Το βράδυ της Κυριακής στην πόλη Αμπιτζάν η Ακτή Ελεφαντοστού θα αντιμετωπίσει τη Νιγηρία στον τελικό του Κυπέλλου Εθνών Αφρικής. Για να φτάσει ως εκεί, χρειάστηκε να βρεθεί αρκετές φορές πολύ κοντά στον αποκλεισμό, να διώξει τον προπονητή της και να φτάσει τους φίλους της στα όρια τους σε πάνω από δυο περιπτώσεις. Αυτή η τρελή πορεία δεν είναι όμως η μοναδική αξιοπερίεργη σύνδεση της με τη συγκεκριμένη διοργάνωση.
Ο τελικός της Κυριακής θα είναι ο πέμπτος στον οποίο συμμετέχει η Ακτή Ελεφαντοστού. Πόσα γκολ μπήκαν στους προηγούμενους τέσσερις; Κανένα! Μηδέν! 0! Η ομάδα από τη δυτική Αφρική έχει παίξει 480 λεπτά ποδοσφαίρου σε τελικούς και δεν έχει πετύχει ή δεχτεί κάποιο γκολ. Όσο για την κατάληξη των αγώνων αυτών, η μοιρασιά στη διαδικασία των πέναλτι (έχουν εκτελεστεί συνολικά 75!) έχει γίνει στη μέση. Δυο φορές πανηγύρισε τον τίτλο η Ακτή (με τη Γκάνα και τις δυο φορές, το 1992 και το 2015), δυο φορές οι αντίπαλοι της (η Αίγυπτος το 2006 και η Ζάμπια το 2012). Και τα αξιοπερίεργα έχουν και συνέχεια.
Ο Ντιντιέ Ντρογκμπά είναι αναμφίβολα ο καλύτερος και πιο γνωστός ποδοσφαιριστής που έβγαλε ποτέ η χώρα. Στο απόγειο της καριέρας του η φήμη και η επιρροή του ήταν τόσο μεγάλη που ξεπερνούσε τα όρια του ποδοσφαίρου. Η συμβολή του στο να ενωθεί ένας διχασμένος λαός που βρισκόταν σε κατάσταση εμφυλίου αποτελεί το μεγαλύτερο επίτευγμα του. Όταν η εθνική ομάδα προκρίθηκε στο Μουντιάλ του 2006 για πρώτη φορά στην ιστορία της, ο ενωτικός λόγος που έβγαλε μέσα από τα αποδυτήρια προκάλεσε ένα κύμα θετικών αντιδράσεων στο εσωτερικό της χώρας. Όπως δήλωσε και ο εκπρόσωπος του υπουργείου αθλητισμού: “Εμείς οι πολιτικοί πήγαμε στα καλύτερα πανεπιστήμια και θεωρούμαστε οι μορφωμένοι, οι υποτιθέμενοι ηγέτες της χώρας. Κι όμως στο θέμα της επίτευξης ειρήνης αποτύχαμε. Μια ομάδα παικτών κατάφερε να μας ενώσει. Ο Ντιντιέ Ντρογκμπά εμφανίστηκε από το πουθενά και έγινε ήρωας για όλους μας”.
Μέσα στα επόμενα δυο χρόνια ο αρχηγός της ομάδας βγήκε κι άλλες φορές μπροστά στην προσπάθεια που γινόταν για να σταματήσουν οι εχθροπραξίες και να ξεκινήσει κάποια μορφή διαλόγου. Με δική του πρωτοβουλία η εθνική έπαιξε για πρώτη φορά αγώνα σε ένα γήπεδο στα βόρεια της χώρας, που βρισκόταν στα εδάφη που κατείχαν οι αντάρτες. Μετά το τέλος εκείνου του αγώνα δήλωσε εμφανώς συγκινημένος: “Ήταν το πιο όμορφο πράγμα που μου έχει συμβεί. Ήταν κάτι παραπάνω από μπάλα πλέον. To να βλέπεις τους αρχηγούς και των δυο πλευρών να τραγουδάνε δίπλα-δίπλα τον εθνικό ύμνο είναι πολύ ξεχωριστό. Ένιωσα ότι η Ακτή Ελεφαντοστού σήμερα ξαναγεννήθηκε. Όλο αυτό δείχνει πως το ποδόσφαιρο μπορεί να ενώσει τους ανθρώπους”.
Οι επιτυχίες δεν έλειψαν πάντως ούτε εντός των γηπέδων. Ο πρώτος σκόρερ της εθνικής (με διαφορά από τον δεύτερο) ολοκλήρωσε πριν από μερικά χρόνια την καριέρα του έχοντας στο βιογραφικό του περισσότερα από 350 γκολ και στη συλλογή του αρκετούς τίτλους με την Τσέλσι και τη Γαλατάσαραϊ, ανάμεσα τους κι ένα κερδισμένο Τσάμπιονς Λιγκ. Παραδόξως, το Κύπελλο Εθνών της Αφρικής δεν είναι ένας από αυτούς.
