Όταν ο Σον Ντάις αποχώρησε από την Έβερτον τον Ιανουάριο, τα πράγματα ήταν αρκετά ζοφερά. Τα πειράγματα για το πιο σύγχρονο γήπεδο στην Τσάμπιονσιπ (μια που αν όλα πάνε καλά η Έβερτον εγκαταλείπει το Γκούντισον Παρκ για τη νέα της έδρα) έδιναν και έπαιρναν, αφού πολύς κόσμος έβλεπε την Έβερτον να βρίσκεται έναν βαθμό μακριά από τη ζώνη του υποβιβασμού και να έχει μόλις 3 νίκες σε 19 αγώνες. Φυσικά πολλοί έλεγαν ότι για μια ακόμα φορά, τα Ζαχαρωτά θα βρουν τρόπο να γλιτώσουν, αλλά η αλήθεια ήταν ότι η εικόνα της ομάδας ήταν άκρως αποκαρδιωτική. Στα 8 από τα τελευταία 10 ματς, η ομάδα του Ντάις δεν είχε καν σκοράρει. Όταν ανακοινώθηκε ο Ντέιβιντ Μόιζ (ή Μόγιες, δεν θα μαλώσουμε αφού έτσι τον μάθαμε για χρόνια) κανείς δεν ήξερε αν ήταν ένα απονενοημένο διάβημα, μια τελευταία ζαριά ή μια κίνηση ματ που θα τα γύριζε όλα τούμπα. Ο Σκωτσέζος προπονητής μπορεί να είχε φύγει πριν 11 χρόνια από την Έβερτον, αλλά παρότι έμεινε καιρό στη Γουέστ Χαμ, συνεχίζει να έχει πολλές συμπάθειες στα Ζαχαρωτά του Λίβερπουλ.
Κατά σύμπτωση, 12 ημέρες πριν αναλάβει ξανά την Έβερτον, είχε δώσει συνέντευξη λέγοντας ότι παρότι είχε αρκετές προτάσεις, προτίμησε να ξεκουραστεί από τον Μάιο και μετά για να βρει κάτι κατάλληλο. «Δεν θεωρώ ότι τελείωσα. Το ποδόσφαιρο είναι στο αίμα μου. Αυτό συμβαίνει από τότε που ήμουν αγόρι. Λατρεύω να βλέπω ποδόσφαιρο και έχω απολαύσει την καριέρα μου. Δεν θέλω να βρεθώ στον πάτο της βαθμολογίας και να παλεύω για τον υποβιβασμό, κάτι που έχω κάνει αρκετές φορές.»
Με old school αμφίεση σε ντέρμπι με τη Λίβερπουλ τον Αύγουστο του 2003
Όπως είπαμε, λίγες ημέρες αργότερα θα έπαιρνε μια ομάδα έναν βαθμό πάνω από τη ζώνη. Αλλά δεν ήταν οποιαδήποτε ομάδα. Ήταν η Έβερτον. Ο Μόιζ πέρασε 11 σεζόν στο “κλαμπ του λαού”, όπως είχε πει όταν ανέλαβε τον σύλλογο για πρώτη φορά, σε μια περίοδο που μετά τη δύσκολη πρώτη σεζόν ολοκληρώμενη σεζόν του, όταν και η Έβερτον κινδύνευσε με υποβιβασμό, η ομάδα από τη σεζόν 2006-07 μέχρι και όταν ο Μόιζ έφυγε το 2013 τερμάτιζε σταθερά ανάμεσα στην 5η και την 8η θέση, ενώ είχε κατακτήσει και την 4η θέση το 2005 και τη συμμετοχή στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Καθόλου μικρό κατόρθωμα και γι’ αυτό τρεις φορές αναδείχθηκε ο προπονητής της χρονιάς. Κι όμως, αν κάποιος που ασχολείται αρκετά με την Έβερτον θυμάται, όταν έφυγε υπήρχε μια αίσθηση σε μεγάλη μερίδα του κόσμου ότι ο Σκωτσέζος αποτελούσε τροχοπέδη πλέον για την ομάδα. Ότι η Έβερτον ήταν για παραπάνω πράγματα, ότι το “βαρετό” ποδόσφαιρο του Μόιζ και κάποια κολλήματα με παίκτες κρατούσαν πίσω την Έβερτον. Ότι είχε κλείσει ο κύκλος του. Ότι δεν κερδίζει μεγάλους αντιπάλους και ειδικά τη Λίβερπουλ με την οποία είχε μόλις 4 νίκες σε 25 αγώνες. Όπως συχνά συμβαίνει στη ζωή, τον έρωτα και το ποδόσφαιρο, καταλαβαίνεις την αξία ενός πράγματος, μόνο όταν το χάσεις. Μπορεί να μην ήταν ο καλύτερος προπονητής του κόσμου, αλλά τα επόμενα χρόνια η τροπαιοθήκη της Έβερτον δεν γέμισε με κούπες.
