Μάιος του 2018 και η Σκοτσέζικη Ρέιντζερς ανακοινώνει το όνομα του νέου της προπονητή. Ο Στίβεν Τζέραρντ είναι ο εκλεκτός, με τα κλειδιά των αποδυτηρίων να μπαίνουν στην τσέπη του για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, σε μια περίοδο που -ας μη γελιόμαστε- η ομάδα της Γλασκόβης δεν βρίσκεται και στα καλύτερά της. Λίγες μέρες νωρίτερα είχε απολυθεί ο Γκρέαμ Μέρτι, οι παλιοί ίσως τον θυμούνται στην άμυνα της Ρέντινγκ, καθώς η ήττα με 5-0 από τη μισητή Σέλτικ ήταν το γεγονός που ξεχείλισε το ποτήρι, με τον κόσμο να ζητά, ή καλύτερα να απαιτεί, άμεσες αλλαγές και λύσεις που θα έδιναν μια νότα αισιοδοξίας για το μέλλον. Η Ρέιντζερς μπορεί να είχε κάνει τεράστια άλματα προόδου από το 2012, όταν και είχε βρεθεί δηλαδή στην 4η κατηγορία της Σκωτίας λόγω των οικονομικών της προβλημάτων, αλλά υστερούσε ακόμα κατά πολύ για να κοιτάξει και πάλι τη Σέλτικ κατάματα, διεκδικώντας τίτλους. Το τέλος εκείνης της σεζόν άλλωστε είχε βρει την ομάδα στην 3η θέση, πίσω και από την Αμπερντίν, στο -12 από τους πρωταθλητές. Το μόνο που είχε να επιδείξει, μέχρι εκείνο το σημείο, ως προπονητής, ο πρώην σπουδαίος Άγγλος μέσος της Λίβερπουλ ήταν η άκρως επιτυχημένη περίοδος που είχε στον πάγκο των Ακαδημιών των «κόκκινων» για σχεδόν ενάμιση χρόνο. Δουλεύοντας πάνω στις τακτικές του Κλοπ και με τον ίδιο το Γερμανό να μιλάει με τα καλύτερα λόγια για τη δουλειά και το πάθος του θρύλου της Λίβερπουλ που ήταν όμως ένας ρούκι προπονητής. Ήταν όμως αυτό αρκετό για τον πάγκο μιας τόσο ιστορικής ομάδας; Πολλοί κουνούσαν το κεφάλι αρνητικά εκείνη την περίοδο. Η Ρέιντζερς απ΄την άλλη, πήρε το μεγάλο -είναι η αλήθεια- ρίσκο και πέτυχε.
Οι πρώτες δηλώσεις του Τζέραρντ ως επαγγελματίας προπονητής ήταν φιλτραρισμένες μέσα από τη σοβαρότητα και τον ρεαλισμό που χαρακτήριζαν τον ίδιο από τα πρώτα χρόνια του ως ποδοσφαιριστής μέχρι και την απόσυρσή του στις ΗΠΑ για λογαριασμό των Γκάλαξι του Λος Άντζελες. «Νιώθω μεγάλη τιμή που αναλαμβάνω τον ρόλο του προπονητή σε μια σπουδαία ομάδα με πλούσια παράδοση και τεράστια ιστορία όπως η Ρέιντζερς. Το μόνο που θέλω είναι να ξεκινήσει σύντομα η νέα σεζόν και το ταξίδι μου μαζί της. Αυτό που υπόσχομαι είναι η ταπεινότητα και η σκληρή δουλειά για να χτίσουμε, σιγά-σιγά, κάτι καλό για να επιστρέψει το κλαμπ εκεί που αξίζει να βρίσκεται. Στις επιτυχίες και στην κορυφή». Η σεζόν 2018-2019 ήταν η πρώτη του στον πάγκο της ομάδας και όπως ήταν λογικό ήταν και η περίοδος της προσαρμογής, τόσο για τον ίδιο όσο και για την ομάδα στα δικά του «θέλω» και στο δικό του προπονητικό μοντέλο. Η 2η θέση πίσω από την πρωταθλήτρια Σέλτικ, στο -9, μπορεί να θεωρηθεί ως το πρώτο μικρό σκαλοπάτι βελτίωσης, αν και η πρώτη του σημαντική στιγμή, που έδειξε σε όλους ότι ήταν ικανός για μεγαλύτερα πράγματα, ήταν το πρώτο του παιχνίδι απέναντι στη Σέλτικ. Στην ομάδα του πρώην προπονητή του, τού Μπρένταν Ρότζερς. Της ομάδας δηλαδή που ήταν και το φαβορί. Φαβορί όχι μόνο για το πρωτάθλημα μα για τα πάντα.
