Πρόσωπα, ομάδες, τάσεις και νεοτερισμοί σε ένα τουρνουά που άφησε ξεκάθαρα σημάδια αναφορικά με αυτό που έρχεται, στέλνοντας μήνυμα αναπροσαρμογής σε όσους δυσκολεύονται να ακολουθήσουν.

Μια μεγάλη διοργάνωση αποτελεί παρελθόν και το δυναμικό της τελείωμα άφησε σε όλους μας μια ιδιαίτερη γεύση, θυμίζοντας γιατί το μπάσκετ είναι το θεαματικότερο άθλημα στον πλανήτη. Οι τελευταίες ημέρες αυτού του Μουντομπάσκετ μάλιστα, δημιούργησαν μεγάλη προσμονή για τα Προολυμπιακά τουρνουά και φυσικά το μεγάλο Ολυμπιακό τουρνουά που θα διεξαχθεί του χρόνου στο Παρίσι.

Τι είδαμε όμως στο φετινό Μουντομπάσκετ; Πάμε να αποκωδικοποιήσουμε τα μηνύματα μαζί.

Ο Βορράς επιστρέφει

-Tην αναρρίχηση μιας νέας δύναμης στην κορυφή. Για όσους μας ακολουθούν στο Stoiximan Blog δεν ήταν έκπληξη. Οι Γερμανοί έδειξαν συνέπεια, συνέχεια και μεθοδικότητα. Υποστήριξαν την εθνική τους ομάδα πηγαίνοντας στην Ασία χωρίς  ζωτικής σημασίας απουσίες και έχτισαν επάνω στη βάση της περυσινής επιτυχίας με το μετάλλιο στο δικό τους Ευρωμπάσκετ.

Αγωνιστικά το σύνολο τους, όπως είχαμε υπογραμμίσει, τα είχε όλα. Το μεγαλύτερο ποιοτικό βάθος στο τουρνουά, star quality, νιάτα και φρεσκάδα, εμπειρία, τεράστια δεξαμενή δεξιοτήτων ειδικά στο επιθετικό κομμάτι, μέγεθος, αθλητικότητα. Το μείγμα αυτό μας πρόσφερε ένα σαγηνευτικό άρωμα στην up tempo-αγωνιστική πλατφόρμα του Γκόρντον Χέρμπερτ. Μια επίθεση με συνεργασίες αλλά ικανότητα στην προσωπική φάση, κίνηση και δράσεις μακριά από τη μπάλα, σωστά σκριν και κυρίως εκτέλεση όλων των καταστάσεων σε υψηλό επίπεδο έντασης. Το δίδυμο Σρέντερ-Τάις έθελξε με τον σέντερ του Χέρμπερτ να βρίσκεται στο πιο ώριμο σημείο της καριέρας του, ο Φρανζ Βάγνκερ ήταν και πάλι εξαιρετικός ενώ ο Ομπστ έδειξε με τον πιο πειστικό τρόπο την υπεραξία που δημιουργεί εντός του ομαδικού παιχνιδιού η παρουσία ενός πληθωρικού σουτέρ στο FIBA Basketball.

Αυτό το γκρουπ βρίσκεται μόλις στο ξεκίνημα του και μπορεί να πρωταγωνιστήσει τα επόμενα χρόνια αποτελώντας μόνιμο μέρος της ελίτ.

-Οι οργανισμοί  που δούλεψαν μεθοδικά και  αγκάλιασαν  την ομάδα τους ανταμείφθηκαν. Πριν το τουρνουά υπήρξε τεράστιος ενθουσιασμός εντός της χώρας, που εκδηλώθηκε με τη μορφή της τυφλής υποστήριξης στο σύνολο της Λετονίας. Ένας πολύ μπασκετικός λαός με ρίζες στο άθλημα, του οποίου η αυτοπεποίθηση για την πορεία της εθνικής του ομάδας δεν πληγώθηκε ούτε μετά τον τραυματισμό και τη γνωστοποίηση της απουσίας του Πορζίνγκις.

