Ο πιο μεγάλος αντίπαλος στο Άλμα Επί Κοντώ, δεν είναι οι αντίπαλοι ή τα δυσθεώρητα ύψη. Το Επί Κοντώ είναι το κατεξοχήν άθλημα ψυχολογίας και ο μεγαλύτερος αντίπαλος σε κάθε προσπάθεια και σε κάθε αγώνα είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που έμειναν στάσιμοι για χρόνια, καθώς παρά τις ατέρμονες ώρες προπόνησης, την κρίσιμη στιγμή έδειχναν άρνηση να περάσουν τον πήχη.
Αναγνωρίστηκε ως Ολυμπιακό αγώνισμα από το 1896 για τους Άνδρες (και το 2000 για τις Γυναίκες), αλλά φαίνεται πως ήταν γνωστό, ήδη από τους Κρήτες και τους Κέλτες. Υπάρχει μία ερυθρόμορφη κύλικα παριστάνεται ένας νέος που ετοιμάζεται με τη βοήθεια ενός κονταριού να πηδήσει πάνω από άλογα, παρόμοια με το σημερινό άλμα επί κοντώ. Θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κανείς και εθνικό μας αγώνισμα, καθώς δεν υπάρχει άλλο που να έχει φέρει τόσες επιτυχίες στη χώρα μας.
Η αρχή έγινε στην Ολυμπιάδα της Μελβούρνης στο μακρινό 1956. Τότε οι αθλητές του Επί Κοντώ αγωνίζονταν με κοντάρια χωρίς ευλυγισία και αντί για στρώματα βουτούσαν πάνω σε σακιά με άμμο. Ο αγώνας ξεκίνησε με 130.000 θεατές στις 11 το πρωί και τελείωσε στις 10 το βράδυ, με τον εκπληκτικό Γιώργο Ρουμπάνη να κερδίζει το χάλκινο μετάλλιο, το πρώτο μετά από 44 χρόνια για Έλληνα αθλητή, μοναδικό ορόσημο για τους καιρούς εκείνους.
“Θα σας πω ότι εάν δεν δούλευα σε φούρνο δεν θα είχα καταφέρει τίποτε! Ήταν σκληρή δουλειά και αποτέλεσε την προπόνηση και την προετοιμασία μου. Έκανα επικύψεις, έλξεις… Υποχρεωτικά έπρεπε να αναπτύξω την ταχύτητα αντίδρασης για να ανταπεξέλθω στο να ελέγχω τα ταψιά με τα καρβέλια. Δυνάμωσα, γράμμωσα και έγινα αυτό που έγινα. Διαφορετικά όχι ρεκόρ δεν θα έκανα, αλλά τίποτε”.
Δώδεκα χρόνια αργότερα, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Πόλης του Μεξικό, όλη η χώρα ξενύχτησε με την προσμονή ενός ακόμη μεταλλίου από τον Χρήστο Παπανικολάου, έναν τρομερό αθλητή, ο οποίος εκτός από το ασημένιο μετάλλιο στο Επί Κοντώ στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1966, ήταν και κάτοχος του Πανελληνίου ρεκόρ στο Δέκαθλο! Τελικά, παρότι έκανε εξαιρετική εμφάνιση και κατέρριψε το ευρωπαϊκό και πανελλήνιο ρεκόρ με άλμα στα 5,35 μέτρα, έχασε το χάλκινο μετάλλιο από τον Ανατολικογερμανό Βόλφγκανγκ Νόρντβιγκ που ξεπέρασε το 5,40 – απέδειξε όμως την παγκόσμια κλάση του δύο χρόνια αργότερα, όταν κατέρριψε το παγκόσμιο ρεκόρ με 5,49 μέτρα.
Αρχικά το υλικό από το οποίο κατασκευαζόταν τα κοντάρια του αγωνίσματος ήταν το ξύλο. Στη συνέχεια δοκιμάστηκαν διάφορα υλικά, όπως το μπαμπού και κάποια μέταλλα, για να φτάσουμε στις μέρες μας, όπου χρησιμοποιούνται κοντάρια ελαστικά, που έχουν βοηθήσει τρομερά τους αθλητές να υπερακοντίσουν τις επιδόσεις τους και να μπορούμε να απολαμβάνουμε τα υπέροχα άλματα του εκπληκτικού Σουηδού Ντουπλάντις – ίσως το μεγαλύτερο ταλέντο που έχει εμφανιστεί ποτέ στο αγώνισμα, μεγαλύτερο για πολλούς και από το ιερό τέρας του Σεργκέι Μπούμπκα. Όπως επίσης και του φανταστικού ‘Manolo’ Καραλή, που με το εκπληκτικό άλμα του στα 5,80μ και την 4η θέση στο Τόκυο, πήρε τη σκυτάλη από τον Πανανικολάου!
Για την Κατερίνα Στεφανίδη, χρυσή Ολυμπιονίκη, πρωταθλήτρια κόσμου και Ευρώπης και έχοντας 9 μετάλλια στις μεγαλύτερες διοργανώσεις που θα μπορούσε να συμμετάσχει μία αθλήτρια, οι συστάσεις είναι περιττές – η Κατερίνα είναι ένας θρύλος του παγκόσμιου στερεώματος και η μεγαλύτερη αθλήτρια που είχαμε ποτέ. Πόσο μάλλον όταν όλα αυτά τα έχει πετύχει ένα κορίτσι που έχει υψοφοβία, αλλά όπως λέει στο Επί Κοντώ, δεν προλαβαίνει να φοβηθεί.
“Είναι αλήθεια, αλλά η υψοφοβία με πιάνει όταν βρίσκομαι είτε σε πολύ μεγάλο υψόμετρο είτε σε κάποια μέρη από τα οποία υπάρχει η πιθανότητα να πέσω. Συνήθως φοβάμαι όταν ζαλίζομαι κι εκεί είναι που τρομάζω, αλλά στο επί κοντώ δεν έχω τέτοιο πρόβλημα. Δεν προλαβαίνω να φοβηθώ, πρώτον επειδή το άλμα κρατά ενάμισι δευτερόλεπτο και δεύτερον διότι το κάνω από πολύ μικρή. Άρα, έχω φροντίσει από νωρίς να διαλύσω αυτούς τους φόβους.”
Η αλήθεια είναι ότι με βάση τα αγωνιστικά δεδομένα της τελευταίας διετίας – όπως αποτυπώνονται και στις αποδόσεις του αυριανού τελικού – η Κατερίνα θα ξεκινήσει τον αυριανό αγώνα σαν τρίτο φαβορί, πίσω από τις Ναζότ και Σιντόροβα. Η ίδια όμως η Κατερίνα δηλώνει ξεκάθαρα ότι “πηγαίνω στο Τόκιο για να κερδίσω…” Και όποιος εντέλει τολμάει να υποτιμήσει την κλάση και τα ψυχικά αποθέματα μιας τόσο μεγάλης αθλήτριας, είναι άξιος της μοίρας του!
Maestro