Τον είχαν ξεχασμένο όλοι, ή σχεδόν όλοι. Με τρεις εγχειρήσεις μηνίσκου σε δύο σεζόν και μόλις τρεις συμμετοχές (σαν αλλαγή) στην πρώτη ομάδα, οι υπεύθυνοι της Γιούβε αποφάσισαν να τον στείλουν δανεικό στην Κόμο, ομάδα Γ΄ Κατηγορίας εκείνη την εποχή. Εξάλλου, δεν ήταν παρά ένα αδύνατο παιδάκι που έτρεχε πάνω, κάτω κυνηγώντας να στείλει τη μπάλα στα δίχτυα και όπως υπογράμμιζαν: «ο Παμπλίτο, δεν έχει ταλέντο και έτσι όπως είναι μισή μερίδα, καλύτερα να γίνει τζόκεϋ στον ιππόδρομο και όχι να ριψοκινδυνεύει να σπάσει τα κόκαλα του στα γήπεδα…»

Στο Κόμο τα πράγματα δεν πήγαν καλύτερα, για τον 20χρονο πλέον Πάολο Ρόσι, καθώς αγωνίστηκε μόλις έξι φορές χωρίς να βρει καθόλου δίχτυα, με συνέπεια όταν τον ζήτησε με συνυποσχετική η Βιτσέντζα το Καλοκαίρι του 1976, η Γιουβέντους να της παραχωρήσει πλήρως την ελευθέρας του, πασπαλισμένη με ειρωνικά χαμόγελα και κατευόδια: «Έτσι κι αλλιώς, εμείς δεν τον χρειαζόμαστε, δεν κάνει για μπάλα ο μικρός. Πάρτε τον τζάμπα, χάρη θα μας κάνετε…». Ο πανέξυπνος όμως προπονητής της Βιτσέντζα Φάμπρι ήξερε τι έκανε – άλλαξε θέση τον μικρό και από εξτρέμ τον έβαλε στην κορυφή της επίθεσης, με θαυμαστά αποτελέσματα.

Ο Παμπλίτο έβγαλε στο τερέν ένα απίστευτο ένστικτο σκόρερ, το πως «διάβαζε» τις φάσεις και η επαφή του με τα δίχτυα ήταν το κάτι άλλο – στην πρώτη του σεζόν αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ στη Β΄ Εθνική σημειώνοντας 21 τέρματα και συνέβαλε τα μέγιστα στην άνοδο της Βιτσέντζα στην Α΄ Εθνική, όπου συνέχισε την ξέφρενη πορεία του με 24 γκολ, κερδίζοντας το «χρυσό παπούτσι» και στην Serie A, οδηγώντας παράλληλα την μικρή ομάδα του Βένετο σε μια ανεπανάληπτη 2η θέση πίσω από την πρωταθλήτρια Γιουβέντους. Κάπως έτσι υποχρεώθηκε και οι ομοσπονδιακός τεχνικός Έντζο Μπέαρζοτ, να τον χρίσει διεθνή και μετέπειτα βασικό σέντερ φορ της Εθνικής Ιταλίας στο Μουντιάλ του 1978.

Η καθιέρωση του Πάολο Ρόσι, έγινε ουσιαστικά στο Μπουένος Άϊρες, δίπλα στον Μπέτεγκα και τον Καούζιο, με τον Παμπλίτο να εντυπωσιάζει με την κινητικότητα και τα ξεπετάγματα του, που απέφεραν τρία γκολ και τέσσερεις ασίστ στην «Σκουάντρα Ατζούρα», η οποία παρουσιάζοντας πολύ ελκυστικό ποδόσφαιρο, κατετάγη στην 4η θέση – ο δε Ρόσι απέσπασε τον πανθομολογούμενο θαυμασμό και ανακηρύχθηκε σαν ο καλύτερος νέος παίκτης του κόσμου – πίσω μόνο από τον Μάριο Κέμπες που κέρδισε το χρυσό παπούτσι με 6 γκολ. 

