούσαν να είναι σούπερ-αποτελεσματικός στο συγκεκριμένο αγωνιστικό οικοσύστημα.

Ο Μέλο έφαγε όλα τα ηχηρά χαστούκια των ομάδων αυτής της γενιάς  (σε Αθήνα-Σαϊτάμα), όμως ήταν ο πυλώνας στην επιστροφή της αμερικανικής ομάδας στην κορυφή. Χέρι-αλφάδι από την περίμετρο, μέγεθος, δύναμη, μεγάλη παραγωγική ικανότητα στο χαμηλό ποστ. Ήταν ακριβώς ο Shooting-forward που χρειάζονταν οι ΗΠΑ για να ανοίξουν τις κλειστές διεθνείς άμυνες με τον Σιζέφσκι να τον τοποθετεί μέχρι και στη θέση “5” στο Λονδίνο.

 

Χουάν Κάρλος Ναβάρο

Ο “Βασιλιάς”. Από τον Ναβάρο έχω δει μερικές από τις πιο επικές καλοκαιρινές παραστάσεις , από αυτές που θυμάσαι για πάντα. Ήταν ο μόνος που ξεσήκωνε μνήμες  μεγάλων ηρώων του παρελθόντος σε βαθμό που σε έκανε να πιστεύεις στη μετενσάρκωση.

Η «πυρηνική κεφαλή» των Ισπανών και ο έτερος ηγέτης του δίπλα στο alter ego,  Πάου Γκασόλ. Όταν οι Ισπανοί ήθελαν ένα μεγάλο καλάθι, στρέφονταν αποκλειστικά σε αυτόν. Όλοι, μα όλοι, έκαναν στην άκρη για να μπορέσει ο Ναβάρο να εκτοξεύσει λίγη μαγεία μέσα από τις φονικές βόμβες του. Ο πιο φονικός καρπός που έχουμε δει στα γήπεδα της FIBA.

 

Κέβιν Ντουράντ

Πήρε τα ηνία του ηγέτη που μπορεί να κάνει τη διαφορά για τους Αμερικανούς στις διεθνείς διοργανώσεις δείχνοντας πολύ γρήγορα τι μπορεί να κάνει, στο Παγκόσμιο της Τουρκίας το 2010.

Με την έλευση του Ντουράντ τελείωσαν οι στατικές ζώνες, οι «βαθιές» βοήθειες στο ζωγραφιστό και τα επιθετικά double teams. O Durantula σκόρπιζε “θάνατο” και τα σουτ του ακολουθούσε η νεκρική σιγή στις κερκίδες. Το μέγεθος ενός τέτοιου σουτέρ ήταν αδύνατο να ματσαριστεί από τις άμυνες ειδικά από τη στιγμή που ο Ντουράντ έφερε μαζί το όπλο του υποδειγματικού shot selection. Ο νυν φόργουορντ των Σανς αποτέλεσε το σύμβολο της αμερικανικής υπεροχής στα τουρνουά που έλαβε μέρος.

 

Ντιρκ Νοβίτσκι

Το “πάντσερ”. Ο τεράστιος Ντιρκ άλλαξε τη μοίρα των Γερμανών. Η μεγαλύτερη επίδραση ατόμου στο ομαδικό αποτέλεσμα που έχουμε δει σε αυτές τις διοργανώσεις, στη νεότερη εποχή.

Ο Νοβίτσκι κουβάλησε μια μέτρια γερμανική ομάδα γεμάτη ρολίστες της δεύτερης ζώνης του ευρωπαϊκού μπάσκετ, στην ελίτ. Τόνοι μαχητικότητας, πολλά ψυχικά αποθέματα, κρύο γερμανικό αίμα, μερικά μεγάλα ρεκόρ σκοραρίσμτος και μια κουλ περσόνα που αγάπησε όλη η μπασκετική κοινότητα. Τεράστιος.

 

Λούις Σκόλα

Το ball-boy του τελικού του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος του 1990 ανάμεσα σε Γιουγκοσλάβους και Σοβιετικούς, εξελίχθηκε σε έναν από τους πιο κυρίαρχους παίχτες των διεθνών διοργανώσεων. Ο θρύλος των “γκάουτσος” έπαιζε στην εθνική ομάδα της χώρας του μέχρι τα βαθιά αθλητικά γεράματα και μπορούσε ακόμα να κάνει τη διαφορά.

