Μια μέρα πριν από ένα κρίσιμο ευρωπαϊκό παιχνίδι απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, οι παίκτες της Μίλαν είναι όλοι συγκεντρωμένοι στο κέντρο του γηπέδου του προπονητικού κέντρου. Κάποιος έχει ανακαλύψει εκεί ένα σαλιγκάρι και κάποιος άλλος, σε μια προσπάθεια να πειράξει τον μόνιμα ευέξαπτο Γκατούζο, του λέει ότι δεν έχει τα κότσια να το φάει ζωντανό. Άμεσα, το μυαλό του Τζενάρο θολώνει λίγο αλλά κρατάει όσο χρειάζεται την ψυχραιμία του για να θέσει τους όρους του στοιχήματος: 500 ευρώ ο καθένας, αν φάει το σαλιγκάρι. Όλοι οι παίκτες συμφωνούν. Ξέρουν καλά τη μούρλα του ‘Ρίνο’ αλλά κανένας δεν πιστεύει ότι μπορεί να φτάσει σε τέτοιο επίπεδο για ένα αστείο στοιχηματάκι.

Την επόμενη μέρα οι 4 νεαροί γυμναστές, που έκαναν εκείνη την εποχή στη Μίλαν την πρακτική τους, λαμβάνουν ένα ανέλπιστο και σπουδαίο δώρο: 15.000 ευρώ από τον Τζενάρο Γκατούζο, τον άνθρωπο που σε μια τυχαία προπόνηση έβαλε στο στόμα του και κατάπιε ένα ζωντανό σαλιγκάρι, γιατί απλά δεν αποδέχεται πουθενά την ήττα. “Δεν θέλω να χάνω ποτέ σε τίποτα, ούτε καν σε μια παρτίδα χαρτιά με τους φίλους μου. Είναι ένα μεγάλο μέρος του χαρακτήρα μου αυτό και πάντα ήθελα να πετύχω σε ό,τι κι αν έκανα. Είναι μέρος του DNA μου, χωρίς αμφιβολία” δήλωσε πρόσφατα σε μια μεγάλη συνέντευξη που έδωσε στο περιοδικό FourFourTwo.

“Πρόσφατα αποφάσισα να μην ξαναπαίξω ποδόσφαιρο με τους φίλους μου, γιατί ακόμη μπλέκω σε ανόητους καβγάδες μαζί τους συνεχώς. Kάθε φορά που βάζω τα παπούτσια και τη φανέλα μου, δεν βλέπω το πρόσωπο του αντιπάλου και δεν συνειδητοποιώ τι κάνω. Μετά, στο τέλος, σκέφτομαι «έκανα αυτό, είπα εκείνο» και νιώθω τόσο ντροπιασμένος. Είναι καλύτερα, επομένως, να μείνω έξω από όλο αυτό και να πάω, για παράδειγμα, για τρέξιμο μόνος μου. Όποτε υπάρχει μια μπάλα για να παίξουμε, βγαίνει το ζώο από μέσα μου”.

Η αποκάλυψη ότι όταν μπαίνει στο γήπεδο γίνεται άλλος άνθρωπος δεν προσθέτει καμία νέα πληροφορία σε οποιονδήποτε έχει παρακολουθήσει έστω μια φορά τον Τζενάρο Γακτούζο να παίζει μπάλα. Για 18 χρόνια ο ‘Ρίνο’ αφιέρωσε τη ζωή του στο ποδόσφαιρο σε τέτοιο βαθμό που κάποιοι σύγχρονοι παίκτες πιθανόν δεν μπορούν καν να φανταστούν. “Από την στιγμή που εκπροσώπησα για πρώτη φορά μια ομάδα, όταν ήμουν 12 ετών, το ποδόσφαιρο έγινε τo παν. Ζυγιζόμουν κάθε μέρα και έτρωγα το ίδιο φαγητό κάθε μέρα, λευκό ρύζι και στήθος κοτόπουλου. Δεν άγγιξα ένα ποτήρι κρασί ή κάτι άλλο πλην νερού για χρόνια. Πριν τα παιχνίδια ήμουν μανιακός και αρκετές φορές δεν μπορούσα να κοιμηθώ”.

