Στις αρχές του Απριλίου του 2016 η Λάτσιο υποδεχόταν τη Ρόμα σε ένα ακόμα τοπικό ντέρμπι των δύο μεγάλων της Ρώμης. Η Λάτσιο στα έξι τελευταία ντέρμπι πρωταθλήματος είχε τρεις ισοπαλίες και τρεις ήττες από τη Ρόμα. Μόλις στο 14′ ο Ελ Σαράουι έκανε το 0-1 και όταν το παιχνίδι έληξε, η Λάτσιο έμενε για έβδομο ντέρμπι χωρίς νίκη, χάνοντας με 1-4. Η πιο βαριά ήττα της σε τοπικό ντέρμπι από το μακρινό 2002. Οι Ρομάνι πανηγύριζαν και σκέφτονταν αν αυτό θα ήταν το τελευταίο ντέρμπι του Φραντσέσκο Τότι, τη στιγμή που η Λάτσιο περνούσε κρίση με λαϊκά δικαστήρια. Με μόλις νίκη στα τελευταία έξι ματς και έναν αποκλεισμό σοκ από το Γιουρόπα Λιγκ με 0-3 από τη Σπάρτα Πράγας ο Στέφανο Πιόλι ήταν σε δύσκολη θέση.
Σε ένα σαλόνι γεμάτο φωτογραφίες και αποκόμματα από εφημερίδες κάπου στο Σαν Νικολό, λίγα χιλιόμετρα έξω από την Πιατσέντζα το ματς παρακολουθούσαν ο Τζανκάρλο κι ο μεγάλος γιος του. Η μαμά Μαρίνα στην κουζίνα μαγείρευε ένα από τα αγαπημένα φαγητά των γιων της. Τορτελίνια ή κανελόνια. Το παιχνίδι έληξε κι ο Τζανκάρλο γύρισε στο γιο του (που ήταν οριακά οφσάιντ, έτοιμος να πάει στην κουζίνα και να σκοράρει στο πιάτο) και του είπε: “Ο αδερφός σου μόλις έγινε προπονητής στη Λάτσιο”.
Ο Σιμόνε Ιντζάγκι ήταν προπονητής στη 2η ομάδα της Λάτσιο από το 2010 και κατά καιρούς είχε δεχθεί διάφορες προτάσεις από συλλογούς. Δεν ήθελε να φύγει όμως, αγαπούσε τη Ρώμη, το ίδιο και η οικογένειά του και περίμενε την ευκαιρία του στους Λατσιάλι. Ο Πίπο του έλεγε να μη χάνει καιρό, να δεχτεί μια πρόταση και να ξεκινήσει την καριέρα του από αλλού. Ο μεγάλος αδερφός πάντα προστάτευε τον μικρό και τον συμβούλευε. Από τότε που τον έπαιρνε μαζί του για μπάλα. Τα άλλα παιδιά έρχονταν στο σπίτι για να πάρουν το Φιλίπο να παίξει στην ομάδα τους, η κυρία Μαρίνα άνοιγε και τους έλεγε ότι θα τον αφήσει μόνο αν έρθει κι ο μικρότερος Σιμόνε. Ήταν τότε που δεν είχε μείνει βάζο και ποτήρι χωρίς να σπάσει, αφού Πίπο και Μόνε έπαιζαν μπάλα μέσα στο σπίτι. Όταν οι γονείς τους το απαγόρευσαν, έπαιζαν κρυφά με μπάλα που έφτιαχναν από κάλτσες. “Μια φορά γύρισα και τους βρήκα μούσκεμα από ιδρώτα στον καναπέ. Επέμεναν ότι δεν έπαιζαν μπάλα. Όταν σηκώθηκε ο Πίπο όμως κούτσαινε, είχε πάθει ράγισμα στο μετατάρσιο“, θυμάται ο πατέρας τους.
Οι δυο πιτσιρικάδες δεν έμοιαζαν μόνο στο πρόσωπο και τη σωματοδομή. Έπαιζαν και το ίδιο στιλ ποδοσφαίρου, επιθετικοί περιοχής και ινδάλματα στο Σαν Νικολό. Και μπορεί ο μεγάλος Ιντζάγκι να ήταν πιο καλός, αλλά ο 8χρονος Σιμόνε ήταν ο αρχηγός της ομάδας του χωριού. Αν και η κυρία Μαρίνα ήθελε να γίνουν γιατροί, η μπάλα ήταν αυτό που λάτρευαν. Ο Φιλίπο έγινε επαγγελματίας και ακολούθησε ο Σιμόνε. Δεν υπήρχε καμία κόντρα, κανένας ανταγωνισμός, ήταν δυο πολύ αγαπημένα αδέρφια και μια πολύ δεμένη οικογένεια. “Δεν νομίζω ότι πολλοί πατεράδες μπορούν να λένε ότι μιλάνε με τα παιδιά τους 3 με 5 φορές την ημέρα στο τηλέφωνο” λέει ο Τζανκάρλο.
