Αντεπίθεση στο 88′ από τα δεξιά. Παράλληλη συρτή μπαλιά στο κέντρο της άμυνας της Σπόρτινγκ. Ο Σεμπαστιάν Κόατες δεν υπολογίζει σωστά και στέλνει την μπάλα στην εστία της ομάδας του. Είναι το δεύτερο αυτογκόλ του Ουρουγουανού αμυντικού φέτος και έρχεται σε συνδυασμό με τα τρία πέναλτι που έχει κάνει, καταστροφική σεζόν. Οι οπαδοί της Πόρτο και της Μπενφίκα χασκογελούν για μια ακόμα αυτοκτονική εμφάνιση της Σπόρτινγκ που βρίσκεται στη μέση της βαθμολογίας.
Τα εύσημα όμως πρέπει να πάνε στον αντίπαλο. Η Φαμαλικάο βρέθηκε πίσω στο σκορ, αλλά δεν το έβαλε κάτω. Στο δεύτερο ημίχρονο κυριάρχησε μέσα στο Εστάδιο Ζοσέ Αλβαλάδε, έχασε ευκαιρίες, ισοφάρισε με ένα πολύ όμορφο γκολ και λίγο πριν τη λήξη, έστω και με το αυτογκόλ, πήρε τη σπουδαία νίκη. Μια νίκη που φέρνει τη “Φάμα” στην 1η θέση του πρωταθλήματος στην Πορτογαλία μετά από 6 αγωνιστικές. Μοναδική αήττητη ομάδα μαζί με την Μποαβίστα (που όμως έχει 4 ισοπαλίες, σε αντίθεση με το 5 στα 6 της Φαμαλικάο), μπροστά από τις παραδοσιακές δυνάμεις του πρωταθλήματος.
Και σίγουρα, πίσω στη Βίλα Νόβα ντε Φαμαλικάο, μια πόλη λίγο έξω από την Μπράγκα το γιορτάζουν. Όσοι ασχολούνται δηλαδή με την ομάδα και πηγαίνουν στο δημοτικό στάδιο των 5.000 θέσεων. Η Φαμαλικάο, σύμφωνα με την ιστορία, ιδρύθηκε το 1931 από έξι φίλους. Κατάφερε να βρεθεί στην Α’ εθνική τη δεκαετία του 1940 και ξανά τη δεκαετία του 1970, αλλά και τις δύο φορές ήταν one-hit-wonder και έπεσε αμέσως. Η καλύτερη περίοδός της ήταν το 1990-94 όταν και συμπλήρωσε για πρώτη φορά συνεχόμενες σεζόν στη μεγάλη κατηγορία, για να έρθει σταδιακά η παρακμή και να φτάσει μέχρι τα τοπικά της Μπράγκα και την πλήρη ανυποληψία.
Φέτος, βρίσκεται για 7η φορά μόλις στην 1η κατηγορία και την οδηγεί λίγο πριν αντιμετωπίσει την Μπελενένσες. Σίγουρα όχι ως φαβορί, αλλά από την άλλη, χωρίς να το κάνει με κλεφτοπόλεμο. Παίζει πολύ καλό ποδόσφαιρο και προσφέρει διασκέδαση στον ουδέτερο θεατή. Μια πόλη γνωστή για τα υφάσματά της, χωρίς πολλά πολλά για τον τουρίστα, μπήκε για τα καλά στον ποδοσφαιρικό χάρτη της Πορτογαλίας και έχει στόχο να μείνει εκεί.
