Στα 11 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Μαδρίτης υπάρχει μια πόλη 180.000 κατοίκων που μέχρι πρόσφατα λίγοι εκτός Ισπανίας γνώριζαν. Ζώντας σχεδόν κυριολεκτικά στη σκιά της πρωτεύουσας η Λεγκανές προσπαθούσε να ξεχωρίσει από τη γειτόνισσα της χρησιμοποιώντας εναλλακτικούς τρόπους. Έτσι, το 2000 έγινε η πρώτη πόλη στον κόσμο που έδωσε σε ένα δρόμο το όνομα των AC/DC, οι οποίοι με τη σειρά τους τίμησαν την πόλη με την παρουσία τους τη μέρα της αποκάλυψης της πινακίδας που γράφει “Calle de AC/DC”. (Το ίδιο βράδυ η πινακίδα κλάπηκε από κάποιον φανατικό οπαδό του συγκροτήματος. Το επόμενο πρωί αντικαταστάθηκε από νέα. Τρεις μέρες μετά την έκλεψαν κι αυτήν. Μετά από αμέτρητες επαναλήψεις αυτής της διαδικασίας ο απελπισμένος Δήμος αποφάσισε να ζωγραφίσει στον τοίχο μια πινακίδα με το όνομα του δρόμου.)
Αν κάποιος επισκεπτόταν την πόλη και ρωτούσε έναν τυχαίο κάτοικο ποια ομάδα υποστηρίζει, το πιθανότερο είναι η απάντηση που θα έπαιρνε να ήταν “Λεγκανές και Ρεάλ” ή “Λεγκανές και Ατλέτικο”. Αν ο επισκέπτης επέμενε και έθετε το κλασικό ερώτημα “κι αν αυτές οι δυο παίξουν μεταξύ τους, ποια θα υποστηρίξεις” τότε είναι σχεδόν βέβαιο πως ο ντόπιος θα του απαντούσε “αυτό είναι απίθανο”. Και πράγματι, αυτό το σενάριο ήταν απίθανο.
Για περισσότερα από 65 χρόνια η Λεγκανές βολόδερνε στις πολύ μικρές κατηγορίες της Ισπανίας, άγνωστη μεταξύ αγνώστων. Έπρεπε να φτάσει το 1993 για να καταφέρει για πρώτη φορά να ανέβει στη δεύτερη κατηγορία αλλά τα όνειρα σταματούσαν κάπου εκεί. Έτσι, ο 21ος αιώνας βρήκε την ομάδα να παλεύει για την παραμονή της στη Σεγούντα. Εκείνη την εποχή εμφανίστηκε στην πόλη ο Ντανιέλ Γκρινμπάκ, ένας Αργεντινός επιχειρηματίας που έσκασε μύτη από το πουθενά, υποσχόμενος μεγαλεία, ανόδους και επιτυχίες ακόμα και στην πρώτη κατηγορία. Παρά το γεγονός ότι μαζί του έφερε και τον διάσημο συμπατριώτη του Χοσέ Πέκερμαν για να αναλάβει τεχνικός διευθυντής ο κόσμος της πόλης δεν είδε με καθόλου καλό μάτι τον ξένο λεφτά. Και ο λόγος ήταν απλός.
Ο Γκρινμπάκ έδιωξε άμεσα σχεδόν όλους τους Ισπανούς της ομάδας και έφερε στη θέση τους “δυο καραβιές” (15 παίκτες!) άγνωστους Αργεντινούς και μαζί τους τον 34χρονο Χοσέ Τσαμοτ, που λίγους μήνες πριν είχε πάρει Τσάμπιονς Λιγκ με τη Μίλαν. Η ολοκληρωτική αλλαγή φιλοσοφίας και η έλλειψη σύνδεσης με την τοπική κοινωνία χτύπησε άσχημα στους οπαδούς που ένιωσαν ότι τους κλέβουν την ομάδα και οι αντιδράσεις ήταν άμεσες. Εκατοντάδες εξ αυτών αρνήθηκαν να ανανεώσουν το διαρκείας τους και το γήπεδο ήταν άδειο στα περισσότερα παιχνίδια της ομάδας. Τα αποτελέσματα εντός αγωνιστικού χώρου ήταν εξίσου απογοητευτικά κι έτσι μετά από λίγους μήνες ο Γκρινμπάκ σηκώθηκε μια μέρα και έφυγε, αφήνοντας πίσω μια κατεστραμμένη οικονομικά αλλά και ψυχολογικά ομάδα.
Όπως αναμενόταν, το τέλος της σεζόν βρήκε τη Λεγκανές κάτω από τη ζώνη του υποβιβασμού. Η επιστροφή στην τρίτη κατηγορία πόνεσε ακόμα περισσότερο από το γεγονός πως η αιώνια αντίπαλος Χετάφε, η άλλη ‘μικρή’ ομάδα της περιοχής της Μαδρίτης, κέρδιζε για πρώτη φορά την άνοδο της στην Πριμέρα.
Οι άνθρωποι της Λεγκανές έβαλαν το κεφάλι κάτω και με τη βοήθεια της οικογένειας Παβόν, που δέχτηκε το 2009 να στηρίξει οικονομικά την ομάδα, ξεκίνησαν την αναδιοργάνωση της. Η στιγμή που άλλαξε όμως τα πάντα για το σύλλογο ήταν η πρόσληψη το 2013 του παντελώς άγνωστου τότε Ασιερ Γκαριτάνο. Ο Βάσκος προπονητής, με μοναδική προϋπηρεσία σε ακόμα μικρότερες ομάδες, οδήγησε την Λεγκανές σε δυο ανόδους μέσα σε 3 σεζόν. Κι αν η άνοδος στη δεύτερη κατηγορία δεν ήταν κάτι κοσμοϊστορικό, η φετινή άνοδος στην Πριμέρα είναι κάτι σαν μικρό θαύμα. Με πολύ μικρό μπάτζετ, ακόμα και για τα δεδομένα της Σεγούντα, η Λεγκανές τερμάτισε 2η, έχοντας την καλύτερη επίθεση, στηριζόμενη σε παίκτες-μαχητές, που ουσιαστικά σε κάθε αγώνα πάλευαν και για το μεροκάματο τους.