Οι Λετονοί αποτέλεσαν την πιο δυναμική και υγιής παρουσία στη διοργάνωση. Μια πραγματική ομάδα χωρίς τον μεγάλο σταρ αλλά γεμάτη παίχτες με προσωπικότητα ο καθένας εκ των οποίων κουβαλάει μια μικρή, καθημερινή ιστορία πίσω του. Ο Λούκα Μπάνκι πιστώνεται την αξιοποίηση  όλου αυτού του κλίματος ενθουσιασμού που υπήρχε γύρω από την εθνική ομάδα και  τη γενικότερη διαχείριση του, ώστε αυτό να δώσει στους παίχτες του την απαραίτητη ώθηση.

Φυσικά τα πήγε περίφημα και στο αγωνιστικό κομμάτι. Οι Λετονοί θα μπορούσαν κάλλιστα να βρίσκονται στα μετάλλια εάν ο Μπέρτανς είχε ευστοχήσει σε εκείνο το σουτ που θα τον στοιχειώνει για χρόνια, στον προημιτελικό με τη Γερμανία. Έπαιξαν ταχυδυναμικό μπάσκετ στη βάση των συνεργασιών ενώ η πίστη στο σύστημα και σε αυτό που δούλευε η ομάδα τόσο καιρό ανέδειξε νέους ήρωες που κανείς δεν περίμενε. Tρομερό τουρνουά από τον Grazulis, εκπληκτικός ο Zagars που τράβηξε τα φώτα της δημοσιότητας επάνω του. Οι Λετονοί σου έδιναν την εντύπωση ότι μπορούσαν να παίζουν στον ίδιο ρυθμό, παρουσιάζοντας το ίδιο επίπεδο αποτελεσματικότητας ανεξάρτητα από τα πρόσωπα που βρίσκονται στο παρκέ. Η επιτομή της ομάδας.

-Οι Λιθουανοί επίσης άρεσαν αρκετά. Υψηλός βαθμός συνοχής, σωστά κατανεμημένοι ρόλοι και αξιοποίηση των δεξιοτήτων, ανεπτυγμένη αίσθηση της ομαδικότητας. Ο Μακσβίτις έκανε πολύ καλή δουλειά αυτή τη φορά (η οποία ακολούθησε τον δυνατό του χειμώνα με τη Ζάλγκιρις) παρουσιάζοντας μια σκληροτράχηλη, πραγματική «FIBA ομάδα», με Post ups, καλό περιφερειακό σουτ, συνεργασίες και σπουδαίους δείκτες στο κομμάτι του ριμπάουντ.

Ο Μπραζντέικις έκανε σπουδαίο τουρνουά, ο Γιοκουμπάιτις τα πήγε πολύ καλά σε πρώτο ρόλο, ο Βαλαντσιούνας ήταν  κολώνα και οι Κουζμίνσκας-Μπένζιους αυτοί που έδωσαν την έξτρα ώθηση, κεφαλαιοποιώντας τη συμβατότητα τους (ως φόργουορντ που μπορούν να ανοίξουν την άμυνα) στο συγκεκριμένο στυλ παιχνιδιού. Η νίκη επί των ΗΠΑ ήταν το κερασάκι στην τούρτα και είναι αρκετή για να τοποθετήσει θετικό πρόσημο στο φετινό καλοκαίρι των Λιθουανών.

Πάντα εκεί

Οι Σέρβοι απέδειξαν με τον πιο αποστομωτικό τρόπο γιατί αποτελούν την ομάδα που κουβαλάει τη μεγαλύτερη παράδοση και τους περισσότερους τόνους μαγικής αστρόσκονης στο πέτο της, στις διοργανώσεις της FIBA. Έκαναν ένα εκπληκτικό τουρνουά παρουσιάζοντας το πιο ισορροπημένο μπάσκετ με πολύ υψηλούς δείκτες αποτελεσματικότητας σε άμυνα και επίθεση. Παρά το γεγονός ότι τους έλειψε απίστευτα ένας φόργουορντ όπως ο Κάλινιτς (δεν αναφέρομαι καν στις απουσίες των σταρ, όλες οι ομάδες είχαν τέτοιες άλλωστε) και το φυσικό, πληθωρικό του παιχνίδι στα μετόπισθεν, η άμυνα τους ήταν υποδειγματική. Χαμηλοί (αρκετά για σύνολο αυτής της βαθμίδας ανταγωνισμού) χρόνοι στα αμυντικά rotations, συνεργασίες, IQ, ριμπάουντ.