Καλή μπαλίτσα, μικρό γηπεδάκι, πρώτη θέση, παίκτες άγνωστοι στο ευρύ κοινό. Ο ποδοσφαιρικός χίπστερ έχει βγάλει το δίσκο “κι άλλες Λέστερ” και τον τοποθετεί στο πικ-απ που χρυσοπλήρωσε. Και γιατί όχι άλλωστε; Ποιος δεν θέλει τέτοιες εκπλήξεις; Μόνο που τα πράγματα δεν είναι ακριβώς τόσο ρομαντικά, όσο θα θέλαμε. Βλέπετε πέρσι, η Φαμαλικάο άλλαξε ιδιοκτήτη. Η Quantum Pacific Group αγόρασε το 51% των μετοχών της μικρής ομάδας. Κι αν το όνομα σας φαίνεται λίγο παρωδία, σαν εταιρεία-φάντασμα Έλληνα ομογενή επενδυτή που κατέθεσε προσφορά για ταλαιπωρημένο σύλλογο, δεν θα μπορούσατε να έχετε πέσει πιο έξω. Πρόκειται για την εταιρεία του Ισραηλινού επιχειρηματία Ιντάν Οφέρ, που κατέχει εκτός των άλλων και το 33% στην Ατλέτικο Μαδρίτης.
Είναι λοιπόν κάτι παραπάνω από υπαρκτό μέγεθος κι οι ιδιοκτήτες της, από την αρχή προσπάθησαν να κάνουν τη διαφορά στο μικρό σύλλογο. Τα γραφεία στελεχώθηκαν με ανθρώπους σε θέσεις “άγνωστες” μέχρι πρόσφατα για την ομάδα, από διευθυντή για το μάρκετινγκ και τιμ μάνατζερ, μέχρι ένα πλήρως οργανωμένο τμήμα με γυμναστές, φυσιοθεραπευτές και διατροφολόγους. Διόρθωσαν το χορτάρι στο γήπεδο, έφτιαξαν προπονητικό δίπλα του και ήρθαν σε συμφωνία με το δήμο, ώστε το Εστάδιο Μουνισιπάλ 22 ντε Ζούνιο να φτάσει στις 7.000 θέσεις και παράλληλα να ανακαινιστεί. Η Φαμαλικάο έγινε από ένα επαρχιακό κλαμπ, ένας σοβαρός σύλλογος. Οι ιδιοκτήτες έθεσαν ως στόχο να ανέβει η ομάδα στην Α’ εθνική, να διατηρηθεί εκεί και στη συνέχεια να μπει στην 8αδα και να διεκδικήσει μια θέση στην Ευρώπη. Ο πρώτος στόχος επιτεύχθηκε πέρσι, ο στόχος της παραμονής φαίνεται ότι είναι κάτι παραπάνω από εφικτός και για τα υπόλοιπα θα δούμε. Η Quantum Pacific Group δεν έχει σκοπό να μοιράζει χρήματα. Θέλει η Φαμαλικάο να βασίζεται σε νέα παιδιά, να τα εξελίσσει και να ζει με τα χρήματα από τις πωλήσεις τους. Πριν λίγο καιρό μάλιστα, αύξησε το ποσοστό ιδιοκτησίας στο 85%.
Και κάπου εδώ έρχεται το “αλλά”. Μέχρι στιγμής τίποτα δεν είναι κακό, τίποτα δεν μπορεί να μας κάνει να μην συμπαθήσουμε τη μικρούλα ομάδα που ήρθαν κάποιοι να εκτοξεύσουν, με σωστή οργάνωση και χωρίς πακτωλό χρημάτων. Το θέμα είναι ότι στην εξίσωση εμπλέκεται και ένας ακόμα παράγοντας. Ο Ζόρζε Μέντες. Ο άνθρωπος που ουσιαστικά κάνει κουμάντο στο πορτογαλικό ποδόσφαιρο, ο μάνατζερ που πλέον δεν είναι απλά μάνατζερ, αλλά συχνά ελέγχει ομάδες όπως η Βαλένθια κι οι Γουλβς πιο πρόσφατα, που έχει δεκάδες παίκτες δικούς του, είναι μέσα και στο πρότζεκτ Φαμαλικάο. Μεσολάβησε και ουσιαστικά πρότεινε στον Οφέρ να αγοράσει τη μικρή ομάδα. Και φυσικά, όπως μαντεύετε, δεν έμεινε σε μια απλή συμβουλή.
