Κάποτε η ΟΥΕΦΑ ήταν πιο δίκαια ή πιο αθώα ή δεν ξέρω πώς να το πούμε, αλλά δεν είχε ένα Τσάμπιονς Λιγκ στο οποίο όλες οι ομάδες των μεγάλων πρωταθλημάτων έπρεπε πάση θυσία να βρίσκονται στη φάση των ομίλων. Δεν έμπαιναν ένα σωρό δικλίδες για να εμποδίσουν τους μικρούς να παίξουν στους ομίλους. Δεν αντιλέγω,
Δεν ξέρω αν την έχω ξαναπεί την ιστορία, αλλά δεν έχει και τόση σημασία. Πριν μερικά χρόνια λοιπόν, σε πιο θαλερούς καιρούς, είχα το προνόμιο να ταξιδέψω στο Λονδίνο για να παρακολουθήσω ένα παιχνίδι Τσέλσι – Λίβερπουλ στο Στάνφορντ Μπριτζ. Σε κάποια ανάπαυλα λοιπόν από εξαντλητικές βόλτες στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, άνοιξα λίγο την τηλεόραση
Η επιβλητική φωτογραφία του κατάμεστου Καμπ Νου, είναι από τη μαγική νύχτα στη Βαρκελώνη, όπου χθες το βράδυ στήθηκε μια ανυπέρβλητη ποδοσφαιρική γιορτή από 91.553 θεατές ,που απόλαυσαν τον μεγάλο θρίαμβο της Μπαρτσελόνα με 5-2 επί της Ρεάλ Μαδρίτης και την μεγαλειώδη πρόκριση στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Περισσότερο από ένα Κλαμπ “Νύχτα μαγική και
7 Μαίου 1986. Ημέρα του τελικού του κυπέλλου πρωταθλητριών μεταξύ Μπαρτσελόνα και Στεάουα. Ένας Ισπανός οδηγός ταξί είναι αραχτός στο πάρκινγκ έξω από το γήπεδο της Σεβίλλης, ακούει στο ραδιόφωνο την εξέλιξη του αγώνα και περιμένει να ολοκληρωθεί η παράταση για να υποδεχτεί τους υποψήφιους πελάτες που θα θέλουν να γυρίσουν σπίτι τους. Ξαφνικά στο
Υποτίθεται ότι η Μπαρτσελόνα ήταν πάντα “περισσότερο από ένα κλαμπ” (mes que un club) και δεν υπάρχει παιδί στον κόσμο που να κλώτσησε μπάλα και να μην ονειρεύτηκε να βρεθεί μια μέρα στη Massia. Ο (κάθε) Λαπόρτα και οι εκάστοτε ταγοί σε οποιαδήποτε αντίστοιχη περίπτωση και οργανισμό, θα έπρεπε να έχουν ήδη παραιτηθεί. Γιατί όταν αδρανούμε έστω και επιτρέπουμε να καταστραφεί, έστω και ένα παιδικό όνειρο, δεν έχουμε την παραμικρή δικαιολογία…