Βιώνουμε εδώ και μερικές δεκαετίες την εποχή του “εμπορικού” ποδοσφαίρου. Αν δεν είναι κάποιος δογματικός, μπορεί να βρει αρκετά θετικά σε αυτό που βλέπουμε σήμερα, στις αλλαγές που έχουν γίνει και σε κάποιες από τις παραμέτρους αυτού που αποκαλείται μοντέρνο ποδόσφαιρο. Μόνο που παρέα με όλες τις καλές αλλαγές, το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει σε πολλά πράγματα που μπορεί να μην το σκοτώνουν ως θέαμα ή ως επιχείρηση, αλλά του αφαιρούν το πάθος και επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό το πώς γινόμαστε κοινωνοί του.
Η PSV Αϊντχόφεν δεν είναι ο πιο ιστορικός σύλλογος της Ευρώπης. Δεν είναι καν ο πιο σημαντικός σύλλογος στην Ολλανδία. Παρ’ ότι έχει ξεπεράσει την εδώ και χρόνια παρακμάζουσα Φέγενορντ και είναι δεύτερη ομάδα σε τίτλους και ουσιαστικά ο μοναδικός σύλλογος που σταθερά κοντράρει τον Άγιαξ, δεν παύει ποτέ να είναι μια ομάδα από μικρή πόλη που τα χρωστάει όλα σε μια μεγάλη εταιρεία. Όπως όμως η Μπόκα και η Ρίβερ αγκαλιάζουν τα δικά τους παρατσούκλια, έτσι και το υποτιμητικό παρατσούκλι των οπαδών της PSV που είναι “boeren” και σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει κάτι σαν “αγρότης”, είναι τίτλος τιμής γι’ αυτούς.
Τουλάχιστον όμως, η PSV έχει μια διοίκηση που ξέρει να ευχαριστεί και να ακούει τον κόσμο της. Τη δεδομένη στιγμή πόσες ιστορικές ομάδες στην Ευρώπη μπορούν να το περηφανεύονται αυτό; Όταν στην Αγγλία τα εισιτήρια είναι στα ύψη και αν σηκωθείς όρθιος μπορεί να σου απαγορεύσουν την είσοδο στα επόμενα παιχνίδια, όταν ιδιοκτήτες αλλάζουν τα χρώματα και εμβλήματα των ομάδων, στο Αϊντχόφεν δείχνουν να ξέρουν τι σημαίνει πάθος του οπαδού. Γιατί από το “καθίστε κάτω ρε παιδιά, δεν βλέπουμε” ενός ηλικιωμένου που θέλει να κάτσει ήσυχα στην θέση του, μέχρι το να πηγαίνεις σε γήπεδα εκκλησίες με φιλάθλους τουρίστες με selfie sticks, υπάρχει διαφορά και δυστυχώς σε πολλά μέρη τείνουμε στο δεύτερο. Στην PSV oι οπαδοί της ομάδας μπορούν να καταθέτουν προτάσεις (για παράδειγμα συχνό είναι το αίτημα για αύξηση χωρητικότητας στο πέταλο με το να προστεθεί ακόμα μια σειρά) και η διοίκηση προσπαθεί να τους ικανοποιεί όταν μπορεί. Κι αυτοί, όταν διαφωνούν, διαμαρτύρονται (χωρίς να τα σπάνε). Πριν δυο χρόνια περίπου, η κίνηση της διοίκησης να βάλει δωρεάν ασύρματο ίντερνετ ξεσήκωσε αντιδράσεις σε μερίδα οπαδών που θεώρησε ότι αυτή η ενέργεια θα κάνει τον κόσμο να ασχολείται με τα κινητά του και όχι να υποστηρίζει την ομάδα. Το εξέφρασαν με τον δικό τους τρόπο, θεωρώντας ότι θα πληγεί η ατμόσφαιρα.
Φέτος, η διοίκηση για να τους ευχαριστήσει, αποφάσισε να αποδεχτεί ένα άλλο αίτημά τους. Η PSV λοιπόν ανακοίνωσε επίσημα ότι 500 χιλιάδες Ευρώ από τα κέρδη της στο Champions League θα πάνε στην ανακατασκευή μέρους των εξεδρών. Όχι για να μπουν αναπαυτικά μαξιλάρια ή για να μπουν πρίζες για να φορτίζεις το κινητό όσο ανεβάζεις φωτογραφίες, αλλά για να μετατραπούν σε εξέδρες ορθίων. Μέρος του πετάλου και κάποιες ακόμα επιλεγμένες θέσεις θα ανακατασκευαστούν, έτσι ώστε στα ματς του πρωταθλήματος (στους ευρωπαϊκούς αγώνες αυτό απαγορεύεται από την ΟΥΕΦΑ) να μετατρέπονται σε κερκίδες για ανθρώπους που θέλουν να είναι όρθιοι και να φωνάζουν για την ομάδα τους επί 90′. Ο τζένεραλ μάνατζερ της PSV δήλωσε: “Οι οπαδοί μας συνεισέφεραν ώστε η ομάδα να φτάσει στους 16 του Champions League. Η ατμόσφαιρα στο στάδιο είναι φανταστική σε κάθε παιχνίδι και οι παίκτες επηρεάζονται θετικά από αυτό. Οι θέσεις αυτές είναι μια ανταμοιβή για την στήριξή τους“. Χωρίς να είναι υποχρεωμένη, η διοίκηση της PSV ξοδεύει ένα σημαντικό πόσο για να κάνει δώρο σε αρκετούς οπαδούς που ζητούσαν μια τέτοια εξέδρα. Και σίγουρα το αξίζουν οι οπαδοί που στο Ολντ Τράφορντ σήκωσαν πανό συμπαράστασης στον Λιουκ Σο της Γιουνάιτεντ που έσπασε το πόδι του στον πρώτο αγώνα των δύο ομάδων στη φάση των ομίλων.
