10 Ιουνίου του 2009 και ο Ρον Φλάουερς, στα 75 του χρόνια, βρίσκεται μαζί με αρκετούς πρώην διεθνείς Άγγλους ποδοσφαιριστές στην Ντάουνινγκ Στριτ στο Λονδίνο για να παραλάβει από τον Πρωθυπουργό του Ηνωμένου Βασιλείου, Γκόρντον Μπράουν, το μετάλλιο του Παγκόσμιου Πρωταθλητή για το 1966. Έχουν περάσει ακριβώς 43 χρόνια από τη μέρα που η Αγγλία επικράτησε της Δυτικής Γερμανίας με 4-2 αγγίζοντας την κορυφή του κόσμου για πρώτη, και μοναδική, φορά μέχρι και σήμερα. Η συγκίνηση ήταν μεγάλη και ολοκληρώθηκε με μια μίνι-παρέλαση, την ίδια μέρα, στο στάδιο Γουέμπλεϊ και συγκεκριμένα στο ημίχρονο της αναμέτρησης Αγγλία – Ανδόρα για τα προκριματικά του Μουντιάλ του 2010. Ο Ρον Φλάουερς υπήρξε σημαντικότατο μέλος της εθνικής Αγγλίας εκείνων των ετών, μετρώντας 49 συμμετοχές και σκοράροντας 10 τέρματα, χωρίς όμως να έχει αγωνιστεί καθόλου στα παιχνίδια της διοργάνωσης του 1966, κάτι που σήμαινε πως δεν δικαιούταν να πάρει μετάλλιο μιας και εκείνα τα χρόνια μετάλλιο έπαιρναν μόνο οι 11 παίκτες που ξεκινούσαν στον τελικό, μια απίστευτα άδικη λογική.
Αστειευόμενος για το γεγονός ο ίδιος θα δηλώσει πως ο Πρωθυπουργός τον είχε καλέσει τυχαία μιας και -όπως είπε- τον είχε βρει ως κάρτα, από αυτές που έμπαιναν δώρο στα πακέτα τσιγάρων της εποχής, και συγκεκριμένα σε ένα πακέτο Rark Drive που ήταν η μάρκα του Μπράουν τη δεκαετία του ’60, και -κάπως έτσι- όταν ο Μπράουν την βρήκε τυχαία σε ένα παλιό συρτάρι, θυμήθηκε και τον ίδιο. Καλό ή κακό αστείο εννοείται πως δεν ήταν καθόλου έτσι μιας και ο Ρον Φλάουερς υπήρξε για περίπου 15 χρόνια ένας εκ των σπουδαιότερων μέσων του αγγλικού ποδοσφαίρου από το 1950 μέχρι και λίγο πριν τα 70s. Τρία χρόνια μετά την βράβευσή του και την απονομή του μεταλλίου, θα το δωρίσει στο μουσείο του Μολινό, της Γουλβς, της ομάδας που δόξασε και δοξάστηκε λέγοντας πως αυτό είναι το ελάχιστο που θα μπορούσε να κάνει για την ίδια δείχνοντας παράλληλα την αφοσίωσή του και την αληθινή του αγάπη για την ομάδα που μαζί της χάρισε μοναδικές ποδοσφαιρικές στιγμές στο κοινό της εποχής.
Γεννημένος το 1934 στο Ντονκάστερ ξεκίνησε να κλωτσάει την μπάλα στη ακαδημία της Ντονκάστερ Ρόβερς, ομάδας στην οποία έπαιζε ποδόσφαιρο και ο πατέρας του. Το σπάνιο ταλέντο του φάνηκε από πολύ μικρή ηλικία και κάπως έτσι τον τσίμπησε η Ακαδημία της Γουλβς στα 16 του χρόνια. Στα 18 του ήταν ήδη ένας έτοιμος ποδοσφαιριστής και όλη η Αγγλία μιλούσε με τα καλύτερα λόγια για εκείνο τον νεαρό που μπορούσε να κάνει τα πάντα στο χώρο της μεσαίας γραμμής. Ο σπουδαίος Σταν Κούλις, προπονητής της Γουλβς εκείνα τα χρόνια θα καταλάβει αμέσως το ταλέντο του και θα τον ανεβάσει στην πρώτη ομάδα μόλις στα 18 του χρόνια σε μια εποχή όπου οι «Λύκοι» έχουν τον τεράστιο Μπίλι Ράιτ και φυσικά τον Τζίμι Μιούλεν διεκδικώντας και κατακτώντας κάθε χρόνο τίτλους. Ο Ρον Φλάουερς ήταν ο μέσος που συνδύαζε άριστα το επιθετικό του ταλέντο με την προσήλωση στην άμυνα και χάρις στις αστείρευτες δυνάμεις του μπορούσε να δίνει βοήθειες πραγματικά παντού. Θα μπορούσαμε να πούμε πως ήταν ο Στίβεν Τζέραρντ της εποχής του μιας και ο ίδιος ξεκίνησε ως ένας επιθετικός μέσος και όσο τα χρόνια περνούσαν, με την εμπειρία να δίνει την θέση της στα τρεξίματα και τις αντοχές, έφτασε να αγωνίζεται ως ένα «εγκεφαλικό» εξάρι. Μάλιστα στο Γουλβερχάμπτον ο θρύλος για το σπουδαιότερο γκολ στην ιστορία της ομάδας, εννοείται από τα πόδια του Φλάουερς, υπάρχει ακόμα και μεταφέρεται από στόμα σε στόμα κάθε γενιάς που μεγαλώνει μαθαίνοντας να λατρεύει τους «λύκους» των δυτικών Μίντλαντς.