Ανάμεσα στις διάφορες ιστορίες μικρής παράνοιας που αποκαλύπτει στην ίδια συνέντευξη, ξεχωρίζει μια ακόμα από το ματς με τη Γιουνάιτεντ, όταν ο τσιτωμένος Τζενάρο έτρωγε πειθαρχημένα το ρύζι του την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι χαλάρωναν και έκαναν αστειάκια, τρώγοντας παγωτό. Ο Γκατούζο τους ζήτησε να συγκεντρωθούν για το μεγάλο ματς και όταν ο, φίλος του, Μάσιμο Όντο προσπάθησε να κάνει λίγη πλάκα μαζί του, λέγοντας του “δεν είμαστε όλοι τρελοί σαν κι εσένα”, ο ‘Ρίνο’ τον επιβεβαίωσε μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, καρφώνοντας ένα πιρούνι στο πόδι του.

Αυτά όλα όμως ανήκουν στο παρελθόν. Ο Γκατούζο μετακόμισε το 2013 από τον αγωνιστικό χώρο στους πάγκους και παρ’ότι παρέμεινε στον ίδιο απαιτητικό χώρο, η ζωή του άλλαξε σε μεγάλο βαθμό. “Αν μου λείπει το να παίζω ποδόσφαιρο; Όχι, καθόλου. Έδωσα περισσότερα από όσα είχα στο ποδόσφαιρο. Ποτέ δεν έκανα πίσω. Ήταν το πάθος μου και ήμουν διατεθειμένος να δώσω ό,τι είχα κι ακόμη περισσότερα γι’αυτό το πάθος. Τώρα νιώθω ότι έχω ηρεμήσει αρκετά, αλλά αν κάποιος μου πει ότι πρέπει να γίνω ιερέας, θα του πω ‘συγγνώμη, όχι’, επειδή μου αρέσει να έχω αυτό το πάθος. Χρειάζομαι να έχω αυτό το πάθος”.

Αυτό το πάθος και αυτή η αφοσίωση που έχει προς τη Μίλαν ήταν πιθανότατα και οι βασικοί λόγοι που στα τέλη Νοέμβρη, όταν αποχώρησε ο Μοντέλα, η διοίκηση τον προώθησε από τον πάγκο της δεύτερης ομάδας σ’αυτόν της πρώτης. Η αμφισβήτηση που δέχτηκε τον πρώτο καιρό ήταν κάτι παραπάνω από έντονη. Από τη μια, το βιογραφικό του που είναι πολύ φτωχό, αφού τα ανεπιτυχή περάσματα από τη Σιόν, την Παλέρμο, τον ΟΦΗ και την Πίζα σίγουρα δεν συγκινούν πολλούς στις κερκίδες του ιστορικού Τζουζέπε Μεάτσα.

Από την άλλη, τα άσχημα πρώτα αποτελέσματα που έδειχναν πως η ομάδα ίσως να χρειαζόταν μια πιο έμπειρη λύση. Η ισοπαλία με την ουραγό Μπενεβέντο και η μια νίκη στα επόμενα 4 ματς είχαν ως αποτέλεσμα η Μίλαν να βυθιστεί ακόμα πιο χαμηλά στη βαθμολογία. Τα σενάρια για νέα αλλαγή προπονητή δεν άργησαν να εμφανιστούν αλλά η σανίδα σωτηρίας ήρθε για τον Γκατούζο από ένα ματς στο οποίο το πάθος παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο.

Στα τέλη Δεκέμβρη η Μίλαν αντιμετώπισε την Ίντερ στα προημιτελικά του Κυπέλλου. Το χρυσό γκολ του Κουτρόνε στην παράταση δεν έδωσε μόνο την πρόκριση στους ‘ροσονέρι’ αλλά άλλαξε και όλη την ψυχολογία τους. Δυο μήνες έχουν περάσει από τότε και η Μίλαν μετράει 13 παιχνίδια χωρίς ήττα σε όλες τις διοργανώσεις (το μεγαλύτερο της σερί από το 2009, όταν ακόμα ο Γκατούζο έπαιζε στην ομάδα!), έχει 6 σερί νίκες χωρίς μάλιστα να δεχθεί γκολ, έχει προκριθεί στους ’16’ του Europa League, είναι στον τελικό του Κυπέλλου Ιταλίας και έχει κλείσει σημαντικά τη διαφορά από τις θέσεις που οδηγούν στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Διαβάζοντας τις δηλώσεις όλων γύρω από την ομάδα, όλα τα εύσημα καταλήγουν στον αεικίνητο και παθιασμένο τύπο που κάθεται στον πάγκο. Αυτόν που ο Κάρλο Αντσελότι έχει αποκαλέσει “ψυχή της Μίλαν”, μια ψυχή που αποδείχτηκε ότι ήταν αυτό που τελικά χρειαζόταν πάνω απ’όλα ο σύλλογος για να μεταμορφωθεί σε κανονική ομάδα αυτό το σύνολο καλών παικτών που το καλοκαίρι μετακόμισαν στο Μιλάνο.

