Η Εθνική μας ομάδα απέτυχε στο Τορίνο όμως ο δρόμος προς την επιστροφή στη κορυφή είναι ορατός ακόμα και εάν η διαδρομή δεν είναι εύκολη. Το παράδειγμα της Λιθουανίας, όχι σε όρους κατεύθυνσης της αναπτυξιακής διαδικασίας αλλά σε επίπεδο κουλτούρας γύρω από αυτό που ονομάζεται Εθνική ομάδα μπάσκετ, είναι σίγουρα άξιο αναφοράς..

Είναι από τις περιπτώσεις που η ήττα πρέπει να περάσει σε δεύτερη μοίρα και να χρησιμοποιηθεί ως αφορμή για βαθύ προβληματισμό και αλλαγές τις οποίες είναι εμφανές ότι χρειαζόμαστε σαν σχολή. Περισσότερο σε επίπεδο "προσαρμογών" πάνω στη βάση όσων χαρακτηρίζουν τη μπασκετική μας ταυτότητα ώστε να γίνουμε περισσότερο πολυμορφικοί και επομένως πιο εύκολα προσαρμόσιμοι στις νέες τάσεις του αθλήματος σε διεθνές επίπεδο. Το στενάχωρο βράδυ της ήττας από την Κροατία συζητήσαμε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες με δύο φίλους το παράδειγμα της Λιθουανίας..

Οι Λιθουανοί έχουν μια ανάλογη δεξαμενή παιχτών με εμάς. Με ποιοτικό βάθος αλλά και αρκετές αδυναμίες σε επίπεδο χαρακτηριστικών που λείπουν από το παραγωγικό τους αποτέλεσμα πλέον. Παρότι η ιστορία, μας έχει δείξει ότι η χώρα της Βαλτικής  δίνει στο παγκόσμιο μπάσκετ μερικά πολύ σπουδαία guards, η στρόφιγγα ξαφνικά έκλεισε. Δυσκολεύονται πλέον σημαντικά να παράγουν σπουδαίους PGs και αυτός είναι ένας από τους λόγους που η Εθνική τους ομάδα δε μπορεί πλέον να ακολουθήσει το στυλ μπάσκετ της χώρας τους και αδυνατεί σήμερα να προσαρμόσει το κλασσικό ανατολικό στυλ στα νέα δεδομένα που ισχύουν στο παγκόσμιο παρκέ, γεγονός μάλλον στενάχωρο καθώς θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να δούμε  τη προσαρμογή αυτού του μπάσκετ στο σημερινό pace & space πλαίσιο που έχει αρχίσει να εδραιώνεται παντού. Τέρμα το up tempo παιχνίδι με τα πολλά περιφερειακά σουτ για τα ξωτικά της Βαλτικής. Οι transition πόντοι της ομάδας τους έχουν μειωθεί σημαντικά. Mια ανάλογη μάλιστα στροφή σε επίπεδο αγωνιστικής κατεύθυνσης έχει κάνει και το καμάρι της χώρας σε συλλογικό επίπεδο, η πρωταθλήτρια Ζάλγκιρις..

Και όμως οι Λιθουανοί είναι πάντα εκεί στα διεθνή τουρνουά. Ψηλά, στη μάχη των μεταλλίων. Έχουν χτίσει ένα ισχυρό winning spirit στα νοκ-άουτ παιχνίδια, δημιουργώντας τη τεχνογνωσία της νίκης ανεξάρτητα από τα πρόσωπα που απαρτίζουν την ομάδα. Σε όλο αυτό το "οικοδόμημα" αρχιτέκτονας και βασικός μοχλός είναι ο Γιόνας Καζλάουσκας, σίγουρα ένας από τους καλύτερους, πιο ικανούς και περπατημένους κόουτς  στο FIBA Basketball τα τελευταία χρόνια. Οι Λιθουανοί βρήκαν εναλλακτική και  τρόπο να διατηρήσουν το status τους σε υψηλό επίπεδο ακόμα και εάν χρειάστηκε να κάνουν αγωνιστική στροφή με δεδομένο το ότι οι πραγματικά ταλαντούχοι αθλητές που παράγουν είναι λιγότεροι και το όνειρο του ΝΒΑ (με βάση τα πρότυπα της εποχής στη χώρα) για τους νέους παίχτες έχει επέμβει στο DNA του Λιθουανικού μπάσκετ σε επίπεδο επαναλαμβάνω παραγωγής. Δε θα έλεγα ότι αυτός είναι ο σωστός δρόμος που θα πρέπει να ακολουθήσουμε εμείς μιας και πιστεύω σε μια πιο βαθιά τομή που θα ξεκινήσει από τη κουλτούρα του αναπτυξιακού προγράμματος για τη χώρα μας. Όμως σίγουρα είναι ζηλευτό το γεγονός ότι έχουν καταφέρει να μείνουν στην ελίτ του παγκοσμίου μπάσκετ χωρίς στη πραγματικότητα να διαθέτουν "ελίτ" ταλέντο.

Οι Λιθουανοί σήμερα θυμίζουν περισσότερο Γιουγκοσλαβική ομάδα (κάτι που θα αποτελούσε προδοσία πριν μερικά χρόνια, δηλαδή το να ακολουθήσουν τη κατεύθυνση της rival σχολής) ή ακόμα και ελληνική. Το πλεονέκτημα που τους δίνει την ώθηση κάθε φορά πηγάζει από τον χαρακτήρα που έχτισαν ο οποίος τους παίρνει από το χέρι στα ματς της μιας ανάσας και αποπνέει μια αίσθηση σιγουριάς στην ομάδα. Αυτό ακριβώς μας λείπει τώρα. Είναι κάτι που το χτίζεις με τη συνέπεια και τις επιτυχίες. Το μπάσκετ στη Λιθουανία είναι θρησκεία και οι αθλητές κάτι παραπάνω από ήρωες. Πορώνονται με την εθνική τους ομάδα καταρρίπτοντας κάθε συλλογικό τείχος. Αυτό που πάντοτε ζήλευα είναι ο τρόπος που προσέγγιζαν τα παιχνίδια της τρίτης-τέταρτης θέσης. Αν δείτε τι γίνεται στη χώρα της Βαλτικής όταν η ομάδα γυρίζει με ένα μετάλλιο, θα καταλάβετε πόσο τεράστιο είναι το κίνητρο και η διαφορά οπτικής από τη χώρα μας. Το δίδαγμα είναι ξεκάθαρο. Πρέπει να ξαναγίνουμε ταπεινοί και να προβληματιστούμε, δουλεύοντας με ορθολογισμό και προσοχή στη λεπτομέρεια από τη βάση της πυραμίδας. Μόνο έτσι θα διαχειριστούμε σωστά το καλό και το άσχημο αποτέλεσμα ώστε να μη παρεκκλίνουμε από τον στόχο μας και να κατακτήσουμε πάλι αυτό το πολυπόθητο πνεύμα νικητή που μας λείπει σήμερα.. 

Υ.Γ: Αυτή η ιδιοσυγκρασία νικητή σε βοηθάει σε πολλές περιπτώσεις να μακιγιάρεις τις αγωνιστικές αδυναμίες σε παιχνίδια όπου υπάρχει πίεση. Οι Λιθουανοί κέρδισαν έναν ημιτελικό ευρωπαϊκού πρωταθλήματος πέρυσι απέναντι σε μια σαφώς πιο ποιοτική ομάδα έχοντας μόνο δύο εύστοχα τρίποντα και 20 λάθη.. Με τον ίδιο τρόπο μέναμε όρθιοι και εμείς στη πρόσφατη "χρυσή εποχή"..