Μετά την διαστημική ανέλιξη στον θρόνο του Κάλτσιο όμως, ακολούθησε η βίαιη αποκαθήλωση. Την επόμενη σεζόν ο Παμπλίτο ταλαιπωρήθηκε από συνεχείς τραυματισμούς και η Βιτσέντζα υποβιβάστηκε με συνέπεια να δοθεί δανεικός στην Περούτζια. Όσο όμως αγωνιζόταν στην Περούτζια, ο Πάολο Ρόσι ενεπλάκη στο περίφημο σκάνδαλο «Τοτονέρο» που συγκλόνισε την Ιταλία τον Μάρτιο του 1980 (στημένοι αγώνες με συμμετοχή 13 ομάδων σε Serie A & Serie B), με αναπόφευκτη συνέπεια να τιμωρηθεί με τριετή αποκλεισμό και να σκέφτεται σοβαρά να θέσει πρόωρο τέλος στην καριέρα του.  

Τον είχαν ξεχασμένο όλοι, ή σχεδόν όλοι. Την Άνοιξη του 1981 και ενώ η Ιταλία βρισκόταν στο χείλος της Αίτνας, εν μέσω σκανδάλων σε όλο το φάσμα της δημόσιας ζωής και με τις «Ερυθρές Ταξιαρχίες» να δολοφονούν τον πρωθυπουργό Άλντο Μόρο και όποιον εισαγγελέα τολμούσε να τις «ακουμπήσει», έπεσε μια νέα βόμβα, αναίμακτη αυτή τη φορά, στον χώρο του «Καμπιονάτο»: Η Γιουβέντους ανακοίνωσε ότι με τίμημα το μυθικό, για την εποχή, ποσό των 400 εκατομμυρίων δραχμών, συμφώνησε με την Βιτσέντζα, για τη μεταγραφή του Πάολο Ρόσι, για τον οποίο θα έκανε το παν για να μειωθεί η ποινή του, ώστε να προλάβει να παίξει και να βρει ρυθμό, πριν το επερχόμενο παγκόσμιο κύπελλο της Ισπανίας το επερχόμενο καλοκαίρι.

Μόλις έγινε γνωστή η αγορά του Ρόσι από τη Γιουβέντους, ο ομοσπονδιακός προπονητής Έντζο Μπέαρζοτ (και ουσιαστικός «προξενητής» της μεταγραφής), δεν έκρυψε την χαρά του: «Τώρα μπορώ να κοιμάμαι ήσυχος μέχρι τους τελικούς του Μουντιάλ. Ο Ρόσι μου είναι απολύτως απαραίτητος, καθώς είναι ο παίκτης-κλειδί για την επίθεση μας. Ο Γκρατσιάνι και ο Μπέτεγκα, είναι δυο παίκτες που δεν πρόκειται να συνεννοηθούνε ποτέ μεταξύ τους, όπως θέλω εγώ και μόνο ο Πάολο έχει την κλάση για να «δέσει» και πάλι η επιθετική μας γραμμή. Έχει φαντασία και πείρα και δεν χρειάζεται πολλά για να βρει τη φόρμα του και να μας βοηθήσει στα τελικά».

Η συνέχεια είναι λίγο, πολύ γνωστή: ο τελευταίος χρόνος της τιμωρίας του, όντως του «χαρίστηκε», ώστε ο Πάολο Ρόσι να είναι εγκαίρως έτοιμος για το Μουντιάλ, ωστόσο σύσσωμη η κοινή γνώμη και ο τύπος έβαλαν εναντίον του, για την κακή του φόρμα και φυσική κατάσταση με αποκορύφωμα τις τρεις ισοπαλίες της Ιταλίας στην πρώτη φάση της διοργάνωσης και βιτριολικά σχόλια του τύπου «ο Παμπλίτο είναι σκιά του εαυτού του και μοιάζει περισσότερο με φάντασμα που περιπλανιέται άσκοπα στον αγωνιστικό χώρο».

