Όσο κι αν ψάξεις, δύσκολα θα βρεις, ομαδικό άθλημα που έχει χαρίσει στην Ελλάδα περισσότερες και μεγαλύτερες επιτυχίες από το μπάσκετ. Κι αν τα προηγούμενα χρόνια, οι ελληνικές ομάδες είχαν πέρα από τη δεδομένη τεχνογνωσία και μπόλικο χρήμα να επενδύσουν, τα τελευταία χρόνια τα αγωνιστικά αποτελέσματα έχουν να κάνουν αποκλειστικά και μόνο με αυτό που θεμελιώθηκε από το 1987 και μετά: Τη γνώση.

Οι Έλληνες παίκτες είναι πια μικροί προπονητές. Παίζουν πρώτα με το μυαλό και μετά με το σώμα. Γι’αυτό και τα παραδείγματα παιδιών που δεν είχαν την τρομερή σωματική διάπλαση αλλά έκαναν σπουδαία καριέρα, είναι και πολλά και χαρακτηριστικά.

Το γεγονός ότι Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός, συνεχίζουν, όχι απλά να συμμετέχουν στην Ευρωλίγκα αλλά να διεκδικούν ότι μπορούν περισσότερο, κόντρα σε ισχυρούς αντιπάλους, με πολλαπλάσιο μπάτζετ και σαφώς καλύτερες (από κάθε άποψη) συνθήκες, στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο στον τρόπο που η ελληνική βάση τους αντιμετωπίζει το παιχνίδι. Ακόμη και αν οι ξένοι παίκτες, έχουν πολλές φορές τον πρωταγωνιστικό ρόλο, παιδιά όπως ο Σπανούλης, ο Παππάς, ο Πρίντεζης, ο Καλάθης κα. είναι αυτά που καθορίζουν εν πολλοίς την τύχη του ματς. Είναι αυτοί που στα κρίσιμα σημεία, βάζουν το ένστικτο στην άκρη και ποντάρουν στην τακτική, με αποτέλεσμα την υπεροχή και εν τέλει τη νίκη, απέναντι σε ομάδες ακόμη και με περισσότερο ταλέντο.

Σε κάθε περίπτωση, όσο οι ελληνικές ομάδες από την πρώτη μέχρι την τελευταία, μένουν πιστές στις αρχές τους, τόσο θα κρατάνε γερά. Και θα φέρνουν επιτυχίες. Και σε εθνικό και σε συλλογικό επίπεδο. Αντίθετα, όταν θα λοξοδρομούμε και θα επιχειρούμε να παριστάνουμε κάτι που δεν είμαστε, η αποτυχία θα είναι δεδομένη.

SOKIN