Μια από τις αγαπημένες μας μορφές ιστορίας είναι αυτή που ξεκινάει με τον πρωταγωνιστή να αγωνίζεται σε κάποια περιοχή ξεχασμένη από τον Θεό και σε μια ομάδα που μόνο οι φανατικοί με το στοίχημα γνωρίζουν και μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα βρίσκεται στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων να φιγουράρει με τη φανέλα μιας μεγάλης ομάδας σε κάποιον σημαντικό τελικό. Όπως συμβαίνει με όλα στη ζωή όμως, αυτό το ακραίο σενάριο φορές βιώνεται, κάποιες λίγες, και ανάποδα. Ο Αλεσάντρο ντελ Πιέρο, ο Τζίτζι Μπουφόν, ο Μάουρο Καμορανέζι και μερικοί ακόμα μπορούν να το επιβεβαιώσουν.

Το καλοκαίρι του 2006 η Γιουβέντους βρίσκεται σε μια κατάσταση που παρουσιάζει κάποιες ομοιότητες με τη σημερινή και προσπαθεί να σταθεί ξανά στα πόδια της μετά τις καταδικαστικές αποφάσεις που ακολούθησαν την αποκάλυψη του σκανδάλου Καλτσιόπολι. Από τη «Μεγάλη Κυρία» έχουν αφαιρεθεί τα δυο τελευταία πρωταθλήματα και μαζί 30 πόντοι από την επόμενη σεζόν, στην οποία καλείται να αγωνιστεί στη 2η κατηγορία για πρώτη φορά στην ιστορία της. Την ώρα που η εθνική Ιταλίας θριαμβεύει στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας, οι άνθρωποι που αναλαμβάνουν την αναγέννηση των Γιουβεντίνων προσπαθούν να σώσουν ό,τι σώζεται. Ο Ιούλιος είναι ιδιαίτερα επεισοδιακός με τις ανακοινώσεις των ποινών, τις εφέσεις, τις εκδικάσεις και τις αμέτρητες φήμες για το μέλλον του συλλόγου. Χάρη στις εφέσεις το -30 γίνεται αρχικά -17 και στη συνέχεια -9, ένα ανεκτό νούμερο που προσφέρει μια πρώτη μικρή δόση αισιοδοξίας.

Στη συνέχεια το βάρος πέφτει στη στελέχωση καθώς οι απώλειες είναι μεγάλες και σημαντικές. Ο προπονητής των δυο τελευταίων τίτλων, Φάμπιο Καπέλο, μετακομίζει στη Μαδρίτη για χάρη της Ρεάλ και διάδοχος του ορίζεται ο Ντιντιέ Ντεσάν, που προέρχεται από μια χρονιά απραγίας μετά από ένα επιτυχημένο πέρασμα από τον πάγκο της Μονακό. Εκτός από τον Καπέλο η Ρεάλ δελεάζει και τελικά πείθει και τον Φάμπιο Καναβάρο. Ο Ζλάταν και ο Βιειρά πηγαίνουν στην Ίντερ, ο Μούτου στη Φιορεντίνα, ο Τουράμ και ο Ζαμπρότα στη Μπαρτσελόνα.

Υπάρχουν όμως και οι πιστοί, οι ρομαντικοί, που δεν είναι λίγοι και σίγουρα δεν είναι αμελητέοι. Οι παγκόσμιοι πρωταθλητές Ντελ Πιέρο, Μπουφόν και Καμορανέζι, ο φιναλίστ του τελικού του Μουντιάλ και δεύτερος σκόρερ της Σέριε Α λίγους μήνες πριν Νταβίντ Τρεζεγκέ, ο Πάβελ Νέντβεντ, ο Ρόμπερτ Κόβατς και ο νεαρός τότε Τζιόρτζιο Κιελίνι αποφασίζουν να μείνουν και να παλέψουν για να επαναφέρουν την ομάδα στην Σέριε Α. Χρόνια μετά ο Κιελίνι θα δηλώσει: “Ο κόσμος καλά κάνει και συμπεριλαμβάνει και εμένα σε αυτούς που έμειναν αλλά αυτοί που πραγματικά θυσιάστηκαν ήταν οι υπόλοιποι, όχι εγώ που ήμουν νέος. Υπήρχαν παίκτες που αντί να παίζουν στη δεύτερη κατηγορία θα μπορούσαν να κερδίσουν τίτλους και να διεκδικήσουν τη Χρυσή Μπάλα”.

Ένας από αυτούς ήταν ο Τζίτζι Μπουφόν: “Ήμουν 28, ήμουν στο καλύτερο σημείο της καριέρας μου, είχα μόλις κερδίσει το Μουντιάλ και ήμουν ένα από τα φαβορί για τη Χρυσή Μπάλα. Αν είχα κάνει διαφορετική επιλογή ίσως να άλλαζαν αρκετά. Αλλά εκείνη τη στιγμή ένιωθα πως με το να μείνω πιστός στην ομάδα μου θυσιάζοντας όλα τα άλλα στέλνω ένα μήνυμα σε όλα τα παιδιά που έχουν πάθος για το ποδόσφαιρο.”

