Στην Ουρουγουάη η μπάλα είναι θρησκεία και ο κόσμος ζει για το “κλάσικο”, το παιχνίδι μεταξύ των δυο πιο μεγάλων συλλόγων της χώρας, σε ένα πρωτάθλημα που είναι σχεδόν πάντα δική τους υπόθεση. Η κόντρα είναι τόσο έντονη που δεν συμφωνούν καν ποια ομάδα είναι πιο παλιά. Βλέπετε, η Central Uruguay Railway Cricket Club που ιδρύθηκε όπως και πολλές ομάδες εκείνα τα χρόνια στη Ν. Αμερική από Βρετανούς, εργάτες στους σιδηροδρόμους, έγινε αργότερα Πενιαρόλ. Παρ’ ότι οι οπαδοί της Πενιαρόλ θεωρούν την ομάδα τους φυσική συνέχεια της ομάδας κρίκετ με έτος ίδρυσης το 1891, οι οπαδοί της Κλουμπ Νασιονάλ ντε Φούτμπολ διαφωνούν. Υποστηρίζουν ότι Πενιαρόλ και Σέντραλ συνυπήρχαν για κάποια χρόνια και το πραγματικό έτος ίδρυσης είναι το 1914. Άρα, η Νασιονάλ του 1899 είναι η παλιότερη ομάδα στη χώρα.
Όπως καταλαβαίνει κανείς, όταν δεν μπορούν να τα βρουν σε τέτοια ζητήματα, δεν μπορούν να τα βρουν και πουθενά αλλού. Ή μάλλον όχι. Συμφωνούν ότι το Πενιαρόλ-Νασιονάλ είναι το κλάσικο με τα περισσότερα παιχνίδια στον κόσμο και παρ’ ότι δεν είμαστε σε θέση να το επιβεβαιώσουμε, το γεγονός ότι έχουν παιχτεί πάνω από 500 ματς (χάρη κιόλας στο παρανοϊκό σύστημα πρωταθλήματος της Ουρουγουάης) το κάνει πιθανό. Όπως η Πενιαρόλ ήταν αρχικά ομάδα Βρετανών, έτσι κι η Νασιονάλ φτιάχτηκε από ντόπιους για τους ντόπιους και γι’ αυτό τα πρώτα χρόνια οι υπόλοιπες ομάδες δεν της επέτρεπαν να παίζει μαζί τους. Θεωρούσαν τη Νασιονάλ χαμηλότερου ποδοσφαιρικού επιπέδου. Η Νασιονάλ ήταν η πρώτη ομάδα στη χώρα με γνήσιο λατινοαμερικάνικο στιλ: ταχύτητα, κόλπα και ντρίμπλες, τη στιγμή που οι υπόλοιποι έπαιζαν το πιο κλασικό βρετανικό ποδόσφαιρο της γιόμας και της δύναμης. Αρχικά τα κλάσικο ήταν ντέρμπι κοινωνικών και εθνικών αντιθέσεων, με τα χρόνια όμως οι ομάδες έγιναν τόσο δημοφιλείς που αυτές οι διαφορές εξαφανίστηκαν. Στην ερώτηση “πώς κατάφερε η Πενιαρόλ να μαζέψει τόσο κόσμο τελικά”, η απάντηση είναι μία. Οι “καρβουνιάρηδες” , ως ομάδα του σιδηροδρόμου, έφταναν σε κάθε σημείο της χώρας και εκεί προσηλύτιζαν νέους οπαδούς.
