Σχεδόν κάθε χώρα έχει ένα μαγικό ποδοσφαιρικό καλοκαίρι που πάντα θυμάται. Για τους συμπαθείς Ιρλανδούς αυτό ήταν το καλοκαίρι του 1988 στα γήπεδα της Δυτικής Γερμανίας, σε ένα από ιστορικά Euro για πολλούς λόγους. Δυο χρόνια αργότερα θα ζούσε ακόμα ένα με το οποίο θα ασχοληθούμε, αλλά σήμερα μιλάμε για το Euro 1988, μια ιστορική πρόκριση, μια ιστορική νίκη και παραλίγο μια ακόμα ιστορική πρόκριση.

Όλα ξεκίνησαν με ένα τηλεφώνημα, τόσο σύντομο που κανείς δεν θα φανταζόταν πόσο σημαντικό θα ήταν. Τον Δεκέμβριο του 1985 το τηλέφωνο του Τζακ Τσάρλτον χτύπησε. Ο Τσάρλτον ήταν χωρίς ομάδα, καθώς το καλοκαίρι αποφάσισε να παραιτηθεί από τη θέση του στη Νιούκαστλ μετά από πιέσεις του κόσμου της ομάδας. Στην αυτοβιογραφία του ο Τσάρλτον περιγράφει τη στιχομυθία της κλήσης:

“Ο Τζακ Τσάρλτον;”
“Ο ίδιος”
“Είμαι ο Ντες Κέισι, πρόεδρος της Π.Ο. της Ιρλανδίας. Θα σας ενδιέφερε η δουλειά;”
“Ποια δουλειά;”
“Να προπονήσετε την εθνική Ιρλανδίας”
“Ναι“

Σύμφωνα με τον Τζακ Τσάρλτον, ο πρόεδρος αμέσως μετά έκλεισε το τηλέφωνο. Τέτοια συνομιλία, τέτοιο αλφάδι δεν είχε ξαναγίνει. Η αλήθεια είναι ότι ο Τσάρλτον δεν πήρε τη δουλειά εκείνη την ημέρα. Η Π.Ο. είχε μια λίστα υποψηφίων, έκανε συνεντεύξεις, σκεφτόταν τον Κλαφ που αρνήθηκε και τον Πέισλι που είχε αποφασίσει να σταματήσει την προπονητική και τελικά ψήφισε τον Τσάρλτον παρότι ήταν το τρίτο φαβορί αρχικά, με τους δημοσιογράφους ειδικά να μην συμφωνούν καθόλου με την απόφαση και να μιλάμε για μια διαδικασία παρωδία. Η επιλογή της Ομοσπονδίας μόνο εύκολη δεν ήταν και μάλιστα έφερε σημαντικές αντιδράσεις για δύο λόγους. Ο πρώτος ότι ο Τσάρλτον είχε λίγο “ντεμοντέ” στιλ, λίγο πιο παραδοσιακό, πιο αμυντικό, πιο γνήσιο αγγλικό τέλος πάντων. Οι Ιρλανδοί πίστευαν ότι είχαν καλούς παίκτες και η ομάδα μπορούσε να παίξει καλύτερο ποδόσφαιρο και ότι ο Τσάρλτον δεν ήταν ο προπονητής για να το πετύχει αυτό.

Ο δεύτερος, και ίσως πιο σημαντικός, λόγος ήταν ότι ο Τσάρλτον ήταν Άγγλος. Μέχρι τότε, στην ιστορία της εθνικής Ιρλανδίας, υπήρχαν μόνο Ιρλανδοί προπονητές και ένας Σκωτσέζος το 1951. Η πρόσληψη ενός Άγγλου ήταν τεράστιο γεγονός που θα ενοχλούσε πολύ κόσμο. Μέχρι και σήμερα, ο Τσάρλτον είναι ο μοναδικός Άγγλος που έχει αναλάβει την εθνική Ιρλανδίας. Στο σημείο αυτό να πούμε ότι ως και εκείνη τη στιγμή, η Ιρλανδία δεν είχε καταφέρει ποτέ να προκριθεί σε τελική φάση Euro ή Μουντιάλ. Ήταν μια εθνική ομάδα δίχως επιτυχία, δίχως καν πρόκριση. Μια εθνική ομάδα που κανείς δεν έπαιρνε ιδιαίτερα σοβαρά. Συνεπώς η πίεση που θα είχε να αντιμετωπίσει ο Άγγλος Τσάρλτον ήταν πολύ μεγάλη. Γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις κανείς δεν θα πει “εντάξει, κανείς δεν το είχε καταφέρει“, αλλά οι κακοπροαίρετοι θα έκαναν ακόμα μεγαλύτερη κριτική εξαιτίας της εθνικότητας του Τσάρλτον. Έτσι λοιπόν, ο Τζακ ανέλαβε το δύσκολο έργο. Κι αν αναρωτιέστε “μέχρι που έφτασαν οι αντιδράσεις”, δείτε πώς τον υποδέχτηκαν οι Ιρλανδοί οπαδοί στον πρώτο του αγώνα:

Λογοπαίγνιο με το όνομα του κόουτς και το Union Jack

Το πρώτο του ματς, μια φιλική εντός έδρας ήττα με 1-0 από την Ουαλία σε ένα γήπεδο που δεν γέμισε, δεν βοήθησε καθόλου στην ψυχολογία της ομάδας και κυρίως στην κριτική και την γκρίνια τριγύρω. Άδικη γιατί ο κόουτς δεν είχε καν επιλέξει την ομάδα, βρήκε τους παίκτες και απλά τους προπόνησε και τους έβαλε να παίξουν. Ο Τσάρλτον ήταν πάντως αποφασισμένος να πετύχει. Στάθηκε ειλικρινής απέναντι στους παίκτες, προσπάθησε να τους εξηγήσει τη φιλοσοφία του και να τους κερδίσει.

Το πρώτο και μεγάλο τεστ για την Ιρλανδία ήταν το Euro 1988. Η Ιρλανδία δεν ήταν και στον πιο εύκολο όμιλο του κόσμου. Είχε Βουλγαρία, Βέλγιο, Σκωτία και τέλος το Λουξεμβούργο, με μόλις μία ομάδα να προκρίνεται. Η ομάδα ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 1986 με το θεωρητικά δυσκολότερο ματς. Εκτός έδρας στο σπουδαίο Βέλγιο που λίγες ημέρες πιο πριν είχε φτάσει στα ημιτελικά του Μουντιάλ στο Μεξικό. Η θαρραλέα Ιρλανδία πήρε μια γενναία ισοπαλία με 2-2 στα τελευταία λεπτά.

Αμέσως όμως ήρθε το 0-0 με τη Σκωτία στο Δουβλίνο και τα πράγματα επανήλθαν στην κλασική τους μιζέρια. «Δεν πάμε πουθενά, η ομάδα δεν βλέπεται κτλ». Ίσως το πιο σημαντικό παιχνίδι όλης της διαδικασίας ήταν η εκτός έδρας νίκη με 0-1 στη Σκωτία. Όχι μόνο γιατί οι Ιρλανδοί μπορούσαν να κάνουν καζούρα στους Σκωτσέζους, αλλά γιατί και ο κόσμος άρχισε να πιστεύει ότι πάει να γίνει κάτι καλό. Και κυρίως, οι ίδιοι οι παίκτες άρχισαν να πιστεύουν στους εαυτούς τους. Υπήρχε αρκετή ποιότητα, μια που οι περισσότεροι αγωνίζονταν σε ομάδες εκτός Ιρλανδίας, έπαιζαν σε Αγγλία ακόμα και Σκωτία και μάλιστα σε καλές ομάδες.

Ο όμιλος ήταν πολύ αμφίρροπος και ανοιχτός, αλλά όλα φάνηκαν να τελειώνουν την Πρωταπριλιά του 1987 στο στάδιο Λέφσκι της Σόφιας. Η Ιρλανδία κρατούσε το 1-1, το αγαπημένο της σκορ στην περίοδο του Τσάρλτον, αλλά ένα πέναλτι του Τάνεφ στο 82′ έδωσε τη νίκη στους Βούλγαρους. Αυτή θα ήταν τελικά και η μοναδική ήττα στα προκριματικά για την Ιρλανδία, αλλά μια ήττα που μπορούσε να αποδειχτεί μοιραία.