Όσο για τον αρχηγό; Εκείνος δεν το σκέφτηκε και πολύ. “Δεν ήμουν μόνο ο αρχηγός, ήμουν και ο μεγαλύτερος οπαδός της” δήλωσε αργότερα ο ντελ Πιέρο. “Η Γιούβε μου είχε δώσει τόσα πολλά. Όταν με κάλεσε ο Τζον Έλκαν του είπα αμέσως ότι μπορεί να υπολογίζει σε μένα. Δεν μετάνιωσα ποτέ γι’αυτή την απόφαση.”

Οι περισσότεροι εξ αυτών γνωρίζουν ότι η σεζόν θα είναι δύσκολη και περίεργη αλλά κανένας δεν είναι σίγουρος για το τι ακριβώς τους περιμένει. Για παίκτες τέτοιου βεληνεκούς η δεύτερη κατηγορία είναι κάτι σαν αχαρτογράφητο έδαφος. Η κλήρωση του πρωταθλήματος γίνεται τον Αύγουστο και το άκουσμα της πρώτης στάσης υπενθυμίζει σε όλους ότι τα μεγαλεία του Τσάμπιονς Λιγκ και των ντέρμπι στο Σαν Σίρο και στο Ολίμπικο βρίσκονται αρκετά χιλιόμετρα και τουλάχιστον ένα χρόνο μακριά. Στο παρόν υπάρχει μόνο ένα πρώτο όνομα: Το Ρίμινι.

Η μικρή ομάδα από την παραθαλάσσια πόλη του Ρίμινι δεν έχει και πολλά να περηφανεύεται. Η παρουσία της στη Σέριε Β είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμα στα 94 χρόνια ιστορίας της έως τότε και οι χρονιές που έχει αγωνιστεί σε αυτή την κατηγορία είναι μετρημένες στα δάχτυλα των δυο χεριών. Μια πρεμιέρα απέναντι στην πρωτοεμφανιζόμενη στην κατηγορία Γιουβέντους είναι κάτι σαν εμπειρία ζωής για τους περισσότερους στην πόλη. Τα λιγοστά εισιτήρια (καθώς το γήπεδο χωράει μετά βίας 10.000 ανθρώπους) γίνονται ανάρπαστα. Για χάρη της διάσημης επισκέπτριας στήνεται πρόχειρα στο «Ρομέο Νέρι» και μια προσωρινή, μικρή κερκίδα. Έξω από τα εκδοτήρια δεκάδες άνθρωποι σχηματίζουν ουρά από το προηγούμενο βράδυ και κοιμούνται πάνω σε στρώματα και πλαστικές καρέκλες. Κάποιοι πιο απελπισμένοι αλλά και ευκατάστατοι αγοράζουν διαρκείας μόνο και μόνο για να έχουν εξασφαλισμένη θέση στο ιστορικό πρώτο παιχνίδι της ομάδας της πόλης απέναντι στην πρωταθλήτρια Ιταλίας και χάρη σ’αυτούς ο επαρχιακός σύλλογος σπάει κάθε ρεκόρ διαθέτοντας περισσότερα από 5.000 διαρκείας!

Στις 9 Σεπτεμβρίου η πόλη φοράει τα γιορτινά της και μαζί με την αποστολή της Γιούβε υποδέχεται και εκατοντάδες εκδρομείς οπαδούς της, που προέρχονται κυρίως από τις γύρω περιοχές. Μαζί τους έχουν διάφορα πανό που κάνουν την εμφάνιση τους ανά διαστήματα. Σε ένα από αυτά τα βάζουν με τη διοίκηση για την κατάντια του συλλόγου, σε ένα άλλο κάνουν στοχευμένη επίθεση στους αποχωρήσαντες Καναβάρο και Βιειρά, αποκαλώντας τους “μισθοφόρους χωρίς αξιοπρέπεια”.

Ο Ντεσάν κατεβάζει ενδεκάδα με 4-4-2 με τον Ντελ Πιέρο και τον Ζαλαγέτα στην κορυφή της επίθεσης, το ‘μηχανάκι’ Νέντβεντ να ξεχωρίζει στο κέντρο, το δίδυμο Κόβατς-Μπουμσόνγκ στο κέντρο της άμυνας και τον καλύτερο τερματοφύλακα του κόσμου εκείνη τη χρονιά Μπουφόν στην εστία. Από την άλλη πλευρά, στην ενδεκάδα της Ρίμινι συναντάμε δυο γνώριμα ονόματα. Ο δανεικός από τη Μίλαν (και αργότερα παίκτης της Γιούβε) Αλεσάντρο Μάτρι αγωνίζεται στην επίθεση ενώ στο τέρμα κάθεται ο 22χρνος Σαμίρ Χαντάνοβιτς. Το πανηγυρικό κλίμα δεν κρατάει όμως πολύ. Με το πρώτο σφύριγμα του διαιτητή οι παίκτες των φιλοξενούμενων ανακαλύπτουν ότι μπορεί εκτός αγώνων όλοι να τους συμπεριφέρονται σαν να είναι η ατραξιόν του πρωταθλήματος αλλά μέσα στον αγωνιστικό χώρο το κλίμα αλλάζει. Κανένας δεν πρόκειται να τους χαριστεί και οι περισσότεροι είναι αποφασισμένοι να υπερβάλλουν εαυτόν απέναντι σε έναν τέτοιο αντίπαλο ώστε να ακουστούν σε όλο τον κόσμο.

