Ανάμεσα στα περίπου διακόσια παιδάκια με ποδοσφαιρικά ρούχα και παπούτσια που βρέθηκαν στο Πάρκε ντε λα Κρούθες, όχι πολύ μακριά από το κέντρο της Μαδρίτης, ένα πρωινό του 1995, το χαλίκι πατούσε και ένα ξανθό αγοράκι με φακίδες. Μόλις τρία χρόνια πιο πριν, ο ιδιοκτήτης της Ατλέτικο Μαδρίτης Χεσούς Χιλ είχε διαλύσει τις ακαδημίες του συλλόγου με αποτέλεσμα η Ατλέτικο να χάσει όλα τα μικρά ταλέντα της, μεταξύ τους και κάποιον Ραούλ Γκονθάλεθ Μπλάνκο. Τώρα, κάποιοι άνθρωποι προσπαθούσαν να τις φτιάξουν ξανά από την αρχή. Υπεύθυνος ήταν ο Μανουέλ Μπρίνιας. Ο ξανθός πιτσιρικάς από τη Φουενλαμπράδα είχε πάει πολύ νωρίτερα από την έναρξη των δοκιμών, μαζί με τον πατέρα του και τον αδερφό του. Μερικές ώρες μετά, ο Φερνάντο Χοσέ Τόρρες Σανθ ήταν ανάμεσα στα 40 παιδάκια που επιλέχθηκαν, με τον Μπρίνιας να φωνάζει στους συναδέλφους του: «Βάλτε του βαθμό 10. Ή μάλλον όχι. Βάλτε του 10’». Πλησίασε τον πιτσιρικά και του είπε: “Μικρέ, εσύ θα γίνεις ποδοσφαιριστής της Ατλέτικο”.
Η οικογένεια του Τόρρες δεν είχε ιδιαίτερη σχέση με την μπάλα κι ο Φερνάντο μέχρι αρκετά μεγάλη ηλικία δεν έπαιζε ποδόσφαιρο. Ο πατέρας του, με καταγωγή από τη Γαλικία, είχε μια συμπάθεια στην Ντεπορτίβο Λα Κορούνια, αλλά εκεί παρενέβη ο παππούς, πατέρας της μητέρας του, Εουλάλιο: “Εσύ να γίνεις Ντεπόρ; Εσύ θα γίνεις Ατλέτι” είπε και το ξέκοψε. Φανατικός οπαδός της Ατλέτικο ο ίδιος, του εξήγησε την ιστορία και το έμβλημα του συλλόγου, του είπε ότι αυτή η ομάδα συμβολίζει το να παλεύεις απέναντι σε κάθε δυσκολία και να υπερασπίζεσαι τα χρώματά της. “Στο σχολείο οι περισσότεροι ήταν Ρεάλ. Μου έκανε εντύπωση ότι όταν η Ρέαλ έχανε, δεν φορούσαν την φανέλα της την επόμενη μέρα” δήλωσε ο Τόρρες σε συνέντευξή του. Κάπως έτσι ξεκίνησε μια από τις μεγαλύτερες ιστορίες αγάπης στο ισπανικό ποδόσφαιρο.
Οι ιστορίες βέβαια γράφονται και με συμπτώσεις και εξαιτίας μικρών λεπτομερειών που θα μπορούσαν να τα είχαν αλλάξει όλα. Όπως για παράδειγμα όταν ο Αρσέν Βενγκέρ ταξίδεψε στη Μαδρίτη για να δει τον μικρό τότε Τόρρες να μαγεύει στις ακαδημίες της Ατλέτικο. Ο Αλσατός πείστηκε και η Άρσεναλ έκανε πρόταση για να τον αγοράσει. Η Ατλέτικο φοβούμενη μια νέα περίπτωση Ραούλ δεν την αποδέχτηκε τελικά. Λίγο καιρό αργότερα όμως ο Τόρρες θα μπορούσε να είχε χαθεί, καθώς μπήκε… υποθήκη από τον Χεσούς Χιλ. Ήταν Μάρτιος του 2001 όταν το ταμείο της Ατλέτικο ήταν μείον. Ο Χιλ χρειαζόταν άμεσα ρευστό και η βοήθεια ήρθε από τις “νυχτερίδες” της Βαλένθια. Η Ατλέτικο πήρε 450 εκατομμύρια πεσέτες (χονδρικά κοντά στα 2 εκατομμύρια €) τα οποία έπρεπε να επιστρέψει μέχρι το καλοκαίρι. Σε αντίθετη περίπτωση τα δικαιώματα του πιτσιρικά Φερνάντο Τόρρες θα πήγαιναν στο Μεστάγια. Ευτυχώς για την Ατλέτι, ο Χιλ αποπλήρωσε το δάνειο και τελικά δεν είδαμε ποτέ τον Φερνάντο να παίζει δίπλα στον Αϊμάρ και τον Μπαράχα.
