Το Μουντομπάσκετ της Κίνας μπαίνει στο συρτάρι της ιστορίας και ο δρόμος για τους Ολυμπιακούς αγώνες του Τόκυο ξεκινάει. Τι θα θυμόμαστε όμως, με θετικό ή αρνητικό τρόπο, από τη φετινή διοργάνωση;
Tι μας άρεσε
-Ο MVP Ρίκι Ρούμπιο και το computerized παιχνίδι των Ισπανών στις κομβικές στιγμές του τουρνουά. Ο πόιντ γκαρντ των Σανς θύμισε σε αγωνιστική συμπεριφορά τον Χοσέ Καλντερόν στα prime του, κουβαλώντας στα διεθνή παρκέ την αύρα του αθλητή που έχει καταξιωθεί στην Αμερική, κεφαλαιοποιώντας παράλληλα τους καρπούς της ατομικής βελτίωσης που προσφέρει το ΝΒΑ στους αθλητές του. Οι αυτοματισμοί, η συνοχή και η «σοφία» των Ισπανών έκαναν τη διαφορά καθώς οι Ίβηρες ήταν η μοναδικοί ομάδα που έμοιαζε να χαμογελάει μπροστά στην «καρμανιόλα»…
-H αφοσίωση των Αργεντίνων στην Εθνική τους και η συνολική αγωνιστική τους συμπεριφορά. Ομάδα «σε αποστολή» με μάτι που γυάλιζε. Ένα καθαρά ευρωπαϊκό σύνολο χωρίς NBAer και κανένα ίχνος βεντετισμού, ιεραρχία και σεβασμό στον συμπαίχτη . Η εικόνα του Λουίς Σκόλα στα γήπεδα της Κίνας (και το σπουδαίο του τουρνουά σε αυτή την ηλικία) μοίρασε ανατριχίλες. Ο Καμπάτσο απέδειξε ότι αυτό που βιώνουν οι αντίπαλοι του στην Ευρωλίγκα δεν είναι καθόλου τυχαίο.
-Ο Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς. Δεν έχω να γράψω πολλά. Άλλωστε η δύναμη της εικόνας είναι τέτοια που κάνει τις λέξεις να ωχριούν μπροστά της. Εάν το σπουδαίο Ευρωμπάσκετ του 2017, όπου οδήγησε μια γεμάτη απουσίες ομάδα ένα βήμα πριν τον τίτλο, σημαδεύτηκε από την ρομποτική ακρίβεια της απόδοσης του, το φετινό είναι «η επανάσταση των μηχανών».
-Η Ν.Ζηλανδία. Κατέθεσε αυτό που λέμε «πρόταση» σε αγωνιστικό επίπεδο με αρκετό μάλιστα ενδιαφέρον. Ένα σύνολο που έπαιζε σε πολύ υψηλό τέμπο και σούταρε αρκετά από τη περιφέρεια λανσάροντας και στις δύο πλευρές του παρκέ ένα ιδιαίτερο, άκρως επιθετικό στυλ.
-Η Τσεχία. Ομάδα που ήξερε τι ήθελε στο παρκέ και είχε δουλέψει πολύ για αυτό. Παρουσίασε τη γλώσσα του σώματος που οφείλει να έχει κάθε σύνολο με πίστη και φιλοδοξία σε αυτές τις διοργανώσεις, όντας ανταγωνιστική σε κάθε εκδήλωση της εντός των τεσσάρων γραμμών. Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
-Ο τρόπος που διαχειρίστηκε ο κόουτς Πόποβιτς την κατρακύλα της ομάδας του στην έβδομη θέση και τη γενικότερη αποτυχημένη παρουσία της στο τουρνουά. Και αυτός αλλά και ο Στιβ Κερ είναι άνθρωποι που αποδεδειγμένα κουβαλούν σπουδαίο class, τρέφουν μεγάλο σεβασμό για το διεθνές παιχνίδι , αποτελώντας ίσως τους μόνους τεχνικούς ηγέτες που όντως θα μπορούσαν να περάσουν στους αθλητές αλλά και σε ολόκληρη τη μπασκετική κοινωνία της χώρας τους τον διδακτικό χαρακτήρα αυτής της ήττας.
Δεν μας άρεσε
-Το επίπεδο της διαιτησίας. Απλά απογοητευτικό, αποτέλεσε πλήγμα στο κύρος της διοργάνωσης. Είναι ένα κομμάτι στο οποίο πλέον πρέπει να εστιάσει από εδώ και εμπρός η FIBA.
-To ψυχολογικό breakdown της Σερβίας στα παιχνίδια με Ισπανία και (κυρίως) Αργεντινή. Οι Σέρβοι διέθεταν το πιο βαθύ σύνολο του τουρνουά όμως η αδυναμία τους να πιάσουν συγκεκριμένα στάνταρντ στα μετόπισθεν έπληξε την πνευματική τους συνοχή.
-Το γεγονός ότι η πολύ καλή ομάδα των Λιθουανών έμεινε έξω νωρίς και με τον τρόπο που αυτό συνέβη. Σε όρους ομαδικού παιχνιδιού (αυτό που μετράει δηλαδή) η Λιθουανία θα μπορούσε κάλλιστα να χτυπήσει τη πόρτα της τετράδας.
-Το underachieving (δεν έπιασαν τις προσδοκίες) των Γερμανών. Είχαν το σύνολο να πάνε πολύ καλύτερα όμως έπεσαν θύματα της φύσεως της διοργάνωσης και του εφιάλτη της μιας άσχημης βραδιάς.
-Η ομάδα της διοργανώτριας Κίνας. Επιεικώς μέτρια παρουσία, δεν κατάφερε ποτέ ουσιαστικά να εκμεταλλευτεί αγωνιστικά τα οφέλη του να φιλοξενείς στην έδρα σου ένα τέτοιο τουρνουά, κεφαλαιοποιώντας την ορμή του κοινού. Το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της Κίνας έκανε σαφέστατα ένα βήμα πίσω φέτος.
-Ο «πνιγμός» των Τούρκων παικτών όταν διαπίστωσαν ότι είναι πολύ κοντά στο να νικήσουν την TEAM USA, στα τελευταία δευτερόλεπτα της παράτασης. Ο φόβος της νίκης τελικά όντως είναι μεγαλύτερος από τον φόβο της ήττας…