Σπάνιος συνδυασμός ωμού αμερικανικού physicality και ευρωπαϊκής σκέψης, αποτέλεσε άλυτο γρίφο για τους αντιπάλους με την ικανότητα να διαλύσει οποιονδήποτε στο χαμηλό ποστ αλλά και να παράγει από έξω. Μεγάλος νικητής με τεράστια ψυχικά αποθέματα.

 

Πάου Γκασόλ

Η απεικόνιση της κυριαρχίας των Ιβήρων στις διεθνείς διοργανώσεις και ο ηγέτης μιας εκ των πιο δυνατών εθνικών ομάδων μπάσκετ που είδε ιστορικά ο πλανήτης. Η χρυσή γενιά των Ισπανών βρήκε στον Πάου τον παίχτη-σύμβολο και παράλληλα μια ενωτική προσωπικότητα εντός και εκτός παρκέ για να πορευθεί στην κορυφή.

Ο Πάου κουβάλησε τους Ισπανούς  σε διάφορους άθλους όπως το Παγκόσμιο του 2006 ή το Ευρωπαϊκό του 2015 με εμφανίσεις που καθήλωσαν την παγκόσμια μπασκετική κοινότητα. Η απόλυτη τεχνική αρτιότητα για παίχτη αυτού του μεγέθους γαρνιρισμένη με μπόλικα fundamentals και διάθεση υπηρέτη έτοιμου να θυσιάσει το «εγώ» του για να σκρινάρει, να αμυνθεί και να εκτελέσει όλες αυτές τις καθόλου «γκλαμουράτες» λεπτομέρειες νίκης. Αυτοκρατορικός.

 

Ντέγιαν Μποντιρόγκα

Αντιγράφω από παλιό κείμενο μου στο Hoopfellas γιατί η παράγραφος αυτή είναι όλα όσα θέλω να πω και σήμερα.

“The Boss. Ο Μπόντι είναι ο παλιός της λίστας, όμως έχει κάνει πολλά από τα θαύματα του μετά το 2000 για αυτό και παίζει σε αυτό το παρκέ. Στο παιχνίδι του  Μποντιρόγκα εμπεριέχονται στο μέγιστο όλα τα μαγικά φίλτρα και μαντζούνια του αθλήματος στην Ευρώπη, συνθέτοντας μια μπασκετική Britannica και την απάντηση στο “run & jump ” style και την αθλητική υπεροχή των Αμερικανών.  Μακράν ο παίκτης με τα μεγαλύτερα intangibles σε αυτή τη σούπερ-λίστα.  Ιδανικός closer (επική η παράσταση του στον τελικό του 2002), παρουσίασε μια τεχνική υπεροχή και μια ταχύτητα στη σκέψη που δεν μπόρεσε να ματσαριστεί από κανέναν. Το πιο σταθερό χέρι στα τελευταία δύο λεπτά ενός μεγάλου ματς. Στον τελικό της Τουρκίας έκανε στην άκρη τον πτυχιούχο αλλά άπειρο σε τέτοιους «τοκετούς» γιατρό Πέτζα και ξεγέννησε (μαζί με τον Σκεπάνοβιτς) σαν πρακτική μαμή το μωρό εν μέσω καταιγίδας. Ουσιαστικά ο Μποντίρογκα ήταν το τελευταίο φόβητρο της μεγάλης των “Γιούγκο” σχολής απέναντι στον υπόλοιπο πλανήτη. Sex & droga, Bodiroga.”

Αυτά.

 

Μανού Τζινόμπιλι

Μanudona. Ο απόλυτος παίχτης των διεθνών διοργανώσεων. Ο Τζινόμπιλι έφερνε μαζί του την αύρα των σούπερ-σταρ του ΝΒΑ στο παρκέ της FIBA όπου ήταν πρακτικά ανίκητος. Η προσαρμοστικότητα και η ακριβής μετάφραση του παιχνιδιού του στα δύο “γήπεδα” ήταν κάτι σπάνιο.

Ο Μάνου σούταρε, επιτιθόταν στο καλάθι με ασύλληπτη λατινική αγριότητα,  επιβαλλόταν με τη σκληράδα και την αθλητικότητα του, πάσαρε όπως ο Πέπε Σάντσεθ ή ο Πριγκιόνι, αμυνόταν και  κυρίως νικούσε. Όταν η μπάλα έκαιγε, ήταν πάντα εκεί για να κάνει το αδύνατο, δυνατό. Ο Τζινόμπιλι ήταν η επιτομή του “Παγκόσμιου Παίχτη”.