Η φιλία δύο σπουδαίων προσωπικοτήτων και η κίνηση του Έιντζ στον πρώτο τελικό του 1993, δύο ημέρες μετά τον θάνατο του Ντράζεν…
«Είναι στιγμές που εύχομαι ο καθένας να είχε τη δυνατότητα να δει τον Ντράζεν Πέτροβιτς να παίζει στην Ευρώπη και το ΝΒΑ…» Ντάνι Έιντζ
Ο νυν GM των Μπόστον Σέλτικς είχε μόλις έρθει στο Πόρτλαντ με ανταλλαγή από το Σακραμέντο, όπου είχε πραγματοποιήσει τις δύο πιο παραγωγικές (σε επίπεδο σκοραρίσματος) σεζόν της καριέρας του. Έχοντας περάσει τα τριάντα και με τα γαλόνια της μεγάλης ομάδας των Σέλτικς στο πέτο του, αποτελούσε ιδανικό συμπλήρωμα για το σπουδαίο backcourt των Ντρέξλερ & Πόρτερ στο Όρεγκον στη προσπάθεια των Μπλέιζερς να πατήσουν στη κορυφή του ΝΒΑ. Ο σκληροτράχηλος λευκός γκαρντ μάλιστα έμελλε να παίξει διαδοχικούς τελικούς (με Μπλέιζερς και Σανς) απέναντι στους Μπουλς του Μάικλ Τζόρνταν χωρίς όμως να καταφέρει να «σκοτώσει» τον ταύρο. ΄
Οι Μπλέιζερς είχαν κάνει ντραφτ τον Ντράζεν Πέτροβιτς το 1986. Όταν ο Έιντζ μετακινήθηκε στο Πόρτλαντ, βρήκε τον Ευρωπαίο γκαρντ εκεί. Ήταν μια δύσκολη κατάσταση για τον «Μότσαρτ» ο οποίος βρισκόταν ουσιαστικά εκτός ροτέισιον, προσπαθώντας απεγνωσμένα να αποδείξει την αξία του σπάζοντας τα ταμπού του «ρατσισμού» που υπήρχε εντός της λίγκας για τους Ευρωπαίους αθλητές εκείνη την εποχή.
Ο Έιντζ ανέπτυξε μια δυνατή φιλία με τον Ντράζεν. Περνούσαν χρόνο μαζί και οι αφηγήσεις του νυν GM των Σέλτικς, ειδικά για τον εθισμό του Κροάτη στη σκληρή προπόνηση, είναι απλά απολαυστικές. Οι δύο τους έμεναν αρκετές φορές για σουτ μετά τη προπόνηση. Κάθε φορά έβαζαν στοίχημα με τον χαμένο να πληρώνει το φαγητό που ακολουθούσε. Σούταραν από 50 τρίποντα ο καθένας, όλα σε κίνηση, βγαίνοντας με ταχύτητα από το υποτιθέμενο πικ και εκτελώντας “catch & shoot” εκτός ισορροπίας. Ήταν ο τρόπος με τον οποίο δύο σπουδαίοι σουτέρ επέλεγαν να ανεβάσουν τον βαθμό δυσκολίας στην άσκηση.
«Εάν δεν ευστοχούσε σε 44 ή 45 σουτ από τα 50, δεν είχα απλά καμία τύχη…» εξηγεί γλαφυρά ο Έιντζ. «Θα πρέπει να κέρδισε μόλις τρείς φορές στους δώδεκα συνολικά διαγωνισμούς που κάναμε». Ο βετεράνος τότε Αμερικανός γκαρντ ήταν ένας εξαιρετικός για την εποχή σουτέρ της τάξεως του 38-39% από το τρίποντο. Ο Ντράζεν βέβαια έπαιζε σε μια δική του κατηγορία. Στις δύο τελευταίες χρονιές του στο Νιού Τζέρσεϊ έπιασε τρομακτικά νούμερα αγγίζοντας το 45%…
Μετά από ένα γεύμα (όπου ο Έιντζ και πάλι είχε πληρώσει) κατά τη διάρκεια του training camp, οι δύο παίχτες των Μπλέιζερς πήγαν στο κοντινό διαμέρισμα του Ντράζεν για τον χρόνο που μεσολαβούσε μεταξύ των δύο προπονήσεων της ημέρας. Ο Έιντζ θυμάται.. «Πήγα και έπεσα σε μια φαρδιά, φουσκωτή αναπαυτική καρέκλα και μετά από λίγο κοιμήθηκα. Όταν ξύπνησα δε πίστευα στα μάτια μου. Η πρώτη εικόνα μου ήταν ο Ντράζεν να κάνει ποδήλατο σε φουλ ταχύτητα. Είχα ξυπνήσει από τον ήχο που έκαναν τα πετάλια του ποδηλάτου. Δεν είχα ξαναγνωρίσει ποτέ αθλητή στη ζωή μου που είχε ενοχληθεί τόσο πολύ από το γεγονός ότι δεν έπαιζε…»
«Στη πραγματικότητα, όλοι ξέραμε πόσο καλός ήταν…» θα πει ο Έιντζ μετά το trade που έστειλε τον «θρύλο» στους Νετς.
Το 1993, οι Σανς του Έιντζ ετοιμάζονται για τους τελικούς με τους Μπουλς του Τζόρνταν.Στις 7 Ιουνίου τα τραγικά νέα φτάνουν στη πόρτα του Ντάνι. Ο Ντράζεν είχε «φύγει». Ο Ντάνι επιλέγει να κολλήσει το Νο3 στο ραντάκι της φανέλας του, δύο ημέρες μετά, στον πρώτο τελικό στο Φοίνιξ. Είναι μια ανατριχιαστική στιγμή…