Θυμάστε τον Τζίμι Φλόιντ Χάσελμπαινκ στη Λιντς; Την Κόβεντρι να βγάζει αυτή πρώτο σκόρερ με τον Ντίον Ντάμπλιν; Τη Νιούκαστλ του Άλαν Σίρερ; Κάποιοι θα πουν ναι, κάποιοι όχι. Αρχαία ιστορία ίσως.
Κι όμως, υπάρχει ένας ποδοσφαιριστής που όλα αυτά τα έζησε όχι από κάποια τηλεόραση, αλλά από κοντά, παίζοντας μπάλα εκείνα τα χρόνια. Ένας ποδοσφαιριστής που ξεκίνησε πριν το 2000 και συνέχισε μέχρι το 2020. Μια από τις πιο αγαπητές φυσιογνωμίες του αγγλικού ποδοσφαίρου (τουλάχιστον σε όσες ομάδες πέρασε), ένας παίκτης δείγμα σταθερότητας και αξιοπιστίας που πιθανότατα να μην κέρδισε όσα θα μπορούσε ή άξιζε, αλλά κέρδισε σίγουρα την παραδοχή από κόσμο και συναδέλφους. Ο 39χρονος Γκάρεθ Μπάρι, που ίσως ορισμένοι αγνοούσαν ότι ήταν ακόμα εν ενεργεία παίκτης, κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια μετά από μια τεράστια σε μέγεθος καριέρα, ρέκορντμαν συμμετοχών στην Πρέμιερ Λιγκ με 653 παιχνίδια.
Ο Μπάρι γεννήθηκε περίπου 100 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά από το Λονδίνο, σε ένα καλοκαιρινό θέρετρο (ή ό,τι θεωρείται ως τέτοιο στην Αγγλία), αλλά δεν έπαιξε ποτέ μπάλα στην πρωτεύουσα σε μια καριέρα 22 ετών. Δεν είναι και περίεργο, καθώς όπως θα δούμε στη συνέχεια δεν άλλαζε ομάδες συχνά. Έμαθε μπάλα στην Μπράιτον, μέχρι που η Άστον Βίλα τον ανακάλυψε ως ένα ανερχόμενο ταλέντο. Ήταν ένας 17χρονος πιτσιρικάς, αλλά η μεταγραφή του έγινε σίριαλ, με την Μπράιτον να ζητάει υπέρογκα ποσά και να χρειάζεται να επέμβει η Π.Ο. της Αγγλίας για να βγει άκρη. Η μετέπειτα πορεία του Μπάρι μάλλον δικαίωσε τις απαιτήσεις της Μπράιτον.
Ο πιτσιρικάς Γκάρεθ αρχικά θεωρήθηκε ένα σέντερ μπακ, η σωματοδομή και το ύψος του σε προδιέθεταν για κάτι τέτοιο. Πέρασε όμως από πολλές θέσεις μέχρι να καταλήξει ως κεντρικό χαφ. Κι αυτό όχι γιατί δεν μπορούσαν να τον χωρέσουν οι προπονητές του, αλλά γιατί ήταν ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές. Έπαιξε αριστερό μπακ, αριστερό χαφ, θα μπορούσε να παίξει σχεδόν παντού στο γήπεδο, αλλά από ένα σημείο και μετά η θέση του δεν άλλαξε. Δεν είναι τυχαίο ότι έμεινε για 11 χρόνια στην Άστον Βίλα σπάζοντας ένα σωρό ρεκόρ, ούτε ότι η Βίλα έκανε τα πάντα για να τον κρατήσει. Ο Μπάρι μπορεί να μην ήταν ταχύς, αλλά είχε ένα πολύ καλό αριστερό πόδι (τουλάχιστον για τα δεδομένα της εποχής, σε ένα αγγλικό πρωτάθλημα που ακόμα δεν είχε την ποιότητα των ξένων παικτών στις μικρότερες ομάδες που διαθέτει τώρα), ήταν δυνατός, διάβαζε τις φάσεις και θεωρήθηκε ένα σπουδαίο ταλέντο της Αγγλίας. Από τα πιο χρήσιμα εργαλεία για κάθε κόουτς. Γι’ αυτό και κλήθηκε στην εθνική Ανδρών μόλις στα 19 του χρόνια. Το όνομά του έπαιζε συνέχεια για μεγαλύτερους συλλόγους, αλλά με κάποιον μαγικό τρόπο έμενε πάντα στο Βίλα Παρκ. Πιο κοντά από όλους είχε φτάσει η Λίβερπουλ, με τον ίδιο τον παίκτη να δηλώνει ότι θέλει να φύγει για να παίξει στο Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά η μεταγραφή δεν έγινε ποτέ. Ο Μπενίτεθ δεν κατάφερε να τον κάνει αντικαταστάτη του Τσάμπι Αλόνσο.
