Ήταν 31 Ιουλίου 2007 και το Πράιντ Παρκ στο Ντέρμπι ήταν σχεδόν γεμάτο για ένα φιλικό παιχνίδι προετοιμασίας. Ένα φιλικό λίγο διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Η τοπική Κάουντι αντιμετώπιζε τη μεγάλη αντίπαλο της, τη Νότιγχαμ Φόρεστ, και δεν υπάρχει τίποτα φιλικό σε ένα ντέρμπι, ακόμα κι αν αυτό αφορά ομάδες χαμηλότερων κατηγοριών. Ειδικά όταν μιλάμε για δυο συλλόγους με περισσότερα από 100 χρόνια ιστορίας και ταυτόχρονα αντιπάθειας του ενός προς τον άλλον, μια αντιπάθεια που ορισμένες φορές ξεφεύγει από τα όρια και καταλήγει σε συμπλοκές μεταξύ των οπαδών.

Σε κάποια φάση του πρώτου ημιχρόνου όμως, και με το σκορ ήδη στο 2-0 υπέρ των γηπεδούχων, συνέβηκε κάτι αδιανόητο. Από κάποιο σημείο της κερκίδας ξεκίνησε ένα γνωστό και συνηθισμένο στα βρετανικά γήπεδα σύνθημα και μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα το γήπεδο σείστηκε από έναν εκκωφαντικό θόρυβο που προέτρεπε τους πάντες να σηκωθούν: “Stand up for Brian Clough”. Για τα επόμενα λεπτά στις κερκίδες δεν υπήρχαν δυο εχθρικές πλευρές, οπαδοί της Ντέρμπι Κάουντι και οπαδοί της Νότιγχαμ Φόρεστ, άνθρωποι που τρέφουν οπαδικά αισθήματα μίσους και απέχθειας ο ένας για τον άλλον. Υπήρχαν μόνο χιλιάδες ενωμένοι φίλαθλοι όλων των ηλικιών που όρθιοι αποθέωναν έναν άνθρωπο που δεν βρισκόταν πλέον μαζί τους. Έναν άνθρωπο που χώρισε και ένωσε δυο αντίπαλες ομάδες όπως πιθανόν κανένας άλλος στην ιστορία του ποδοσφαίρου.

Όταν το καλοκαίρι του 1967 ο μόλις 32χρονος Μπράιαν Κλαφ ανέλαβε τη Ντέρμπι Κάουντι, ήταν ακόμα ένας άσημος και άπειρος προπονητής, που προσπαθούσε απεγνωσμένα να μείνει κοντά στο παιχνίδι μετά το πρόωρο τέλος της ποδοσφαιρικής καριέρας του λόγω σοβαρού τραυματισμού. Ούτε και η Ντέρμπι όμως ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Στην τροπαιοθήκη της υπήρχε μόνο ένα Κύπελλο Αγγλίας ενώ για αρκετά χρόνια η ομάδα αδυνατούσε να ανέβει στην πρώτη κατηγορία. Με τον ερχομό του “Κλάφι” όμως όλα άλλαξαν.

Με τη βοήθεια του βοηθού και καλύτερου του φίλου, Πίτερ Τέιλορ, ο Κλαφ άλλαξε μέσα σε μερικούς μήνες το μεγαλύτερο μέρος του ρόστερ της ομάδας, φτιάχνοντας ένα σύνολο όπως ακριβώς το ήθελε. Όσο ο Τέιλορ έψαχνε για νέους παίκτες, ανακαλύπτοντας συνεχώς άγνωστα ταλέντα και υποτιμημένους παίκτες που χαραμιζόταν σε άλλες ομάδες, ο Κλαφ ανέλαβε τον τομέα της ψυχολογίας, έναν τομέα στον οποίο, όπως αποδείχτηκε, ήταν ασυναγώνιστος. Στα έξι χρόνια που έκατσε στον πάγκο της Ντέρμπι την ανέβασε κατηγορία (με ένα σερί 22 αγώνων χωρίς ήττα), την οδήγησε στο πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία της και την επόμενη σεζόν έφτασε μαζί της ως τα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, όπου και αποκλείστηκε από τη Γιουβέντους!

