Το ξέρετε ότι εκατό χιλιόμετρα δυτικά από το νοτιότερο σημείο του Μαρόκου είναι Ευρώπη; Αν προσπαθείτε να φέρετε στο μυαλό σας τον χάρτη ή ψάχνετε για να σιγουρευτείτε, πιστέψτε με. Οι Κανάριες Νήσοι και το αρχιπέλαγός τους ανήκουν στην Ισπανία και φυσικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Με πληθυσμό κοντά στα 2 εκατομμύρια διασκορπισμένο στα διάφορα νησιά, όπως λογικά φαντάζεται κανείς η οικονομία στηρίζεται κατά βάση στον τουρισμό. Παρ’ όλα αυτά, στα Κανάρια (με ιστορία που κρατάει από τους αρχαίους Φοίνικες) αγαπούν πολύ το ποδόσφαιρο. Οι παλιότεροι θα θυμούνται την Τενερίφη και τα κατορθώματά της, όταν την σεζόν 1996-97 έφτασε στα ημιτελικά του ΟΥΕΦΑ και αποκλείστηκε στην παράταση από την Σάλκε. Πλέον, τα νησιά έχουν τον εκπρόσωπό τους στην Λας Πάλμας που έστω και προσωρινά βρίσκεται στην πρώτη θέση της Πριμέρα, κάνοντας περήφανους τους κατοίκους των νησιών, εκεί δίπλα στην Αφρική.

Κι αν συνήθως οι ομάδες των νησιών αντιμετωπίζουν προβλήματα εξαιτίας των αποστάσεων, φανταστείτε την Λας Πάλμας που θέλει περίπου 4.000χμ ταξίδι πήγαινε-έλα μέχρι την Μαδρίτη και περίπου 5.000 χιλιόμετρα για να πάει στη χώρα των Βάσκων και να γυρίσει. Μια ολόκληρη σεζόν με ταξίδια για πρωτάθλημα και κύπελλο, με τους παίκτες να περνούν πολλές δεκάδες ώρες σε αεροπλάνα και αεροδρόμια. Παρ’ όλα αυτά, στη χρυσή εποχή του, ο σύλλογος είχε μια σχεδόν εικοσαετή συνεχή παρουσία στην Α’ εθνική από το 1964 μέχρι το 1983, καταφέρνοντας μάλιστα και μια 2η θέση το 1969, την καλύτερη επίδοση ποτέ. Από το 2002 βρισκόταν μεταξύ Β’ και Γ και ήταν τα μπαράζ της ανόδου τον Ιούλιο του 2015 απέναντι στη Ρεάλ Θαραγόθα που την έφεραν ξανά στα σαλόνια της Πριμέρα, στο κατάμεστο και κατακίτρινο Εστάδιο Γκραν Κανάριας.

Η εικόνα του γηπέδου δεν είναι τυχαία, δεν γέμισε επειδή η Λας Πάλμας έπαιζε έναν τελικό. Πέρσι στην Πριμέρα, βγήκε 10η σε μέσο όρο εισιτηρίων ξεπερνώντας ομάδες όπως Θέλτα, Βιγιαρεάλ, Σοσιεδάδ και Μάλαγα. Περίπου 21.000 άνθρωποι από τους 380.000 της πόλης ήταν σε κάθε αγώνα στο γήπεδο, παρ’ ότι η χρονιά πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Ο τοπ σκόρερ της ομάδας στη Σεγούντα με 25 γκολ, ο Αργεντινός Σέρχιο Αραούχο, είχε ξεχάσει πώς είναι να σκοράρεις και συχνά βρισκόταν στον πάγκο. Ο αγαπημένος Χουάν Κάρλος Βαλερόν στα 40 του πλέον δεν ήταν σε θέση να κάνει πολλά σε τέτοιο επίπεδο, ο γνωστός μας Ναμπίλ Ελ Ζαρ δεν έκανε τη διαφορά και η Λας Πάλμας την 25η αγωνιστική βρισκόταν στις θέσεις του υποβιβασμού. Η ψυχολογία ήταν στο ναδίρ, οι παίκτες σχεδόν είχαν συμβιβαστεί με το ζοφερό μέλλον τους και η ομάδα πήγαινε στο Μαδριγάλ για να αντιμετωπίσει τη Βιγιαρεάλ που ήταν αήττητη για 14 παιχνίδια και δεν είχε δεχτεί γκολ στα τελευταία 6.

Το γκολ με κεφαλιά στο 30′ του αρχηγού Νταβίντ Γκαρθία που παίζει από το 2003 στην ομάδα, έγραψε μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της σεζόν, αφού η Λας Πάλμας έφυγε με το 0-1. Κυρίως όμως έφερε την πίστη και την ελπίδα, η Λας Πάλμας πάλεψε εντός έδρας με τη Ρεάλ χάνοντας με 1-2, για να κάνει τρεις σερί νίκες με Σοσιεδάδ και Ντεπορτίβο εκτός και Βαλένθια εντός. Το φινάλε της σεζόν ήταν εντυπωσιακό, με την Λας Πάλμας να κατακτά τελικά την 11η θέση παίζοντας σε ορισμένα παιχνίδια και πολύ καλό ποδόσφαιρο. Ο προπονητής Κίκε Σετιέν (που ανέλαβε τον περασμένο Οκτώβριο) είδε το καλοκαίρι την ομάδα να ενισχύεται, με αποκορύφωμα τον Κέβιν Πρινς Μπόατενγκ. “Όταν μου είπαν ότι κλείσαμε τον Μπόατενγκ νόμιζα ότι με κορόιδευαν. Δεν πίστευα ότι είχαμε τέτοια δυναμική. Μετά όταν το σκέφτηκα, φοβήθηκα. Γιατί να έρθει εδώ ένας παίκτης που μπορεί να βρει συμβόλαιο τέσσερις φορές μεγαλύτερο; Πώς θα ενσωματωθεί στην ομάδα; Θα παίζει άναρχα; Θα δεχτεί τον ρόλο του; Δεν ευχαριστιόταν το ποδόσφαιρο στην Ιταλία. Του μίλησε ο Γουακάσο για την Λας Πάλμας, επικοινώνησα μαζί του και μου είπε ότι εδώ θα διασκέδαζε ξανά με το ποδόσφαιρο”.