Η Ιρλανδία έφερε εντός έδρας ισοπαλία με το Βέλγιο, νίκησε δυο φορές το Λουξεμβούργο και φτάνοντας στο τελευταίο της παιχνίδι ήθελε συνδυασμό αποτελεσμάτων. Δική της νίκη στο Δουβλίνο με τη Βουλγαρία, την ίδια μέρα η αδιάφορη πλέον Σκωτία να πάρει τουλάχιστον ένα Χ από το Βέλγιο και μετά να πάει να κερδίσει τη Βουλγαρία εκτός έδρας. Κομματάκι δύσκολο, ε;

Το δείχνει και η παρουσία του κόσμου. Παρότι στα ματς με Σκωτία και Βέλγιο υπήρχαν πάνω από 40.000 θεατές, στο ματς με τη Βουλγαρία κόπηκαν λίγο πάνω από 18.000 εισιτήρια σε ένα μισοάδειο γήπεδο. Οι Ιρλανδοί δεν πίστευαν ότι ο συνδυασμός αποτελεσμάτων θα ερχόταν. Το Ιρλανδία-Βουλγαρία δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας. Οι Ιρλανδοί έπαιζαν ένα ποδόσφαιρο που στις ημέρες μας μοιάζει πρωτόγονο. Αλλά είχαν πάθος, είχαν δύναμη και το έψαχναν. Ήταν καλύτεροι, πιο πιεστικοί και τελικά τα κατάφεραν και κέρδισαν με 2-0. Την ίδια στιγμή τα ευχάριστα ήρθαν από τη Γλασκώβη, όπου σε ένα εξίσου άδειο Χάμπντεν Παρκ η Σκωτία, απαλλαγμένη από το άγχος, κέρδισε το Βέλγιο με 2-0.

Όταν οι Ιρλανδοί ερωτεύτηκαν τους Σκωτσέζους

Το Βέλγιο είχε μείνει πλέον εκτός (θα περνούσε λόγω καλύτερης διαφοράς τερμάτων αν κέρδιζε) και όλα θα κρίνονταν στο τελευταίο παιχνίδι. Οι Ιρλανδοί είχαν τελειώσει τα δικά τους παιχνίδια, δεν είχαν την τύχη στα χέρια τους και έπρεπε πλέον να περιμένουν περίπου έναν μήνα μέχρι το τελευταίο παιχνίδι του γκρουπ για να δουν αν θα έπαιρναν την πρόκριση. Νίκη της Σκωτίας μέσα στη Σόφια. Κολλημένοι στις τηλεοράσεις, υποστήριζαν τους Σκωτσέζους στο παιχνίδι τους στις 11 Νοεμβρίου 1987. Τα πράγματα δεν ήταν εύκολα. Οι Σκωτσέζοι είχαν σημαντικές απουσίες, ήταν αδιάφοροι και είχαν κακό εκτός έδρας ρεκόρ. Οι περισσότεροι Ιρλανδοί δεν το πίστευαν. Το ίδιοι και παίκτες και προπονητής (που είχε υποσχεθεί ένα μπουκάλι σαμπάνια στον συνάδελφό του αν τα κατάφερνε).

Σε ένα κατάμεστο γήπεδο στη Σόφια υπό βροχή, οι Βούλγαροι γνώριζαν ότι τους αρκούσε και το Χ για να περάσουν. Ο θρύλος λέει ότι ο Τζακ Τσάρλτον βρισκόταν στην Αγγλία και εκεί το ματς μεταδιδόταν με καθυστέρηση. Έτσι όταν τον πήραν τηλέφωνο από την Ιρλανδία ουρλιάζοντας ακατάληπτα, αυτός ήταν έτοιμος να τους βρίσει. Βλέπετε οι Σκωτσέζοι πήραν τη νίκη με 0-1 με γκολ του Μακάι στο 86′ και στην τηλεόραση του Τσάρλτον το σκορ ήταν ακόμα 0-0. Ο Μακάι στα 23 του χρόνια, παίκτης της Χαρτς, είχε μπει αλλαγή και θα έβαζε το πρώτο και μοναδικό του γκολ στα πρώτο από τέσσερα ματς που θα έπαιζε συνολικά με τη φανέλα της Σκωτίας. Είχε κληθεί τελευταία στιγμή μετά τους τραυματισμούς άλλων παικτών, είχε κι αυτός ενοχλήσεις και ήταν αμφίβολος, αλλά τελικά όχι μόνο έπαιξε, αλλά έβαλε και αυτό το ιστορικό γκολ. Οι Βούλγαροι προσπάθησαν να αντιδράσουν, έχασαν μια καλή ευκαιρία, αλλά το παιχνίδι έληξε με 0-1 και όπως βλέπετε και ακούτε στο παραπάνω βίντεο, οι Βούλγαροι φίλαθλοι αποδοκίμασαν έντονα την ομάδα τους μετά τη μεγάλη αποτυχία.

