Ο χρόνος στο ποδόσφαιρο κυλάει διαφορετικά απ’ ότι στις κανονικές μας ζωές. Όταν η ομάδα σου ψάχνει το γκολ, δεν καταλαβαίνεις πώς φτάνεις στα τελευταία λεπτά. Όταν είναι αυτή που πρέπει να αμυνθεί, κάθε δευτερόλεπτο μοιάζει με αιώνας. Αλλά και από σεζόν σε σεζόν, τα πράγματα αλλάζουν τόσο ριζικά που οι λίγοι μήνες φαίνονται χρόνια. Στις 24 Οκτωβρίου του 2010 η Φέγενορντ ταξίδεψε από το Ρότερνταμ στο Αϊντχόφεν. Ήταν ήδη εκτός κυπέλλου από τον πρώτο της αγώνα, χάνοντας στα πέναλτι από τη Ρόντα και εκτός Ευρώπης από τον Αύγουστο όταν η Γάνδη την απέκλεισε. Στο πρωτάθλημα η πορεία της ήταν κακή. Κανείς όμως δεν περίμενε τι θα γινόταν απέναντι στην PSV.
Ούτε καν στο ημίχρονο, όταν η Φέγενορντ έχανε με 2-0 και έπαιζε με 10 παίκτες μετά την αποβολή του Λέερνταμ. Η συνέχεια θα ξεπερνούσε κάθε φαντασία. Το κοντέρ θα σταματούσε στα… 10 και η Φέγενορντ με το 10-0 θα γνώριζε τη βαρύτερη ήττα της ιστορίας της, βαρύτερη και από το 8-2 του Άγιαξ το 1983, ενώ θα βρισκόταν και κάτω από τη γραμμή του υποβιβασμού. Οι οπαδοί της PSV μαζεύονταν κάτω από τον φωτεινό πίνακα για να βγάλουν αναμνηστική φωτογραφία, σαν κυνηγοί πάνω από το νεκρό τους θήραμα. Ο αρχηγός της Φέγενορντ Μπρούινς προσπαθούσε να μαζέψει όσους είχαν κουράγιο να πάνε προς τους οπαδούς της ομάδας για να ζητήσουν συγγνώμη. Κάποιοι με σκυμμένα κεφάλια πηγαίνουν. Όσοι από τους ηρωικούς εκδρομείς είχαν κουράγιο έβριζαν ή φώναζαν, κάποιοι άλλοι απλά σκέφτονταν το μαρτυρικό ταξίδι της μιας ώρας περίπου μέχρι την πόλη τους.
Ο προπονητής της Αϊντχόφεν Φρεντ Ρούτεν προσπάθησε να “μαζέψει” λίγο το σκορ, έκανε αλλαγές από νωρίς στο δεύτερο ημίχρονο για να… κόψει τον ρυθμό. Οι παίκτες του όμως δεν είχαν την ίδια άποψη και ειδικά ο Λενς που κυνηγούσε συνεχώς το γκολ. Τα κατάφερε στο 87′ όταν έγραψε εν μέσω αποθέωσης από το κοινό που φώναζε “Δέκα-Δέκα-Δέκα” το τελικό σκορ. Μετά τον αγώνα, ο προπονητής της Φέγενορντ δεν ξέρει τι να πει, πέρα από το “είναι μια μαύρη σελίδα για τον σύλλογο”. Ο γκολκίπερ φαν Ντάικ δεν μπορεί να μιλήσει στους δημοσιογράφους, σχεδόν κλαίγοντας πηγαίνει προς το πούλμαν. Κάποιοι οπαδοί των γηπεδούχων είναι εκεί για να κοροϊδέψουν. Είναι οι ίδιοι που παρότρυναν την ομάδα τους να μην σταματήσει, που φώναζαν ρυθμικά “Δέκα-Δέκα-Δέκα” ώστε να φτάσει εκεί το σκορ. Δεν σέβονται τον πεσμένο, θέλουν να τον κλωτσήσουν κιόλας.
