Η μάχη των ισπανόφωνων χωρών θα αποτελέσει το τελευταίο πιάτο που όλοι περιμένουμε με ανυπομονησία να σερβιριστεί στο τραπέζι της φετινής διοργάνωσης. Δύο ομάδες που απλά δεν έχουν μάθει να κάνουν πίσω για κανέναν λόγο. Δύο σύνολα που, ορμώμενα από την πρόσφατη ένδοξη ιστορία τους, έχουν ποτιστεί με το μικρόβιο της νίκης. Έχουν γαλουχήσει έναν απίστευτο χαρακτήρα μέσα από τις διαχρονικά πιο σκληρές μάχες αυτών των τουρνουά, μαθαίνοντας σε βάθος την τέχνη του να «μένω όρθιος», αφήνοντας τον αντίπαλο στο έδαφος μετά το τελικό σφύριγμα. Η κουλτούρα νικητή και η παράδοση είναι γραμμένη στο DNA τους. Κανένας δεν κατάφερε να τους επιβληθεί στα γήπεδα της Κίνας όπου επιβίωσαν επιστρέφοντας από δύσκολες στιγμές, ισορροπώντας όταν κάποιες φορές έμοιαζαν να κρατιούνται με τα δάχτυλα τους στο γκρεμό. Η Ισπανία και η Αργεντινή. Δύο μπασκετικοί «συγγενείς» με τεράστια αλληλεπίδραση.
Ίσως αυτή η μάχη των ανυπότακτων πνευμάτων να είναι στη παρούσα φάση πιο θελκτική από μια αντίστοιχη πολλών, μεγάλων αστεριών. Η Αργεντινή μοιάζει ως ομάδα που είναι φτιαγμένη από ατσάλι. Έχει τρομερό αγωνιστικό ρυθμό, ηθικό στα ύψη και σπάνια πίστη και αυτοπεποίθηση σε αυτό που δουλεύει και μπορεί να εκτελέσει στο παρκέ. Η παρουσία του μοναδικού Λουίς Σκόλα έχει μετατρέψει τη πορεία της Αργεντινής στην πιο ρομαντική ιστορία του φετινού Παγκοσμίου Κυπέλλου. Απέναντι στους Λατινοαμερικάνους παρατάσσεται μια μηχανή νικών. Οι Ισπανοί έκαναν ουσιαστικά επίδειξη συνοχής και αλτρουισμού, λύνοντας κάθε εύκολη και δύσκολη εξίσωση στη διοργάνωση. Απέδειξαν ότι είναι η ομάδα που ξέρει να βρίσκει το κατάλληλο μονοπάτι ακόμα και υπό καθεστώς συσκότισης. Ο ημιτελικός με την Αυστραλία είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Οι Boomers ήταν καλύτεροι στη μεγαλύτερη διάρκεια του παιχνιδιού όμως δεν μπόρεσαν να δώσουν το τελικό χτύπημα στους Ίβηρες όταν αυτοί έμοιαζαν έτοιμοι να παραδοθούν. Ξέρετε, όταν έχεις το φίδι πεσμένο, να ψυχορραγεί, πρέπει να του κόψεις το κεφάλι. Η συνέχεια της αναμέτρησης πιστοποίησε αυτό που όλος ο πλανήτης γνώριζε ήδη.
Καμία ομάδα δεν έχει τόσο ανεπτυγμένο μέσα της το φονικό ένστικτο όσο η ισπανική…
Δεν είναι τυχαίο ότι στον τελικό θα βρεθούν αντιμέτωπες οι δύο πιο αποτελεσματικές άμυνες του τουρνουά. Η φύση της τακτικής προσέγγισης και της γενικότερης συμπεριφοράς τους στα μετόπισθεν είναι διαφορετική, όμως αμφότερες είναι εξίσου αποτελεσματικές. Η Αργεντινή είναι πιο «φυσική», πιο aggressive. Πιέζει τη μπάλα, βάζει συνεχώς τα χέρια επάνω σε αυτήν και έχει μετατρέψει σε δεύτερη φύση το να θυσιάζει κορμιά για να προστατέψει τον κεντρικό της διάδρομο. Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, οι παίχτες του Σέρχιο Ερνάντες χωρίς δισταγμό τοποθετούν το κορμί τους στα «χαρακώματα» για να κλείσουν κάθε πιθανό διάδρομο στην επίθεση. Παίχτες όπως ο Καμπάτσο, ο Ντεκ και ο Γκαρίνο κάνουν καταπληκτική δουλειά επάνω στη μπάλα και μακριά από αυτήν.
