Την ώρα που ο Ντάνιελ Χάκετ τραυματιζόταν στην αναμέτρηση του Ολυμπιακού με την Ούνιξ, περισσότερο και από τον Αμερικανό (με ιταλικό διαβατήριο) πόνεσε ο Γιάννης Σφαιρόπουλος. Και πόνεσε γιατί με τον τρόπο που έχει στήσει τον φετινό Ολυμπιακό, ο Χάκετ δεν είναι απλά απαραίτητος αλλά αναντικατάστατος. Όχι τόσο για τους 5 πόντους κατά μέσο όρο ή το 1,5 ριμπάουντ και τις ίδιες ασίστ που έχει ο συγκεκριμένος παίκτης στην Ευρωλίγκα, όσο για τον τρόπο που δένει με την ομάδα. Την περίφημη χημεία που επικαλούνται προπονητές, παίκτες και δημοσιογράφοι.

Ο Χάκετ παίζει σπουδαίο ρόλο γιατί πρώτα απ’όλα έχει αποδεχτεί τον… ρόλο του. Ξέρει πως παρόντος του Βασίλη Σπανούλη και του Έρικ Γκριν, δεν έχει τη δυνατότητα-και η ομάδα δεν χρειάζεται από αυτόν-να πάρει 20 σουτ ακόμη κι αν μπορεί να τα βάλει! Αντιθέτως πρέπει να κυνηγήσει σαν τρελός τον προσωπικό του αντίπαλο στην άμυνα, να δώσει τις απαιτούμενες βοήθειες και κυρίως να προσφέρει αυτά που μπορεί είτε 4΄33’’ μείνει στο παρκέ (κόντρα στη Γαλατά), είτε 20’18’’ (κόντρα στον Παναθηναϊκό). Με δυο λόγια ο ρόλος του στον Ολυμπιακό απαιτεί να μην παίζει ΠΟΤΕ για τα νούμερα του αλλά για το συνολικό… νούμερο, που θα δώσει εν τέλει και τη νίκη.

Κι αυτό για έναν παίκτη, που τόσο στη Σιένα, όσο και εν συνεχεία στην Αρμάνι Μιλάνο, είχε συνηθίσει να είναι ο πρωταγωνιστής, όχι απλά δεν είναι εύκολο αλλά απαιτούσε τεράστια προσπάθεια από τον προπονητή. Ο κόουτς Σφαιρόπουλος έπεισε τον Χάκετ πως με αυτόν τον τρόπο παιχνιδιού θα ήταν κάτι παραπάνω από χρήσιμος για τον Ολυμπιακό. Πως βάζοντας το εγώ κάτω από το εμείς, στο τέλος της ημέρας θα ήταν σαφώς πιο κερδισμένος.

Κι ο Χάκετ είχε την ευφυΐα, όχι μόνο να το καταλάβει αλλά και να το κάνει πράξη. Και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο. Η απόφαση λοιπόν του κόουτς να αντικαταστήσει τον (οσονούπω) 30χρονο άσο είναι σπαζοκεφαλιά. Γιατί πέρα από τα αθλητικά προσόντα ο διάδοχος του πρέπει να έχει μυαλό και διάθεση. Να καταλάβει και αυτός ότι το θέμα δεν είναι τι γράφει το προσωπικό σου κοντέρ στο τέλος του ματς αλλά αυτό της ομάδας.

SOKIN