Στην ερώτηση “ποιος είναι ο Χόρχε ντε Φρούτος”, η απάντηση “ένας από το χωριό, δεν τον ξέρεις” είναι σωστή. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι στο χωριό δεν γίνεται να μην γνωρίζεις τον Χόρχε. Όχι επειδή κατάφερε να βρίσκεται στη Λα Λίγκα και μάλιστα να φιγουράρει ψηλά στις λίστες των στατιστικών, αλλά γιατί όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους. Βλέπετε, ο ποδοσφαιριστής της Λεβάντε είναι από το χωριό Ναβάρες ντε Ενμέδιο, στην επαρχία της Σεγκόβια, βόρεια της Μαδρίτης. Σύμφωνα με τα στατιστικά του 2020, το Ναβάρες ντε Ενμέδιο έχει… 92 κατοίκους και έτσι ο Χόρχε είναι ο ποδοσφαιριστής της Α’ εθνικής της Ισπανίας που προέρχεται από το μικρότερο μέρος. Ένα χωριουδάκι με αρκετά πετρόχτιστα διώροφα σπίτια, παντελώς άγνωστο στην Ισπανία, σε εντελώς οικογενειακή ατμόσφαιρα που για να το φτάσεις παίρνεις έναν δρόμο που οριακά χωράει δύο αυτοκίνητα.
Όπως είναι λογικό, δεν είναι εύκολο ένα παιδί από εκεί να κάνει μεγάλη καριέρα στο ποδόσφαιρο. Πόσο μάλλον, όταν ολόκληρη η περιοχή δεν είχε ποτέ ομάδα στις δυο υψηλότερες κατηγορίες του ισπανικού ποδοσφαίρου. Η ζωή στο χωριουδάκι δεν έχει πολύ αθλητισμό και το μεγάλο event είναι στις 25 Ιούλιου, όταν ανήμερα του προστάτη του χωριού Σαντιάγο Απόστολ ή πιο ελληνικά του Απόστολου Ιάκωβου (του Ζεβεδαίου), οι κάτοικοι, απλοί άνθρωποι, μαζεύονται και φτιάχνουν μια παραδοσιακή παέγια γύρω από τη “δημοτική” πισίνα του χωριού, συνδυάζοντας φαγητό με λίγη δροσιά.
Το πρώτο “γήπεδο” του ντε Φρούτος, ένα «φροντόν» στην εκκλησία του χωριού, ο τοίχος που παίζουν το σπορ της «πελότα»
Οι γονείς του Χόρχε είναι πολύ εργατικοί άνθρωποι. Δουλεύουν και τις εφτά ημέρες της εβδομάδες, τόσο στα χωράφια, όσο και στο Φαουστίνο, το μοναδικό μπαρ του χωριού που το έχει ο πατέρας του νυν ποδοσφαιριστή. Ο Χόρχε αγαπούσε την μπάλα, αλλά δεν μπορούσε να παίξει πουθενά και οι γονείς του δεν είχαν καθόλου χρόνο για να βοηθήσουν το χόμπι του γιου τους. Όχι ότι υπήρχαν και πολλά ακόμα παιδιά. Πέντε αγόρια ήταν όλα κι όλα που έπαιζαν, μεταξύ τους και ο μεγάλος αδερφός του Χόρχε. Η πιτσιρικαρία κλωτσούσε το τόπι μπροστά από την εκκλησία του χωριού, σε μια μικρή ας πούμε πλατεία. Το Google Maps μάς αποκαλύπτει ότι ακριβώς δίπλα είναι και το μπαρ Φαουστίνο. Το χτύπημα της μπάλας στον τοίχο, ήταν ένας από τους λίγους ήχους που έσπαγαν τη μονοτονία στο ήσυχο χωριουδάκι.
Το να ξεχωρίζεις ανάμεσα σε πέντε παιδιά δεν είναι κανένας άθλος, αλλά ο Χόρχε φαινόταν όντως να κατέχει το τόπι και κυρίως να έχει την ενέργεια και τη διάθεση να ασχοληθεί περισσότερο με αυτό. Μπορεί τεχνικά να μην ήταν κάτι το ιδιαίτερο, αλλά είχε φοβερή ταχύτητα. Με τον πατέρα του να είναι στα χωράφια και την μαμά Μαρία Χεσούς να κρατάει το μπαρ τα πρωινά, βγαίνοντας έξω για να δει ότι οι γιοι της είναι φρόνιμοι, χρειάστηκε ο πατέρας ενός άλλου παιδιού για να βοηθήσει την κατάσταση. Ο κύριος Ρίτσαρντ ήταν πολύ πιο ενεργός, έφτιαξε ένα αυτοσχέδιο γηπεδάκι με κάτι σαν εστίες και ήρθε σε επαφές με άλλα γειτονικά χωριά, διοργανώνοντας ένα τοπικό πρωταθληματάκι, με τον ίδιο ως προπονητή. Ο ντε Φρούτος συνέχιζε να ξεχωρίζει, αλλά πλέον στα 16 του σχεδόν, εκεί που άλλοι έχουν περάσει ήδη χρόνια στις ακαδημίες των ισπανικών ομάδων και έχουν μάθει εδώ και καιρό τα βασικά στην “καντέρα”, ο ίδιος απλά ήταν ένας καλός αθλητής.
