Το γερμανικό πρωτάθλημα παρά την αρκετά καλή ποιότητα ποδοσφαίρου, τα πολύ όμορφα και πολύ γεμάτα γήπεδά του έχει ένα συγκριτικό μειονέκτημα σε σχέση με το αγγλικό, το ισπανικό και το ιταλικό. Του λείπουν τα μεγάλα ντέρμπι. Λίγες είναι οι μονομαχίες που έχουν σημαντική ιστορία, που σε καθηλώνουν ανεξάρτητα από την κατάσταση των ομάδων. Το Ντόρτμουντ-Μπάγερν είναι αυτό που εδώ και μερικές δεκαετίες μπορεί να θεωρηθεί ως το μεγαλύτερο ματς (ίσως μαζί με το όντως τοπικό ντέρμπι Ντόρτμουντ-Σάλκε) του πρωταθλήματος. Παρ’ ότι το Der Klassiker έχει γίνει της μόδας ως “εμπορικός τίτλος” τα τελευταία χρονιά, δεν είναι τόσο παραδοσιακή κόντρα. Τα ματς όμως των δυο ομάδων είναι γεμάτα ένταση και πάντα βγάζουν ενδιαφέρουσες ιστορίες ανεξάρτητα αν μπορεί να τα πει κάποιος “κλάσικο”.

Το ρεκόρ

Η Μπάγερν διατηρεί το ρεκόρ της μεγαλύτερης νίκης μεταξύ των δύο, ένα ιστορικό και (φαινομενικά) ακατάρριπτο ρεκόρ του 1971. Όταν με πρωτοστάτη τον Γκερτ Μίλερ σε μια ομάδα που είχε μέσα Χένες, Μπεκενμπάουερ και Μπράιτνερ δεν έδειξε κανένα έλεος και διέλυσε την Ντόρτμουντ με το απίστευτο 11-1. Όπως ήταν αναμενόμενο η ομάδα του Μονάχου κέρδισε το πρωτάθλημα και η Ντόρτμουντ υποβιβάστηκε εκείνη τη σεζόν. Λίγα χρόνια αργότερα η Γκλάντμπαχ έσπαγε το αρνητικό αυτό ρεκόρ κερδίζοντας την Ντόρτμουντ με 12-0.

To epic fail

Ήταν καλοκαίρι του 1986 σε ένα… ράθυμο Μόναχο, όταν η σεζόν ξεκινούσε με λίγο κόσμο στις κερκίδες του Ολυμπιακού Σταδίου του Μονάχου για το Μπάγερν-Ντόρτμουντ. Οι παίκτες σαν κοιμισμένοι ξεκίνησαν τον αγώνα και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα από ένα τραγικό λάθος, η Μπάγερν είχε δύο δοκάρια και ένα γκολ στην ίδια φάση. Κι όμως, αυτό δεν ήταν το κλου του απογεύματος. Λίγο αργότερα, ο Φρανκ Μιλ έχοντας αφήσει πίσω την Γκλάντμπαχ με 71 γκολ σε 5 σεζόν είχε την τεράστια ευκαιρία να βάλει το πιο εύκολο γκολ της καριέρας του στο ντεμπούτο με την καινούρια του ομάδα. Αυτός όμως σημάδεψε το δοκάρι σε ένα από τα πιο γραφικά χαμένα γκολ όλων των εποχών. Ο Μιλ είχε όλο τον χρόνο στον κόσμο και όλη την άνεση και όμως το έχασε. Στο 2ο ημίχρονο έβγαλε την ασίστ για την ισοφάριση, αλλά αυτό το χαμένο γκολ έπαιζε για πολλά χρόνια σε βίντεο με bloopers.

Το… κλάμα του Ματέους

To “κλάσικερ” απέκτησε το ενδιαφέρον που έχει μέχρι και σήμερα από τη δεκαετία του 1990 και μετά. Τότε που η Ντόρτμουντ κατάφερε να φτάσει στην κορυφή της Ευρώπης και να κοντράρεται με την Μπάγερν σε μερικά αξέχαστα παιχνίδια. Το 1995 σε ένα ματς της Ντόρτμουντ με την Καρσλρούη, ο Άντι Μέλερ έκανε μια μεγαλειώδη βουτιά κερδίζοντας ένα εξαιρετικά μαϊμουδίστικο πέναλτι. Το παρατσούκλι ο “κλαψιάρης” του έμεινε. Ο ίδιος υποστήριξε ότι… έπεσε για να αποφύγει το τάκλιν του αντιπάλου. Δυο χρόνια αργότερα, η Ντόρτμουντ υποδεχόταν την Μπάγερν με τις δυο ομάδες να βρίσκονται σε απόσταση μόλις έξι βαθμών. Το ματς ήταν γεμάτο φασαρίες, καβγάδες και τάκλιν. Μόλις στο 2′ ο Καρλ Χάιντζ Ρίντλε άνοιξε το σκορ, αλλά ο Ριτσιτέλι ισοφάρισε για την Μπάγερν. Ανάμεσα όμως στα τάκλιν με τα δύο πόδια και τα σπρωξίματα, αυτό που έγραψε ιστορία ήταν η κίνηση του Λόταρ Ματέους προς τον Μέλερ μετά από ένα φάουλ που ζητούσε ο δεύτερος κάπως θεατρινίστικα. Ο Ματέους στάθηκε μπροστά του και έκανε ότι κλαίει με τον Μέλερ να αντιδρά… σκουπίζοντας τα δάκρυα από το πρόσωπο του Λόταρ. Ήταν μια σκηνή βγαλμένη από αγώνες κατς όπου ο ένας παλαιστής προκαλεί τον άλλον, ο δεύτερος αρχικά απλά κοιτάζει και στο τέλος απαντάει προς τέρψιν των θεατών.

