Το μυαλό ταξιδεύει πιο γρήγορα από οποιοδήποτε ζευγάρι πόδια. Και το μπάσκετ είναι άθλημα μυαλού. Ήταν πάντα. Η φετινή κυριαρχία του Nikola Jokic το αποδεικνύει. Από εχθές, o 26χρονος Σέρβος είναι ο MVP της κανονικής περιόδου που αφήσαμε πίσω μας…
Ήταν απολύτως δίκαιο και σίγουρα αναμενόμενο. Με τον Στεφ Κάρι εκτός playoffs και την ωραία ιστορία των φετινών Ουόριορς να φτάνει στο τέλος της, ο Jokic (εξ αρχής το μεγάλο φαβορί για το βραβείο) έμεινε ουσιαστικά μόνος του στην κούρσα. Έτσι μετά τις back to back χρονιές του Γιάννη, ένας ακόμα Ευρωπαίος κάθεται στον θρόνο. Ένας Ευρωπαίος με τελείως διαφορετικό skill set και φιλοσοφία για το παιχνίδι σε σχέση με τον Αντετοκούνμπο. Το παχουλό παιδάκι από τη σερβική επαρχία (γεννημένος στο Sombor) με την παθολογική αγάπη για τα άλογα, έφτασε σήμερα να είναι ένας κυρίαρχος αθλητής στην καλύτερη λίγκα του πλανήτη, φέρνοντας στο παρκέ μια μίξη των προσόντων του Λάρι Μπερντ με αυτών του Τιμ Ντάνκαν. Ο Νikola Jokic είναι κάτι διαφορετικό. Κάτι που το ΝΒΑ είχε να δει καιρό…
Χρειάστηκαν 21 χρόνια , από τη σεζόν 1999-00 και τον Σακίλ Ο’Νιλ, για δει η λίγκα έναν σέντερ να ανακηρύσσεται Πολυτιμότερος παίχτης. Δύο δεκαετίες μετά η θέση έχει αλλάξει τόσο πολύ. Το ΝΒΑ έχει χαμηλώσει, η φύση του παιχνιδιού τρέχει προς την επίθεση, οι τακτικές έχουν διαφοροποιηθεί. Και όμως, ο τελευταίος MVP μοιάζει τόσο διαχρονικός. Θα μπορούσε να αποτελέσει γρίφο για τις άμυνες από τη θέση του PF μια εικοσαετία πριν, σκοράροντας με πρόσωπο ή πλάτη στο καλάθι και βλέποντας πάσες στην περίμετρο ή στην πλάτη της άμυνας. Είναι τεράστιο πρόβλημα για κάθε ομάδα φυσικά και σήμερα. Ο Jokic έχει την οξυδέρκεια ενός γκαρντ με τετράγωνο μυαλό. Βλέπει πάσες που ελάχιστοι παίχτες τα τελευταία χρόνια (ανεξαρτήτου θέσεως) μπόρεσαν να δουν. Κάνει τους συμπαίχτες του καλύτερους. Είναι «εκεί». Και είναι ηγέτης.
Σύμφωνα με το nba.com ο Σέρβος σέντερ είναι ένας από τους μόλις έντεκα παίχτες του πρωταθλήματος που αγωνίστηκε και στα 72 παιχνίδια της κανονικής περιόδου. Ένας εκ των έντεκα, σε σύνολο 540 αθλητών που πάτησαν φέτος στο παρκέ. Συνεχίζουμε…
Ο Jokic ήταν –μακράν του δευτέρου- ο αθλητής με τα περισσότερα touches φέτος στη λίγκα. Aυτό σημαίνει ότι η μπάλα ακουμπούσε σε αυτόν πιο συχνά από ότι σε οποιονδήποτε άλλον παίχτη της λίγκας. Ο σέντερ των Νάγκετς είχε 7269 touches, ενώ ο δεύτερος στη σχετική λίστα, Ράσελ Ουέστμπρουκ, μέτρησε 6192. Τα 101 touches του Jokic ανά παιχνίδι είναι 3.6 περισσότερα από τα 97.4 του Ντομάντας Σαμπόνις.
Το βραβείο αυτό ταυτίζεται με την καταξίωση. Ο Σέρβος σέντερ μπαίνει στο Πάνθεον της λίγκας αν και η ικανότητα του στην πάσα (πιθανόν ο καλύτερος ψηλός πασέρ στην ιστορία του αθλήματος) σε συνάρτηση με τη θέση του, του είχε εξασφαλίσει ήδη μια θέση. Ο Jokic –όπως και ο Ντόνσιτς- πρεσβεύει το μπάσκετ των fundamentals. Δεν έχει το εντυπωσιακό αθλητικό πακέτο, δεν κατεβαίνει από τον ουρανό του γηπέδου για να τιμωρήσει τους αντιπάλους. Όμως τρομάζει πολύ περισσότερο από τους περισσότερους High flyers. Πίσω από το ανέκφραστο βλέμμα του κρύβεται η παράνοια της ιδιοφυΐας. Η άμυνα περιμένει κάτι που απλά δεν μπορεί να προβλέψει. Κάτι που θα την εκπλήξει δυσάρεστα. Το «ένας χρόνος μπροστά στη φάση» παιχνίδι του σταρ των Νάγκετς είναι μη αντιμετωπίσιμο.
Οι Νάγκετς έχτισαν επάνω σε αυτό και δικαιώθηκαν. Είναι το παιχνίδι που κάνει τους πάντες καλύτερους. Η ηγεσία στη βάση του αλτρουισμού και της ομαδικότητας που πρεσβεύει το δημοκρατικό μοντέλο. Ο Jokic είναι ένας τέτοιος ηγέτης. Παράλληλα είναι και ένας ψηλός που αλλάζει το άθλημα καθώς πολλά από τα νέα παιδιά δουλεύουν στο κομμάτι της πάσας για να τον μιμηθούν και ουκ ολίγες ομάδες δίνουν έμφαση στην κίνηση μακριά από τη μπάλα, κοπιάροντας plays των Νάγκετς ή των Ουόριορς. Ο Jokic είναι ένας από τους πρωτεργάτες της επανάστασης των fundamentals απέναντι στη ρομποτική μορφή που είχε αρχίσει να παίρνει το άθλημα στην Αμερική. Το MVP του είναι μια νίκη του αθλήματος. Το δε παιχνίδι του, μια χρονοκάψουλα του μακρινού παρελθόντος που αφήνει ένα μήνυμα στο μπάσκετ του σήμερα…