Ο κόουτς με μια από τις ωραιότερες μπάλες που έχουμε δει ποτέ

Η Ιρλανδία τελείωσε τα προκριματικά με ρεκόρ 4-3-1, τερμάτισε έναν βαθμό πάνω από τη Βουλγαρία και πήρε για πρώτη φορά πρόκριση σε ένα Euro. Οι Ιρλανδοί ευχαρίστησαν τους Σκωτσέζους, πανηγύρισαν έξαλλα και άρχισαν να ετοιμάζονται για το ταξίδι. Μαζί με την Ιρλανδία ταξίδεψαν και ένα σωρό Ιρλανδοί οπαδοί με κάθε πιθανό τρόπο. Σε μια περίοδο που η Ιρλανδία δεν είχε καμία σχέση οικονομική με τη σημερινή της κατάσταση, δεν ήταν σέξι προορισμός για μεγάλες ξένες εταιρείες, σε μια περίοδο μεγάλης οικονομικής κρίσης που ο κόσμος εγκατέλειπε τη χώρα ψάχνοντας δουλειά αλλού, χιλιάδες Ιρλανδοί που πριν λίγους μήνες δεν ήθελαν τον προπονητή, έψαχναν τρόπο να ταξιδέψουν στη Δυτική Γερμανία. Οι αεροπορικές λύσεις ελάχιστες και έτσι αναγκαστικά η μεγάλη πλειοψηφία το έκανε οδικώς. Οι ιστορίες με τα βανάκια φουλαρισμένα με παλαβούς Ιρλανδούς στους ευρωπαϊκούς δρόμους είναι πολλές. Οι Ιρλανδοί συγκεντρώθηκαν στο Δουβλίνο, πέρασαν με το φέρι απέναντι στο Χόλιχεντ της Ουαλίας, μετά ταξίδι μέχρι το Μάντσεστερ, στη συνέχεια Λονδίνο, νέα διαδρομή μέχρι το Ράμσγκεϊτ του Κεντ και από εκεί καράβι για την Οστάνδη στο Βέλγιο. Εκεί μερικά μικρά προβληματάκια με τους παλαβούς Ευρωπαίους που οδηγούν στη λάθος πλευρά (υπήρξαν αρκετές αναφορές για φορτηγάκια με Ιρλανδούς που μπήκαν ανάποδα σε δρόμους του Βελγίου και της Γερμανίας) και φτάσαμε.

Την ίδια στιγμή, η εθνική Ιρλανδίας δεν πήγε απλώς στο Euro 88 για να δει τι γίνεται, για να κάνει μια τουρνέ, να πάρει εμπειρίες. Πήγε και τα έδωσε όλα. Και αυτό φάνηκε από το πρώτο παιχνίδι. Αυτό απέναντι στην Αγγλία. Η πρώτη και μοναδική νίκη της Ιρλανδίας απέναντι στην Αγγλία ήταν σε ένα φιλικό στο Λίβερπουλ το μακρινό 1949. Από τότε τίποτα. Για να είμαστε δίκαιοι, υπάρχουν αρκετές ισοπαλίες, δεν είναι λίγες οι φορές που οι Ιρλανδοί κατάφεραν να μην χάσουν. Αλλά από νίκες, είπαμε. Καμία σε επίσημο αγώνα.

