Πλέον τα ψέματα τελείωσαν για τον Ολυμπιακός. Το ελαφρυντικό του πρότερου έντιμου βίου και το πλεονέκτημα που του έδινε η παρουσία του στο πρώτο μισό της σεζόν βούλιαξαν οριστικά κάπου στο Λας Πάλμας. Η σημερινή μάχη σαράντα λεπτών απέναντι στη Ζάλγκιρις ταυτίζεται με τη διαδρομή που οδηγεί στη κόλαση ή τον παράδεισο.
Τα συνεχόμενα προβλήματα λύγισαν τους ερυθρόλευκους του Ντέιβιντ Μπλατ οι οποίοι αδυνατούν να επιστρέψουν στα αγωνιστικά στάνταρντ που παρουσίασαν τους πρώτους μήνες αυτής της σεζόν. Είναι κάτι προφανές εδώ και καιρό. Πλέον καλούνται να μαζέψουν όσες δυνάμεις έχουν και να δώσουν μια μάχη χωρίς ουσιαστικά αύριο απέναντι στον “δαίμονα” της Ζάλγκιρις.
Πέραν της δικής του κατάστασης, ο Ολυμπιακός έχει να διαχειριστεί και δύο άλλους παράγοντες που αφορούν τον αντίπαλο. Ο πρώτος είναι ότι οι Λιθουανοί έρχονται στον Πειραιά όντας “ζωντανοί” στο παιχνίδι της πρόκρισης. Ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους ξέρει ότι με διπλό στο Φάληρο μπαίνει δυνατά στη μάχη για το πολυπόθητο εισιτήριο. Η ομάδα του έχει δύο τελικούς και ξεκάθαρο στόχο το 2/2. Νιώθει καλά με αυτό γιατί μέχρι πριν λίγο καιρό ο συνδυασμός της αγωνιστικής εικόνας και των αποτελεσμάτων της την είχαν θέσει για πολλούς πρόωρα εκτός διεκδίκησης μιας θέσης στην οχτάδα. Ο δεύτερος παράγοντας αφορά το μομέντουμ των Λιθουανών. Η Ζάλγκιρις τον τελευταίο καιρό έχει ξεκινήσει πάλι να παίζει καλό μπάσκετ. Μετράει 5 νίκες στα τελευταία 6 ματς έχοντας επιστρέψει από μια πολύ δύσκολη περίοδο αγωνιστικής κρίσης. Σίγουρα βοηθήθηκε από το καλό της πρόγραμμα όμως η αλήθεια είναι ότι η δυσλειτουργική επίθεση που παρουσίασε τις πρώτες σαράντα ημέρες του 2019 μοιάζει ως κακή ανάμνηση.
Η επιστροφή του Leo Westermann έδωσε βάθος στη γραμμή των γκαρντ, η έλλειψη του οποίου (με τον τραυματισμό και το Wolters) πλήγωσε το παιχνίδι των Λιθουανών. O Σάρας ανέβασε τον Walkup στον άσσο για να διαχειριστεί το πρόβλημα στη περιφέρεια με τον Αμερικανό “peaky blinder” να ανταποκρίνεται περίφημα. Ο Καβαλιάουσκας και το παιχνίδι του με πλάτη στο ζωγραφιστό είναι πάλι πίσω και ο Ντέηβις πετάει φωτιές.
Η προσαρμογή του Μάριους Γκριγκόνις μετά από μια μεταβατική, αναγνωριστικού χαρακτήρα, περίοδο τριβής με τις άμυνες της Ευρωλίγκας είναι ένα από τα καλύτερα νέα της χρονιάς για τη Ζάλγκιρις. Ο Λιθουανός “πλάγιος” που έκανε πέρυσι σούπερ-σεζόν στην Άλμπα υπό τον Ρενέσες, αποτελεί σημείο αναφοράς στο παιχνίδι της Ζάλγκιρις μετρώντας εννιά ματς με διψήφιο αριθμό πόντων στα τελευταία δέκα (11.8 πόντοι σε αυτό το διάστημα, 48.4% στο τρίποντο συνολικά στη σεζόν). Σε μια χρονιά που ο Γιανκούνας έκανε αγωνιστικά το βήμα πίσω, η λιθουανική ομάδα χρειάζεται νέες σταθερές από την εγχώρια αγορά και ο Γκριγκόνις μπορεί να αποτελέσει μια τέτοια.