Ήταν μέρες του 1959 και η Γουλβς αντιμετώπιζε την Φούλαμ σε ένα παιχνίδι από αυτά που τελειώνουν θριαμβευτικά για το φαβορί. Για την ιστορία είχε λήξει με το εξωπραγματικό 9-0 για την ομάδα του Κούλις. Ο 25χρόνος Ρον Φλάουερς, αν και δεξιοπόδαρος, είχε αγωνιστεί έξω αριστερά σε εκείνη την αναμέτρηση. Αφού υποδέχτηκε την μπάλα περίπου 40 μέτρα από την εστία, έκοψε προς το κέντρο κάνοντας την κλασική διαγώνια κίνηση που κάνουν ενστικτωδώς όλοι όσοι αγωνίζονται με ανάποδο πόδι και στο μυαλό τους η λέξη πάσα βρίσκεται καλά κρυμμένη. Αφού κόλλησε την μπάλα στο πόδι του και πέρασε αριστοτεχνικά δύο αντιπάλους, ως Άγγλος της εποχής που σέβεται τον εαυτό του, δεν έψαξε συμπαίκτη, εξαπέλυσε έναν κεραυνό από το δεξί του πόδι, καρφώνοντας την μπάλα στο γάμα της εστίας του δύσμοιρου Τόνι Ματσέντο. Όπως παραδέχτηκε μετά το παιχνίδι ο τερματοφύλακας της Φούλαμ, και της εθνικής κάτω των 23, δεν πρόλαβε καν να δει την μπάλα και μετά το γκολ είχε την αίσθηση πως τα δοκάρια κουνιόταν για περίπου 2-3 λεπτά. Οι μεθυσμένοι θαμώνες στις παμπ της πόλης έφτασαν να λένε πως προσπάθησε να αποφύγει το σουτ τρέχοντας εκτός περιοχής και ουρλιάζοντας τρομαγμένος, σε διάφορες ιστορίες υπερβολής και γραφικότητας από αυτές που συνήθως γίνονται μετά από μεγάλες στιγμές της ομάδας του καθενός και που φυσικά ομορφαίνουν αρκετά το ποδόσφαιρο.
Με τη Γουλβς το 1967. Στη μέση της πάνω σειράς.