Ο Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς απέδειξε γιατί είναι πιθανόν το μεγαλύτερο υπερόπλο εκεί έξω σε επίπεδο FIBA, ο Μιλουτίνοφ ήταν αξιοθαύμαστα σταθερός αναδεικνύοντας την τέχνη του παιχνιδιού με πλάτη στο καλάθι, ο Στέφαν Γιόβιτς παρέδωσε μαθήματα αναφορικά με το τι σημαίνει «floor general» και ο Αβράμοβιτς με το να έχεις γεννηθεί στο Τσάτσακ ενώ  οι Πετρούσεφ και Νίκολα Γιόβιτς άφησαν πολλές υποσχέσεις για το μέλλον. Οι Σέρβοι θα μπορούσαν κάλλιστα να κατακτήσουν το χρυσό εάν δεν έμεναν από δυνάμεις και κορμιά στο τελευταίο ματς (τραυματισμός του πολύ κομβικού για τη θέση «3» Ντόμπριτς, ίωση Μπόγκνταν). Συνολικά μεγάλη επιτυχία. Το σπίτι του μπάσκετ βρίσκεται ακόμα στις ακτές του Σάβου.

Ο Αμερικανικός Βορράς

Σε αντίθεση με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και την άποψη που κυριαρχεί περί «μετριοτήτων» (στην περίπτωση της TEAM USA) , θεωρούμε ότι Καναδάς και οι ΗΠΑ παρουσίασαν πολύ καλά σύνολα στο τουρνουά. Δύο νεανικές, φρέσκιες ομάδες με πολλά προσόντα αλλά δίχως εμπειρία, οι οποίες εάν μείνουν «μαζί» μπορούν -με μερικές «προσαρμογές»- να πατήσουν στην κορυφή στο άμεσο μέλλον.

Ο Καναδάς ήταν η πιο αντιπροσωπευτική ομάδα του παιχνιδιού του ΝΒΑ (επάνω και από τις ΗΠΑ ίσως).  Σπουδαίο αθλητικό υλικό και physical προφίλ, τρεξίματα, επιθετικό ταλέντο και γρήγορο positionless μπάσκετ με έμφαση στην ικανότητα συγκεκριμένων αθλητών να παίξουν στη βάση του ένας εναντίον ενός και να σουτάρουν. Είναι το παιχνίδι που παίζεται στη βιτρίνα του αμερικανικού μπάσκετ (ΝΒΑ). Ο Gilgeous-Alexander ήταν εξαιρετικός στον ρόλο του calm ηγέτη και ο Μπρουκς κέρδισε και πάλι πόντους μετά το άσχημο τέλος που είχε στη σεζόν με τους Γκρίζλις κάνοντας πολύ καλή δουλειά σαν μπασκετμπολίστας («Αμυντικός του τουρνουά» και μερικές σπουδαίες εμφανίσεις στο επιθετικό κομμάτι) και σαν ηθοποιός (στον ρόλο του «κακού», μπορεί να παίξει σε δράμα και σε κωμωδία παράλληλα). Πολύ θετικά μηνύματα άφησε και η παρουσία του Jordi Fernadez στον πάγκο, με το προφίλ του Ισπανού κόουτς να είναι απολύτως συμβατό με το αντίστοιχο αυτού του νεανικού γκρουπ. Μας άρεσε ο Καναδάς.