Η Φέγενορντ που την προηγούμενη σεζόν είχε βγει 4η, βρίσκεται με μηδενική ψυχολογία να δίνει μάχη για τη σωτηρία. Το Ρότερνταμ είναι όμως μαθημένο σε αυτά. Όπως ξαναχτίστηκε μετά τους βομβαρδισμούς των Γερμανών το 1940, έτσι κι η Φέγενορντ μετά το 10-0 βρήκε το κουράγιο και έσωσε τη χρονιά τερματίζοντας τελικά 10η. Πριν καν τελειώσει η σεζόν πήρε και την εκδίκησή της. Στις 24 Απριλίου του 2011 υποδέχτηκε στο ντε Κάιπ, ένα από τα πιο όμορφα και πιο ποδοσφαιρικά γήπεδα της Ευρώπης, την PSV που τρεις αγωνιστικές πριν το τέλος έδινε μάχη για το πρωτάθλημα απέναντι σε Τβέντε και Άγιαξ. Παρ’ ότι η αδιάφορη Φέγενορντ με νίκη θα έδινε μεγάλο πλεονέκτημα στον αιώνιο αντίπαλο από το Άμστερνταμ, οι παίκτες της δεν το σκέφτηκαν ούτε λεπτό. Με μια κατάθεση ψυχής, δυο γκολ του Βαϊνάλντουμ (που λίγο καιρό μετά μεταγράφηκε στην PSV) και ένα του Καστάνιος, η Φέγενορντ κέρδισε με 3-1 και ψαλίδισε τις ελπίδες για κούπα των φιλοξενούμενων. Μόλις 6 μήνες είχαν περάσει, αλλά φαινόταν σαν να ήταν χρόνια. Όταν ο Καστάνιος έγραψε το τελικό σκορ, πήγε μπροστά στους οπαδούς της PSV και πανηγύρισε έξαλλα, χτυπιόταν, κλωτσούσε, τραβούσε τη φανέλα του, τους φώναζε. Κάποιος θα έλεγε ότι τα 10 δεν συγκρίνονται με τα 3. Πολλοί όμως από τους οπαδούς της PSV ίσως να μετάνιωσαν για το “Δέκα-Δέκα-Δέκα” που φώναζαν τον Οκτώβριο. Ήταν αργά όμως, το πρωτάθλημα χάθηκε.
Περίπου στο 6.15 το γκολ του Καστάνιος και οι έξαλλοι πανηγυρισμοί
Τα χρόνια πέρασαν από τότε, η PSV κατέκτησε δυο πρωταθλήματα, παίζει σταθερά στην Ευρώπη. Η Φέγενορντ συνεχίζει να είναι ένας γίγαντας σε χειμερία νάρκη. Δεν έζησε ξανά τέτοια ξεφτίλα, δεν τερμάτισε ξανά τόσο χαμηλά, αλλά εξακολουθεί να είναι μακριά από τους τίτλους. Μόλις πέρσι τον Απρίλιο κατάφερε να κατακτήσει το κύπελλο. Το τελευταίο πρωτάθλημα είναι ακόμα αυτό του 1999 με Ντούντεκ, Χούλιο Κρουζ και Γιον Νταλ Τόμασον. Μια τεράστια ομάδα με λαό που την ακολουθεί πιστά, αλλά βλέπει άλλους να παίρνουν τα πρωταθλήματα. Φέτος όμως κάτι φαίνεται να αλλάζει. Η Φέγενορντ κι άλλες χρονιές ξεκινούσε καλά, αλλά πλέον φτάσαμε στην 23η αγωνιστική και είναι πρώτη με πέντε βαθμούς διαφορά από τους παντοτινούς εχθρούς του Άγιαξ. Τα εισιτήρια για όλα τα εντός έδρας ματς μέχρι το τέλος της σεζόν έχουν εξαντληθεί για την ομάδα που συνεχίζει να οδηγεί την κούρσα στην Eredivisie και να τρέχει ένα φοβερό σερί νικών. Ένα σύνολο αρκετών νεαρών ποδοσφαιριστών, όπως ο Βιλένα, που όμως έχει και κάποιους έμπειρους. Κι αν πρέπει να σταθούμε σε έναν, δεν χρειάζεται να ψάξουμε.