Η Φαμαλικάο βασιζόταν κατά κύριο λόγο σε δικά της παιδιά. Πλέον παίζει κατά κύριο λόγο με νεαρούς παίκτες που ανήκουν στο ευρύτερο δίκτυο του Μέντες. Το καλοκαίρι πήρε καμιά δεκαριά δανεικούς και σε κανέναν δεν προκαλεί έκπληξη ότι ανάμεσά τους είναι παίκτες από την Ατλέτικο Μαδρίτης, τη Βαλένθια και τους Γουλβς. Υπάρχει η παλιοσειρά, ο 35χρονος Βραζιλιάνος τερματοφύλακας κι ο Φάμπιο Μαρτίνς (στόχος ελληνικών ομάδων) και από εκεί και πέρα αρκετοί νέοι παίκτες που προσπαθούν να κάνουν το όνομά τους και να κερδίσουν ένα συμβόλαιο σε μια μεγαλύτερη ομάδα ή, στην περίπτωση των δανεικών, να επιστρέψουν στις ομάδες τους και να διεκδικήσουν μια θέση στο ρόστερ. Ο Μέντες παρκάρει παίκτες εκεί για να τους αυξήσει την τιμή και την επόμενη χρονιά να τους μετακινήσει κάπου αλλού στο δίκτυό του.
Αυτό το κράμα παικτών πάντως έχει καταφέρει να κάνει ομάδα ένας γνώριμος στους φίλους του Ολυμπιακού. Ο Ζοάο Πέδρο Σόουζα ήταν για χρόνια ο βοηθός του Μάρκο Σίλβα σε διάφορους πάγκους, ανάμεσα και σε αυτόν του Καραϊσκάκη. Ο Σόουζα, θυμίζοντας την περίπτωση Μιγκέλ Καρντόσο, διέκοψε το ρόλο του ως βοηθός στην Έβερτον και στα 48 του αποφάσισε να αναλάβει ο ίδιος για πρώτη φορά μια ομάδα. Προς το παρόν δείχνει να τα καταφέρνει εξαιρετικά, παίζοντας καλό ποδόσφαιρο και φτιάχνοντας κι ο ίδιος ένα όνομα για τον εαυτό του. Ο Μέντες άλλωστε δεν έχει πελάτες μόνο παίκτες.
Διαβάζοντας τα παραπάνω, ο ενθουσιασμός για τη Λέστερ της Πορτογαλίας πιθανότατα να έχει κοπάσει σε αρκετούς που αποκαλούνται «ρομαντικοί». Το πρόβλημα δεν είναι οι ιδιοκτήτες, στο κάτω κάτω βελτιώνουν μια ομάδα. Το πρόβλημα είναι το σύγχρονο ποδόσφαιρο των μάνατζερ που πλέον δεν είναι ασχολούνται μόνο με το καλό των παικτών και μία προμήθεια, αλλά κάνουν κουμάντο, μετατρέποντας συλλόγους σε σούπερ μάρκετ, ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Αλλά εμείς, τα λέμε έξω από το χορό. Οι άνθρωποι που αγαπούν μια μικρή, άσημη ομάδα που είχε να ανέβει στην Α’ εθνική περίπου 30 χρόνια, βλέπουν τα όνειρά τους να γίνονται πραγματικότητα. Και τα βλέπουν μάλιστα με αξιόλογο ποδόσφαιρο. Μια νίκη στη Λισαβόνα, μια έξοδος στην Ευρώπη. Δεν αξίζουν κάτι κι αυτοί που έβλεπαν την ομάδα τους που να βολοδερένει στα τοπικά της Μπράγκα; Έστω κι αν το παραμύθι της Σταχτοπούτας βρίσκεται σε μια σύγχρονη, διαφορετική πορτογαλική έκδοση.