Ένα από τα καλύτερά του γκολ, μόλις στα 19 του απέναντι στην Μπέτις
Ο Τόρρες έμεινε στην Ατλέτικο, έγινε το παιδί-θαύμα και μόλις στα 17 του έκανε το ντεμπούτο με την πρώτη ομάδα. Σκόραρε το πρώτο του γκολ μια βδομάδα αργότερα σε ένα παιχνίδι με την Αλμπαθέτε. Το ταλέντο του είχε δουλευτεί εξαιρετικά, αλλά ήταν ο Λουίς Αραγονές αυτός που τον πίστεψε τόσο πολύ, τον είχε από κοντά με το καρότο και το μαστίγιο και τον βελτίωσε, ο πνευματικός πατέρας του Φερνάντο. Ο Τόρρες ξεχώριζε σαν τη μύγα μες το γάλα στην Ατλέτικο. Ήταν το αποκούμπι του κόσμου, το δικό τους παιδί-θαύμα, μέσα σε χρονιές γεμάτες απογοήτευση συνήθως. Σταθερά πρώτος σκόρερ στα πέτρινα χρόνια που ζούσε ο σύλλογος. Οι φήμες για φυγή του πολλές κάθε καλοκαίρι, τελικά έγιναν πραγματικότητα μετά από αρκετές σεζόν προσφοράς του. Η Ατλέτικο για μια φορά ακόμα δεν είχε βγει Ευρώπη, η Λίβερπουλ έδωσε 36 εκατομμύρια Ευρώ και ο Φερνάντο έφυγε λέγοντας: “Μακάρι να έρθουν με αυτά τα χρήματα άλλοι παίκτες που θα καταφέρουν αυτό που δεν μπόρεσα εγώ. Να βγει η Ατλέτικο στην Ευρώπη”. Εν μέρει, ήταν τέτοιες πωλήσεις όπως αυτή, του Αγκουέρο, του Φαλκάο και άλλων που σιγά σιγά έκαναν την Ατλέτικο αυτό που είναι σήμερα.
“Μικρέ εσύ δεν χρειάζεται να κάνεις ραμπόνες, ούτε ψαλιδάκια, ούτε τέτοιες μαλακίες. Εσύ μόνο κλιν-κλιν [ήχος από νομίσματα] και κουτί.”
– Λουίς Αραγονές
Ο Τόρρες τα πήγε αρκετά καλά στην Αγγλία, αγαπήθηκε στο Άνφιλντ, κέρδισε τίτλους στο Στάμφορντ Μπριτζ και κάποια στιγμή γύρισε στο σπίτι του. Η επιστροφή του ήταν αναμενόμενη. Όπως του Χοακίν στην Μπέτις, όπως του Ρούνεϊ στην Έβερτον, όπως του Τέβες στην Μπόκα. Σε άλλο ρόλο πλέον βέβαια. Όχι σαν το ταλέντο, όχι σαν σούπερ σταρ, σαν μια προσωπικότητα, σαν ο αγαπημένος του κοινού. Ο Τόρρες δεν κολλάει τόσο στο στιλ του παλιού του συμπαίκτη και ινδάλματος Σιμεόνε, δεν είναι και στην ίδια κατάσταση με το παρελθόν του. Δεν μπορούσε να μπει στα παπούτσια του Ντιέγκο Κόστα και να παλεύει (στην κυριολεξία). Η πορεία του δεν είναι εντυπωσιακή, αλλά το 2015-16 φτάνει μέχρι τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, τα δίνει όλα για να τον πάρει, χάνει όμως από τη Ρεάλ στα πέναλτι.
Η συγκινητική επιστροφή του Τόρρες στο σπίτι του. Το γήπεδο γέμισε απλά για να τον αποθεώσει.
