Η Εθνική μας ομάδα, υπό το status του φαβορί αυτή τη φορά, αντιμετωπίζει την Κίνα στο ματς που θα καθορίσει ποια από τις δύο ομάδες θα ακολουθήσει τον Καναδά στην επόμενη φάση του τουρνουά. Από σήμερα, κάθε παιχνίδι είναι do or die…
Το παίρνεις ή γυρίζεις σπίτι λοιπόν. Ένα τέτοιο ματς είναι αυτό που δίνουμε σήμερα απέναντι στην Κίνα, μιας και ο νικητής θα καταλάβει τη δεύτερη θέση του ομίλου, η οποία οδηγεί πιθανότατα σε σύγκρουση με την Τουρκία (εξαιρετική εμφάνιση απέναντι στους Τσέχους και καθαρή επικράτηση των γειτόνων) στα χιαστί.
Δεν χρειάζεται άγχος αλλά συγκέντρωση και πολύ πάθος. Ίσως εκεί βρίσκεται το κλειδί της αναμέτρησης. Πρέπει να δείξουμε εξ αρχής ότι το θέλουμε περισσότερο, κερδίζοντας προσωπικές μονομαχίες και εκείνα τα εκατοστά έξτρα χώρου στο παρκέ, παράγοντες που καθορίζουν τις αγωνιστικές ισορροπίες που θα διαμορφωθούν εντός των τεσσάρων γραμμών.
Η Κίνα ήταν μαχητική απέναντι στον Καναδά. Έτρεξε, έπαιξε «φυσικά» προσπαθώντας να ματσάρει το εγγενές φυσικό/αθλητικό πλεονέκτημα των γηπεδούχων αλλά ήταν προφανές ότι υπολειπόταν τόσο σε ταλέντο όσο και σε συνοχή. Οι Κινέζοι έπεσαν από τα λάθη τους (15 στο σύνολο από τα οποία πήραν 20 πόντους οι Καναδοί) και από την αδυναμία να εξασφαλίσουν το αμυντικό ριμπάουντ (30 πόντοι από δεύτερες ευκαιρίες για την ομάδα του Νερς που κυριάρχησε στις μάχες ψηλά).
Η ομάδα μας είναι σαφώς καλύτερη από αυτήν της Κίνας όμως αυτό δεν λέει τίποτα από μόνο δεδομένου του ότι πρέπει να αποδείξουμε την υπεροχή μας στο γήπεδο. Οι Κινέζοι είναι επιρρεπείς στο λάθος και δεν έχουν το επίπεδο συνεργασιών στα μετόπισθεν που απαιτείται για αυτό το επίπεδο. Για αυτό και θα προσπαθήσουν να παίξουν «φυσικά» μπαίνοντας στο μυαλό του αντιπάλου. Στο ματς με τους Καναδούς παρουσίασαν και ζώνη, για την οποία οφείλουμε να είμαστε έτοιμοι.
O seven footer Zhoo Qi (με πέρασμα από τους Ρόκετς, 19 παιχνίδια) είναι ο πυλώνας τους στο κέντρο της ρακέτας και θα προσπαθήσει να πάρει μπάλες βαθιά στο ζωγραφιστό, με πλάτη στο καλάθι. Πέραν των PnR-συνεργασιών του Παπαγιάννη με τους περιφερειακούς μας (μπορούμε να τους χτυπήσουμε εκεί με τις εμπνεύσεις των Καλάθη-Σλούκα, θα είναι δύσκολο να τις αναχαιτίσουν), οι Μήτογλου και Αντετοκούνμπο μπορούν επίσης να δημιουργήσουν πρόβλημα στον Κινέζο γίγαντα βάζοντας τη μπάλα στο παρκέ. Ο γκαρντ Μingxuan Hu, ο οποίος έρχεται από την καλύτερη σεζόν της καριέρας του με την Guangsong (13.5 πόντοι-40.3% στα τρίποντα), σκόραρε 24 πόντους απέναντι στην Καναδική άμυνα όντας πολύ επιθετικός. Παρ’όλα αυτά έχουμε τα εργαλεία για να βγάλουμε «εκτός» τους περιφερειακούς των Κινέζων.
Στην πραγματικότητα σήμερα, η Επίσημη αγαπημένη μας θα δώσει μια πρωτίστως εσωτερική μάχη. Έχουμε σαφώς μεγαλύτερη ποιότητα και εμπειρία από την αντίπαλο (ακόμα και με αυτή τη version που παρατάσσουμε φέτος). Οφείλουμε να μπούμε δυνατά και να κυριαρχήσουμε, διαλύοντας οποιεσδήποτε αμφιβολίες σχετικά με το ποιος θα κατακτήσει τη νίκη. Η υπεροχή μας στα γκαρντ είναι σημαντική, οι Κινέζοι είναι αδύναμοι στην transition άμυνα και τα λάθη τους μπορούν να οδηγήσουν σε πόντους στο ανοιχτό γήπεδο.
Η ομάδα μας έκανε μια πολύ καλή εμφάνιση απέναντι στον Καναδά. Οι δηλώσεις του κόουτς Πιτίνο μετά το ματς λένε πολλά:
“Στα 45 χρόνια που είμαι προπονητής έχω πει λιγότερες από πέντε φορές πως είμαι περήφανος για μια ομάδα μου που έχασε. Σήμερα είμαι περήφανος για την προσπάθειά μας.
Κάναμε κάποια λάθη σε κρίσιμα σημεία, τα οποία οδήγησαν σε αλλαγή του μομέντουμ, όμως αυτό συμβαίνει στο μπάσκετ και πρέπει να προχωρήσεις. Παίξαμε για πρώτη φορά με αυτή τη σύνθεση και μάθαμε πολλά από αυτό το παιχνίδι. Τώρα έχουμε το ματς με την Κίνα και ελπίζουμε να έχουμε την ευκαιρία να αντιμετωπίσουμε ξανά τον Καναδά στη διοργάνωση“.
Όντως, δεν ήμασταν μακριά από τη νίκη. Ίσως την επόμενη φορά, βάζοντας τους μεγαλύτερη πίεση στο τέλος, οι Καναδοί λυγίσουν (διόλου απίθανο). Όμως μέχρι τότε, έχουμε δουλειά να κάνουμε, ξεκινώντας από σήμερα. Nικάμε, χτίζουμε την αυτοπεποίθηση μας και πηγαίνουμε με νοοτροπία-κομάντο (αφήστε το στον Πιτίνο αυτό) στα χιαστί. Η απαίτηση των Ελλήνων από την Επίσημη Αγαπημένη δεν αφορά αποκλειστικά την πρόκριση, αλλά το να δει τα παιδιά του Πιτίνο να τα δίνουν όλα στο παρκέ. Τόσο απλά…