Ήταν το 2008 όταν έγιναν όλα αυτά, ο Μπάρι είχε φτάσει ήδη στα 27 του και το όνειρο της μεγάλης μεταγραφής γκρεμιζόταν, με τον ίδιο να κάνει μάλιστα και δηλώσεις κατά του Μάρτιν Ο’ Νιλ. Στο πρώτο φιλικό της επόμενης σεζόν απέναντι στη Γουόλσολ, ο κόσμος της Βίλα τον αποδοκίμασε. Δεν του συγχωρούσαν ότι ήθελε να “παρατήσει” την ομάδα. Ο ίδιος δεν έδωσε σημασία. Κέρδισε ξανά τον κόσμο, έπαιξε σε 48 ματς εκείνη τη σεζόν και σκόραρε 8 φορές, εντελώς ανεπηρέαστος από το σίριαλ. Και ίσως τελικά να του βγήκε σε καλό, καθώς το επόμενο καλοκαίρι μετακόμισε στο Μάντσεστερ και τη Σίτι. Μια Σίτι που μπορεί να είχε τερματίσει τέσσερις θέσεις πιο κάτω από τη Βίλα, αλλά έδειχνε ότι με τους Άραβες στην ιδιοκτησία θα άλλαζε επίπεδο.
Με το κύπελλο Αγγλίας
Ο Μπάρι ήταν εκεί όταν η Σίτι κατέκτησε το πρώτο της πρωτάθλημα στη νέα της εποχή, ήταν εκεί και για ένα κύπελλο. Ένας σύλλογος που είχε περισσότερες από τέσσερις δεκαετίες να πάρει πρωτάθλημα, το κατάφερε χάρη στη συνεισφορά και του Μπάρι. Στις τέσσερις σεζόν που έμεινε στη Σίτι, έπαιξε σε όλες περισσότερα από 30 ματς στο πρωτάθλημα. Έβρισκε θέση βασικού δίπλα στον Αγκουέρο, τον Τέβες, τον Νταβίντ Σίλβα και τον Τουρέ. Πήρε τους τίτλους και έκανε πραγματικότητα και το όνειρο της συμμετοχής στο Τσάμπιονς Λιγκ. Μετά από μια τετραετία όμως, ήταν φανερό ότι δεν ήταν “παίκτης Σίτι” πλέον. Ο Μαντσίνι έφυγε, ο Πελεγκρίνι ήρθε κι ο Μπάρι στα 32 του πλέον δεν είχε θέση. Σωστό ή λάθος δεν το γνωρίζουμε. Ο ίδιος δεν πτοήθηκε. Πήγε δανεικός στην Έβερτον και η Έβερτον ικανοποιημένη τον απέκτησε το επόμενο καλοκαίρι. Με το καντράν να γράφει 33 χρόνια ζωής, η Έβερτον του έκανε τριετές συμβόλαιο. Ρίσκο; Καθόλου. Ο Μπάρι έμεινε και τέταρτη χρονιά στο Γκούντισον Παρκ κι ο κόσμος μιλούσε και συνεχίζει να μιλάει με τα καλύτερα λόγια για το χαφ που θωράκιζε την Έβερτον και τις έδινε τη σκληράδα που χρειαζόταν. Ο Μπάρι άλλωστε έχει το ρεκόρ κίτρινων καρτών στην Πρέμιερ Λιγκ με 119 (όχι και παράλογο βέβαια με τόσες πολλές συμμετοχές).