Αναζητείται ενέργεια και ένα σπουδαίο αμυντικό παιχνίδι
Ο Ολυμπιακός δεν είναι σε καλό φεγγάρι αγωνιστικά. Έχει χτυπηθεί από διαφόρου είδους προβλήματα και η εικόνα της ομάδας εδώ και πολύ καιρό είναι κακή. Η δε έλλειψη ενέργειας που παρατηρείται, λειτουργεί ανασταλτικά στη προσπάθεια των ερυθρολεύκων να μπουν στον δρόμο της ανάκαμψης. Με δύο λόγια, “υπάρχει πρόβλημα” και μάλιστα βαθύ. Με τους Σπανούλη-Στρέλνιεκς εκτός, το έλλειμμα δημιουργικότητας και αποτελεσματικής περιφερειακής εκτέλεσης από τα γκαρντ είναι μεγάλο, έχοντας επιφέρει ανεπανόρθωτο πλήγμα στην επιθετική λειτουργία της ομάδας. Ρεαλιστικά και με γνώμονα τη πρόσφατη εικόνα, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι ο Ολυμπιακός θα φτάσει στο ύψος των περιστάσεων, ανοίγοντας τη πόρτα που οδηγεί στα playoffs, χωρίς τους δύο αυτούς παίχτες (ειδικά χωρίς τον αρχηγό του).
Επιβάλλεται λοιπόν οι γηπεδούχοι σήμερα να πιάσουν υψηλά στάνταρντ σε επίπεδο ενέργειας και συνολικά σε ότι αφορά το αμυντικό κομμάτι. Αυτό (και δη το πρώτο σκέλος που έχει να κάνει με την ενέργεια) μπορεί να τους βοηθήσει να πάρουν το τιμόνι του ματς ή να μείνουν ζωντανοί στη διεκδίκηση του εάν τα πράγματα στραβώσουν. Είναι επίσης ένα στοιχείο που μπορεί να τους κρατήσει στον αφρό όταν -και εφόσον- ο πνιγμός των συνεχόμενων άστοχων περιφερειακών σουτ κάνει την εμφάνιση του. Η φύση της επίθεσης της Ζάλγκιρις απαιτεί συγκέντρωση στην άμυνα μακριά από τη μπάλα ώστε να αναχαιτιστεί η κυκλοφορία της και η κίνηση που τη χαρακτηρίζει.
Παρ’όλα αυτά, οι Λιθουανοί επιθετικά δεν είναι “εκεί” που θέλει ο προπονητής τους. Έχουν σημειώσει μια διόλου ευκαταφρόνητη πρόοδο στα τελευταία ματς αλλά απέχουν αρκετά από το επίπεδο της εκτέλεσης δράσεων που θέλει ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Εάν οι ερυθρόλευκοι καταθέσουν το κατάλληλο ποσοστό ενέργειας όντας συγκέντρωσης (και στα 24” της επίθεσης του αντιπάλου) στην άμυνα, όντας τόσο “φυσικοί” ώστε να εξασφαλίσουν το επάνω χέρι στον καθοριστικό σήμερα παράγοντα που λέγεται “προσωπική μονομαχία” (επάνω στη μπάλα ή μακριά από αυτή) θα έχουν τον πρώτο λόγο.
Ο Ολυμπιακός αγωνίζεται στην έδρα του σε ένα οριακό ματς και αυτό του δίνει ένα εγγενές πλεονέκτημα. Δεν είναι αρκετό όμως για τη νίκη. Η Ζάλγκιρις είναι σε καλύτερη κατάσταση αυτή τη στιγμή, παίζει πιο ποιοτικό μπάσκετ και έχει περισσότερες λύσεις. Ενώ λοιπόν η πιθανότητα του να ηγηθεί της σημερινής προσπάθειας η γραμμή ψηλών της ομάδας (Μιλουτίνοφ-Πρίντεζης-LeDay) μοιάζει ισχυρή, υπάρχουν αμφιβολίες σχετικά με την απόδοση των περιφερειακών οι οποίοι θα αποτελέσουν το κλειδί. Μπορεί το δίδυμο Goss-Weber να κρατήσει το τιμόνι των γηπεδούχων κερδίζοντας τη μάχη του backcourt απέναντι στα γκαρντ του Σάρας; Mπορεί επίσης ο Ολυμπιακός να απαγορεύσει το σκορ στο κέντρο του ζωγραφιστού του σε έναν αντίπαλο που ζει παράγοντας μέσα από τη ρακέτα; Η άμυνα σε αυτό το κομμάτι του γηπέδου ίσως είναι ο πιο καθοριστικός παράγοντας νίκης για τους δύο μονομάχους το βράδυ στο Φάληρο. Για τον Ολυμπιακό πλέον τελείωσαν τα ψέματα. Το ελαφρυντικό του πρότερου έντιμου βίου και το πλεονέκτημα που του έδινε η παρουσία του στο πρώτο μισό της σεζόν βούλιαξαν οριστικά κάπου στο Λας Πάλμας. Σήμερα απλά πρέπει να κάνει, με κάθε κόστος, αυτό που χρειάζεται.