Όπως είναι προφανές, οι αλλαγές αυτές δεν θα γίνουν άμεσα και δεν θα επηρεάσουν τον αγώνα με την Ατλέτικο. Εκεί που θα χρειαστεί κάθε βοήθεια η ομάδα απέναντι στα σκληροτράχηλα κομάντα του Ντιέγκο Σιμεόνε. Ο Γιόχαν Κρόιφ σε δηλώσεις του δεν φαίνεται να πολυπιστεύει ότι η ολλανδική ομάδα μπορεί να τα καταφέρει. Σίγουρα όχι αν το πάει στη δύναμη, τομέα που οι Ισπανοί υπερτερούν. Για να κάνει την υπέρβαση η PSV θα πρέπει να είναι συγκεντρωμένη συνέχεια, να μην κάνει κανένα λάθος και να βγάλει το ίδιο πάθος που θα βγάλει η Ατλέτικο.
Με λίγα λόγια να θυμίσει την PSV του 1988, όταν και κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών τότε, με μια πορεία που ήταν γεμάτη μάχες. Τα χρόνια που το ποδόσφαιρο ακόμα δεν ήταν υπόθεση μια κλειστής κλίκας δισεκατομμυριούχων, τότε που τα όνειρα δεν ήταν απαγορευμένα και συχνά γίνονταν πραγματικότητα. Όταν η ομάδα του φαν Μπρόικελεν, του Γκέρετς, του Κιφτ, του Ρόναλντ Κούμαν και των υπολοίπων έφτασε βήμα βήμα σε έναν τελικό. Ξεκίνησε με το 3-0 επί της Γαλατά για να κινδυνεύσει στον επαναληπτικό χάνοντας 2-0 από το 42′ στην Τουρκία και να το κρατήσει μέχρι το τέλος. Στη συνέχεια πέρασε με δυο νίκες την Ραπίντ Βιέννης και μετά ξεκίνησαν τα δύσκολα. Με δυο ισοπαλίες 1-1 και 0-0 πέρασε τόσο την Μπορντό του Τιγκανά, όσο και την Ρεάλ Μαδρίτης. Οι επαναληπτικοί στην Ολλανδία ήταν αγώνες της υπομονής ώστε να κρατηθεί το πολυπόθητο μηδέν στην άμυνα. Μετά τον Τιγκανά, ύτε ο Μπουτραγκένιο με τον Ούγκο Σάντσες τα κατάφεραν και η PSV έφτασε στον τελικό της Στουτγκάρδης. Σε έναν από τους χειρότερους τελικούς που έχουμε δει, μετά από 120′ Αϊντχόφεν και Μπενφίκα έμειναν στο 0-0 και πήγαν στα πέναλτι. Εκεί, έπειτα από 11 εύστοχα χτυπήματα, ο φαν Μπρόικελεν έπιασε το δωδέκατο και μοιραίο πέναλτι του Βελόσο. Ήταν μια από τις λιγότερο εντυπωσιακές κατακτήσεις όλων των εποχών. Μια ομάδα που πήρε το τρόπαιο με πέντε σερί ισοπαλίες εκ των οποίων τρεις χωρίς γκολ. Κι αν αυτό ενόχλησε τους ουδέτερους, δεν ενόχλησε ποτέ τους Ολλανδούς και τον Γκους Χίντινκ που πέτυχε ίσως την μεγαλύτερη επιτυχία στην καριέρα του.
Η φετινή PSV ξέρει ότι σχεδόν 30 χρόνια μετά οι ελπίδες για να επαναλάβει το ίδιο κατόρθωμα είναι μηδαμινές στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Οι ελπίδες δεν είναι μαζί της ούτε καν για να περάσει στους 8. Ο κόσμος της όμως θα είναι εκεί, θα στηρίξει (έστω και καθιστός) και ξέρει ότι τουλάχιστον θα φωνάζει για 90′ για μια ομάδα και μια διοίκηση που τον σέβονται και δεν τον κοιτάζουν απλά ως ένα πορτοφόλι.