Μάρτιος 2010. Ο Τόμας Μίλερ έχει μόλις κάνει το ντεμπούτο του με την εθνική ομάδα της Γερμανίας σε ένα φιλικό απέναντι στην Αργεντινή και έχει επιλεγεί να εκπροσωπήσει τους συμπαίκτες του στη συνέντευξη τύπου. Την ώρα που ο 20χρονος απαντάει σε ερωτήσεις, ο προπονητής των φιλοξενούμενων, ένας βραχύσωμος τύπος ονόματι Ντιέγκο Μαραντόνα, μπαίνει στην αίθουσα και παίρνει θέση δίπλα του.

Όταν ο Ντιέγκο καταλαβαίνει ότι ο άγνωστος σε αυτόν νεαρός δίπλα του δεν έχει ολοκληρώσει το κομμάτι του, με όλο τον αυθορμητισμό και τον ελιτισμό που τον διακρίνει ενημερώνει τους πάντες ότι θα αποχωρήσει, γιατί θεωρεί ότι δεν είναι σωστό να μοιράζονται την ίδια θέση. Η παρεξήγηση κάποια στιγμή λύνεται με την επέμβαση των ψυχραιμότερων αλλά στα ρεπορτάζ της επόμενης μέρας κυριαρχεί μια φράση που υποτίθεται είπε ο Αργεντινός θρύλος, σύμφωνα με την οποία στην αρχή νόμιζε ότι ο, βασικός σε εκείνο το παιχνίδι, Μίλερ ήταν κάποιο από τα ball boy των Γερμανών!

Μια δεκαετία έχει περάσει από τότε, μια δεκαετία κατά την οποία ο Τόμας Μίλερ έχει κερδίσει σχεδόν τα πάντα στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, κι όμως αυτό το… θέμα με την αντιτουριστική εμφάνιση του δεν έχει φύγει ποτέ από πάνω του. Αδύνατος, φαινομενικά αγύμναστος για ποδοσφαιριστή τέτοιου επιπέδου (“δεν έχει μύες, μόνο δέρμα και κόκαλα” είχε πει κάποτε χιουμοριστικά ο Άριεν Ρόμπεν), με φάτσα και γκριμάτσες που προκαλούν περισσότερες αντιπάθειες παρά συμπάθειες, ο Γερμανός ήταν, είναι και προφανώς θα είναι και για τα επόμενα χρόνια για αρκετούς ένα από τα μεγαλύτερα αινίγματα του παιχνιδιού.

Ποια είναι τα προτερήματα του; Γιατί παραμένει σε κορυφαίο επίπεδο μετά από τόσα χρόνια; Τι ακριβώς κάνει στο γήπεδο; Πως γίνεται να κερδίζει θέση βασικού από πολύ πιο προικισμένους τεχνικά συμπαίκτες; Και το πιο απλό όλων: Ας μας ξεκαθαρίσει κάποιος επιτέλους, ποια είναι η θέση του; Στο τελευταίο ερώτημα η πιο πειστική απάντηση προέρχεται από τον πιο κατάλληλο άνθρωπο. Τον ίδιο τον Μίλερ.

Σε συνέντευξη του το 2011, όταν και μετρούσε ήδη δυο γεμάτες σεζόν στη Μπάγερν, ο Γερμανός είχε απαντήσει στην κλασική ερώτηση για το ποιος είναι ο ρόλος του στην ομάδα, με μια λέξη που ουσιαστικά δεν υπήρχε πριν στο γερμανικό λεξικό. “Raumdeuter”. Αυτός που ‘διαβάζει’ τον χώρο. Ένας ερευνητής ελεύθερων χώρων. “Δεν μου αρέσει να με θεωρούν κλασικό επιθετικό, γιατί δεν πιστεύω ότι είμαι τέτοιος. Μου αρέσει να είμαι ενεργός στο χώρο ανάμεσα στο κέντρο και την άμυνα του αντιπάλους. Εκεί μπορώ να προκαλέσω τη μεγαλύτερη ζημία. Οπότε είμαι κάτι ανάμεσα σε επιθετικός και μέσος. Είμαι ένας Raumdeuter. Όλα είναι θέμα ενστίκτου.”