Συμπτωματικά (και ειρωνικά θα λέγαμε), δυο εκ των διακριθέντων είναι Αργεντινοί! Ο επιθετικός Αλεξάντερ Σισμανόφσκι και ο αρχηγός της ομάδας Μάρτιν Μαντοβάνι, που στα 21 του παράτησε τις σπουδές του στην Αργεντινή για να δοκιμάσει την τύχη του στην Ατλέτικο Μαδρίτης. Τα πράγματα όμως δεν πήγαν όπως τα ονειρευόταν και έτσι βρέθηκε ακόμα και να κοιμάται σε σταθμούς λεωφορείων, ψάχνοντας ευκαιρίες για να παίξει μπάλα. Μετά από κάποια χρόνια στις μικρές κατηγορίες της Ισπανίας, στις οποίες κατά κύριο λόγο έπαιζε ως ερασιτέχνης, ο Γκαριτάνο τον έφερε στη Λεγκανές και από τότε ο Αργεντινός κεντρικός αμυντικός έχει γίνει η ψυχή της ομάδας, φτάνοντας ακόμα και να βάψει τα μαλλιά του μπλε για να πανηγυρίσει την ανέλπιστη άνοδο.
Τα πανηγύρια για την άνοδο στην Πριμέρα
Μια άνοδος που, επίσης συμπτωματικά, ήρθε ακριβώς τη στιγμή που η “μισητή” Χετάφε αποχαιρετούσε την πρώτη κατηγορία. Τα πανηγύρια στο μικρό ‘Μπουτάρκε’ (που με το ζόρι χωράει 10-11.000 φιλάθλους) ήταν έντονα και δεν φαίνεται να κοπάζουν και σύντομα. Παρά το γεγονός ότι η διοίκηση παρέμεινε προσγειωμένη και δεν ανοίχτηκε οικονομικά η Λεγκανές ξεκίνησε την ιστορική σεζόν με μεγάλο διπλό μέσα στο Βίγκο και ένα εξίσου εντυπωσιακό αποτέλεσμα (0-0), απέναντι στη φιναλίστ του Τσάμπιονς Λιγκ και γειτόνισσα, Ατλέτικο Μαδρίτης. H ήττα με 2-1 στο Χιχόν την Κυριακή προσγείωσε για την ώρα τους πάντες, υπενθυμίζοντας τους ότι αυτό που ζουν δεν είναι παραμύθι, αλλά ο σημερινός αντίπαλος τους δίνει το δικαίωμα να γιορτάσουν για μια ακόμα φορά.
Η επίσκεψη των Μέσσι-Σουάρες-Νειμάρ στο μικροσκοπικό ‘Μπουτάρκε’ είναι από τα γεγονότα που κανένας στο Λεγκανές δεν περίμενε να ζήσει, γι’αυτό και οι σκηνές που εκτυλίχθηκαν τις μέρες που κυκλοφόρησαν τα εισιτήρια του αγώνα είναι πραγματικά απολαυστικές. Εκατοντάδες άνθρωποι με ράντζα, πλαστικές καρέκλες, υποστρώματα, sleeping bags και κουβέρτες κατασκήνωσαν έξω από τα εκδοτήρια ελπίζοντας ότι θα προλάβουν να αποκτήσουν ένα από τα εναπομείναντα “μαγικά χαρτάκια”. Καντίνες έκαναν την εμφάνιση τους, κάποιοι περνούσαν την ώρα παίζοντας μπάλα ενώ κάποιοι άλλοι έπαιζαν χαρτιά ή έβλεπαν ταινίες σε laptop. Οι πρώτοι στην τεράστια ουρά που σχηματίστηκε πέρασαν δυο ολόκληρες νύχτες έξω από το γήπεδο!
“Λεγκανές μην ξυπνάς, το όνειρο συνεχίζεται”
(Από το πρώτο φετινό εντός έδρας ματς με την Ατλέτικο)
Παρά τα εγκωμιαστικά σχόλια του Λουίς Ενρίκε στη χθεσινή συνέντευξη τύπου, ο άπειρος σε τέτοιο επίπεδο αλλά φιλόδοξος και αποδεδειγμένα πετυχημένος έως τώρα, Γκαριτάνο δεν παραμυθιάζεται εύκολα. Ξέρει πως το έργο των παικτών του σήμερα το μεσημέρι θα είναι κάτι παραπάνω από δύσκολο. Όμως, ακόμα κι αν η ομάδα του προστεθεί στη λίστα των ‘θυμάτων’ των MSN ο σημερινός αγώνας θα είναι από μόνος του ένα παράσημο και για την πόλη και για την ομάδα και για τον ίδιο. Δεν έχουν περάσει άλλωστε παρά μόνο τρία χρόνια από τη στιγμή που έφτανε για πρώτη φορά στο άγνωστο Λεγκανές και γνώριζε τη νέα ομάδα που θα προπονούσε. Και όπως ανακαλεί και ο ίδιος, χαμογελώντας πλέον: “Είχαμε εφτά παίκτες όλους κι όλους. Κι απ’αυτούς τους τρεις δεν τους ήθελα”!