Το 1-0 με το γκολ του αμυντικού μέσου Ράιαν Τζακ μπορεί να έδωσε τη νίκη στο γεμάτο Άιμπροξ, σε μια απίστευτη ατμόσφαιρα που μόνο όσοι την έχουν ζήσει μπορούν και να την καταλάβουν, αλλά μεγαλύτερη αισιοδοξία για το μέλλον έδωσαν τα όσα έκαναν οι παίκτες του Τζέραρντ ή καλύτερα αυτά που προσπαθούσαν να κάνουν, στον αγωνιστικό χώρο. Ήταν το πρώτο σημάδι για όλα αυτά που είχε ο Άγγλος προπονητής στο μυαλό του και τα παρουσίαζε, για πρώτη φορά, στο ευρύ κοινό. Το Old Firm άλλωστε είναι ένα από τα σημαντικότερα ποδοσφαιρικά ραντεβού ολόκληρης της Ευρώπης. Ασφυκτική πίεση ψηλά με σκοπό να δυσκολεύει το χτίσιμο των επιθέσεων του αντιπάλου από την άμυνα και να κερδίζει συνεχώς μπάλες. Η μπάλα χαμηλά, με την ομάδα να προσπαθεί να την έχει όσο περισσότερο μπορεί στα δικά της πόδια, και φυσικά η γρήγορη μετάβαση στην επίθεση μετά από κλέψιμο στη δική της ζώνη άμυνας, αν και εφόσον μπορούσε να γίνει. Όλα τα παραπάνω μπορεί να μην γίνονταν στην εντέλεια, όπως τα έκανε για παράδειγμα, το ίδιο διάστημα, μια κορυφαία ομάδα της Αγγλίας, ήταν όμως διακριτά και φυσικά έφερναν στο μυαλό, έστω και αμυδρά, την ομάδα που ξεκινούσε να τα κάνει όλα αυτά -σχεδόν- τέλεια στο ίδιο διάστημα. Την Λίβερπουλ του Κλοπ. Μπροστάρηδες σε όλο αυτό, η «Αγία Τριάδα» που συνεχίζει μέχρι και σήμερα στην ομάδα, όχι όμως με τους ίδιους ακριβώς ρόλους. Ο μεσοεπιθετικός, και πρώην μεγάλο ταλέντο της Λίβερπουλ, Ράιν Κέντ. Ο Καναδός διεθνής μέσος, και πρώην της Μπέρνλι, Σκοτ Άρφιλντ, και φυσικά ο Κολομβιανός διεθνής επιθετικός Αλφρέντο Μορέλος.