Τζον Όλντριτζ απέναντι σε Μαρκ Ράιτ

Στην Στουτγκάρδη ήταν να γίνει αυτό το ιστορικό ματς. Οι Άγγλοι είχαν προκριθεί διά περιπάτου στον δικό τους όμιλο με ρεκόρ 5-1-0, με ένα ιστορικό 8-0 απέναντι στους Τούρκους και με το ρεκόρ γκολ στο… 19-1. Τους το χάλασε ο γνωστός μας Σρέτσκο Κάτανετς όταν έγραψε το τελικό Γιουγκοσλαβία-Αγγλία 1-4 στο Βελιγράδι. Με τέτοιο ρεκόρ, με τέτοια πορεία πώς να μην ήταν αισιόδοξοι οι Άγγλοι; Οι πόλεις της Γερμανίας γέμισαν με μεθυσμένους Άγγλους που τραγουδούσαν “Two World Wars and One World Cup” περήφανοι για το παρελθόν, μα και σίγουροι για το άμεσο μέλλον.

Οι Άγγλοι ήταν το 2ο φαβορί σύμφωνα με τους μπουκ και η αισιοδοξία στα ύψη. Ούτε ο τραυματισμός του Τέρι Μπούτσερ πριν τη διοργάνωση, ούτε τα άσχημα αποτελέσματα στην προετοιμασία, ούτε τα προβληματάκια τραυματισμών με ενοχλήσεις σε αρκετούς παίκτες πτόησαν τους Άγγλους. Το Euro ήταν δικό τους και πρώτο τους θύμα θα ήταν η Ιρλανδία. Στην αντίπερα όχθη, πάνω από 10.000 Ιρλανδοί βρίσκονταν στις εξέδρες, μειοψηφία. Χρειάστηκαν μόλις 6 λεπτά για να γραφτεί ιστορία.

Το ματς αυτό ψηφίστηκε από τους Ιρλανδούς τηλεθεατές μερικά χρόνια πριν ως η μεγαλύτερη επιτυχία της Ιρλανδίας. Με υπόκρουση U2 φυσικά το βίντεο και αυτό το ρετρό αργό ριπλέι που μαγεύει.

Το ιστορικό γκολ δεν είναι κάποιο αποτέλεσμα τίκι τάκα ή κάποιο φοβερό σουτ. Τίποτα από όλα αυτά. Μια ψιλογιόμα στα τυφλά στο όριο της μεγάλης περιοχής της Αγγλίας, ένα κακό διώξιμο από τον Σάνσομ, μια κεφαλιά πάσα του Όλντριτζ και μια νέα κεφαλιά γκολ του Ρέι Χάουτον. Ένα γκολ Β’ εθνικής για τον μέσο σύγχρονο ποδοσφαιρόφιλο, ένα έργο τέχνης ικανό να εκτεθεί στο Λούβρο για κάθε Ιρλανδό φίλαθλο.

Οι Άγγλοι βρήκαν τον εαυτό τους στο 2ο ημίχρονο, έχασαν φάσεις (κυρίως με τον Λίνεκερ που ήταν ο μοιραίος), αλλά τελικά το αποτέλεσμα δεν άλλαξε. Μια τεράστια, ιστορική νίκη, η πρώτη τόσο μεγάλης σημασίας, η δεύτερη μόλις στην ιστορία της Ιρλανδίας. Μέχρι και σήμερα, παραμένει η τελευταία νίκη των Ιρλανδών επί των Άγγλων, ένα ζευγάρι που θα συναντηθεί αυτή τη φορά για το Nations League.

Το σύνθημα “You’ll never beat the Irish”, το δείγμα του πάθους των Ιρλανδών, η δήλωση ότι δεν τα βάζουν κάτω, έστω για να πάρουν το 1-1, ξεκίνησε από εκείνη την περίοδο. Το Δουβλίνο πήρε φωτιά, ενώ πίσω στη Γερμανία είχαμε αρκετά επεισόδια με 44 συνολικά συλλήψεις και κάποιους τραυματισμούς. Η αισιοδοξία των Άγγλων μετατράπηκε σε κατήφεια. Δίκαια μάλλον. Η Αγγλία θα μάζευε τρία γκολ από τον φαν Μπάστεν και άλλα τρία από τη Σοβιετική Ένωση και θα αποχωρούσε χωρίς βαθμό. Οι Ιρλανδοί που βγήκαν να γιορτάσουν μέχρι αργά είδαν τις τοπικές αρχές να κλείνουν τα μπαρ για τον φόβο και άλλων επεισοδίων. Δεν έχει σημασία. Το πάρτι συνεχίστηκε με κάθε τρόπο και σε άλλα μέρη, με τους ντόπιους Γερμανούς να παίρνουν υπό την προστασία τους αυτές τις περίεργες φάτσες στα πράσινα.