Στις 5 Ιουλίου του 1982 όμως, στο Estadi de Sarrià της Βαρκελώνης, θα είναι για πολλούς, η ημέρα που πέθανε το πραγματικό, το χωρίς σκοπιμότητες ποδόσφαιρο και ο επικήδεια πλάκα θα έχει την υπογραφή του Πάολο Ρόσι, καθώς με τρία δικά του γκολ σε ανύποπτες φάσεις, η Ιταλία θα κέρδιζε με 3-2 και θα απέκλειε από τα ημιτελικά, αν όχι την καλύτερη, σίγουρα την θεαματικότερη Βραζιλία όλων των εποχών, με τον τηλεοπτικό φακό να μας προσφέρει το πρώτο «reality», έχοντας κυριολεκτικά σκαλώσει για ώρα με «γκρο» πλάνα πάνω εκπάγλου καλλονής βασίλισσες του καρναβαλιού που κλαίνε με λυγμούς. 

Ο ημιτελικός με την Πολωνία αποδείχθηκε τυπική διαδικασία με τον Ρόσι να σκοράρει και τα δύο τέρματα της αναμέτρησης, ενώ στον μεγάλο τελικό με αντίπαλο την Γερμανία, ήταν επίσης που άνοιξε το σκορ για την τελική επικράτηση με 3-1 εξασφαλίζοντας το χρυσό παπούτσι της διοργάνωσης. Συνολικά στο Μουντιάλ του 1982, ο Πάολο Ρόσι, σκόραρε τα μισά γκολ της «Σκουάντρα Ατζούρα» στη διοργάνωση και σάρωσε όλα τα ετήσια βραβεία της χρονιάς: Χρυσή Μπάλα, MVP της διοργάνωσης, Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς κοκ.

Μετά την απογείωση του 1982, ο Πάολο Ρόσι συνέχισε για τρεις σεζόν στην αγαπημένη του Γιουβέντους, με αποκορύφωμα τον τελικό του κυπέλλου πρωταθλητριών στο ματωμένο Χέυζελ και μετά από ένα σύντομο πέρασμα από Μίλαν και Βερόνα και με τα γόνατα του να τον ταλαιπωρούν αφάνταστα, αποφάσισε να κρεμάσει τα παπούτσια του, σε ηλικία μόλις 31 ετών – έχοντας πετύχει συνολικά 103 γκολ σε 251 εμφανίσεις στο πρωτάθλημα και 20 γκολ σε 48 εμφανίσεις με την Εθνική ομάδα.

Η ιστορία του Πάολο Ρόσι θα παραμείνει για πάντα χαραγμένη στο συλλογικό υποσυνείδητο των φιλάθλων της γειτονικής χώρας, σαν ένα από τα μεγαλύτερα και αγαπημένα παραμύθια, ακριβώς γιατί οι κορυφώσεις της ήταν στα Παγκόσμια Κύπελλα, αλλά πάνω από όλα γιατί το καλοκαίρι του 1982, μια ολόκληρη χώρα σε βαθιά παρακμή, με διαβρωμένο κοινωνικό ιστό και έρμαιο της πολιτικής αστάθειας και του αόρατου χεριού της Μαφίας, έζησε αναπάντεχες στιγμές ομοψυχίας και ανάτασης, χάρις στο μοναδικό ένστικτο και την θρυλική ικανότητα του Παμπλίτο να βρίσκεται στο σωστό μέρος, τη σωστή στιγμή. 

Η είδηση μέσα στη μέση της νύχτας, έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία – σε ηλικία 64 ετών ο Πάολο Ρόσι άφησε την τελευταία του πνοή, μετά από χρόνια μάχη με ανίατη ασθένεια. Μέσα στη δυστοπία του Covid, ένας ψυχρός και πένθιμος πουνέντες διαπέρασε ολόκληρη τη χώρα, από την Σικελία, μέχρι το Μιλάνο και Απέννινα όρη μέχρι τη λίμνη του Κόμο. Ακόμη και οι εκπάγλου καλλονής, άλλοτε βασίλισσες του καρναβαλιού στο μακρινό Σάο Πάολο και το Ρίο ντε Τζανέιρο, μαμάδες πλέον ή ακόμη και γιαγιάδες σήμερα, θα νοιώσουν ένα δάκρυ να κυλάει, στο άκουσμα της είδησης στην τηλεόραση…   

Maestro