Το έλεγε η ψυχούλα του. Εδώ άντεξε μια γνήσια ντιεγκοκοστίσια δαγκωνιά.
Η Έβερτον ήταν η τρίτη, αλλά όχι η τελευταία ομάδα του Μπάρι. Αφού προσέφερε μέχρι και την τελευταία στιγμή στο Λίβερπουλ, έφυγε με όρθιο το κεφάλι. Τελευταίος σταθμός η Γουέστ Μπρομ, όπου ο Μπάρι αγωνίστηκε για 2 σεζόν επί της ουσίας και κάτι… ψιλά από την τρίτη. Αποχώρησε επίσημα πριν λίγες ημέρες και όπως σχολιάζουν οι Άγγλοι δημοσιογράφοι, δεν είναι τυχαίο ότι αμέσως κι οι τέσσερις σύλλογοι που αγωνίστηκε έβγαλαν ανακοίνωση αποχαιρετισμού. Η αναγνώρισή στο πρόσωπό του από Βίλα, Σίτι, Έβερτον και Γουέστ Μπρομ ήταν άμεση. Όπως επίσης κι από την αγγλική Π.Ο. που αποχαιρέτισε τον Μπάρι κι αυτή. Μπορεί ο Μπάρι να μην έχει σχέση με τα σύγχρονα χαφ της Αγγλίας, που παίζει για το Nations League απέναντι στην Ισλανδία, αλλά στα χρόνια του ήταν μια πολύ καλή περίπτωση για την εθνική. Έκανε ντεμπούτο πολύ μικρός, όμως η συνέχεια όμως δεν ήταν αντίστοιχη. Μετά το 2000 και τις συμμετοχές του, κλήθηκε ξανά το 2003 και μετά μόλις το 2007, μένοντας πολλά χρονιά εκτός κλήσεων. Από εκεί και πέρα όμως ήταν συνέχεια στην ομάδα και έπαιξε και σε τρία παιχνίδια στο Μουντιάλ του 2010.
Μακρινό 2000. Καραβάνες όπως Άνταμς και Κίοουν, μαζί με το νέο αίμα της Γιουνάιτεντ.
Μαζί τους κι ο Μπάρι.
Ο Μπάρι έκλεισε την καριέρα του με 53 συμμετοχές για την εθνική Αγγλίας. Μαζί του ίσως κλείνει και μια ολόκληρη εποχή για το αγγλικό ποδόσφαιρο. Όχι γιατί ήταν τόσο σημαντικός γι’ αυτό, αλλά γιατί ήταν ο τελευταίος εκπρόσωπος μιας ολόκληρης γενιάς που αποτέλεσε το μεσοδιάστημα από τους τυπικούς Άγγλους της εποχής των Τόνι Άνταμς και Πολ Μέρσον, μέχρι τα σημερινά ταλέντα που παρουσιάζουν μεγαλύτερη ποιότητα. Μιας εποχής που προσπαθούσε να κάνει το αγγλικό ποδόσφαιρο πιο σύγχρονο, να βγει από την μπάλα του πάθους της παμπ. Ο Μπάρι είχε τα παλιά σκληρά στοιχεία, αλλά είχε και περισσότερη ποιότητα από πολλούς συνοδοιπόρους του όταν ξεκινούσε. Ξεκίνησε μπροστά από την εποχή του και όταν ολοκλήρωνε την καριέρα του, σε βάθος δύο δεκαετιών, ήταν αυτός που ήταν πλέον ξεπερασμένος. Όχι ξεχασμένος όμως.