Οι ΗΠΑ δέχονται κριτική και απαξίωση κυρίως εντός των συνόρων, δείγμα του πόσο απαίδευτο μπασκετικά είναι το κοινό τους σε σχέση με το διεθνές στερέωμα. Η ομάδα τους ήταν νέα, ταλαντούχα, έπαιξε κατά διαστήματα αρκετά καλό μπάσκετ και ηττήθηκε στις λεπτομέρειες στον ημιτελικό από μια Γερμανία η οποία όντως ήταν καλύτερη και πιο έτοιμη να παίξει ένα τέτοιο ματς. Από τους παίχτες του Κερ («δεν είναι πια 1992» είπε γλαφυρά αλλά δεν είναι βέβαιο πόσοι συμπατριώτες του μπορούν να το καταλάβουν και να το αποδεχθούν») έλλειψε η εμπειρία και ο έξτρα χρόνος δουλειάς ώστε να παρουσιάσουν καλύτερες συνεργασίες και στις δύο πλευρές του γηπέδου.

Οι Αμερικανοί ήδη ονειρεύονται μια ομάδα με τους 35+ Κάρι, ΛεΜπρόν, Ντουράντ στο Παρίσι για να ανακτήσουν τα σκήπτρα, όμως κάλλιστα μπορούν να το καταφέρουν εάν επενδύσουν σε αυτό το γκρουπ νέων παιχτών και δουλέψουν (χρειάζονται 2-3 προσθαφαιρέσεις) για να το βελτιώσουν. Μη ξεχνάτε ότι κάποτε οι μεγαλύτεροι stars τους ξεκίνησαν επίσης με αποτυχία.

Οι τάσεις

Σε αυτό το Μουντομπάσκετ είδαμε νεοτερισμούς σε επίπεδο αγωνιστικής κατεύθυνσης και μια μερική διαφοροποίηση του παιχνιδιού αναφορικά με τους στρατηγικούς στόχους των ομάδων εντός των τεσσάρων. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια και γίνεται ολοένα πιο έντονο, οπότε δεν συνιστά έκπληξη. Οι προπονητές εισήγαγαν σε μεγαλύτερο βαθμό (πέραν του χρονικού και αγωνιστικού πλαισίου των ειδικών καταστάσεων) στοιχεία τα οποία στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν ήταν μάλλον ξένα για το μπάσκετ των τουρνουά της FIBA.

Σε μια διοργάνωση όπου το μέγεθος παίζει παραδοσιακά ρόλο, είδαμε πολλούς κόουτς όχι απλά να χαμηλώνουν αλλά να πηγαίνουν σε Ultra Small Ball παιχνίδι παρατάσσοντας σχήματα με πολλά γκαρντ και φόργουορντ στις θέσεις των ψηλών (μη συμβατά με το FIBA Basketball μέχρι πρότινος). Η τάση αυτή είναι απόρροια της αλλαγής του παιχνιδιού σε παγκόσμιο επίπεδο η οποία έχει τροφοδοτήσει μια βαθιά τομή στη φύση των καινούργιων παιχτών που ανεβαίνουν επίπεδο και πρωταγωνιστούν σε όλες τις λίγκες του πλανήτη. Και είναι σίγουρα ένα μήνυμα για αυτό που μπορεί να ακολουθήσει.

Τα αμερικανικά σύνολα τάχθηκαν (όπως ήταν φυσικό) ξεκάθαρα προς αυτήν την κατεύθυνση η οποία πλησιάζει όλο και περισσότερο τις ευρωπαϊκές ακτές. Δεν θα επικρατήσει βέβαια στον βαθμό που το έχει κάνει στην Αμερική γιατί πολύ απλά δεν θα το επιτρέψει η διαφορά των κανονισμών, όμως σίγουρα η επίδραση της θα γίνει παραπάνω από αισθητή.

