Η ζωή συχνά κάνει κύκλους και στο ποδόσφαιρο το έχουμε δει αρκετές φορές. Ο αποψινός ημιτελικός του Τσάμπιονς Λιγκ μεταξύ Μονακό και Γιουβέντους μπορεί να μην είναι το πιο εμπορικό ζευγάρι που είδαμε ποτέ, αλλά περιλαμβάνει δύο ομάδες που βρίσκονται δίκαια σε αυτό το σημείο και που την τελευταία φορά που συναντήθηκαν σε ημιτελικό μάς έδωσαν πλούσιο ποδοσφαιρικό θέαμα και μας έμαθαν ορισμένους σημαντικούς ποδοσφαιριστές. Ήταν για τους “4” του Τσάμπιονς Λιγκ του 1998, όταν η Μονακό του Ζαν Τιγκανά αντιμετώπιζε τη Γιουβέντους του Μαρσέλο Λίπι. Για τη Γιουβέντους εκείνων των ετών δεν χρειάζεται να πούμε και πολλά. Έχοντας παίκτες όπως ο ντελ Πιέρο, ο Ζιντάν, ο Ντάβιντς, ο Ντεσάμπ, ο Μοντέρο κι ο Ιντζάγκι βρισκόταν σταθερά σε υψηλό επίπεδο, με καλές ευρωπαϊκές πορείες και τελικούς. Αντίθετα, ήταν η Μονακό που είχε κάνει την έκπληξη φτάνοντας μέχρι εκεί. Στους ομίλους μπορεί αρκετοί να μην έδωσαν σημασία μια που είχε αντιπάλους τις Μπάγερ Λεβερκούζεν, Σπόρτινγκ και Λιρς, αλλά το γεγονός ότι σκόραρε 4, 3 και 5 γκολ αντίστοιχα απέναντί τους εντός, ίσως θα έπρεπε να πονηρέψει κάποιους.
Το τούβλο του Νταβίντ Τρεζγκουέ, όπως λέει κι ο Άγγλος σπίκερ
Εκεί όμως που όλοι κατάλαβαν ότι κάτι καλό συμβαίνει, ήταν στους 8 όταν και αντιμετώπισε τη Γιουνάιτεντ. Με δυο ισοπαλίες (0-0 και 1-1) την απέκλεισε περνώντας στα ημιτελικά και το όνομά της ακούστηκε σε όλη την Ευρώπη. Ας μην ξεχνάμε ότι μόλις έναν χρόνο αργότερα, η ομάδα του Φέργκιουσον θα κατακτούσε το κύπελλο. Ποιοι ήταν όμως οι παίκτες που τα κατάφεραν και έγιναν διάσημοι καθορίζοντας σε μεγάλο βαθμό τις μετέπειτα καριέρες τους;
Στο τέρμα κάποιος Φαμπιάν Μπαρτέζ (θα ήθελα να πω με μαλλιά, αλλά θα ήταν ψέμα), στην άμυνα Ντιαβαρά, Βίλι Σανιόλ και Τζετού. Πιο μπροστά ο Βίκτορ Ικπέμπα και δυο αγόρια που άκουγαν στα ονόματα Τιερί και Νταβίντ (ονόματα καθόλα αντιποδοσφαιρικά που θα ταίριαζαν π.χ. σε μόδιστρους) και θα περνούσαν μια ολόκληρη καριέρα σκοράροντας σημαντικά γκολ και κερδίζοντας πολλούς τίτλους. Κάπως έτσι, την Πρωταπριλιά του 1998 το ντέλε Άλπι υποδεχόταν τους Μονεγάσκους. Μια ιταλική εφημερίδα αποφάσισε να κάνει την πλάκα της λόγω της ημέρας και ανησύχησε τους Γιουβεντίνους γράφοντας ότι ο Μεγαλέξανδρος ντελ Πιέρο τραυματίστηκε και θα έχανε το ματς (όπως θα το έχανε και ο Ανρί). Χωρίς τόσο Ίντερνετ και άμεση πληροφόρηση τότε, πολλοί πήγαν τρομαγμένοι στο γήπεδο, αλλά ο ντελ Πιέρο ξεκίνησε κανονικά στο 4-4-2 δίπλα στον Ιντζάγκι. Όσοι ήταν στις εξέδρες είχαν την τύχη να δουν ένα από τα πιο ιστορικά γκολ του ντελ Πιέρο, ένα φάουλ ποίημα στο παραθυράκι του ανήμπορου να αντιδράσει Μπαρτέζ.
Η Μονακό κατάφερε να ισοφαρίσει πριν φύγει το ημίχρονο, αλλά οι μονομαχίες ντελ Πιέρο-Μπαρτέζ συνεχίστηκαν, αυτή τη φορά από πιο κοντινή απόσταση. Δυο πέναλτι, δυο φορές νικητές ο Ιταλός και μια υπέροχη συνεργασία με τον Ζιντάν και γκολ του τελευταίου έγραψαν το τελικό 4-1 που έδινε τεράστιο προβάδισμα. Στη ρεβάνς, η Μονακό με τον Ανρί να ξεκινάει αυτή τη φορά, το πάλεψε όσο μπορούσε. Ο Αμορούζο άνοιξε το σκορ, οι γηπεδούχοι το γύρισαν σε 2-1 με τον Ανρί, ενώ ο Περούτσι είχε κατεβάσει τα ρόλα, ο ντελ Πιέρο σκόραρε και πάλι ένα πανέμορφο γκολ και τελικά η Μονακό πήρε απλά μία νίκη με 3-2, φεύγοντας όμως με ψηλά το κεφάλι, ειδικά με την απόδοσή της στη Γαλλία.