Η Έβερτον αυτή τη στιγμή βρίσκεται 13 βαθμούς μακριά από τη γραμμή του υποβιβασμού και κυρίως έχει βάλει άλλες τρεις ομάδες από κάτω της. Μια από αυτές τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που αντιμετωπίζει. Την ομάδα στην οποία ο Μόιζ πήγε ως αντί-Φέργκιουσον. Το συμβόλαιό του έληγε με την Έβερτον και φαινόταν ότι δεν υπήρχε διάθεση να συνεχίσει, τη στιγμή που η Γιουνάιτεντ έβλεπε σε αυτόν τον νέο σερ Άλεξ, με τον Φέργκιουσόν να τον επιλέγει ως διάδοχο. Ο Μόιζ μάλλον βιάστηκε, αν και η αλήθεια είναι ότι 11 χρόνια αργότερα, η Γιουνάιτεντ έχει ελάχιστες σεζόν άξιες αναφορές. Έφυγε πολύ σύντομα, με τον κόσμο να λέει ότι ο σερ Άλεξ έκανε κακή επιλογή για τον διάδοχό του. Δεν χάθηκε πάντως. Η πορεία του με τη Γουέστ Χαμ ήταν αρκετά θετική, κατακτώντας μάλιστα και το Conference. Και σίγουρα, με την αλλαγή αέρα στο Γκούντισον Παρκ, το ξεκίνημα στη 2η θητεία του εκεί κρίνεται επιτυχημένο.
Μια από τις αποκαλύψεις του, ο Φελαϊνί, τον συγκρατεί από το να πνίξει τον Άτκινσον σε ένα παιχνίδι με τη Γιουνάιτεντ
Η θετικότητα που έφερε στην ομάδα ήταν σημαντική. Ο Ντάις παίζοντας το “ποδόσφαιρο του Brexit”, κοιτούσε πρώτα την άμυνα και η Έβερτον ήταν εξαιρετική αδύναμη επιθετικά. Ο Μόιζ δεν ήταν ποτέ ο φουλ επιθετικός κόουτς, αλλά μοιάζει να έχει κάποιο σχέδιο για την επίθεση, σε μια ομάδα που σκόραρε κατά κύριο λόγο από στατικές φάσεις. Ο Μπέτο για παράδειγμα, έχει μεταμορφωθεί με τον Μόιζ και σκοράρει πολύ πιο συχνά. Από ένα τρίμηνο σχεδόν δίχως γκολ, έχει ένα εντυπωσιακό σερί σκοραρίσματος, παίζει με αυτοπεποίθηση και κυρίως έχει τις ευκαιρίες του. Αλλά και η ίδια η Έβερτον σκοράρει πολύ πιο συχνά από πριν. Και αν κάποια πράγματα ίσως είναι placebo effect που συμβαίνει πολύ συχνά μετά την αλλαγή προπονητή (βέβαια την ίδια στιγμή ο Αμορίμ δεν ζει κάτι παρόμοιο), κάποια άλλα δεν είναι. Η Έβερτον είχε το χαμηλότερο xG ανά σουτ στο πρωτάθλημα, κάτι που σημαίνει ότι είχε τις πιο ακίνδυνες τελικές. Έχει διπλασιάσει τον αριθμό της, κάτι που δείχνει ότι φτάνει σε πολύ πιο πλεονεκτική θέση για να σκοράρει. Ο Μόιζ κληρονόμησε μια ομάδα που ήταν τελευταία σε γκολ από open play, μεγάλες ευκαιρίες και xG.