Η επόμενη σεζόν, 2019-2020, βρήκε και πάλι τη Ρέιντζερς στην 2η θέση, αν και είχε φύγει με ένα μεγάλο διπλό από το Σέλτικ Παρκ, στο -13 από τη Σέλτικ, ήταν όμως η σεζόν που μπήκαν οι βάσεις ώστε ο Στίβεν Τζέραρντ να δουλέψει περισσότερο με τους παίκτες και το σύστημά του και φυσικά με τις νέες αλλαγές που ο ίδιος έφερε στην τακτική για να φτάσουμε στη φετινή σεζόν. Με την ομάδα να συνεχίζει πρώτη και αήττητη στη Σκωτία και με το ενάμιση πόδι, και αήττητη, από τους 16 του Γιουρόπα Λιγκ, με τους οπαδούς της -γιατί όχι- να ονειρεύονται ακόμα μια σεζόν ανάλογη του 2007-2008, όταν η ομάδα έφτασε μέχρι και τον Τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ γνωρίζοντας την ήττα από την σπουδαία εκείνα τα χρόνια Ζενίτ. Το σύστημα που παρουσίασε η Ρέιντζερς στις πρώτες σεζόν του Τζέραρντ ήταν το 4-3-3, κάτι που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα με κάποιες παραλλαγές, με τους Κεντ και Καντέγιας ως εξτρέμ, και τον Μορέλος στην κορυφή της επίθεσης. Η κίνησε που άλλαξε αρκετά την ομάδα και την έκανε για πολλούς ανίκητη, εντός και εκτός των συνόρων της Σκωτίας, ήταν η νέα της διάταξη. Αυτό το 4-3-3 έγινε ένα πιο συμπαγές ως προς τη λειτουργία του άξονά του, 4-2-3-1. Με τον Άρφιλντ να παίζει σε πολλά παιχνίδια ουσιαστικά ως δεκάρι και τους πλάγιους επιθετικούς, και κυρίως τον Κεντ, να πατούν περισσότερο στον άξονα και λιγότερο στη γραμμή. Στον ασβέστη που λένε και οι παλιοί. Εκεί δηλαδή που στο σύγχρονο ποδόσφαιρο πρέπει να κάνουν μεγαλύτερη δουλειά οι πλάγιοι μπακ. Ο Τζέιμς Ταβερνιέ και ο Μπόρνα Μπάρισιτς. Ο Άγγλος δεξιός μπακ, και αρχηγός της ομάδας, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές μετρά, σε όλες τις διοργανώσεις, 16 γκολ και 11 ασίστ. Κάπως έτσι, και με την ποιότητα που έχει γεμίσει το ρόστερ της ομάδας από πέρσι, η Ρέιντζερς φέτος είναι αήττητη (26 νίκες, 4 ισοπαλίες, 73-9 τα γκολ υπέρ/κατά) στη Σκωτία, στο +18 από τη Σέλτικ, κερδίζοντάς τη μάλιστα και τις δύο φορές στα φετινά τους ραντεβού, αλλά πραγματοποιώντας και μια εξαιρετική σεζόν στην Ευρώπη. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ομάδα του Τζέραρντ προκρίθηκε από τον Β’ όμιλο ως πρώτη και αήττητη, αφήνοντας 2η τη Μπενφίκα και 3η τη Σταντάρ Λιέγης. Είναι τέτοια μάλιστα η άρνησή της να χάσει που την προηγούμενη Πέμπτη, αν και παρουσίασε πολλά αμυντικά κενά, σε μια μέτρια, για την ίδια, εμφάνιση που την βρήκε πίσω στο σκορ μέχρι το 67′ με 3-2, στην έδρα της Βελγικής Αντβέρπ, κατάφερε να γυρίσει το ματς και να φύγει με μια επική ανατροπή με 3-4, έχοντας πλέον τεράστιο προβάδισμα για την πρόκριση.