Αποθεραπεία των παικτών μετά το ματς με γνήσιο ιρλανδικό τρόπο

Για την Ιρλανδία το Euro θα μπορούσε να τελειώσει εκεί και να ήταν όλα τέλεια. Οι παίκτες του Τσάρλτον όμως, παρά τη δυσκολία ενός ομίλου με Ολλανδία και Σοβιετική Ένωση, τα έδωσαν όλα. Και θα μπορούσαν να είχαν πάρει την πρόκριση (το Euro 1988 έγινε με μόλις 2 ομίλους των 4) αν είχαν αντέξει λίγα λεπτά παραπάνω απέναντι στην ΕΣΣΔ. Οι Σοβιετικοί είχαν ήδη κερδίσει την Ολλανδία, οπότε το ματς ήταν ντέρμπι πρωτιάς. Η Ιρλανδία απελευθερωμένη και με άγνοια κινδύνου έκανε ένα εξαιρετικό παιχνίδι. Αν με την Αγγλία μέτρησε το πάθος και ίσως και η τύχη, με τη Σοβιετική Ένωση οι Ιρλανδοί ήταν καλοί και άξιζαν τη νίκη.

Ο Ντασάεφ έσωσε αρχικά τους Σοβιετικούς, αλλά τελικά οι Ιρλανδοί βρήκαν το γκολ με τον Ρόνι Γουίλαν στο 38′. Και αν το γκολ με την Αγγλία ήταν ψιλοκακοποίηση του ποδοσφαίρου, το γκολ του Γουίλαν ήταν γκολ που αν το έβαζε κανένας Βραζιλιάνος ή Αργεντινός θα το λέγαμε ακόμα. Ένα απίστευτο γυριστό σουτ που έστειλε την μπάλα εκεί που ο Ντασάεφ δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Αρκετοί Ιρλανδοί στο γήπεδο δεν το πήραν χαμπάρι γιατί εκείνη τη στιγμή έκαναν “όλα” στις εξέδρες (ακόμα και η τηλεοπτική κάμερα το έδειχνε) και είδαν την επομένη ότι το γκολ δεν ήταν κεφάλια, όπως κάποιοι έλεγαν στην εξέδρα, αλλά ένα απίστευτο σουτ. Σιγά σιγά με τα ριπλέι, διαπιστώθηκε ότι το γκολ μπήκε με το καλάμι και αυτό έφερε πολλή κουβέντα για χρόνια ολόκληρα. Ο Γουίλαν πάντως συνεχίζει να επιμένει για το μεγαλείο του γκολ: «Κι ο Γουέιν Ρούνει έβαλε ένα εναέριο απέναντι στη Σίτι. Χτύπησε στο καλάμι του, αλλά κανείς δεν το λέει αυτό. Το δικό του είναι ένα σπουδαίο γκολ, αλλά το δικό μου με το καλάμι;»

Αριστούργημα

Οι Σοβιετικοί ανέβασαν την απόδοση στο 2ο ημίχρονο, πίεσαν αρκετά, αλλά η Ιρλανδία διαμαρτύρεται (μάλλον δίκαια) για ένα πέναλτι που δεν δόθηκε υπέρ της σε ανατροπή από τον Ντασάεφ. Οι Ιρλανδοί άντεξαν, αλλά μια στιγμιαία κακή εκτίμηση της άμυνας έφερε τον Όλεγκ Προτάσοφ σε ιδανική θέση για να γράψει το τελικό 1-1 στο 74′. Προφανώς και ήταν επιτυχία για τους Ιρλανδούς, αλλά ήξεραν ότι θα μπορούσαν να είχαν φύγει με τη νίκη-πρόκριση. Άξιζαν μέχρι και τη νίκη, μια στιγμή αδράνειας έφερε την ισοφάριση.

