Όταν κατά τη διάρκεια της καλοκαιρινής προετοιμασίας η Ρεάλ Μαδρίτης διασύρθηκε με 3-7 από την Ατλέτικο τα αστεία για την τραγική άμυνα της είχαν την τιμητική τους. Η ομάδα του Ζιντάν είχε δεχθεί 12 γκολ σε 3 φιλικά, μια επίδοση που δεν βελτιώθηκε ούτε μετά την 7αρα, αφού ακολούθησαν άλλα 4 γκολ παθητικό στα επόμενα 2 παιχνίδια. Το αμυντικό πρόβλημα κυριαρχούσε σε όλες τις συνεντεύξεις τύπου του Γάλλου προπονητή και ο προβληματισμός ότι μια ακόμα χρονιά μπορεί να πάει στράφι εξαιτίας των εύκολων γκολ στην άμυνα ήταν έντονος.
Πως γίνεται μια ομάδα με τερματοφύλακα τον Κουρτουά, τετράδα στην άμυνα τους Μαρσέλο, Ράμος, Βαράν, Καρβαχάλ και μπροστά τους Κρος και Κασεμίρο να μην μπορεί να κρατήσει ανέπαφη την εστία της ακόμα και με υποδεέστερους αντιπάλους; Και ποιον από αυτούς τους παίκτες παγκόσμιας κλάσης μπορείς να αλλάξεις για να βελτιώσεις την κατάσταση; Η απάντηση ήρθε από εκεί που μάλλον δεν το περίμενε κανείς. Από τη θέση που η Ρεάλ έχει έναν από τους καλύτερους αριστερούς μπακ όλων των εποχών.
Η μεταγραφή του Φερλάν Μεντί το καλοκαίρι από τη Λιόν δεν συνοδεύτηκε από ντόρο ανάλογο με αυτόν των υπόλοιπων κινήσεων της Ρεάλ, αφού o 24χρονος Γάλλος μετρούσε μόλις 2 σεζόν σε πρώτη κατηγορία. Ακόμα και η παρουσία του στο γαλλικό πρωτάθλημα αποτελούσε μια υπέρβαση για έναν παίκτη που πέρασε μια πολύ ζόρικη εφηβεία, αρκετά διαφορετική από αυτή του μέσου επαγγελματία ποδοσφαιριστή.
Στα 9 του εντάχθηκε στις ακαδημίες της Παρί σεν Ζερμέν ελπίζοντας ότι θα ακολουθήσει τα βήματα του Ροναλντίνιο. Στα 12 όμως άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα προβλήματα στο ισχίο και στα 15 του βρέθηκε στο νοσοκομείο με αρθρίτιδα. Πέρασε 3 μήνες εκεί ξαπλωμένος και μετά ακολούθησε ένα ακόμα 6μηνο πόνου, κατά τη διάρκεια του οποίου μετακινούνταν μόνο με αναπηρικό αμαξίδιο.
Εκεί κάπου όλοι πίστεψαν ότι το ποδόσφαιρο τέλειωσε γι’αυτόν, αφού και οι γιατροί του έλεγαν πως οι πιθανότητες να επιστρέψει στα γήπεδα στην κατάσταση που ήταν και πριν είναι λίγες. Έπρεπε να περάσει ένας χρόνος συνολικά για να ξεκινήσει μια πρώτη προσπάθεια επιστροφής, αρχίζοντας από τα πάρα πολύ βασικά. Όπως λέει ο ίδιος: “Πήγα στο κέντρο αποθεραπείας και εκεί μου έμαθαν σιγά-σιγά πως να περπατάω ξανά! Κυριολεκτικά βήμα-βήμα.”
Η σοβαρή περιπέτεια υγείας που πέρασε μπορεί να μην του άφησε τελικά κανένα κουσούρι αλλά αναμενόμενα τον άφησε πίσω στο θέμα της ποδοσφαιρικής ωρίμανσης. Για αρκετό καιρό τα τρεξίματα, η ψυχολογία και οι επιδόσεις του δεν ήταν ίδια, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι της Παρί να του δείξουν έμμεσα την πόρτα της εξόδου. Για κάποιον όμως που στα 15 του έχασε για μήνες την ικανότητα να περπατάει, η απόρριψη από την ομάδα του Παρισιού δεν ήταν σοβαρός λόγος για να τα παρατήσει. Ο πιτσιρικάς αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του αλλού κι έτσι από τις χλιδάτες εγκαταστάσεις της Παρί βρέθηκε σε μια ερασιτεχνική ομάδα στα προάστια της πόλης, που αγωνιζόταν στην 4η κατηγορία. Εκεί τον είδε και τον εντόπισε η Χάβρη, που φημίζεται για την ικανότητα της στην παραγωγή και αξιοποίηση νέων ταλέντων, και με αυτόν τον τρόπο το νερό μπήκε στο αυλάκι.
Χάρη στο πείσμα του, ο Μεντί έκανε το όνειρο του πραγματικότητα και αγωνίστηκε τελικά στην πρώτη κατηγορία της Γαλλίας, απλά όχι με τη φανέλα της Παρί. Παίζοντας με τη Λιόν και ειδικά με τις εμφανίσεις του στο Τσάμπιονς Λιγκ τράβηξε τα βλέμματα αρκετών. Ένας από αυτούς ήταν και ο συμπατριώτης του, Ζινεντίν Ζιντάν, που εισηγήθηκε προσωπικά την απόκτηση του. Τα αποτελέσματα για την ώρα αποδεικνύουν ότι το μάτι του Ζιζού ‘κόβει’ ακόμα.