Η ισπανική άμυνα είναι μια ωδή στο έξυπνο παιχνίδι και τα περίφημα fundamentals (βασικά του αθλήματος). Δεν είναι τόσο σκληρή, φυσική, όσο αυτή των Αργεντινών όμως στη πραγματικότητα αποτελεί την πιο δυσεπίλυτη εξίσωση του τουρνουά. Είναι πολύ δουλεμένη σε επίπεδο περιστροφών, χάνει σπάνια «θέσεις», χαρακτηρίζεται από υψηλό IQ όταν καλείται να «τζογάρει» (παγίδες, βάθος και ένταση αμυντικών βοηθειών ανάλογα με τη περίσταση), όντας πολύ αποτελεσματική στο να κατευθύνει την εκτέλεση της επίθεσης στα χέρια και στο σημείο του παρκέ που αυτή έχει επιλέξει εξ αρχής. Ο Μαρκ Γκασόλ είναι ογκόλιθος, ο Ρούντι Φερνάντεθ (όπως έχουμε σημειώσει πολλάκις στο Hoopfellas) τα τελευταία χρόνια ένας από τους πιο ικανούς παίχτες στην Ευρώπη σε καταστάσεις βοήθειας στα μετόπισθεν.
Θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον η προσπάθεια της Αργεντινής να ξεκλειδώσει την ισπανική άμυνα. Τα βασικά της όπλα βρίσκονται σε «καλό φεγγάρι». Έχει παίχτες που μπορούν να δημιουργήσουν, μπορεί να παράγει σε συνθήκη μισού ή ανοιχτού γηπέδου. Ένα από δυνατά χαρτιά του συνόλου του Ερνάντες είναι η ικανότητα του να επισκέπτεται με μεγάλη συχνότητα τη γραμμή των προσωπικών (22.9 εκτελέσεις στο τουρνουά). Οι Ισπανοί επιτρέπουν μόλις 14.9 προσωπικές στη διοργάνωση. Με τη σειρά τους οι Ίβηρες ποντάρουν πολύ στο περιφερειακό σουτ (30.0 προσπάθειες). Μπορεί στα ματς της Κίνας να μην ιδιαίτερα εύστοχοι συνολικά (31.9%) όμως η παρουσία τόσων καλών σουτέρ δεν επιτρέπει στις άμυνες να «τζογάρουν» κερδίζοντας αυτά τα πολύτιμα εκατοστά χώρου που εν τέλει κάνουν τη διαφορά.
Εν κατακλείδι, έχουμε μπροστά μας μια αμφίρροπη μάχη. Οι Ισπανοί έχουν περισσότερο βάθος σαν ομάδα όμως είναι η πρώτη φορά φέτος που θα βρουν μπροστά τους ένα σύνολο το ίδιο δυνατό στο κομμάτι της συναισθηματικής νοημοσύνης. Θα είναι σημαντικό το ποιος εκ των δύο θα πάρει το τιμόνι του παιχνιδιού στα χέρια του στη τελική ευθεία, δεδομένου του ότι εκατέρωθεν ξέρουν να διαχειριστούν πολύ καλά μια τέτοια κατάσταση. Κάποια χρόνια πριν, σε εκείνον τον τρομερό ημιτελικό της Σαϊτάμα ψάχναμε την απάντηση για το ποιος εκ των δύο κυρίαρχων FIBA-ομάδων εκείνης της περιόδου θα επικρατούσε σε μια πιθανή σύγκρουση. Ο Νοτσιόνι αστόχησε σε εκείνο το ανοιχτό σουτ από τη γωνία στην εκπνοή του ματς και οι Ισπανοί επιβίωσαν. Kατά τη γνώμη μου ήταν ένα από τα σημαντικότερα παιχνίδια στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ήρθε η ώρα για το remake…