Ακόμα κι έτσι όμως, ο κόσμος λατρεύει να τον βλέπει στο γήπεδο. Σε ένα ματς απέναντι στην Εϊμπάρ, ο Ελ Νίνιο σημείωσε το 100ο γκολ του με τη φανέλα της Ατλέτικο. Μετά την αποθέωση από το κοινό, ήξερε ποιον να ευχαριστήσει. Τον έψαξε μόλις έληξε το ματς και τον είδε να φεύγει. Ο 84χρονος πλέον Μανουέλ Μπρίνιας μπορεί να χρειάζεται μπαστούνι, δεν χάνει όμως ματς της Ατλέτικο. Εκεί ανάμεσα στους φωτογράφους. Ο Τόρρες τον βρήκε, έτρεξε να τον προλάβει, τον αγκάλιασε, έβγαλε τη φανέλα του και την έδωσε στον ηλικιωμένο κόουτς. Ήταν το ευχαριστώ του για μια μεγάλη καριέρα.
Με το χρόνο συμμετοχής του να μειώνεται όλο και περισσότερο, ο Τόρρες ανακοίνωσε το τέλος της καριέρας του στην Ατλέτικο. Ο Τσόλο Σιμεόνε δεν τον υπολογίζει ιδιαίτερα και σίγουρα δεν θα στενοχωρηθεί όταν φύγει. Είχε κάνει άλλωστε πολλές σχετικές δηλώσεις για τους θρύλους των ομάδων και το πώς πρέπει να αποχωρούν. Κι ο ίδιος ο Τόρρες έχει κρατήσει μια αρκετά σεμνή στάση. “Στην Ατλέτικο είμαστε λίγοι και πρέπει να είμαστε ενωμένοι” δήλωσε, όταν κάποιοι δημοσιογράφοι άρχισαν να μιλάνε για προβλήματα στη σχέση του με τον προπονητή. “Ήταν η πιο δύσκολη απόφαση στη ζωή μου. Ήταν σκληρή απόφαση, αλλά και σωστή. Υπάρχουν δυο παίκτες μπροστά μου και είναι στους καλύτερους 5-6 του κόσμου. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τον Σιμεόνε, προσπαθεί να έχει πάντα την Ατλέτικο καλύτερη. Για μένα, η Ατλέτικο είναι πιο σημαντική από τον εαυτό μου“.
Το αντίο στο Βιθέντε Καλντερόν με δυο γκολ του Τόρρες, δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς
Ο κύκλος του τρομερού παιδιού της Ατλέτικο κλείνει ευρωπαϊκά απόψε στο Ζερλάν της Λυών, σε έναν τελικό Europa League απέναντι στη Μαρσέιγ. Μαζί όμως κλείνει και ένας κύκλος ολόκληρης της Ατλέτικο. Ο Τόρρες είναι ουσιαστικά ο τελευταίος της “προ-Σιμεόνε” εποχής. Μιας περιόδου αγαπησιάρικης μεν, γεμάτης με αποτυχίες και πίκρες δε. Της Ατλέτικο του Ιντερτότο, της 7ης και 10ης θέσης. Είναι τραγικό ίσως, ότι ο Φερνάντο Τόρρες που έχει κατακτήσει Μουντιάλ και δύο Euro, Τσάμπιονς Λιγκ και Κύπελλο Αγγλίας, σε συλλογικό επίπεδο δεν έχει κερδίσει τίποτα με την Ατλέτικο πέρα από ένα πρωτάθλημα Β’ εθνικής. Σε μια περίοδο που όλος ο σύλλογος αλλάζει, είναι ο τελευταίος κρίκος με το παρελθόν. Το γήπεδο Βιθέντε Καλντερόν είναι πλέον ανάμνηση (καθόλου τυχαίο ότι ο Τόρρες σκόραρε στο τελευταίο ματς), η Ατλέτικο κομπάρσος μοιάζει να έχει πεθάνει και σε λίγο κι ο Τόρρες θα αποχαιρετίσει την αγαπημένη του ομάδα. Το καλύτερο δυνατό τέλος εποχής θα είναι με τον Τόρρες να πανηγυρίζει τον πρώτο του τίτλο με τη φανέλα της ομάδας που υπηρετεί από τα 11 του.