Ακόμη κι αν δεν συμπαθείς τον Πανιώνιο, οφείλεις να παραδεχτείς πως φέτος οι «κυανέρυθροι» είναι η ευχάριστη έκπληξη του πρωταθλήματος και ενδεχομένως ο Μαρίνος Ουζουνίδης ο προπονητής της χρονιάς. Βλέπετε αν βασικός στόχος του προπονητή είναι να παίρνει από το υλικό που διαθέτει το 100%, ο κόουτς του Πανιωνίου πήρε από την πιτσιρικαρία που είχε ως επί το πλείστον στη διάθεση τους ότι είχαν να του δώσουν.
Αποτέλεσμα; Ο Πανιώνιος έχει καπαρώσει ήδη μια θέση για τα πλέι οφ, παίζει σπουδαία μπάλα και έχει μπροστά του ένα καλοκαίρι στο οποίο τα γραφεία της ΠΑΕ πρέπει να… διανυκτερεύουν για να εξυπηρετήσουν τους ενδιαφερόμενους. Αλλά πιστέψτε με, δεν είναι ο Πανιώνιος το θέμα. Ούτε μόνο ο Ουζουνίδης. Είναι οι Έλληνες προπονητές, που τα τελευταία χρόνια αντεπιτίθενται και μάλιστα μαζικά. Από τον Γιάννη Αναστασίου που κράτησε για καιρό (και στο μεγαλύτερο διάστημα γερά) το τιμόνι του Παναθηναϊκού, τον Ουζουνίδη στον Πανιώνιο και φυσικά τον Γιώργο Παράσχο που ανέβασε επίπεδο τον Πλατανιά. Έναν προπονητή που όλα αυτά τα χρόνια ψάχνεις να βρεις πότε και αν απέτυχε αλλά δεν βρίσκεις. Από κοντά φυσικά και ο Τραϊανός Δέλλας που μετά την άνοδο του με την ΑΕΚ, απέδειξε ότι «το’χει» αναλαμβάνοντας τον Ατρόμητο με την πλάτη στον τοίχο και φτάνοντας τον να διεκδικεί μια θέση στα πλέι οφ.
Σπουδαία η δουλειά και του κόουτς Ματζούρ(άκη) στο Αγρίνιο, καθώς όταν παρέλαβε τον Παναιτωλικό η ομάδα δεν είχε αρχή και τέλος και τώρα είναι η ομάδα με τις πιο ξεκάθαρες αρχές. Ο Γιάννης Πετράκης καθιέρωσε τον ΠΑΣ στα μεσαία σκαλοπάτια της βαθμολογίας με βλέψεις για παραπάνω και όχι παρακάτω όπως συνέβαινε στο πρόσφατο παρελθόν ενώ Μάντζιος και Παπαδόπουλος καθάρισαν εύκολα τη μπουγάδα για Λεβαδειακό και Ηρακλή αντίστοιχα. Last but not least ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος, που έδειξε σπουδαία δείγματα γραφής όσο έμεινε στον πάγκο του Πανθρακικού αλλά κυρίως σώζοντας τη Βέροια με την οποία έδωσε ρεσιτάλ αποτελεσματικότητας. Βγάλαμε απ’έξω από το… λογαριασμό τον Αστέρα Τρίπολης που παρά το γεγονός ότι χώρισε τους δρόμους του με τον (υψηλού επιπέδου) Στάικο Βεργέτη, δεν έχασε το… δρόμο των διακρίσεων με τον (πάντα αποτελεσματικό) Μάκη Χάβο. Αν σε όλους τους παραπάνω συνυπολογίσεις ονόματα όπως του Γιάννη Χριστόπουλου, του Κώστα Τσάνα και φυσικά των παλιοσειρών Άγγελου Αναστασιάδη, Σάκη Τσιώλη και φυσικά του Νίκου Αναστόπουλου αντιλαμβάνεσαι εύκολα πως πλέον υπάρχει δεξαμενή για να στηρίξεις το ελληνικό ποδόσφαιρο τα επόμενα χρόνια. Όπως έγινε κατά κόρον στο μπάσκετ οι Έλληνες προπονητές γαλουχήθηκαν, ανταγωνίστηκαν και ανταγωνίζονται με τους ξένους που έφεραν και φέρνουν ως επί το πλείστον οι «μεγάλοι» και έμαθαν να τα βγάζουν πέρα. Αν σιγά-σιγά αποκτήσουμε συγκεκριμένο στιλ και… σχολή όπως και στο μπάσκετ, θα αποδειχτεί στο μέλλον. Πάντως βαδίζουμε σωστά…
SOKIN