Το ιταλικό ποδόσφαιρο της δεκαετίας του 1990 ήταν ένας παράδεισος μεγάλων παικτών. Ό,τι κορυφαίο κυκλοφορούσε στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια αγορά περνούσε από κάποια ιταλική ομάδα και όχι αποκλειστικά μόνο από τις μεγάλες. Ένα πρωτάθλημα δύσκολο, συναρπαστικό, με πολλούς υπερ-ήρωες. Μέσα όμως σε αυτή την πλημμύρα αστεριών, πάντα υπήρχαν λιγότερο προβεβλημένοι ήρωες, μεγάλοι παίκτες που έγραφαν
Λίγο καιρό πριν ξεκινήσει το Μουντιάλ του 2014, σε ένα αναλυτικό αφιέρωμα του σομπρέρο στις ομάδες που συμμετέχουν, γράφαμε για τη Βραζιλία: “H Βραζιλία είναι το ποδόσφαιρο. Δεν το ανακάλυψε αυτή, δεν το προώθησε αυτή, δεν όρισε τους κανόνες του αυτή αλλά από τη στιγμή που το γνώρισε, το αγκάλιασε, το γέμισε με τη μαγεία της, του
Ήταν 2 Μαΐου του 2004 όταν η Μπόλτον του Σαμ Άλαρνταϊς (και του Στέλιου Γιαννακόπουλου στον πάγκο) υποδεχόταν την Λιντς. Η ομάδα του Γιόρκσαϊρ είχε κάνει τα προηγούμενα χρόνια μεγάλα οικονομικά ανοίγματα με μεταγραφές, πήρε δάνεια πολλών εκατομμυρίων υπολογίζοντας σε εξόδους στο Τσάμπιονς Λιγκ και όταν απέτυχε οριακά τόσο το 2001, όσο και το 2002
Όταν η Λέστερ υποδέχθηκε την Τσέλσι, δυο εβδομάδες πριν, ο Κλαούντιο Ρανιέρι περίμενε υπομονετικά δίπλα από την είσοδο των αποδυτηρίων για να χαιρετήσει τους αντίπαλους παίκτες, λίγο πριν μπούνε στον αγωνιστικό χώρο για προθέρμανση. Όταν ο Ν’Γκολό Καντέ έβγαλε το γάντι του για να του δώσει το χέρι, ο Ιταλός φόρεσε το πιο μεγάλο του
Μια εφτάρα εκτός έδρας, δυο εξάρες, άφθονες τεσσάρες, εκ των οποίων δυο μέσα-έξω με τη Μαρσέιγ, πέντε γκολ στην Μπαστιά, μια σφαλιάρα 3-1 στο ματς του πρώτου γύρου με την Παρί Σεν Ζερμέν: η φετινή Μονακό σκορπίζει τον τρόμο. Είναι η πιο παραγωγική επίθεση στην Ευρώπη με 64 γκολ σε 21 αγωνιστικές. Διασκεδαστικό στατιστικό: η