“Υπήρχε τρομερή πίεση όταν ανέλαβε, πολύ περισσότερη απ’όση μπορεί να αντέξει ένας νέος προπονητής. Παρ’όλα αυτά είναι ιδανικός στον ψυχολογικό τομέα. Κατάφερε να ενώσει ξανά τα κομμάτια του παζλ. Δεν σταματάει ποτέ να μας λέει πόσο σημαντική είναι η φανέλα της Μίλαν και πόσο πρέπει να την τιμάμε κάθε φορά που μπαίνουμε για προπόνηση ή για αγώνα. Από την πρώτη του ομιλία κιόλας έκανε τον καθένα μας να αισθάνεται σημαντικός” δήλωσε εχθές ο Μπονούτσι, που το τελευταίο διάστημα μαζί με τον Ρομανιόλι έχουν συνθέσει ένα σχεδόν ανίκητο δίδυμο σέντερ μπακ.

Στο να δέσει τόσο καλά το δίδυμο των στόπερ βοήθησε βέβαια και το ότι έδεσε γενικότερα όλη η άμυνα. Ο Γκατούζο καθιέρωσε το 4-3-3, ελαχιστοποίησε τα πειράματα με τις θέσεις των παικτών, βελτίωσε αισθητά το κομμάτι της αλληλοκάλυψης και δούλεψε πολύ στον τομέα της φυσικής κατάστασης (“Ξέρω πως τους φτάνω πολλές φορές στα όρια τους στην προπόνηση αλλά η δουλειά αυτή βγαίνει στους αγώνες” δήλωσε μετά την πρόκριση επί της Λάτσιο την Τετάρτη) και φυσικά της ψυχολογίας, εκεί που λίγοι στον χώρο μπορούν να τον κοντράρουν.

Ο ίδιος πάντως δεν πετάει στα ουράνια από τα κοπλιμέντα που φτάνουν από παντού τον τελευταίο μήνα: “Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι σπουδαίος προπονητής. Είμαι ακόμα στα πρώτα μου βήματα, δεν έχω καταφέρει ακόμα τίποτα και σίγουρα δεν είμαι γκουρού των πάγκων. Από την άλλη όμως, δεν είμαι και αυτός που οι άνθρωποι πίστευαν πως είμαι στην αρχή. Δεν μαθαίνεις αυτό το επάγγελμα από τα βιβλία. Το μαθαίνεις τρώγοντας τα μούτρα σου από τις αποτυχίες κι εγώ έχω ήδη κάποιες και θα έχω ακόμα περισσότερες στο μέλλον”.

Σήμερα το βράδυ το Τζουζέπε Μεάτσα θα φορέσει για άλλη μια φορά τα καλά του, για ένα ακόμα Ντέρμπι ντέλλα Μαντονίνα. Η Ίντερ βρίσκεται μεν 7 βαθμούς πάνω από τη συμπολίτισσα αλλά η φόρμα της είναι αντιστρόφως ανάλογη: Στα τελευταία 11 ματς πρωταθλήματος μετράει όλες κι όλες 2 νίκες. Μιλώντας στη χθεσινή συνέντευξη τύπου πάντως, ο ‘Ρίνο’ έδειξε πως δεν βάζει όρια στους στόχους του, υπενθυμίζοντας σε όλους ότι η Μίλαν παραμένει ακόμα και σήμερα μια τεράστια ομάδα: “Θέλω να κερδίσω το ντέρμπι, μετά το κύπελλο Ιταλίας, μετά το Γιουρόπα Λιγκ και μετά να βγούμε στο Τσάμπιονς Λιγκ”. Δεν γνωρίζουμε αν θα τα καταφέρει όλα αυτά αλλά το σίγουρο είναι πως δεν θα βάζαμε ποτέ στοίχημα με τον Τζενάρο Γκατούζο, αυτόν που προοριζόταν να γίνει ψαράς (όπως τελικά έγιναν όλοι οι παιδικοί του φίλοι από την Καλαβρία), και τελικά κατάφερε να γίνει η ψυχή μιας εκ των μεγαλύτερων ομάδων του κόσμου.