Όπως ακριβώς συνέβη και με κάποιους άλλους σπουδαίους ποδοσφαιριστές (πχ. Κρόιφ, Μαλντίνι, Μπάτζιο, Ραούλ) ο Ντρογκμπά δεν κατάφερε να γευτεί τη χαρά ενός τίτλου με την εθνική του ομάδα. Κι αυτό που κάνει ακόμα πιο επώδυνη τη συγκεκριμένη αποτυχία είναι ότι βρέθηκε αρκετές φορές κοντά σε ένα τρόπαιο αλλά δεν μπόρεσε ποτέ να το ακουμπήσει. Αναφερόμαστε φυσικά στο Κύπελλο Εθνών της Αφρικής, καθώς το Παγκόσμιο Κύπελλο αποτελεί ακόμα μακρινό όνειρο για τις αφρικάνικες ομάδες.
Η αρχή έγινε το 2006. Στην πρώτη του προσπάθεια να κατακτήσει τον τίτλο, ο Ιβοριανός έφτασε μέχρι τον τελικό, σκοράροντας τρεις φορές κατά τη διάρκεια του τουρνουά. Εκεί τον περίμενε η διοργανώτρια Αίγυπτος. Όπως ξέρουμε ήδη, ο αγώνας δεν είχε γκολ. Είχε όμως τις στιγμές του και στην πιο μεγάλη από όλες, λίγο πριν το τέλος της κανονικής διάρκειας, ο επιθετικός της Τσέλσι βρέθηκε μπροστά από την εστία αλλά αστόχησε μέσα από τη μικρή περιοχή. Για καλή του τύχη η Αίγυπτος απάντησε ανάλογα, στέλνοντας το πέναλτι που κέρδισε στην παράταση στο δοκάρι, κι έτσι ο αγώνας οδηγήθηκε στη διαδικασία των πέναλτι. Οι δυο αρχηγοί ανέλαβαν να εκτελέσουν πρώτοι. Ο Αχμέντ Χασάν έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα. Ο Ντιντιέ Ντρογκμπά δεν μπόρεσε να νικήσει τον Ελ-Χαντάρι και τελικά η Ακτή έφυγε με σκυμμένο το κεφάλι, αφού λίγο αργότερα αστόχησε και ο Μπακαρί Κονέ.
Δυο χρόνια μετά επέστρεψε δριμύτερος. Η «χρυσή γενιά» της εθνικής βρισκόταν ηλικιακά σε ένα ιδανικό σημείο για να δείξει σε όλους τι μπορεί να καταφέρει. Ο Γιάγια Τουρέ ήταν 24 και έπαιζε στη Μπαρτσελόνα, ο αδερφός του Κόλο ήταν 26 και έπαιζε στην Άρσεναλ, ο Τιενέ 25, ο Έμπουε 24, ο Ζοκορά 27, ο Κονέ 24, ο Καλού 22, ο ανερχόμενος Ζερβίνιο 20 και ο ηγέτης Ντιντιέ στα 29 του. Η Ακτή έκανε περίπατο στον όμιλο με 3/3 νίκες, διάλυσε τη Γουινέα στα προημιτελικά με 5-0 αλλά χωρίς να καταλάβει ποτέ κανένας πώς, κατέρρευσε στα ημιτελικά, ξανά απέναντι στην Αίγυπτο. Το τελικό 1-4 ματαίωσε για άλλη μια φορά τα όνειρα μιας χώρας για έναν δεύτερο τίτλο.
Η τρίτη προσπάθεια έγινε το 2010. Η παρέα του Ντρογκμπά φτάνει στα προημιτελικά όπου και αντιμετωπίζει την Αλγερία. Η Ακτή ανοίγει το σκορ πολύ νωρίς, η Αλγερία ισοφαρίζει και ενώ όλα δείχνουν πως το ματς πάει στην παράταση ο Κειτά κάνει στο 89′ το 2-1 για την Ακτή, που βρίσκεται αγκαλιά με μια ακόμα παρουσία στα ημιτελικά. Η προσγείωση είναι άμεση και απότομη. Η Αλγερία προλαβαίνει και ισοφαρίζει στις καθυστερήσεις και κερδίζει το ματς με 3-2 στην παράταση. Οι Ιβοριανοί επιστρέφουν ξανά σπίτι με άδεια χέρια.