Ο Χόρχε δεν μπορεί να περιμένει κάτι άλλο από την ομάδα του χωριού του και πηγαίνει σε ομάδες δύο γειτονικών χωριών, Σεπούλβεδα και Κανταλέχο με πληθυσμό 1.000 και 3.000 κατοίκους. Μη φανταστείτε κάτι τρομερό. Λόγω απόστασης, τα παιδιά των γειτονικών χωριών πηγαίναν για μια προπόνηση κάθε Παρασκευή. Αυτό είναι όλο. Όπως λέει και ο ίδιος σε συνέντευξή του, δεν έκανε τακτική ή τίποτα για την τεχνική του. Απλώς έπαιζαν μπάλα. Τα περισσότερα παιδιά στη θέση του θα τα είχαν παρατήσει, δεν ήταν πια μικρός και δεν είχε ούτε καν τα απαραίτητα. Αλλά ο ντε Φρούτος ήταν αποφασισμένος να κυνηγήσει το ποδοσφαιρικό του όνειρο και για καλή του τύχη, ο κύριος Ρίτσαρντ αποφάσισε να βοηθήσει. Μαζί και μια θεία του που έμενε στη Μαδρίτη και μπόρεσε να του βρει ποδοσφαιρικά παπούτσια, μια που όπως είναι λογικό, ένα χωριό 92 κατοίκων δεν είχε μαγαζί με αθλητικά. «Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ήταν τα μαύρα Predator με ένα κόκκινο σήμα», θυμάται ο Χόρχε.
Ο Χόρχε και ο Ρίτσαρντ έκαναν μια μίνι καλοκαιρινή τουρνέ στην περιοχή της Μαδρίτης, με δοκιμές σε διάφορες ομάδες. Μια από αυτές ήταν και η Ρεάλ Μαχανταχόντα, από την ομώνυμη πόλη 16 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Μαδρίτης. Ο προπονητής Αντόνιο Ιριόντο βλέποντάς τον χωρίς καμία τακτική παιδεία και χωρίς να ξέρει τα βασικά, είπε στους συνεργάτες του “κοιτάξτε πόσο κακός είναι αυτός ο πιτσιρίκος”. Όταν όμως τελείωσαν οι δοκιμές, τους εξέπληξε λέγοντάς τους “κρατήστε και αυτόν”. Εκείνοι έκπληκτοι τον ρώτησαν “μα δεν είναι κακός;”, για να πάρουν την απάντηση “είναι κακός, αλλά θα γίνει πολύ καλός”. Η ταχύτητα του ντε Φρούτος και το γεγονός ότι είδε ένα ένα εσωστρεφές, σοβαρό παιδί τον έκαναν να πιστέψει σε αυτόν. Κάπως έτσι, στα 18 του, ο ντε Φρούτος μετακόμισε σε μια θεία του για να είναι κοντά στην ομάδα, μπήκε για πρώτη φορά σε κανονικό σύλλογο και έπρεπε να καλύψει τα κενά του. “Την πρώτη φορά που τον έβαλα να παίξει, έτρεξε με όλη την ταχύτητα του κόσμου και έστειλε την μπάλα στον ουρανό”, λέει ο κόουτς. O Ιριόντο του πρότεινε να πάει δανεικός, αλλά ο ντε Φρούτος δεν το δέχτηκε. Ήθελε να μείνει εκεί και να βελτιωθεί. Οι δυο τους έκαναν πολλές συζητήσεις που έφταναν μέχρι και την μουσική. Ο Γάλλος συνθέτης Έρικ Σατιέ με τις παύσεις του έγινε τρόπος για να μάθει ο ντε Φρούτος να βάζει παύσεις στο δικό του παιχνίδι.