Ο άνθρωπος γρίφος για κάθε σπίκερ εξαιτίας της δύσκολης προφοράς του ονόματός του, ο ορισμός του φιλότιμου επιθετικού, ένας από τους ήρωες του Άνφιλντ, αλλά και του ντε Κάιπ στους χαλεπούς καιρούς που οι δύο σύλλογοι περνούν, ο μοναδικός Ντιρκ Κούιτ (ή Κάουτ ή Κάουιτ ή όπως θέλει ο καθένας, έχω ακούσει την κανονική ολλανδική προφορά και δεν μπορεί να γραφτεί με το ελληνικό αλφάβητο, αλήθεια). Στα 36 του έχει παίξει σε 21 ματς στο πρωτάθλημα, έχει σκοράρει 7 φορές και συνεχίζει να είναι το παράδειγμα προς μίμηση για κάθε ποδοσφαιριστή που η φύση δεν τον προίκισε με τόσο ταλέντο, αλλά με μια μεγάλη καρδιά. “Είναι σε τόσο καλή φυσική κατάσταση, που μας κάνει εμάς τους νεαρούς να δείχνουμε άσχημα” λέει ο πρώτος σκόρερ της ομάδας Γιόργκενσεν. Ο Ντιρκ κατέκτησε ένα κύπελλο στην Ουτρέχτη, ένα στο Ρότερνταμ, ένα Λιγκ Καπ στο Λίβερπουλ και ευτυχώς γι’ αυτόν που πήγε στην Τουρκία και πήρε εκεί με τη Φενέρ το μοναδικό πρωτάθλημα της καριέρας του. Τώρα, στη δύση αυτής, θέλει να το καταφέρει στο Ρότερνταμ. “Από τότε που ήρθε έγινε αμέσως αρχηγός και βγαίνει σε κάθε ματς να μιλήσει μετά το τέλος, είχαν πει για πλάκα να αναλάβει και οδηγός της ομάδας. Είναι το Α και το Ω της Φέγενορντ” λέει ένας Ολλανδός δημοσιογράφος.
Οι απίστευτες χαμένες ευκαιρίες απέναντι στον Άγιαξ και η λύτρωση από τον Κούιτ στο 85′
Υπό τις οδηγίες του Τζιοβάνι φαν Μπρόκχορστ (που κι αυτός έπαιζε μέχρι τα 35 στη Φέγενορντ), ο ξανθός φορ, εξτρέμ ή μάλλον κάτι σαν 10αρι φέτος είναι η μετουσίωση του πάθους και της εργατικότητας του Ρότερνταμ κι ας μην έχει γεννηθεί εκεί. Ο Κούιτ έχει την αυτοθυσία και την προσφορά στο δικό του αίμα. Μαζί με τη σύζυγό του (που δεν είναι μια κλασσική WAG, αφού για χρόνια συνέχιζε να δουλεύει σαν νοσοκόμα σε γηροκομείο) έχουν μια φιλανθρωπική οργάνωση που βοηθάει παιδιά σε διάφορα μέρη του κόσμου. Ίσως να ήταν το ιδανικό τέλος στην καριέρα του να πάρει ένα πρωτάθλημα σε τέτοια ηλικία. Για να το καταφέρει πάντως, θα πρέπει κατ’ αρχήν να καταφέρει η Φέγενορντ να ξεπεράσει το εμπόδιο της 3ης PSV. Με τη Φέγενορντ να πηγαίνει σε μερικές αγωνιστικές στο Άμστερνταμ απέναντι στον Άγιαξ με τον οποίο έχει κακή παράδοση, παιχνίδια όπως αυτό με την Αϊντχόφεν είναι υποχρεωτικό να τα πάρει. Τα 15 από τα 17 τελευταία πρωταθλήματα τα κατέκτησαν οι δυο αυτοί σύλλογοι. Το 10-0 μοιάζει αιώνες πίσω, αλλά το πάθος της ρεβάνς εκείνης της χρονιάς θα χρειαστεί για να γίνει πραγματικότητα το όνειρο.