Οι εμφανίσεις της έφεραν το ενδιαφέρον για αρκετούς παίκτες, ειδικά από τη Γιουβέντους. Ο Ανρί ήταν ο πρώτος που έκανε τότε το ταξίδι Μονακό-Τορίνο σε ένα πέρασμα που όμως ελάχιστοι θυμούνται. Ήταν οι ιταλικές άμυνες; Ήταν το γεγονός ότι έπαιζε στα άκρα; Ήταν η έλλειψη υπομονής από τους Ιταλούς; Ούτε χρόνο δεν έκλεισε στην Ιταλία και αποχώρησε για το Λονδίνο, την Άρσεναλ και όλα όσα ακολούθησαν. Θα μπορούσε να φτιάξει ένα τέτοιο όνομα, αν έμενε κι άλλο στη Γιουβέντους; Θα μας χάριζε όλα αυτά τα ηδονικά τελειώματα με το μαγικό του πόδι; Κανείς δεν ξέρει. Αυτό που ξέρουμε όμως, είναι ότι ο φίλος του Νταβίντ Τρεζεγκέ έκανε ένα χρόνο αργότερα το ίδιο ταξίδι και στέριωσε για τα καλά στο Τορίνο. Επί μια δεκαετία σκόραρε με ασπρόμαυρα, κέρδισε τίτλους και αγαπήθηκε ακόμα περισσότεροι όταν έμεινε στη Β’ εθνική. Υπάρχουν κι άλλοι παίκτες που έπαιξαν και στις δυο ομάδες, όπως π.χ. ο Τουράμ και ο Εβρά, αλλά με άλλους σταθμούς στο ενδιάμεσο. Οι δυο Γάλλοι φορ, ήταν εκείνοι που εξαργύρωσαν τις εμφανίσεις τους με μεταγραφές στο Τορίνο.
Μία από τις συλλεκτικές 16 εμφανίσεις του Ανρί με τους μπιανκονέρι
Τα χρόνια πέρασαν, οι ομάδες συναντήθηκαν ξανά μία φορά, αλλά η πιο σημαντική μετά το 1998 είναι η σημερινή. Μπορεί αυτή η Μονακό να έχει τον διάσημο και έμπειρο Φαλκάο, αλλά όπως και τότε, έτσι και τώρα, μας παρουσιάζει πολλές νέες φάτσες όπως ο Μ’Μπαπέ, ο Μπακαγιόκο, ο Μεντί κι ο Σιντιμπέ. Ο Τζίτζι Μπουφόν αποκάλυψε ότι βλέποντας τα πρώτα 30 λεπτά του αγώνα της Μονακό με τη Σίτι (ακόμα μία σύμπτωση ότι όπως και το 1998 πριν τα ημιτελικά με τη Γιούβε, η Μονακό πέρασε ξανά από το Μάντσεστερ) έστειλε μήνυμα στο Νέντβεντ ότι αυτή η ομάδα μπορεί να φτάσει στον τελικό. Τώρα, είναι ο ίδιος απέναντι στην δικιά του πρόβλεψη και θα πρέπει να βγάλει τον εαυτό του ψεύτη.
“Ο Μ’μπαπέ γεννήθηκε το 1998 ε; Εγώ τότε είχα ταξιδέψει στο Μουντιάλ της Γαλλίας. Το σκεφτόμουν πρόσφατα. Όταν ξεκίνησα πέτυχα παίκτες που είχαν γεννηθεί τη δεκαετία του 1950 και 1960 και όταν θα σταματήσω θα έχω παίξει με παίκτες που γεννήθηκαν μετά το 2000.” Ο 39χρονος Μπουφόν παρ’ ότι θαυμάζει όλη την Μονακό και δηλώνει ότι δεν είναι μόνο ο Μ’Μπαπέ επικίνδυνος, πλέκει το εγκώμιο του μικρού που θα μπορούσε να είναι γιος του. Τον χαρακτηρίζει καλύτερο από τον Ανρί στα τελειώματα στην ίδια ηλικία, ενώ λέει ότι φαίνεται και καλό παιδί, κάτι που θα τον βοηθήσει στην καριέρα του. Ο Γάλλος δεν είχε γεννηθεί όταν η Μονακό του Ανρί και του Τρεζεγκέ έπαιζε με τη Γιούβε. Γεννήθηκε λίγους μήνες μετά, την ίδια μέρα που ο Μπουφόν έτρωγε τρία γκολ σε ένα Έμπολι-Πάρμα. Χάσμα γενεών; Μια νέα φουρνιά απέναντι σε Μπονούτσηδες-Κιελίνηδες και όλα τα καλά παιδιά που έχουν φάει τα γήπεδα με τα κουτάλια. Το Μονακό-Γιουβέντους είναι ένα ζευγάρι πολλών αντιθέσεων, αλλά και μια επανάληψη της ποδοσφαιρικής ιστορίας με πολλά κοινά.