Η Γουλβς εκείνων των ετών, υπό τις οδηγίες του σπουδαίου Σταν Κούλις και με τον Ρον Φλάουερς ως το απόλυτο πολυεργαλείο στο χώρο της μεσαίας γραμμής, ήταν μία από τις καλύτερες ομάδες της χώρας φτάνοντας στην κατάκτηση τριών πρωταθλημάτων Αγγλίας (το 1954, το 1958 και το 1959) έχοντας τερματίσει και δύο φορές στη δεύτερη θέση (το 1955 μένοντας στο -4 από την Τσέλσι και το 1960 μένοντας στο -1 από την Μπέρνλι). Το 1960 μάλιστα εκείνη η σπουδαία ομάδα κατάφερε να φτάσει και στην κατάκτηση του Κυπέλλου Αγγλίας, για τέταρτη φορά στην ιστορία της, διαλύοντας την Μπλάκμπερν στο Γουέμπλεϊ με 3-0 μπροστά σε 99.000 θεατές, με τον Φλάουερς να αγωνίζεται και στα 90 λεπτά της αναμέτρησης ως αμυντικός μέσος. Ήταν μάλιστα τόσο ηγετικός και χρήσιμος στον άξονα της Γουλβς εκείνα τα χρόνια που ο προπονητής της εθνικής Αγγλίας Ουόλτερ Γουιντερμπότον τον χρησιμοποίησε βασικό σε 40 συνεχόμενα παιχνίδια μεταξύ 1958 και 1962, όταν και άφησε την θέση του στον Αλφ Ράμσεϊ. Καλύτερο ρεκόρ για την Αγγλία σε αυτό τον τομέα έχει μόνο ο σπουδαίος Μπίλι Ράιτ, πρώτος παίκτης που έφτασε και τις 100 συμμετοχές για τα Τρία Λιοντάρια και φυσικά συμπαίκτης του Φλάουερς στη Γουλβς. Το 1966, αν και ο Φλάουερς βρίσκεται στο 32ο έτος της ηλικίας του, ο Ράμσεϊ θα τον πάρει στην αποστολή για το Μουντιάλ αλλά οι νεότεροι Νόμπι Στάιλς, Άλαν Μπολ, Μάρτιν Πίτερς και φυσικά ο Μπόμπι Τσάρλτον ήταν οι επιλογές για την τετράδα του άξονα με τον ίδιο -όπως έγραψα και νωρίτερα- να μην πατάει γήπεδο ούτε ως αλλαγή σε κανένα παιχνίδι της διοργάνωσης.
Με τους συμπαίκτες του στην εθνική το 1963, σε προβολή της ταινίας «How the west was won» με τους Γκρέκορι Πεκ, Τζον Γουέιν, Χένρι Φόντα και υποψήφια για 8 Όσκαρ
Αυτό παραλίγο να αλλάξει στον τελικό όταν και μία μέρα πριν την αναμέτρηση με την Δ. Γερμανία ο Μπόμπι Τσάρλτον βρέθηκε στο κρεβάτι με αφόρητους πόνους στο στήθος μετά από βαρύ κρύωμα. Ο Ράμσεϊ κάλεσε αμέσως στο γραφείο του τον Φλάουερς και του ζήτησε να ετοιμαστεί ψυχολογικά για το μεγάλο παιχνίδι μιας και οι πιθανότητες να βρεθεί στο γήπεδο ο παίκτης της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήταν σχεδόν μηδαμινές. Ο Ράμσεϊ προσπαθούσε από τη μία να του δώσει να καταλάβει τι ακριβώς θα ήθελε από τον ίδιο στο τακτικό κομμάτι, κάτι που φάνταζε εύκολο, και από την άλλη να του απολογηθεί για το γεγονός πως δεν τον είχε περάσει στο γήπεδο σε καμία αναμέτρηση, πληγώνοντας αρκετά είναι η αλήθεια τον εγωισμό ενός τόσο σπουδαίου ποδοσφαιριστή. Όπως έχει παραδεχτεί ο ίδιος ο Φλάουερς «Όταν έκλεισα την πόρτα του γραφείου του προπονητή μου ήμουν πιο χαλαρός από ποτέ. Κανένα άγχος και καμία σκέψη για την παρουσία μου στο παιχνίδι. Ήξερα πολύ καλά τον Μπόμπι και ήμουν σίγουρος πως δεν υπήρχε ούτε μισή πιθανότητα να μην αγωνιστεί στον τελικό. Φυσικά και δεν με διέψευσε. Στον τελικό ήταν εκεί. Φανταστικός, όπως πάντα, οδηγώντας μας στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου μπροστά στο κοινό μας». Στο τέλος της επόμενης χρονιάς ο Φλάουερς θα αφήσει την Γουλβς για την Νορθαμπτον, κλείνοντας την καριέρα του ως παίκτης-προπονητής στην άσημη και σχεδόν ερασιτεχνική Τέλφορντ Γιουναιτεντ το 1971. Συνέχισε να ζει με την οικογένειά του στο Γουλβερχάμπτον, έχοντας επιχείρηση με αθλητικά είδη, μέχρι και το τέλος της ζωής του το 2021. Η Γουλβς του σήμερα, με τον Λοπετέγκι στον πάγκο της και με τον Ρούμπεν Νέβες ως απόλυτο ηγέτη της μεσαίας της γραμμής να θυμίζει στους παλιούς κάτι από Ρον Φλάουερς, δεν κάνει πρωταθλητισμό αλλά παλεύει για να παραμείνει στην κατηγορία, αν και δεν αποκλείεται μέχρι το τέλος της σεζόν να έχει βρει τον δρόμο της.