Η «Μεγάλη Κυρία» παίρνει χωρίς δυσκολία τον έλεγχο από τα πρώτα λεπτά αλλά αυτός χάνεται λίγο έξω από την περιοχή των γηπεδούχων. Οι παίκτες της Ρίμινι πέφτουν με πάθος σε κάθε φάση, κρατάνε χωρίς δυσκολία τη Γιούβε μακριά από την εστία τους και καταφέρνουν να ανησυχήσουν σε μια-δυο περιπτώσεις την άμυνα των αντιπάλων τους. Σε αντίθεση με τους κενούς χώρους οι κλωτσιές είναι αρκετές και ο διαιτητής βγάζει οχτώ φορές την κίτρινη κάρτα από το τσεπάκι του. Το ημίχρονο λήγει χωρίς γκολ.

Από το εύστοχο πέναλτι σε ένα τελικό Μουντιάλ σε ένα τάκλιν για τη Σέριε Β σε ένα άσημο γήπεδο στο Ρίμινι, δυο μήνες απόσταση

Στην επανάληψη ο Ντεσάν ρίχνει στον αγώνα τους Καμορανέζι και Μποζίνοφ και στο 60′ μετά από ένα κόρνερ και μια κόντρα ο Ματέο Πάρο βρίσκει μια μικρή χαραμάδα και με δυνατό σουτ ανοίγει το σκορ. Λίγα λεπτά μετά ο μέσος των γηπεδούχων Ντομένικο Κριστιάνο βλέπει δεύτερη κίτρινη αλλά αυτή η εξέλιξη αντί να αποτελειώσει τη Ρίμινι την πεισμώνει περισσότερο. Οι εναπομείναντες δέκα συνεχίζουν να βγαίνουν πρώτοι στις περισσότερες μονομαχίες, απειλούν σε κάποιες περιπτώσεις τον Μπουφόν και τελικά βρίσκουν την ισοφάριση στο 74′ χάρη σε ένα τραγικό λάθος των Κόβατς και Μπουμσόνγκ που ουσιαστικά βγάζουν μόνο του απέναντι στον Μπουφόν τον Αντριάν Ρικιούτι. Το σκορ δεν αλλάζει ως το τέλος και μέσα σε λίγες ώρες η είδηση κυκλοφορεί σε όλη την Ευρώπη με τίτλους όπως «Η Γιουβέντους ανακαλύπτει ότι η Σέριε Β δεν θα είναι ένα πικ-νικ».

Η αναπάντεχη αυτή γκέλα αποδεικνύεται ευεργετική για την άμαθη σε τέτοιες καταστάσεις Γιούβε. Σύμφωνα με τον Μπουφόν: “Αυτό το παιχνίδι ήταν ένα μάθημα αληθινού ποδοσφαίρου. Ήρθαμε εδώ με το χαμόγελο στα χείλη, όμως σε αυτή την κατηγορία πρέπει να παίζεις με το μαχαίρι στα δόντια”. Μια εβδομάδα μετά οι προσγειωμένοι πλέον μπιανκονέρι θα κερδίσουν δύσκολα τη Βιτσέντσα με 2-1 στο Τορίνο και από εκεί και μετά θα ανεβάσουν απότομα στροφές. Θα καλύψουν πολύ γρήγορα το χαμένο έδαφος από την τιμωρία, θα ανέβουν στην κορυφή της βαθμολογίας και τελικά θα πανηγυρίσουν και μαθηματικά την επιστροφή στο Καμπιονάτο μερικές εβδομάδες πριν το φινάλε της σεζόν.

Η πρώτη ζόρικη εμπειρία στο Ρίμινι θα αποκτήσει μια ξεχωριστή σελίδα στην ιστορία της ομάδας και θα μνημονεύεται συχνά και από τους οπαδούς και από τους παίκτες, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα μια δήλωση του Μπουφόν που συμπεριέλαβε το ματς εκείνο στα πιο αξέχαστα της τεράστιας (από κάθε άποψη) καριέρας του. Μερικά χρόνια αργότερα, όταν ο Αλεσάντρο ντελ Πιέρο θα πει αντίο στην αγαπημένη του «κυρία», ένας δημοσιογράφος θα τον ρωτήσει και για εκείνη την παράξενη χρονιά. Η απάντηση του; «Η Σέριε B ήταν μια ιδιαίτερη παρένθεση και το τονίζω αυτό. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που μπήκα στο γήπεδο στο Ρίμινι και εκείνη τη μυρωδιά από ποπ κορν, ψημένο ψωμί και λουκάνικο. Εκείνη την εποχή μου φαινόταν όλα δύσκολα. Τώρα όμως μπορώ να πω ότι ήταν και ωραία.”