Δεν ήταν όλα εύκολα βέβαια. Τη στιγμή που ο Πίπο σκόραρε με τη Γιουβέντους, ο Σιμόνε ήταν δανεικός από την Πιατσέντζα στη Μπρεσέλο της Γ’ εθνικής. Όταν επιτέλους πήρε τις ευκαιρίες του στην Πιατσέντζα όμως, σκόραρε 15 φορές και πλέον η Ιταλία έμαθε ότι υπήρχε και δεύτερος Ιντζάγκι. Κάπως έτσι ήρθε και η μεταγραφή στη Λάτσιο, όπου πέρασε το μεγαλύτερο διάστημα της καριέρας του, δίνοντας ακόμα και μάχες για τον τίτλο με τον αδερφό του, όπως το 2000 που βγήκε αυτός νικητής κατακτώντας το σκουντέτο και σκοράροντας 7 γκολ (πίσω από τον Μαρσέλο Σάλας). Αλλά τα νούμερά του ήταν πάντα αυτά. Εκτός από τα 15 γκολ με την Πιατσέντζα την πρώτη του χρονιά στη Σέριε Α, ποτέ ξανά δεν έβαλε διψήφιο αριθμό. Έκλεισε μια καριέρα με περίπου 90 γκολ, τη στιγμή που ο Πίπο είχε περίπου 300. Πάντα στη σκιά του αδερφού του, έκανε μια καλή καριέρα, έφτασε μέχρι και την εθνική, αλλά ήταν πάντα ο “μικρός”, ο “δεύτερος” Ιντζάγκι. Παρόμοιος παίκτης, αλλά όχι τόσο καλός.
Με το που σταμάτησε την μπάλα, ανέλαβε τις μικρές ομάδες της Λάτσιο και έμεινε εκεί για έξι ολόκληρα χρόνια με αρκετές επιτυχίες. Με τον κόσμο να τα βάζει με τη διοίκηση εκείνη την ημέρα του Απριλίου, η προφητεία του μπαμπά Τζανκάρλο έγινε πραγματικότητα. Ο Πιόλι απολύθηκε το βράδυ κι η Λάτσιο έχρισε τον Σιμόνε προπονητή της μέχρι το τέλος της σεζόν. “Αυτή είναι η στιγμή σου” του έγραψε ο Πίπο, από τους πρώτους που έστειλαν μήνυμα. Λίγες μέρες αργότερα η Λάτσιο έπαιζε στο Παλέρμο με την παραπαίουσα τοπική ομάδα. Η Λάτσιο κέρδισε με 0-3 στο ντεμπούτο του Ιντζάγκι και ο μπάμπάς Τζανκάρλο κοιμήθηκε στις 3 το βράδυ από τη χαρά και την αγωνία που είχε περάσει. “Είχα λίγη πίεση, πήρα τρεις σταγόνες από το φάρμακο” δήλωσε σε μια από τις πολλές συνεντεύξεις που έδωσε εκείνες τις ημέρες.
Ο Σιμόνε έμεινε μέχρι το τέλος της σεζόν, έκανε τέσσερις νίκες (μία επί της Ίντερ) και τρεις ήττες. Η ομάδα βελτιώθηκε, αλλά για τη διοίκηση ήταν απλά ο προσωρινός. Το καλοκαίρι η Λάτσιο άρχισε να ψάχνεται και κατέληξε στον Μαρσέλο Μπιέλσα. Ο Σιμόνε απογοητεύτηκε. Άρχισε να σκέφτεται το μέλλον του για πρώτη φορά μακριά από τη Ρώμη και συγκεκριμένα στο Σαλέρνο. Τελικά όμως η συνεργασία Μπιέλσα-Λάτσιο εξελίχθηκε στο μεγαλύτερο φιάσκο του περασμένου καλοκαιριού, ο Αργεντινός αποχώρησε και ο Ιντζάγκι ανέλαβε το δύσκολο έργο να κοουτσάρει μια ομάδα χωρίς τόσο καλό υλικό και με ένα απαιτητικό κοινό. Η Μαρίνα άρχισε να δουλεύει υπερωρίες, το τσουκάλι πήρε φωτιά. Λίγες μέρες στη Βενετία όπου ο Πίπο είναι προπονητής στη Βενέτσια, λίγες στη Ρώμη στο μικρό.