Αν και ξεκάθαρα αυθαίρετη η τοποθέτηση αυτή, ο Χρόνος αποφάνθηκε πως ήταν σωστή. Ο πιτσιρικάς με την φουλ αντιεμπορική φυσιογνωμία κατάφερε αρχικά με μια απλή δήλωση του να δημιουργήσει μια θέση από το πουθενά και στη συνέχεια με την συνέπεια του εντός γηπέδου να την καθιερώσει σε τέτοιο βαθμό που σε αρκετές περιπτώσεις οι δημοσιογράφοι ψάχνουν για κάποιον νέο raumdeuter στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Για να κερδίσει κάποιος αυτόν τον ‘τίτλο’ θα πρέπει να έχει παρόμοια χαρακτηριστικά με αυτά του Γερμανού.

“Ο Τόμας Μίλερ δεν είναι ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο, αλλά είναι ο καλύτερος σε αυτό που κάνει” είχε πει κάποτε ο Γιουπ Χάινκες, προσθέτοντας ένα λιθαράκι ακόμα στον προβληματισμό αρκετών για το τι ακριβώς κάνει και παραμένει στην επικαιρότητα τόσα χρόνια. Σύμφωνα με τον ίδιο: “Το κλειδί είναι ο χρόνος ανάμεσα στον παίκτη που δίνει την πάσα και σ’αυτόν που κάνει την κατάλληλη κίνηση. Υπάρχουν επικίνδυνες περιοχές στο ποδόσφαιρο που αν τις μελετήσεις καλά ανακαλύπτεις τρόπους να τις εκμεταλλευτείς. Αυτή είναι η δύναμη μου. Οι τοποθετήσεις μου κοντά στην περιοχή και ανάμεσα στις γραμμές άμυνας των αντιπάλων όταν δεν έχω τη μπάλα. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιο μυστήριο γύρω από αυτό”.

Η απάντηση του αυτή πάντως δεν φαίνεται να πείθει όλους αυτούς που τον υποτιμούν ή και τον αντιπαθούν από την πρώτη μέρα που εμφανίστηκε στις οθόνες της τηλεόρασης τους, με το λίγο άγαρμπο στυλάκι του και αυτόν τον περίεργο στατικό πανηγυρισμό στα γκολ που σπάνια συναντάς στο ποδόσφαιρο. Η τροπαιοθήκη του περιλαμβάνει περισσότερα από 20 κύπελλα, η Ιστορία θα γράψει ότι είχε πρωταγωνιστικό ρόλο σε μερικές από τις πιο αξέχαστες στιγμές της δεκαετίας, στο βιογραφικό του υπάρχουν ρεκόρ που μπορεί να αντέξουν αρκετά χρόνια (όπως οι 21 ασίστ που έδωσε φέτος στη Μπουντεσλίγκα) αλλά ακόμα και έτσι στο μυαλό πολλών παραμένει αυτός ο τύπος που δεν μπορεί να ντριπλάρει, που δεν έχει κάποια αξιοσημείωτα φυσικά προσόντα, που δεν είναι ούτε καθαρός επιθετικός, ούτε κλασικός μέσος αλλά ούτε και κανονικό εξτρέμ, που δεν θα αποκτήσει ποτέ ένα βίντεο γεμάτο φαντεζί ενέργειες που ξεσηκώνουν τα πλήθη. “Δεν είμαι παίκτης φτιαγμένος για Χρυσές Μπάλες. Αυτές είναι ατομικές διακρίσεις ενώ εγώ είμαι ένας απλός ομαδικός παίκτης” είχε πει κάποτε ο ίδιος.