Το Euro ball επέβαλλε τον νόμο του στο ουδέτερο «γήπεδο» της FIBA. Η επικράτηση των ευρωπαϊκών ομάδων ήταν αποστομωτική και δεν επίσης συνιστά έκπληξη καθώς από τη φύση τους είναι καλύτερα εξοπλισμένες για να υπηρετήσουν αυτό το στυλ μπάσκετ . Η παρουσία επτά ομάδων της γηραιάς ηπείρου στις πρώτες εννιά της τελικής κατάταξης πιστοποίησε (όχι ότι χρειαζόταν βέβαια) την άποψη ότι η διαφορά στο επίπεδο ανταγωνισμού που παρατηρείται στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα είναι τεράστια σε σχέση με το αντίστοιχο τον Ολυμπιακών Αγώνων και του Μουντομπάσκετ, παρά την αίγλη των τελευταίων.

Αργό μπάσκετ δεν υπάρχει πια. Βασικά δεν υπάρχει εδώ και αρκετά χρόνια. Ό,τιδήποτε και εάν πρεσβεύεις σε όρους φιλοσοφικής προσέγγισης , μπαίνει στο μπλέντερ με την ταχύτητα. Όχι απλά την ταχύτητα ως βιοκινητική δεξιότητα αλλά και ως πνευματική, η οποία αφορά τον χρόνο αποκωδικοποίησης καινούργιων πληροφοριών και δεδομένων στο γήπεδο αλλά και τον συντονισμό της με τη λήψη αποφάσεων.

Επίσης, τα παραδοσιακά «εργαλεία» που αποτελούν αγωνιστικά σημεία αναφοράς στις διοργανώσεις της FIBA, έκαναν και πάλι τη διαφορά. Το «καμένο στην πυρά» -από τους υπηρέτες του μάρκετινγκ στις ΗΠΑ και τους άβουλους προσκυνητές οτιδήποτε αμερικανικού στην Ευρώπη- Post up παιχνίδι έκανε τη διαφορά και πάλι ενώ ο συνδυασμός του με την παρουσία Off Screen-δράσεων βοήθησε τις περπατημένες ευρωπαϊκές ομάδες να ελέγξουν τον ρυθμό (για αυτό είναι τόσο σημαντικά αυτά τα «εργαλεία», είτε παράγεις άμεσα μέσα από αυτές τις καταστάσεις είτε όχι). Η διαφορετικότητα στο πλαίσιο των χώρων (απόρροια και των κανονισμών) σε σχέση με το μπάσκετ του ΝΒΑ, θα καθιστά αυτά ακριβώς τα αγωνιστικά στοιχεία πολύτιμα στο  παιχνίδι της FIBA, μέχρι να (και εφόσον) επέλθει κάποια βαθιά τομή που ίσως αλλάξει τα δεδομένα.

Το δίδαγμα προς όλους είναι απλό. Να ερευνάτε, να κρατάτε τη σκέψη σας ανοιχτή, να είστε εξωστρεφείς και δεκτικοί σε νέες ιδέες και όχι δογματικοί-προσκυνητές ενός «αγνώστου» θεοποιημένου προϊόντος. Οι άνθρωποι που έχουν το παιχνίδι στα χέρια τους στη μήτρα του αθλήματος και  βασικό κέντρο ιδεών του, στην Αμερική, πριν χρόνια οικοδόμησαν ξανά το παιχνίδι στην κορυφή της δικής τους πυραμίδας με πυλώνα το ευρωπαϊκό Ball Screen, γιατί ακριβώς δεν έχουν συμπλέγματα.

Η λέξη-κλειδί για το μέλλον δεν είναι η επιβολή, αλλά η αποδοχή. Πρωτίστως του ποιος είσαι και μετέπειτα των καινούργιων στοιχείων που θα σε βοηθήσουν να πορευτείς όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικά με την εξέλιξη του αθλήματος, χωρίς να απολέσεις  την ταυτότητα σου.

 

Οι αποδόσεις ενδέχεται να υπόκεινται σε αλλαγές.

*Ισχύουν όροι & προϋποθέσεις

Hoopfellas.gr για το Stoiximan