Ο Σιμόνε κατάφερε να κάνει την Λάτσιο ομάδα. Να κάνει δύσκολους χαρακτήρες όπως ο Κεϊτά να μείνουν, να αναστήσει την καριέρα του Τσίρο Ιμόμπιλε που είχε πάρει την κατιούσα, να βγάλει νέες φάτσες στο προσκήνιο και να ζήσει χωρίς προσωπικότητες όπως ο Κλόζε και ο Μάουρι και παίκτες όπως ο Καντρέβα. Και κυρίως να ξεπεράσει και πάλι τη σκιά που έριχνε ο αδερφός του. Βλέπετε, ο Πίπο είχε ήδη αναλάβει μια μεγάλη δουλειά, τον πάγκο της Μίλαν και έφυγε ως αποτυχημένος. Όταν ο “καλός” αδερφός δεν τα καταφέρνει, ποιος θα πόνταρε στο δεύτερο; Η αλήθεια είναι ότι η περσινή Λάτσιο δεν ήταν και η πιο ενδιαφέρουσα ομάδα να βλέπεις. Ο στόχος όμως δεν ήταν το θέαμα. Ήταν η επιστροφή στην κανονικότητα και αυτό έγινε. Η ομάδα βγήκε 5η και μπορεί το Δεκέμβριο να έχασε στο πρώτο ντέρμπι του Σιμόνε, πήρε όμως εκδίκηση. Πρώτα αποκλείοντας τη Ρόμα στα ημιτελικά του κυπέλλου, εκεί που οι λατσιάλι μπόρεσαν επιτέλους να νιώσουν περήφανοι και λίγο αργότερα στο πρωτάθλημα όταν κέρδισαν ξανά με 1-3. Η σεζόν έκλεισε εξαιρετικά με δυο νίκες σε ντέρμπι και τη συμμετοχή στον τελικό του κυπέλλου, εκεί που η Γιουβέντους όμως ήταν καλύτερη.
Σε ένα πρωτάθλημα κυριαρχίας της Γιουβέντους, με μια εξαιρετική Νάπολι, τη δυνατή Ρόμα και τα προβλήματα του Μιλάνου, λίγοι ασχολήθηκαν με τη Λάτσιο. Ο Σιμόνε όμως είχε καταφέρει να κερδίσει τον κόσμο, να κερδίσει τον απαραίτητο χρόνο και να συνεχίσει το χτίσιμο της ομάδας και φέτος. Πάλι όμως με αντιξοότητες. Ο Κεϊτά έφυγε, αφαιρώντας τα γκολ και την ενέργειά του, ο αρχηγός Μπίλια το ίδιο. Όταν μια ομάδα είχε ως καλύτερη μεταγραφή της τον Λούκας τον Λέιβα, σίγουρα δεν λες ότι τίναξε την μπάνκα στον αέρα. Κι όμως η Λάτσιο όχι απλά δεν έχασε σε δυναμικότητα, έγινε καλύτερη και σίγουρα πιο θεαματική. Ο Τζανκάρλο και η Μαρίνα είδαν τον κανακάρη τους να γίνεται ο πρώτος προπονητής Ιντζάγκι που κερδίζει τίτλο, μετά από το 3-2 στο Σούπερ Καπ επί της Γιουβέντους. Και μια Λάτσιο ενδιαφέρουσα, να έχει την 3η καλύτερη επίθεση του πρωταθλήματος, έχοντας βάλει 4 γκολ στη Μίλαν και έχοντας ξανακερδίσει τη Γιουβέντους, αυτή τη φορά μέσα στο Τορίνο (πρώτη νίκη της Λάτσιο επί της Γιούβε μετά από 13 χρόνια). Η Λάτσιο βρίσκεται στις θέσεις του Τσάμπιονς Λιγκ και έχει τους ίδιους βαθμούς με τους πρωταθλητές πριν ταξιδέψει για το δύσκολο ματς στην Μπολόνια.
Παράλληλα, έχει κάνει το 3 στα 3 στο Γιουρόπα Λιγκ και έχει ουσιαστικά προκριθεί. Είναι όλα ιδανικά; Όχι. Το 1-4 από τη Νάπολι το έδειξε και τα 10 παθητικό γκολ σε 9 ματς είναι πολλά. Αλλά η Λάτσιο είναι ένα σύνολο με πλάνο, με ιδέες, με ομοιογένεια. Κι όσο κι αν βασίζεται πολύ στον Ιμόμπιλε, είναι έργο του κόουτς που αρχίζει επιτέλους να κερδίζει αναγνώριση, ειδικά με τις δύο νίκες του επί του Αλέγκρι. Ήδη από πέρσι το όνομά του ακούστηκε για τη Γουέστ Χαμ, αλλά αυτός ανανέωσε μέχρι το 2020 στη Λάτσιο. Αρκετοί τον χρίζουν υποψήφιο για διάδοχο του Αλέγκρι, ο ίδιος επιμένει ότι είναι οπαδός της Λάτσιο και δεν θέλει να φύγει. Η κυρία Μαρίνα είναι πάντως έτοιμη να πάρει το τραίνο για οπουδήποτε, με μια κατσαρόλα τορτελίνια στη βαλίτσα.