Όλα κρίθηκαν λίγες ημέρες αργότερα στο κατάμεστο Παρκστάντιον την ιστορική έδρα της Σάλκε. 40.000 Ολλανδοί και περίπου 15.000 Ιρλανδοί στις εξέδρες. Οι Ολλανδοί ήθελαν μόνο νίκη, οι Ιρλανδοί περνούσαν και με Χ. Οι Ιρλανδοί θα μπορούσαν να είχαν προηγηθεί όταν έχασαν μια σπουδαία διπλή ευκαιρία με την μπάλα να μη θέλει να μπει μέσα. Οι Ολλανδοί πίεσαν, αλλά η αλήθεια είναι ότι κυρίως δοκίμαζαν μακρινά σουτ και παρά τις αρκετές τελικές τους δεν έκαναν κάποια μεγάλη ευκαιρία. Δυο καλές φάσεις με τον Βάουτερς στο 2ο ημίχρονο και οι Ιρλανδοί έδειχναν ότι θα αντέξουν. Ούτε αυτή τη φορά όμως θα τα κατάφερναν. Ο Κιφτ στο 82′ με μια περίεργη κεφαλιά έστειλε την μπάλα στα δίχτυα. Περίεργη γιατί φαινόταν να είναι παντελώς άστοχη, αλλά με ένα πολύ περίεργο γκελ στο χόρτο πήρε πορεία για τα δίχτυα της Ιρλανδίας. Το πορτοκαλί πάρτι ξεκίνησε στις εξέδρες και η Ιρλανδία έχασε, μένοντας έξω στις λεπτομέρειες. Ένας παράγοντας της Ιρλανδίας αποκάλυψε ότι τουλάχιστον υπήρχε και ένα θετικό. «Το ξέρεις ότι αν περνούσαμε στον ημιτελικό δεν θα είχαμε τα λεφτά να καλύψουμε τα έξοδα της ομάδας χωρίς να γίνουμε ρεζίλι;» είπε σε έναν δημοσιογράφο.

Το γκολ του Κιφτ περίπου στο 5.10

Φυσικά κανείς δεν γκρίνιαξε, κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε. Όλη η πορεία υπό τον Τσάρλτον ήταν ονειρική. Η δύσκολη πρόκριση, η τεράστια νίκη επί της Αγγλίας και δυο ματς στα οποία η Ιρλανδία θα μπορούσε ακόμα να είχε και δύο νίκες και τελικά έκανε μια ισοπαλία και μια ήττα. Ο ανεπιθύμητος Άγγλος έγινε ήρωας και η ομάδα επέστρεψε πίσω με κάθε τιμή. Ο κόσμος περίμενε στο αεροδρόμιο. Πολλοί Άγγλοι προσπάθησαν να μειώσουν την επιτυχία της Ιρλανδίας λέγοντας ότι βασίστηκε σε πάρα πολλούς παίκτες με ιρλανδική καταγωγή που είχαν γεννηθεί στην Αγγλία και τη Σκωτία. Αλλά αυτό δεν αλλάζει σε τίποτα το αποτέλεσμα.

Η επιτυχία εκείνης της Ιρλανδίας δεν ήταν ένα one hit wonder. Συνεχίστηκε και στο Μουντιάλ του 1990 και θα ασχοληθούμε με αυτή την ιστορία στο μέλλον. Όταν ο κόσμος βγήκε ξανά στους δρόμους και πήγε στο αεροδρόμιο και πάλι. Η Ιρλανδία έφτασε στην καλύτερη θέση της στην παγκόσμια κατάταξη, πιάνοντας την 6η θέση στον κόσμο το 1993. Πολλοί λένε (χωρίς κάποια βάση) ότι εκείνη η ιρλανδική ομάδα αποτέλεσε το εφαλτήριο και για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας στη συνέχεια, το οικονομικό θαύμα της Ιρλανδίας. Δεν υπάρχει κάποια λογική σχέση μεταξύ των δύο και δεν είναι ιδιαίτερα σοβαρό να το λέμε. Σίγουρα όμως, ήταν μια τρομερή ψυχολογική ένεση σε έναν λαό που αναζητούσε ταυτότητα, σε μια χώρα που βρισκόταν σε κακό χάλι με τρομερά ποσοστά ανεργίας. Οι Ιρλανδοί βγήκαν έξω από τη χώρα τους, σταμάτησαν να νιώθουν απομονωμένοι, αγαπήθηκαν και από τους ουδέτερους (οι οπαδοί τους στη Γερμανία διέπρεψαν τόσο στο ποτό, όσο και στη στήριξη της ομάδας και κέρδισαν τα εύσημα) και άρχισαν να βλέπουν τα πράγματα λίγο πιο αισιόδοξα.