Όσο ένα μέρος του κόσμου προσπαθεί ακόμα να καταλάβει πως γίνεται να είναι μια δεκαετία βασικός σε μια από τις καλύτερες ομάδες του πλανήτη, ο Τόμας Μίλερ θα συνεχίσει να διεκδικεί τίτλους, να τρυπώνει αθόρυβα ανάμεσα στις άμυνες, να δημιουργεί διαδρόμους για τους συμπαίκτες του που δεν φαίνονται στις τηλεοπτικές μεταδόσεις (“Όλα είναι πιο εύκολα με τον Τόμας δίπλα μου” είχε πει πρόσφατα ο Λεβαντόφσκι, “με τις ασταμάτητες κινήσεις του τραβάει πάνω του αντιπάλους και έτσι αποκτώ εγώ ελεύθερο χώρο”), να πιέζει σαν τρελός σε κάθε σημείο του γηπέδου μόλις χαθεί η μπάλα, να φτιάχνει γκολ με την ίδια άνεση που το κάνουν οι καλύτεροι δημιουργοί (ο μόνος παίκτης που έδωσε περισσότερες ασίστ σε κάποιο από τα Τοπ-5 πρωταθλήματα την προηγούμενη δεκαετία ήταν ο Μέσσι) και εν τέλει να βρίσκεται στο κατάλληλο σημείο, την κατάλληλη στιγμή, για να ορθώσει έστω και αντιαισθητικά το ποδάρι του και να σπρώξει τη μπάλα στα δίχτυα, ανάμεσα από μια θάλασσα αντίπαλων ποδιών.

Γιατί μην ξεχνάμε πως μπορεί η έκφραση “αθόρυβη δουλειά” να βρίσκεται σε περίοπτη θέση σε κάθε αφιέρωμα που τον αφορά, αλλά δεν είναι όλα όσα κάνει καμουφλαρισμένα. Πρώτος σκόρερ (και πρώτος σε ασίστ) στο Μουντιάλ του 2010, 10 γκολ σε 16 παιχνίδια Παγκοσμίου Κυπέλλου και 252 γκολ και 230 ασίστ σε 668 παιχνίδια στην καριέρα του δεν είναι κατορθώματα ανάξια προσοχής. Ακόμα κι αν δεν τον αποδεχτεί ποτέ η πλειοψηφία του κόσμου, ο Τόμας Μίλερ έχει κερδίσει δικαιωματικά μια θέση στην ιστορία της Μπάγερν, του γερμανικού και του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.

Είτε τον συμπαθείς για το ιδιαίτερο στυλ του, είτε τον αντιπαθείς για τα όσα κάνει εντός και εκτός γηπέδων (δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που προκάλεσε αντιδράσεις με τη δήλωση του ότι οι αγώνες με μικρές εθνικές ομάδες, του επιπέδου του Σαν Μαρίνο, δεν προσφέρουν τίποτα στο ποδόσφαιρο παρά μόνο ρίσκο για κάποιον τραυματισμό), το σίγουρο είναι ότι πλέον δεν περνάει απαρατήρητος, όπως συνήθως συμβαίνει με τις κινήσεις του εν ώρα αγώνα.

Αυτό το κατάλαβε και ο Ντιέγκο Μαραντόνα το 2010, λίγους μόλις μήνες μετά την εριστική στάση του σε εκείνη τη συνέντευξη τύπου στο φιλικό του Μονάχου. Λίγη ώρα μετά τη συντριβή της Αργεντινής στο Μουντιάλ της Ν. Αφρικής από τους Γερμανούς, ο 20χρονος σκόρερ του πρώτου γκολ εμφανίστηκε μπροστά στις κάμερες και δήλωσε για τον αντίπαλο προπονητή: “Ομολογώ ότι αυτό το παιχνίδι ήταν ξεχωριστό για μένα. Νομίζω ότι μετά από αυτό ο Μαραντόνα δεν θα πιστεύει ακόμα ότι είμαι ball boy. Προφανώς δεν με γνώριζε τότε αλλά μάλλον με έμαθε τώρα”.