Την ώρα που οι οπαδοί τον λάτρευαν σαν Θεό, η διοίκηση της Ντέρμπι δυσκολευόταν να ακολουθήσει τις ιδιαίτερες συνήθειες του και τη μεγαλομανία του. Ο Κλαφ έπαιρνε μαζί του την οικογένεια του στο εξωτερικό, θέλοντας να συνδυάσει την προετοιμασία με διακοπές, ξόδευε ένα μέρος της καθημερινότητας του σχολιάζοντας αγώνες και ομάδες στην τηλεόραση ή στη στήλη του στην εφημερίδα, έκραζε δημόσια ακόμα και τους θρύλους του αγγλικού ποδοσφαίρου και συνήθιζε να διαπραγματεύεται την αγορά παικτών χωρίς να έχει ρωτήσει πριν το διοικητικό συμβούλιο. Παρά τις ιστορικές επιτυχίες της ομάδας, οι σχέσεις κάποιων μελών της διοίκησης με τον Κλαφ και τον Τέιλορ έφτασαν στα όρια τους το 1973 και τελικά τον Οκτώβριο εκείνης της χρονιάς το προπονητικό δίδυμο υπέβαλλε την παραίτηση του.

Η αντίδραση των φιλάθλων αλλά και των παικτών ήταν έντονη. Για αρκετούς μήνες ο κόσμος διαμαρτυρόταν σε κάθε ευκαιρία, ζητώντας την άμεση επιστροφή του αγαπημένου του “Κλάφι” ενώ και οι παίκτες συνήθιζαν να επισκέπτονται το ξενοδοχείο που έμενε, όπου και έπιναν μαζί του δηλώνοντας έτοιμοι να ξεκινήσουν αποχή από τις προπονήσεις, μέχρι να επιστρέψει στον πάγκο ο προπονητής που τους έβγαλε από την αφάνεια. Ακόμα και ο ίδιος ο Κλαφ, όπως παραδέχτηκε εκ των υστέρων, πίστευε ότι τελικά η διοίκηση θα βάλει νερό στο κρασί της και θα τον καλέσει πίσω. Αυτό δεν έγινε ποτέ, οι δρόμοι των δυο πλευρών χώρισαν οριστικά και, όπως ισχυρίζονται οι οπαδοί των ‘Κριαριών’, εκείνη τη στιγμή χάθηκε η τεράστια ευκαιρία να γίνει η Ντέρμπι Κάουντι η απόλυτη πρωταγωνίστρια στο αγγλικό ποδόσφαιρο των 70s.

Σαν να μην έφτανε αυτό για τους οπαδούς της Ντέρμπι, δυο χρόνια αργότερα (κι αφού μεσολάβησαν οι ιστορικές 44 μέρες που έκατσε στον πάγκο της Λιντς), ο Κλαφ επέστρεψε στην περιοχή αλλά για λογαριασμό της άλλης ομάδας του “ντέρμπι των ανατολικών Μίντλαντς”, όπως είναι γνωστό το παιχνίδι μεταξύ Ντέρμπι και Νότιγχαμ Φόρεστ. Όπως ακριβώς έγινε και με τα ‘Κριάρια’, ο Κλαφ ανέλαβε τη Φόρεστ όταν αυτή βολόδερνε στα μισά της βαθμολογίας της 2ης κατηγορίας και κατάφερε μέσα σε ελάχιστα χρόνια να τη μεταμορφώσει σε πρωταγωνίστρια του αγγλικού ποδοσφαίρου.

Με τη βοήθεια και πάλι του Πίτερ Τέιλορ, που έκανε τα ‘μαγικά’ του στο θέμα της επιλογής παικτών, ο Κλαφ ανέβασε τη Φόρεστ στην πρώτη κατηγορία και σόκαρε τους πάντες κερδίζοντας κατ’ευθείαν το πρωτάθλημα και μάλιστα με περίπατο (7 βαθμούς διαφορά από τη δεύτερη Λίβερπουλ)! Τα κατορθώματα του μαγικού διδύμου δεν σταμάτησαν όμως εκεί, όπως είχε συμβεί με τη Ντέρμπι. Την επόμενη σεζόν η Φόρεστ μπορεί να μην κατάφερε να διατηρήσει τα σκήπτρα εντός συνόρων αλλά αυτό δεν επηρέασε καθόλου την πορεία της στην Ευρώπη, εκεί που έφτασε ως το τέλος, κατακτώντας το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Το παραμύθι που ζούσαν οι οπαδοί της ολοκληρώθηκε την επόμενη σεζόν, όταν η ομάδα του Κλαφ επανέλαβε τον ευρωπαϊκό άθλο της, κερδίζοντας πάλι το Πρωταθλητριών και ολοκληρώνοντας μια ασύλληπτη τριετία που όμοια της αποκλείεται να δούμε ξανά.