Αυτό που έχει καταφέρει ο Στίβεν Τζέραρντ τα χρόνια του στη Γλασκώβη είναι να μετατρέψει μια ομάδα που οι περισσότεροι την έχουμε στο μυαλό μας ως αντί-εμπορική, ποιος βλέπει άλλωστε το πρωτάθλημα της Σκωτίας ας μη γελιόμαστε, σε ένα άκρως ελκυστικό σύνολο με παίκτες ολότελα δικούς του που διψούν για διάκριση και ωραίο θέαμα. Κι αυτό είναι πραγματικά υπέροχο. Η σύγκριση με ομάδες από μεγαλύτερα και πιο λαμπερά πρωταθλήματα, ως προς το ελκυστικό στυλ των Σκοτσέζων τους δίνει ακόμα μεγαλύτερα credits, μιας και αν κάνουμε τη σούμα, θα δούμε ότι η διαφορά των χρημάτων που μπορεί να δαπανήσει κάποιος που κάνει πρωταθλητισμό σε ένα πρωτάθλημα όπως της Σκωτίας σε σχέση με μια ομάδα της Αγγλίας, για παράδειγμα, που απλά παλεύει για να σωθεί στην Πρέμιερ Λιγκ είναι χαώδης. Όλες οι συγκρίσεις θα είναι σε βάρος των Σκοτσέζων κι αυτό μεγαλώνει ακόμα περισσότερο το κατόρθωμά τους. Ο Τζέραρντ έχει καταφέρει με τα δικά του -και συγγνώμη για τον χαρακτηρισμό- φθηνά υλικά, όχι μόνο να κερδίζει, που έχει και τη μεγαλύτερη σημασία όταν βρίσκεσαι σε ομάδα πρωταθλητισμού, αλλά να το κάνει κιόλας με όμορφο ποδόσφαιρο. Κάπως έτσι η Ρέιντζερς, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, θα επιστρέψει στο πρώτο της πρωτάθλημα μετά το 2011 και ο Στίβεν Τζέραρντ θα γράψει το όνομά του με χρυσά γράμματα στην ιστορία του ποδοσφαίρου της χώρας και με ακόμα πιο χρυσά, αν η κούπα έρθει και με το αήττητο ρεκόρ, βάζοντας το όνομά του δίπλα στο μοναδικό αήττητο ρεκόρ της Ρέιντζερς από τη σεζόν 1898-1899.
Η Ρέιντζερς υποδέχεται την Aντβέρπ για τους 32 του Γιουρόπα Λιγκ έχοντας μεγάλο προβάδισμα για την πρόκριση, ουσιαστικά πρέπει να χάσει με δύο γκολ διαφορά για να αποκλειστεί, και ο Στίβεν Τζέραρντ μπορεί να ονειρεύεται για ακόμα πιο λαμπερές μέρες τόσο για τον ίδιο όσο και για την ομάδα. Ο ίδιος πάντως είναι τόσο ταπεινός που δεν πρόκειται να το παραδεχτεί. Τόσο ταπεινός που στο πρόσωπό του θα βλέπει κάποιον που δεν έχει καταφέρει ακόμα τίποτα σε προπονητικό επίπεδο. Κι όμως, αν ρωτάτε εμένα, έχει καταφέρει ήδη πάρα πολλά και το κυριότερο είναι ότι ξέρουμε τι να περιμένουμε από τις ομάδες του ως προς το στυλ τους. Θα μου έκανε τεράστια εντύπωση αν τον έβλεπα σε λίγα χρόνια κάπου και να βλέπω εκεί μια εντελώς αμυντική προσέγγιση και φιλοσοφία. Σε όλο αυτό φυσικά και υπάρχει ήδη ένα μεγάλο ποδοσφαιρικό δίπολο σε μεγάλη μερίδα φίλων του αθλήματος. «Τα κάνει όλα αυτά επειδή είναι στον πάγκο της Ρέιντζερς και το πρωτάθλημα της Σκωτίας δεν είναι και τόσο σπουδαίο και αν πάει σε μεγάλη ομάδα θα χαθεί» ή «Αφού τα κάνει όλα αυτά σε μια όχι και τόσο σπουδαία ομάδα σε Ευρωπαϊκό επίπεδο αν πάει σε μια πραγματικά κορυφαία ομάδα θα την απογειώσει». Προσωπικά δεν θέλω να δώσω καμία απάντηση προς το παρόν. Δεν έχει καμία σημασία για όλους εμάς τους απλούς «παρατηρητές» του σπορ. Όλα αυτά θα τα δούμε στην πορεία. Το ποδόσφαιρο άλλωστε έχει βρει ακόμα έναν σπουδαίο ήρωα εκτός των γραμμών του να δουλεύει σκληρά γι’ αυτό. Ας τον χαρούμε. Κι αυτόν και την ομάδα του.