Σχεδόν κάθε χώρα έχει ένα μαγικό ποδοσφαιρικό καλοκαίρι που πάντα θυμάται. Για τους συμπαθείς Ιρλανδούς αυτό ήταν το καλοκαίρι του 1988 στα γήπεδα της Δυτικής Γερμανίας, σε ένα από ιστορικά Euro για πολλούς λόγους. Δυο χρόνια αργότερα θα ζούσε ακόμα ένα με το οποίο θα ασχοληθούμε, αλλά σήμερα μιλάμε για το Euro 1988, μια ιστορική
Παρά κάτι 80.000. Τόσοι ήταν οι θεατές τον Νοέμβριο του 2009 στο Παρίσι για να δουν από κοντά τον επαναληπτικό αγώνα για τα πλέι-οφ που θα έδιναν μια θέση στο Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής το επόμενο καλοκαίρι. Η Γαλλία είχε κερδίσει το πρώτο ματς με 0-1, αλλά οι Ιρλανδοί το πίστευαν. Η Γαλλία δεν έπειθε
Ήταν απόγευμα, στις 28 Αυγούστου του 1979 όταν ο Τζον Χάρντι κάθισε στο σαλόνι του στο Νιου Λοτζ του Μπέλφαστ, μια περιοχή Καθολικών λίγο πιο βόρεια από το κέντρο της πόλης. Η κόρη του Ιλέιν ετοίμαζε το τσάι. Το κουδούνι χτύπησε. Μπαμπάς και κόρη πήγαν να δουν ποιος είναι. Ο Χάρντι άνοιξε την πόρτα και
Από τις διάφορες ξενόφερτες γιορτές που εμφανίστηκαν στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια και ανάγκασαν χιλιάδες συνανθρώπους μας να εκστομίσουν κάποια στιγμή την ερώτηση “είχες και στο χωριό σου τέτοια γιορτή;”, υπάρχει μια που είναι λίγο πιο συμπαθητική από τις άλλες. Η Μέρα του Αγίου Πατρικίου (ή “Saint Patrick’s Day“, όπως την αποκαλούσαμε στο χωριό
Ο Sombrero μας μιλάει για τους Ιρλανδούς και τις δύο ατυχίες που είχανε.