2012. Ο Ντρογκμπά είναι πλέον 33 και αρκετοί πιστεύουν ότι είναι η τελευταία του ευκαιρία για μια κούπα. Η Ακτή δείχνει πάλι αποφασισμένη και κάνει περίπατο στη διαδρομή της προς τον τελικό. Πέντε αγώνες, πέντε νίκες, 9-0 γκολ. Η αντίπαλος στον τελικό δεν τρομάζει κανέναν. Η Ζάμπια δεν θεωρείται μια από τις παραδοσιακές δυνάμεις της ηπείρου. Το ματς φυσικά λήγει 0-0 και πάει στα πέναλτι. Ο Ντρογκμπά ευστοχεί αυτή τη φορά στο δικό του αλλά την ταμπέλα του μοιραίου δεν την έχει γλιτώσει ξανά αφού στην κανονική διάρκεια του αγώνα, στο 69ο λεπτό συγκεκριμένα, ο Ζερβίνιο κέρδισε πέναλτι. Ο Ντρογκμπά έστησε και τότε τη μπάλα στα έντεκα βήματα αλλά λίγα δεύτερα μετά την έστειλε πολύ ψηλά, πάνω από το οριζόντιο δοκάρι. Μετά από 18 εκτελέσεις, η Ζάμπια κερδίζει τον τελικό και μαζί το πρώτο της τρόπαιο. Η κατάρα του Ντρογκμπά συνεχίζεται.
Για καλή του τύχη, η CAF αποφασίζει να αλλάξει τις χρονολογίες διεξαγωγής του τουρνουά και ένα μόλις χρόνο μετά, το 2013, ο Ντιντιέ έχει από το πουθενά μια ακόμα ευκαιρία να διεκδικήσει το πολυπόθητο έπαθλο. Η ιδέα του άτυπου «Last Dance» του κυριαρχεί στο εσωτερικό της ομάδας. “Έχει προσφέρει τόσα πολλά στη χώρα και αυτό το τρόπαιο είναι το μόνο που του λείπει” λέει λίγες μέρες πριν την πρώτη σέντρα ο Ζερβίνιο, και συνεχίζει: “Είμαστε μαζί του, θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τον βοηθήσουμε να τα καταφέρει. Είναι μέρος της ιστορίας της Αφρικής.” Τελικά αποδεικνύεται πως δεν είναι γραφτό να ζήσει αυτή τη χαρά. Η Ακτή περνάει εύκολα από τον όμιλο αλλά της βάζει «στοπ» στα προημιτελικά η Νιγηρία, που την κερδίζει με 2-1 χάρη σε ένα γκολ στο 79′ του Μπα. Ο Ντρογκμπά δηλώνει μετά το φινάλε πως αυτό ήταν το τελευταίο του Κύπελλο Εθνών. Ο άτυχος απολογισμός του: Δυο χαμένοι τελικοί, ένας αποκλεισμός στα ημιτελικά και δυο έξοδοι στα προημιτελικά.
Ένα χρόνο μετά, στο Μουντιάλ της Βραζιλίας, θα έρθει και το οριστικό τέλος της καριέρας του με την εθνική. Στο τρίτο ματς των ομίλων η Ακτή Ελεφαντοστού βρίσκεται αγκαλιά με την πρόκριση στα νοκ άουτ για πρώτη φορά στην ιστορία της αλλά στις καθυστερήσεις και με το σκορ στο 1-1 θα υποπέσει σε πέναλτι. Ένας αψηλός τύπος με μακρύ μαλλί, ονόματι Γιώργος Σαμαράς, θα ευστοχήσει στο πέναλτι, θα στείλει τους Αφρικανούς σπίτι τους και θα αναγκάσει τον σπουδαίο επιθετικό να δηλώσει ότι δεν θα φορέσει ξανά τη φανέλα με το εθνόσημο.
Η ιστορία όμως δεν τελειώνει εδώ. Σε μια από αυτές τις γνώριμες περιπτώσεις του “δες πώς τα φέρνει η ζωή (και το ποδόσφαιρο)”, μερικούς μόνο μήνες αργότερα, τον Ιανουάριο του 2015, τα υπόλοιπα μέλη της «χρυσής γενιάς» φτάνουν πάλι σε έναν τελικό Κυπέλλου Εθνών Αφρικής. Καθοδηγητές της είναι αυτή τη φορά οι αδερφοί Τουρέ και ο Ζερβίνιο. Ο τελικός απέναντι στη Γκάνα λήγει κλασικά με το αγαπημένο 0-0 των Ιβοριανών, ακολουθεί μια ακόμα ατέλειωτη διαδικασία που περιλαμβάνει 22 εκτελέσεις πέναλτι και στο τέλος νικήτρια αναδεικνύεται η Ακτή Ελεφαντοστού. Ο Ντρογκμπά είναι ένας από τους πρώτους που βγαίνει δημόσια να πανηγυρίσει και να συγχαρεί τους παλιούς συμπαίκτες του αλλά όλοι φανταζόμαστε πως η πρώτη του σκέψη θα ήταν κάτι σε στιλ “πλάκα μας κάνεις ρε σύμπαν;”.