Ο “Κλάφι” έμεινε στη Φόρεστ μέχρι το 1993 αλλά δεν κατάφερε ποτέ ξανά να πλησιάσει την επιτυχία εκείνης της περιόδου. Το 1982 ο Πίτερ Τέιλορ ανακοίνωσε ότι αποσύρεται από το ποδόσφαιρο, μια απόφαση που ανακάλεσε μερικούς μήνες αργότερα όταν η Ντέρμπι Κάουντι του πρόσφερε τη θέση του προπονητή και τη δυνατότητα να αποδείξει ότι δεν ήταν απλά ένας καλός βοηθός. Η αναπάντεχη αυτή εξέλιξη προκάλεσε ρήξη στις σχέσεις των δυο κολλητών φίλων. Όταν μάλιστα ο Τέιλορ συμφώνησε με έναν παίκτη του Κλαφ χωρίς να τον ενημερώσει, η φιλία τους διαλύθηκε για πάντα. Ο Κλαφ επιτέθηκε με κάθε δυνατό τρόπο στον παλιό του συνεργάτη, κράζοντας τον από την στήλη του στην εφημερίδα και αποκαλώντας τον “ύπουλο φίδι” σε πολλές συνεντεύξεις (πράξεις για τις οποίες μετάνιωσε, όπως αποκάλυψε χρόνια αργότερα). Σε μια από τις πιο χαρακτηριστικές του ατάκες είχε πει: “Αν οδηγούσα στον Α52 που ενώνει το Νότιγχαμ με το Ντέρμπι και έβλεπα κάπου στο δρόμο τον Τέιλορ να ζητάει βοήθεια, δεν θα τον έπαιρνα μαζί μου. Θα τον πατούσα!”

Το τρόπαιο Μπράιαν Κλαφ

Για να τιμήσουν τον προπονητή που τις οδήγησε στις μεγαλύτερες στιγμές της ιστορίας τους και που τις σημάδεψε όπως κανένας άλλος, οι δυο ομάδες αποφάσισαν πως από εκείνο το καλοκαιρινό φιλικό του 2007 και μετά όποια ομάδα επικρατεί στο μεταξύ τους παιχνίδι (ανεξαρτήτως διοργάνωσης), θα κερδίζει και το ‘τρόπαιο Μπράιαν Κλαφ’. Πριν από αυτή την κίνηση είχε προηγηθεί η κατασκευή δυο αγαλμάτων του, τα οποία κοσμούν τις δυο πόλεις. Δυο πόλεις που σήμερα περιμένουν με αγωνία πότε θα έρθει το βράδυ, αφού η Φόρεστ υποδέχεται στο Σίτι Γκράουντ την μεγάλη της αντίπαλο, σε ένα παιχνίδι που εκτός από την κούπα του Κλαφ έχει σαν έπαθλο και τρεις πολύτιμους βαθμούς, στην προσπάθεια που κάνουν και οι δυο να μπούνε στις θέσεις που οδηγούν στα πλέι οφ της Τσάμπιονσιπ.

Ο τεράστιος, από πολλές απόψεις, Μπράιαν Κλαφ έφυγε από τη ζωή το 2004. Στην κηδεία του παρευρέθηκαν τόσοι πολλοί άνθρωποι που η τελετή μεταφέρθηκε και αντί να γίνει στον καθεδρικό του Ντέρμπι, έγινε στο γήπεδο. Παρά την ατέλειωτη βροχή και τους δυνατούς ανέμους, 15.000 άνθρωποι έδωσαν το παρών, ανάμεσα τους και χιλιάδες φίλοι της Φόρεστ που έκαναν για χάρη του τα 22 χιλιόμετρα που χωρίζουν το Νότιγχαμ από το Ντέρμπι.

Λίγα χρόνια μετά τα 22 αυτά χιλιόμετρα του αυτοκινητόδρομου Α52 απέκτησαν το όνομα “Μπράιαν Κλαφ”, σε μια υπέροχα συμβολική κίνηση που θα υπενθυμίζει για πάντα ότι τις δυο αυτές πόλεις χωρίζει και ταυτόχρονα ενώνει ένας άνθρωπος. (Ακόμα και σήμερα οι φίλοι των δυο ομάδων μαλώνουν για το ποια από τις δυο ήταν η αγαπημένη του.) Κι όπως δήλωσε στην τελετή που ακολούθησε την κηδεία του ο μεγάλος Σερ Μπόμπι Ρόμπσον: “Όποιος γνώρισε τον Μπράιαν δεν θα τον ξεχάσει ποτέ. Για έναν άνθρωπο το να ενώσει δυο συλλόγους, όπως η Ντέρμπι και η Φόρεστ, είναι απλά το υπέρτατο επίτευγμα.”

“Όταν ο Θεός μοίραζε τη σεμνότητα, ένα αγόρι δεν ήταν εκεί. Ήταν στη σειρά που μοιραζόταν η αυτοπεποίθηση, παίρνοντας μάλιστα διπλή μερίδα (…) Και κάπως έτσι γεννήθηκε ο χαρακτήρας που όλοι γνωρίζουμε ως Μπράιαν Κλαφ…”

(Απόσπασμα από ένα ποίημα με τον τίτλο ‘Κλάφι’ που διάβασε η γυναίκα του τη μέρα της κηδείας του)