Ο ντε Φρούτος έκανε ντεμπούτο με την πρώτη ομάδα στη δεύτερη χρονιά του εκεί, παίζοντας για πρώτη φορά στη Γ’ εθνική της Ισπανίας στις 20 Αυγούστου του 2016. Δεν έπαιξε πολύ εκείνη τη σεζόν. Είχε μεγάλο άγχος. Η μετάβαση από τα γηπεδάκια των χωριών σε ένα κανονικό πρωτάθλημα, ήταν μεγάλη. Δεν απογοητεύτηκε όμως. Δούλεψε πολύ και σε συνδυασμό με την ταπεινότητα που τον διακρίνει περίμενε τις ευκαιρίες του. Αυτές ήρθαν την επόμενη χρόνια, τότε που έκανε το μεγάλο ξεπέταγμα. Παίζοντας ως εξτρέμ, με αρκετή ελευθερία κινήσεων, ο ντε Φρούτος έγινε το μεγάλο όπλο της Ρεάλ Μαχαντοχόντα το 2017-18. Έπαιξε σε 38 αγώνες, σκόραρε 9 φορές και έδωσε 8 ασίστ. Η ομάδα του κέρδισε μια ανέλπιστη άνοδο στη Β’ εθνική, ανέλπιστη γιατί ήταν η ομάδα με το 70ο μπάτζετ στην κατηγορία. Βελτίωσε τα κοντρόλ του, την ντρίμπλα του, έμαθε να παίζει χωρίς την μπάλα και να κινείται στον χώρο. Η μεταμόρφωση ήταν ριζική. Και όπως ξαφνικά έκανε αυτό το ξεπέταγμα, έτσι ξαφνικά ήρθε και η πρόταση. Τα δυο παιχνίδια του απέναντι στη Ρεάλ Καστίγια ήταν εντυπωσιακά και οι άνθρωποι της Ρεάλ Μαδρίτης τον πλησίασαν, όπως και οι άνθρωποι της Ατλέτικο.
Η επιλογή ήταν εύκολη. Η τηλεόραση στο χωριό έπαιζε πάντα Ρεάλ Μαδρίτης και ο Χόρχε μεγάλωσε με τους γκαλάκτικος, θαύμαζε πάντα τον Βραζιλιάνο Ρονάλντο. Έπαιξε για μια σεζόν στη Ρεάλ Καστίγια και στη συνέχεια πήγε δανεικός στη Βαγιαδολίδ, του ειδώλου του Ρονάλντο. Δεν πήρε πολλές ευκαιρίες και έφυγε ξανά δανεικός στη Ράγιο Βαγιεκάνο. Οι εμφανίσεις του έπεισαν τους ανθρώπους της Λεβάντε και το περασμένο καλοκαίρι με 2,5 εκατομμύρια περίπου, η Ρεάλ παραχώρησε το 50% των δικαιωμάτων του παίκτη. Όπως και στη δεύτερη σεζόν του στη μικρή Μαχαντοχόντα, έτσι και στη Λεβάντε έκανε το ξεπέταγμα, αυτή τη φορά στη Λα Λίγκα. Ο ντε Φρούτος έχει αγωνιστεί μέχρι σήμερα σε 36 παιχνίδια στη Λα Λίγκα, δεν είναι πάντα βασικός, αλλά έχει 4 γκολ και φιγουράρει στις πρώτες θέσεις των ασίστ στο πρωτάθλημα (μέχρι στιγμές 9, όσες κι ο Μέσι), έχοντας συμμετοχή στο 43% των γκολ της Λεβάντε. Η παρουσία ήταν πολύ σημαντική, ώστε η ομάδα του να σωθεί σχετικά άνετα.
Γι’ αυτό και το όνομά του ακούγεται για πολύ ψηλά. Η Ρεάλ Μαδρίτης λέγεται ότι τον καλοβλέπει για να αντικαταστήσει στο ρόστερ τον Λούκας Βάσκεθ. Η Λεβάντε πρέπει σίγουρα να πουλήσει παίκτες για να μην έχει θέματα, καθώς καλείται να βρει έσοδα 16 εκατομμυρίων από πωλήσεις. Η Ρεάλ εξακολουθεί να έχει το 50% όπως είπαμε και μπορεί με το μισό της ρήτρας των 30 εκατομμυρίων, να τον αποκτήσει. Είναι σίγουρο ότι ο ίδιος ο παίκτης θα το θέλει πολύ. Όπως και να ‘χει, το μπαρ Φαουστίνο ζει μεγάλες στιγμές πίσω στο Ναβάρες ντε Ενμέδιο, καθώς οι κάτοικοι του χωριού μαζεύονται για να δουν στην τηλεόραση τα ματς του Χόρχε. Ο Χόρχε λατρεύει να γυρίζει εκεί και να νιώθει απλώς “ακόμα ένας”, ανάμεσα σε ανθρώπους που μεγάλωσε μαζί. Και ποιος ξέρει, ίσως στο μέλλον να τον δουν ακόμα και σε κάποιο αγώνα Τσάμπιονς Λιγκ ή φορώντας τη φανέλα της εθνικής Ισπανίας. Τα όνειρα δεν σταματούν εδώ αν έχεις ξεκινήσει από ένα χωριουδάκι και έχεις φτάσει στα σαλόνια της Λα Λίγκα.