Τον Μάιο του 1994 η Λα Κορούνια ζούσε τις πιο όμορφες ποδοσφαιρικές στιγμές της ιστορίας της, έως τότε. Με όπλο την πολύ σφιχτή άμυνα και με ηγέτη στην επίθεση τον Μπεμπέτο (λίγους μήνες πριν τον μάθει για τα καλά όλος ο πλανήτης στο Μουντιάλ των ΗΠΑ) η Ντεπορτίβο βρισκόταν στην κορυφή της βαθμολογίας για αρκετούς μήνες και απείχε ένα μικρό βήμα από τον πρώτο τίτλο της. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να κερδίσει εντός έδρας την αδιάφορη Βαλένθια, για να μην την προσπεράσει η Μπαρτσελόνα του, παρτενέρ του Μπεμπέτο στην εθνική Βραζιλίας, Ρομάριο.
Στο ιστορικό παιχνίδι της 14ης Μαΐου οι παίκτες της Ντέπορ προσπαθούσαν με κάθε τρόπο αλλά η μπάλα δεν έμπαινε στα δίχτυα και ο χρόνος κυλούσε αγχωτικά. Μέχρι που ήρθε η φάση του τελευταίου, κυριολεκτικά, λεπτού. Ο Νάντο ανατράπηκε μέσα στην περιοχή και ο διαιτητής έδειξε πέναλτι. Το ρολόι έδειχνε 22.14 και όλη η πόλη έκανε την προσευχή της. Ένα ολόκληρο πρωτάθλημα κρινόταν σε ένα σουτ. Ο Ντονάτο, που συνήθως βαρούσε τα πέναλτι, είχε βγει αλλαγή πιο νωρίς. Ο άλλος εκτελεστής της ομάδας ήταν ο Μπεμπέτο ο οποίος, έχοντας χάσει ένα πέναλτι λίγες μέρες πριν, αρνήθηκε την ευθύνη. Τελικά τη μπάλα την έστησε ένας αμυντικός, ο Μίροσλαβ Τζούκιτς. Το δεξί πλασέ του ήταν τόσο άψυχο που ο τερματοφύλακας της Βαλένθια αγκάλιασε κανονικά τη μπάλα. Λίγα δευτερόλεπτα μετά ο διαιτητής σφύριξε για τελευταία φορά. Η Ντεπορτίβο έχασε το πρωτάθλημα μ’έναν από τους χειρότερους τρόπους που έχει δει ποτέ ο κόσμος του ποδοσφαίρου.
Ο Λούκας Πέρεθ δεν βρισκόταν στο Ριαθόρ σ’εκείνο το ματς αλλά το πιθανότερο είναι πως θυμάται τις στιγμές θλίψης που έζησε η πόλη του εκείνο το βράδυ. Κι ας ήταν μόλις 6 χρονών. Όπως αποκάλυψε ο ίδιος άλλωστε την πρώτη φορά που είδε την αγαπημένη του ομάδα από κοντά είχε μόλις κλείσει τα 4. (Συμπτωματικά εκείνη η χρονιά ήταν και η πρώτη του Μπεμπέτο στην Κορούνια, μια χρόνια που το τέλος της τον βρήκε στην πρώτη θέση των σκόρερ της La Liga.) Έξι χρόνια αργότερα, στην αρχή της εφηβείας του Λούκας, η Ντέπορ κατακτούσε επιτέλους το πρώτο της πρωτάθλημα, με τον ίδιο στις κερκίδες να πανηγυρίζει εκστασιασμένος.
Δυστυχώς για τον Πέρεθ, τα περισσότερα όνειρα που κάνουμε μικροί δεν πραγματοποιούνται. Έτσι, αντί να βρεθεί απ’ευθείας στο χόρτο του Ριαθόρ, φορώντας τη φανέλα της αγαπημένης του ομάδας, αναγκάστηκε να μεταναστεύσει από μικρός προσπαθώντας να βγάλει το παντεσπάνι του. Πρώτα Μαδρίτη (Ατλέτικο C και Ράγιο), μετά Ουκρανία (Λβιβ και Κίεβο) και στο τέλος Θεσσαλονίκη. Παρά το ότι παραδέχεται πως στην Ελλάδα η ζωή δεν ήταν άσχημη, ειδικά σε σχέση με την Ουκρανία που έζησε τους χειρότερους μήνες της ζωής του, ήταν ξεκάθαρο πως το μόνο που ήθελε πραγματικά ήταν να γυρίσει ‘σπίτι’.