Ο έμπειρος τεχνικός δεν χαλαρώνει πάντως. «Φυσικά και πρέπει να υπάρχει μεγάλη προσοχή, αλλά πιστεύω ότι μπορούμε να είμαστε καλύτεροι τώρα. Θέλω μεγαλύτερη βελτίωση», δήλωσε μετά το εκτός έδρας διπλό με την Κρίσταλ Πάλας. Απομένουν πολλά ματς ακόμα, αρκετά εκ των οποίων θα είναι πολύ ζόρικα. Η ψυχολογία είναι στα ύψη μετά το ντέρμπι με τη Λίβερπουλ. Η ισοφάριση στις καθυστερήσεις και όσα ακολούθησαν έφεραν πολύ μεγάλη χαρά στον κόσμο και τους παίκτες της ομάδας. Ακόμα και τα άσχημα που έγιναν, ήταν μια τονωτική ένεση για την Έβερτον, να δείξει ότι έχει σφυγμό. Το παιχνίδι θύμισε αρκετά από εκείνα τα παλιά ματς της δεκαετίας του 2000, όταν οι κόκκινες έδιναν και έπαιρναν, το κλίμα δεν ήταν καθόλου φιλικό και οι διαμαρτυρίες για τη διαιτησία ήταν πολλές. Η Έβερτον στο 26ο ντέρμπι του Μόιζ δεν κατάφερε να κερδίσει και πάλι, αλλά η ισοπαλία αυτή στο αντίο του Γκούντισον Παρκ έγραψε ιστορία:
Η Έβερτον δεν πήγε ποτέ ψηλότερα χωρίς τον Σκωτσέζο και από τη σεζόν 2019-20, βρίσκεται σταθερά στο κάτω μισό του πίνακα και μάλιστα τις τελευταίες δυο χρονιές της χρειάστηκε να κάνει μεγάλες επιστροφές για να σωθεί από τον υποβιβασμό. Βέβαια, για είμαστε και σωστοί για τον προκάτοχο του Μόιζ, σε αυτό συνετέλεσαν και οι τιμωρίες του συλλόγου για οικονομικούς λόγους. Όπως επίσης, σίγουρα δεν είναι ευθύνη μόνο των προπονητών που πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια οι αποτυχίες μιας ιστορικής ομάδας που ξόδεψε σημαντικά ποσά. Άλλωστε πέρασαν από τεράστια ονόματα όπως ο Αντσελότι, μέχρι αρκετά σοβαρές περιπτώσεις όπως ο Ρομπέρτο Μαρτίνεθ. Όπως και να ‘χει όμως, η Έβερτον από μια ομάδα δεύτερης ταχύτητας στο πρωτάθλημα, μετατράπηκε σε μια ομάδα που έδινε μάχη για την παραμονή της. Πρώτος στόχος είναι αυτό να σταματήσει.
Ο “Εκλεκτός” δεν τα κατάφερε στο Ολντ Τράφορντ
Με ένα νέο γήπεδο να ετοιμάζεται, είναι ο 61χρονος προπονητής ο κατάλληλος για μια νέα εποχή του συλλόγου; Μπορεί σε αυτή την ηλικία, ένας Βρετανός προπονητής να κάνει τη διαφορά; Τη στιγμή μάλιστα που όλες οι μεγάλες ομάδες της χώρας βασίζονται σε ξένους προπονητές; Κανείς δεν το ξέρει. Οι πιθανότητες σίγουρα δεν είναι με το μέρος του Μόιζ, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε μια περίπτωση Ράφα Μπενίτεθ, που πέρασε από την Έβερτον ξένος ανάμεσα σε ξένους, στη δύση της καριέρας του. Ο Μόιζ είναι άνθρωπος του συλλόγου, όχι εκ γενετής, αλλά έγινε και δείχνει να έχει τη σπίθα μέσα του. Υπέγραψε για 2,5 χρόνια και όπως δήλωσε κι ο ίδιος, αν κάτι ξέρει καλά, είναι να χτίζει ομάδες.
Δεν έγινε τελικά ο νέος Φέργκιουσον. Οι τίτλοι του χωράνε στα δάχτυλα του ενός χεριού. Ένα πρωτάθλημα Β’ εθνικής με την Πρέστον, ένα Τσάριτι Σιλντ με τη Γιουνάιτεντ και το Κόνφερενς με τη Γουέστ Χαμ. Θα μπορούσε να είχε προσθέσει και ένα κύπελλο με την Έβερτον, αλλά έχασε στον τελικό του 2009 από την Τσέλσι. Αλλά στο ποδόσφαιρο δεν είναι τα πάντα οι τίτλοι, ειδικά όταν πλην μιας σεζόν στο Ολντ Τράφορντ, οι ομάδες του είχαν πάντα άλλους στόχους. Το γεγονός ότι έχει αγαπηθεί πολύ σε δυο ιστορικούς συλλόγους (άλλωστε και στη Γουέστ Χαμ έφυγε με παρόμοιο τρόπο με την Έβερτον, δηλαδή με όλους να λένε ότι έκλεισε ένας κύκλος, αλλά ταυτόχρονα και με καλή σχέση) λέει πολλά. Η Πρέμιερ Λιγκ του 2025 διαφέρει αρκετά από αυτή του 2003, όταν ανέλαβε την Έβερτον και δεν είχε ακόμα γκρίζα μαλλιά. Και πάλι όμως, με το εντυπωσιακό νέο γήπεδο να είναι έτοιμο για την επόμενη σεζόν και την Έβερτον να φαίνεται ότι μάλλον θα δραπετεύσει για μια ακόμα χρονιά από τον υποβιβασμό, ο Μόιζ ίσως είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για τη μετάβαση σε μια νέα εποχή. Το Γκούντισον Παρκ είναι η ζωντανή ιστορία της Έβερτον και είναι δύσκολο να την αφήσεις πίσω σου. Με έναν κόουτς όμως που είναι τόσο άρρηκτα συνδεδεμένος με τον σύλλογο, ίσως ένα πραγματικό restart να είναι πιο εφικτό μαζί του.