Στα 31 του χρόνια ο Κώστας Βασιλειάδης επιστρέφει στην «ομάδα της καρδιάς του» ολοκληρώνοντας θεωρητικά (με το πολυετές συμβόλαιο που υπέγραψε) την περιπλάνηση του στα ευρωπαϊκά (εκτός χώρας) γήπεδα. Παράλληλα αυτή του η επιλογή αποτελεί «δήλωση» πως ο ίδιος έπιασε το προσωπικό του ταβάνι..

Καλώς ή κακώς αυτή είναι η αλήθεια. Ο Βασιλειάδης δεν έγινε ποτέ ο παίχτης που προέβλεπαν οι ειδικοί βλέποντας τον στην εξαιρετική εθνική εφήβων των ετών 2002-03. Τότε που ξεχώρισε ανάμεσα σε παίχτες όπως ο Περπέρογλου, ο Σχορτσιανίτης, ο Βασιλόπουλος, ο Μαυροκεφαλίδης, ο Ξανθόπουλος ή ο Βουγιούκας. Μια καλή φουρνιά που έδωσε υλικό στο ελληνικό μπάσκετ σε όλα τα επίπεδα και τροφοδότησε την εθνική ανδρών. Αρκετά αξιόλογοι παίχτες χωρίς όμως κανένας τους να φτάσει ποτέ κοντά στο στάτους του ALPHA DOG για το ελληνικό μπάσκετ. Ίσως τότε, 12-13 χρόνια πιο πριν να υπήρχαν αυτές οι προσδοκίες για τους Βασιλειάδη-Σχορτσιανίτη.. Από τα παιδιά αυτά μάλλον ο Στράτος Περπέρογλου διένυσε τον πιο μακρύ δρόμο στο χρηματιστήριο του Ευρωπαϊκού μπάσκετ, όντας μέλος δύο σπουδαίων ομάδων των «αιωνίων» σε διαφορετική περίοδο ενώ ακόμα και σήμερα –μετά από μια καλή σεζόν στην Αναντολού του Ίβκοβιτς- αποτελεί ενεργό μέλος της εθνικής ομάδας.

Ο Βασιλειάδης τότε χαρακτηριζόταν από τη μοναδικότητα του στυλ του. Ήταν ο σουτέρ-σκόρερ που χρειαζόμασταν σε μια εποχή που σιγά σιγά χτίζαμε τη σημερινή ταυτότητα μας. Είχε προσόντα, μύτη για πόντους, τρομερό καρπό και θράσος που θύμιζε προϊόν Βελιγραδίου.. Δεν έγινε όμως ποτέ ο παίχτης που περιμέναμε. Παρότι έκανε αξιόλογη καριέρα στο εξωτερικό παίζοντας σε πολύ αξιόλογο επίπεδο και δημιουργώντας τη φήμη sniper στην απαιτητική ACB, δεν πλησίασε ποτέ τα στάνταρντς ενός ολοκληρωμένου περιφερειακού. Αδύναμος στο αμυντικό κομμάτι και χωρίς παιχνίδι με τη μπάλα στα χέρια έπεσε στη μαύρη τρύπα της «νέας εποχής» του αθλήματος στην Ευρώπη όπου απαιτούνται πόδια και στοιχειώδες playmaking ακόμα και από wings όπως αυτός για να κερδίσεις λεπτά στο παρκέ, στο υψηλότερο πάντα επίπεδο.  Τα χρόνια του με τη Μπιλμπάο του Κατσικάρη ήταν στα μάτια μου οι Glory Days του.. Ειδικά τη δεύτερη και την Τρίτη σεζόν του έκανε θραύση. Θυμάμαι πόσο είχε δουλέψει με τον νυν ομοσπονδιακό Φώτη Κατσικάρη στο ισπανικό λιμάνι για να βελτιωθεί με τη μπάλα στα χέρια και σταδιακά να ανέβει και στη θέση «2». Τη τελευταία διετία η καριέρα του γνωρίζει κάμψη. Και αν στην Αναντολού  τα ποσοστά του παρέμειναν υψηλά, πέρυσι στην Ουνικάχα (ερχόμενος από τη συμμετοχή στο Παγκόσμιο με την Εθνική σε ρόλο executive shooter) έκαναν βουτιά.

Η ελληνική λίγκα έχει ανάγκη από παίχτες όπως ο Βασιλειάδης σε αυτά τα δύσκολα χρόνια που βιώνει, ειδικά όταν μιλάμε για Έλληνες οι οποίοι μάλιστα πλαισιώνουν ομάδες πέραν των «αιωνίων». Όμως στο συγκεκριμένο timing αυτή ειδικά η επιστροφή  σε προσωπικό επίπεδο όπως είναι η κατάσταση στη λίγκα σήμερα, μου δηλώνει ταβάνι . Δεν αμφιβάλλω ότι ο Βασιλειάδης μπορεί να παίξει εξαιρετικό μπάσκετ στον ΠΑΟΚ του Μαρκόπουλου. Θεωρώ όμως ότι δεν είναι περίπτωση Χαραλαμπίδη δηλ. τα καλά του χρόνια είναι πίσω. Η επιστροφή αυτή αποτέλεσε προτίμηση σε μια ασφαλή επιλογή παρά συνέχεια στην αναζήτηση..