Η Λας Πάλμας ξεκίνησε δυνατά και μετά από δυο αγωνιστικές είναι πρώτη με δύο νίκες και εννιά γκολ υπέρ. Κάτι που είχε να συμβεί από το 1978 όταν ξεκίνησε με τρία στα τρία. Σε ένα πρωτάθλημα που η πρώτη θέση μπορεί να κριθεί στα 100 γκολ ή στους 100 βαθμούς, κανείς δεν πιστεύει ότι η Λας Πάλμας μπορεί να γίνει μια νέα Λέστερ. Αυτό που θέλουν όλοι όμως είναι να σωθεί η ομάδα εύκολα και να παίξει καλή μπάλα. Ο Κίκε Σετιέν με σημαντική ποδοσφαιρική καριέρα σε ομάδες όπως Σανταντέρ και Ατλέτικο Μαδρίτης φαίνεται να το έχει φιλοσοφήσει. “Οι περισσότεροι παίκτες μου παίζουν όπως θα έπαιζαν στο σχολείο ή στην αλάνα. Το πιο δύσκολο πράγμα ήταν να τους πείσω να αμυνθούν“, λέει για το ρόστερ του που έχει αρκετούς τεχνίτες. Μια ομάδα που βασίζεται κυρίως σε παίκτες ηλικίας κοντά στα 25, αλλά και αρκετούς ντόπιους. Άλλωστε η περιοχή είναι ποδοσφαιρομάνα, αφού εκτός από τον Βαλερόν έχει βγάλει παίκτες όπως ο Νταβίντ Σίλβα και ο Μανουέλ Πάμπλο. Το στερεότυπο του μέσου ποδοσφαιριστή από τα Κανάρια είναι τεχνίτης του δρόμου, που παίζει με το κεφάλι ψηλά, λατρεύει να σταματάει και μετά να αρχίζει να ντριμπλάρει σαν Νοτιοαμερικάνος. Αρκετά μακριά από το σύγχρονο ισπανικό στιλ.

Ο Σετιέν είναι ένας αρκετά ιδιόρρυθμος άνθρωπος και προπονητής. Δεν δέχτηκε να κάνει κάποιο μεγάλο συμβόλαιο, αλλά να ανανεώνει κάθε χρόνο. Δεν θέλει λέει να προπονήσει την Μπαρτσελόνα ή τη Ρεάλ, θέλει απλά να είναι χαρούμενος. Του αρέσει η δουλειά του, αλλά υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν του αρέσουν στο σύγχρονο ποδόσφαιρο και δεν έχει τη διάθεση να παραβεί τη φιλοσοφία του γι’ αυτά. “Δεν είμαι φιλόδοξος. Δεν με νοιάζει να είμαι πρώτος, με νοιάζει να βλέπω τους παίκτες μου να παίζουν καλά. Η φιλοσοφία μου στο ποδόσφαιρο είναι αδιαπραγμάτευτη και δεν πρόκειται να την αλλάξω για κανέναν λόγο. Όποιος φοβάται να κρατάει την μπάλα ή την κοιτάει σαν αντικείμενο που πρέπει να ξεφορτωθεί δεν έχει θέση στην ομάδα μου“. Ξέρει ότι η δημοσιότητα που έχει σήμερα μπορεί να μην έχει διάρκεια. Για χρόνια δεν είχε ομάδα, μέχρι που έγινε προπονητής στην Ισημερινή Γουϊνέα. Μετά έμεινε ξανά στην αφάνεια μέχρι που τον πλησίασαν από την παντελώς άσημη Λούγκο μια ομάδα ασανσέρ μεταξύ Γ’ και Β’ εθνικής. “Μου είχαν πει ότι στην Γ’ εθνική δεν μπορείς να παίξεις καλό ποδόσφαιρο. Δεν μπορείς να βάλεις την μπάλα κάτω και να χτίσεις από πίσω. Εμείς παίξαμε έτσι και ανεβήκαμε” δηλώνει περήφανος για τα έξι χρόνια του στη Γαλικία. Όταν ο ιδιοκτήτης άλλαξε και ο Σετιέν δεν μπορούσε να τα βρει μαζί του, πήρε το καπελάκι του και έφυγε. Σαν κύριος, χωρίς κανένα άγχος για το μέλλον του. Ξαφνικά βρέθηκε στην Πριμέρα για πρώτη φορά στα 58 του. Και στα χέρια του, ταλαντούχοι παίκτες όπως ο Τζόναθαν Βιέρα και ο Ρόκε Μέσα, φαίνεται να παίζουν το πιο ώριμο ποδόσφαιρο στην καριέρα τους. Αυτό θέλει κι ο κόσμος κι ας ξέρει πως η πρωτιά είναι εφήμερη.