Τίποτα δεν γίνεται με το ζόρι. Και η Εθνική Ελλάδος στο ποδόσφαιρο το απέδειξε στην πράξη. Μετά το 2004 η λέξη που φορέθηκε περισσότερο από κάθε άλλη ήταν η «ανανέωση». Είτε γιατί ο χρόνος φθείρει τα πάντα, είτε από επιθυμία, είτε από… διαστροφή οι Έλληνες φίλαθλοι από ένα σημείο και μετά ήθελαν να δουν πολλά νέα πρόσωπα να φοράνε τη φανέλα με το εθνόσημο. Το ζήτημα ήταν πως η απαίτηση του κόσμου, παρέσυρε και τους προπονητές με αποτέλεσμα να υπάρξει βιασύνη και πίεση, με τα γνωστά αποτελέσματα. Για την ακρίβεια με τα γνωστά, καταστροφικά αποτελέσματα. Από την πρόσληψη του κόουτς Σκίμπε και μετά, κάτι οι «σφαλιάρες» και κάτι οι συνθήκες που είχαν πια ωριμάσει, βοήθησαν το νέο προπονητή να κάνει με μεγαλύτερη άνεση τις επιλογές του. Το υλικό της Εθνικής πια είναι οι εξής πάνω-κάτω παίκτες: Καπίνο, Καρνέζης, Γιαννιώτης, Παπασταθόπουλος, Μανωλάς, Οικονόμου, Ρέτσος, Τοροσίδης, Λυκογιάννης, Σταφυλίδης, Κουτρουμπής, Μανιάτης, Τζιώλης, Κουρμπέλης, Σιώπης, Ζέκα, Μπακασέτας, Μάνταλος, Φορτούνης, Δώνης, Γιαννιώτας, Διαμαντάκος, Μήτρογλου, Βέλλιος, Ταχτσίδης, Τζαβέλλας και Σάμαρης.

Και δεν είναι απλά ελκυστικό αλλά κάτι παραπάνω. Παίκτες που και μπορούν και θέλουν να δώσουν το κάτι παραπάνω στην Εθνική. Παιδιά με όρεξη και προσόντα, τα οποία έχουν τις δυνατότητες να φέρουν την ομάδα εκεί που της αξίζει. Αρκεί να μην βιαστούν και να μην πιεστούν περισσότερο απ’όσο μπορούν να αντέξουν.

Και για να μην συμβεί αυτό δεν φτάνει μόνο ο προπονητής. Ούτε καν η ΕΠΟ. Η προστασία των παιδιών της Εθνικής είναι στα χέρια όλων μας. Και των δημοσιογράφων αλλά και των φιλάθλων. Οι παίκτες που είναι στην Εθνική αλλά και κάποια από τα παιδιά που περιμένουν μία κλήση στο μέλλον θα πρέπει να γίνουν ΟΜΑΔΑ. Και με το πιστόλι στον κρόταφο όχι ο Φορτούνης αλλά ούτε ο… Μέσι δεν μπορεί να παίξει μπάλα.