Οι οπαδοί της Πενιαρόλ σε ένα ντέρμπι
Το κλάσικο της Ουρουγουάης θυμίζει σε αρκετά πράγματα το Μπόκα-Ρίβερ. Για παράδειγμα οι της Νασιονάλ αποκαλούνται συχνά “κότες” όπως κι η Ρίβερ, ενώ ένα από τα παρατσούκλια της Πενιαρόλ είναι “μάνιας”, αυτοί που τρώνε σκατά, πολύ κοντά στο μποστέρος της Μπόκα. Η διαφορά όμως είναι ότι ενώ στην Αργεντινή υπάρχουν και άλλες μεγάλες ομάδες με κόσμο και τίτλους και συνεπώς και άλλα μεγάλα κλάσικο, στην Ουρουγουάη οι δυο αυτοί σύλλογοι μονοπωλούν τόσο τους τίτλους, όσο και το φίλαθλο κοινό. Δεν είναι απλά ένα ντέρμπι του Μοντεβιδέο, είναι το ντέρμπι της Ουρουγουάης με δυο ομάδες που έχουν περίπου το 80-90% των φιλάθλων της χώρας. Είναι δύσκολο να βρεθεί σε άλλη χώρα κάτι παρόμοιο. Ακόμα και στη Σκωτία, υπάρχουν σύλλογοι με αρκετό κόσμο. Η κόντρα είναι τεράστια και κάθε βδομάδα οι οπαδοί δεν αρκούνται σε νίκη της δικής τους ομάδας, αλλά με την ίδια προσμονή χαίρονται με την αποτυχία του αντιπάλου. Στην Ουρουγουάη δεν σε ρωτάνε “ποια ομάδα υποστηρίζεις”, σε ρωτάνε “τίνος είσαι”, σαν να είναι η οικογένειά σου. Ρεκόμπα, Αμπρέου, Σουάρες είναι της Νασιονάλ. Φορλάν, Εστογιανόφ, Αρέβαλο Ρίος είναι της Πενιαρόλ.
Έλα μωρέ τώρα, ένα πανό όλο κι όλο είχαν
(Το Σεντενάριο στα τρικολόρ, ένα στάδιο με ζωή από το 1900)
Ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για μια χώρα μόλις 3 εκατομμυρίων κατοίκων που οι μισοί ζουν στο Μοντεβιδέο. Την ίδια στιγμή το Σάο Πάουλο στη Βραζιλία έχει πληθυσμό 12 εκατομμυρίων. Οι υπόλοιποι σύλλογοι απλά υπάρχουν για να συμπληρώνουν το πρωτάθλημα και το ποδοσφαιρικό κοινό ζει για κάθε καινούριο ντέρμπι που χωρίζει τη χώρα στα δύο, όπως και το αποψινό. Στα πάνω από 100 χρόνια κόντρας των δύο συλλόγων έχουν γραφτεί πολλές σελίδες ποδοσφαιρικής ιστορίας, πολλά παιχνίδια αξέχαστα. Ένα από αυτά έγινε περίπου πριν 30 χρόνια, σε έναν αγώνα που ξεκίνησε ως σχετικά αδιάφορος και τελικά μνημονεύεται ακόμα και σήμερα.
Στις 23 Απριλίου του 1987 περίπου δώδεκα χιλιάδες φίλαθλοι είχαν πάει στο Εστάδιο Σεντενάριο του Μοντεβιδέο για να δουν ένα φιλικό και αδιάφορο “κλάσικο” μεταξύ των δύο εχθρών. Ήταν στα πλαίσια του τουρνουά για τα 500 χρόνια της Ανδαλουσίας και η τρίτη ομάδα του τουρνουά ήταν η Ρεάλ Μπέτις ως εκπρόσωπος της Σεβίλλης. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πόσο σημαντικό στην ιστορία του μεγάλου ντέρμπι της χώρας θα γινόταν εκείνο το φιλικό. Οι κιτρινόμαυροι άνοιξαν το σκορ στο 33′, αλλά οι τρικολόρ βγήκαν στο 2ο ημίχρονο με πάθος και ισοφάρισαν στο 49′. Το παιχνίδι παρέμενε στο 1-1 μέχρι που στο 68′ ο σκόρερ της Πενιαρόλ Ρικάρντο Βιέρα έριξε μια 100% “ουρουγουανική” κλωτσιά στο καλάμι αντιπάλου και αποβλήθηκε απευθείας.