Ευτυχώς για τον Πέρεθ, κάποια (ελάχιστα) από τα παιδικά όνειρα τελικά γίνονται κάποια στιγμή πραγματικότητα. Η Ντέπορ τον ζήτησε πέρσι δανεικό. Ο Λούκας έκανε τα πάντα για να πάει και δικαιώθηκε με το “καλημέρα”. Στο πρώτο του παιχνίδι με την αγαπημένη του φανέλα σκόραρε. Ακολούθησαν άλλα 5 γκολ, με το τελευταίο να επιτυγχάνεται απέναντι στη Μπαρτσελόνα, στο φινάλε της χρονιάς μέσα στο Καμπ Νου, στο ματς που έσωσε την Ντεπορτίβο. Όσοι τον γνώριζαν ήξεραν καλά πως δεν υπήρχε περίπτωση να μην επιστρέψει και φέτος στην Κορούνια. Και επιβεβαιώθηκαν. Οι άνθρωποι της Ντεπορτίβο έβαλαν το χέρι στην τσέπη, τον αγόρασαν με 1,5Μ από τον ΠΑΟΚ και από τότε ο Πέρεθ κάνει ό,τι μπορεί για να τους αποδείξει πόσο αξίζει. Και όπως αποδείχτηκε έστω και καθυστερημένα (όπως πάνω-κάτω συνέβη και με την άλλη αργοπορημένη ανακάλυψη του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, τον Τζέιμι Βάρντι) μπορεί να κάνει πολλά!
Λίγο πριν το τέλος του πρώτου γύρου η Ντεπορτίβο όχι μόνο δεν ασχολείται με σενάρια υποβιβασμού, όπως πέρσι, αλλά βρίσκεται και σε θέση που οδηγεί στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, απ’τις οποίες η ομάδα που κάποτε αποκαλούσαμε “Σούπερ Ντέπορ” απουσιάζει εδώ και αρκετά χρόνια. Βασικός πρωταγωνιστής της πορείας αυτής είναι ο Πέρεθ. Δεν είναι μόνο το ότι έχει βάλει 12 γκολ σε 16 παιχνίδια, ούτε το ότι σκοράρει ανεξαρτήτως αντιπάλου (έχει βάλει γκολ και στη Μπάρτσα και στην Ατλέτικο και στη Σεβίλλη αλλά και στο ντέρμπι της Γαλικίας με τη Θέλτα), ούτε το τρομερό ποσοστό ευστοχίας του (32% όταν Κριστιάνο και Μέσι έχουν φέτος κοντά στο 13%!). Είναι ένας συνδυασμός όλων αυτών, μαζί και με το πάθος που δείχνει σε κάθε φάση. Πάθος που δικαιολογείται εύκολα όταν διαβάζεις πως παρ’ όλο που τον ‘λιγουρεύονται’ αρκετές ομάδες (ανάμεσα τους η Άρσεναλ και η Λίβερπουλ), ο ίδιος δηλώνει πως δεν έχει κανένα πρόβλημα να συνεχίσει και να τελειώσει την καριέρα του στο αγαπημένο του Ριαθόρ.
Την Τετάρτη το βράδυ στο παιχνίδι με τη Χετάφε ο Λούκας έχει διπλό στόχο. Αν η Ντέπορ νικήσει πιθανόν να πλησιάσει κι άλλο τις θέσεις που οδηγούν στο Τσάμπιονς Λιγκ. Αν μάλιστα αυτό γίνει με δικό του γκολ θα γράψει και το όνομα του με χρυσά γράμματα στο βιβλίο της ιστορίας της ομάδας, καθώς θα γίνει ο μοναδικός που έχει σκοράρει σε 8 συνεχόμενα παιχνίδια πρωταθλήματος. Ο Μπεμπέτο, που ήταν κάτοχος του προηγούμενου ρεκόρ με γκολ σε 7 συνεχόμενα ματς, του έχει ήδη ευχηθεί να τα καταφέρει με ένα δημόσιο συγχαρητήριο γράμμα. Και όταν σε συγχαίρει ο 3ος σκόρερ στην ιστορία της αγαπημένης σου ομάδας (και 6ος σκόρερ της εθνικής Βραζιλίας) συνειδητοποιείς για τα καλά ότι πλέον ζεις πραγματικά το παιδικό σου όνειρο.