Ο Αγκίρε μπορεί να μην έπιασε στην Ελλάδα, αλλά στην Ουρουγουάη άφησε εποχή
Από εκεί και πέρα το χάος ξεκίνησε. Λίγα λεπτά αργότερα ο Χοσέ Ερέρα απώθησε έναν αντίπαλο που έπεσε θεατρικά και πήρε κόκκινη, ενώ οι έντονες διαμαρτυρίες του συμπαίκτη του Χοσέ Περντόμο έφεραν τρίτη αποβολή. Ξαφνικά, το παιχνίδι απέκτησε ένα άγριο ενδιαφέρον, με την Πενιαρόλ να παίζει με 8 απέναντι σε 11 και να απομένουν περίπου 20 λεπτά ακόμα. Ο τότε προπονητής τής Πενιαρόλ “Μαέστρο” Όσκαρ Ταμπάρες (και πλέον προπονητής της εθνικής από το 2006) πήρε την κατάσταση στα χέρια του, κάνοντας δυο αλλαγές. Στο παιχνίδι πέρασαν οι Ντιέγκο Αγκίρε (γνωστός και από το πέρασμά του από τον Ολυμπιακό) και Χόρχε Καμπρέρα. Η Πενιαρόλ που προερχόταν από μέτριο πρωτάθλημα δεν ήταν σε καλή κατάσταση και οι παίκτες δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση να χάσουν το ματς, πικραίνοντας τον κόσμο τους. Η αποφυγή της ήττας έγινε πλέον θέμα τιμής.
Το ιστορικό γκολ της Πενιαρόλ
Από την άλλη, οι παίκτες της Νασιονάλ όπως έγραφαν κι οι εφημερίδες της εποχής ένιωσαν το βάρος, την υποχρέωση να κερδίσουν και τα πόδια τους ήταν σαν να είχαν αλυσίδες. Η Πενιαρόλ άντεχε με αυτοθυσία και κέρδιζε σε αυτοπεποίθηση, ενώ η Νασιονάλ με το χρόνο να περνάει είχε παραπάνω άγχος. Κάθε λεπτό που έφευγε έφερνε την Πενιαρόλ πιο κοντά στον άθλο της ισοπαλίας. Τελικά όμως, ο άθλος θα ήταν ακόμα μεγαλύτερος. Στο 82′ η μπάλα μετά από ατομική προσπάθεια του Καμπρέρα πήγε στα πόδια του Αγκίρε που έδωσε την κατάλληλη στιγμή την πάσα και πάλι στον Καμπρέρα, οι δυο αλλαγές του Ταμπάρες συνδυάστηκαν έξοχα και ο Καμπρέρα τελείωσε τη φάση με ένα γκολ. Το απίστευτο έγινε. Οι 8 έβαλαν γκολ στους 11. Στα οκτώ λεπτά που έμειναν μέχρι το τέλος δεν άλλαξε τίποτα, η Νασιονάλ δεν μπόρεσε να αντιδράσει και η Πενιαρόλ πήρε μια απίστευτη νίκη. Ήταν ένα φιλικό χωρίς κάποια ιδιαίτερη σημασία, αλλά το τέλος του βρήκε τους παίκτες της Πενιαρόλ να πανηγυρίζουν στα αποδυτήρια σαν να είχαν κερδίσει πρωτάθλημα, ενώ αυτοί της Νασιονάλ ήταν σοκαρισμένοι. Το έπος των 8 έγινε σύμβολο της αυταπάρνησης των ποδοσφαιριστών της Πενιαρόλ και 30 χρόνια μετά, όλοι οι οπαδοί της το θυμούνται. Η δε ψυχική τόνωση που έδωσε ήταν τεράστια στο άμεσο μέλλον. Επτά μήνες αργότερα, 11 από τους 13 ποδοσφαιριστές εκείνου του φιλικού σήκωναν μέσα στη Χιλή το Κόπα Λιμπερταδόρες, την μεγαλύτερη διάκριση για μια ομάδα της Ν. Αμερικής.