Οι μανούρες του Καν

Αν Ματέους-Μέλερ ήταν οι πρώτοι, τότε συνεχιστής τους ήταν η τεράστια μορφή του Όλιβερ Καν που δέσποζε σε ένα σωρό μανούρες. Η κουνγκ-φου κλωτσιά στον άτυχο Ελβετό Σαπουΐζά, το… τράβηγμα του αυτιού του Αντρέας Μέλερ, το σχεδόν… ερωτικό δάγκωμα στον δυστυχή Χέικο Χέρλιχ, το κεφάλι με κεφάλι με τον Τζουζέπε Ρέινα. Ο Όλι έδινε τουλάχιστον 60% μεγαλύτερο ενδιαφέρον σε αυτά τα ματς. Και φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει από το ιστορικό “φεστιβάλ καρτών” τον Απρίλιο του 2001 με 13 κίτρινες και 3 κόκκινες κάρτες. Εκεί που ο Στέφαν Έφενμπεργκ έφυγε προς τα αποδυτήρια στέλνοντας σαν άλλος Λευτέρης Πανταζής φιλάκια στον κόσμο και το ματς έληξε 1-1. Τελικό αποτέλεσμα που ήταν προϊόν απίστευτης τύχης του Καν, όταν η φαουλάρα του Τόμας Ροζίτσκι βρήκε στο δοκάρι και η μπάλα τελικά κατέληξε στα χέρια του τρομαγμένου (!!) Καν που όρθιος παρακολουθούσε:

Ο τερματοφύλακας-στράικερ

Γενικά τα ματς εκείνης της περιόδου ήταν ταραγμένα και πλην του… φλεγματικού Καν, υπήρχε και το αντίπαλο αντιπαθές δέος ο Γενς Λέμαν. Στο ματς του 2002 στο Μόναχο η Ντόρτμουντ έμεινε με 9 παίκτες όταν τον Τόρστεν Φρινγκς ακολούθησε και ο Λέμαν στα αποδυτήρια μετά το 2-1. Για τα υπόλοιπα 24 λεπτά η Ντόρτμουντ αναγκάστηκε να δώσει τα γάντια στον ψηλέα Τσέχο Κόλερ, μια επιλογή που δεν ήταν καθόλου τυχαία, αφού ο στράικερ της ομάδας είχε ξεκινήσει από τερματοφύλακας. Παρά το αριθμητικό πλεονέκτημά τους, οι Βαυαροί δεν μπόρεσαν να σκοράρουν ξανά. Ο Κόλερ μάλιστα προωθήθηκε και σε ένα κόρνερ κερδίζοντας μια κεφαλιά, αλλά δεν μπόρεσε να κερδίσει τον… συνάδελφό του. Ήταν τόσο εντυπωσιακός ο Τσέχος, που είχε συμπεριληφθεί και στην 11αδα της αγωνιστικής ως τερματοφύλακας.

Η βοήθεια

Μέσα σε όλα αυτά όμως, υπάρχει και μια ιστορία σεβασμού μεταξύ των δύο ομάδων. Την περίοδο που η Ντόρτμουντ έφτασε στην οικονομική καταστροφή, τότε που πέρασε μια μεγάλη κρίση. Ήταν το 2004 όταν οι κιτρινόμαυροι είχαν φτάσει στο σημείο να μην έχουν χρήματα να πληρώσουν τους παίκτες τους. Η Μπάγερν το ήξερε και αποφάσισε να βοηθήσει την αντίπαλό της. Η Ντόρτμουντ δεν το θεώρησε προσβλητικό και δέχτηκε το δάνειο των 2 εκατομμυρίων € από τους Βαυαρούς, ένα δάνειο χωρίς τόκους και χωρίς… μικρά γράμματα. Πιθανότατα η ιστορία να μην είχε μαθευτεί αν ο Χένες δεν την είχε αποκαλύψει σχετικά πρόσφατα. Η Ντόρτμουντ δεν το αρνήθηκε ποτέ, προσπάθησε να το υποβιβάσει καθώς με ένα συνολικό χρέος 200 εκατομμύριων μιλάμε για μικρή βοήθεια, αλλά παρ’ όλα αυτά η πράξη είχε την αξία της.

Το τάκλιν

Όλα αυτά φυσικά δεν παίζουν κανένα ρόλο όταν οι ποδοσφαιριστές πατούν στο χορτάρι και ένα πρωτάθλημα που φαινόταν να έχει κριθεί, παίζεται ξανά. Με τους παίκτες να τα δίνουν όλα. Αγαπάμε τα γκολ, τις ντρίμπλες, τις πάσες. Αγαπάμε ακόμα και τις αποκρούσεις από μεγάλους τερματοφύλακες. Και τα τάκλιν κύριε; Κάποιες φορές πρέπει να τα αποθεώνουμε και αυτά και να τους δίνουμε την πρέπουσα λατρεία. Γιατί υπάρχουν και τάκλιν που είναι έργα τέχνης. Ο τελικός του CL του 2013 θα είναι πάντα συνδεδεμένος με έναν χαμένο. Όπως το Μουντιάλ του 2014 ήταν η αυτοθυσία του Μαστσεράνο, έτσι κι εκείνο το Μπάγερν-Ντόρτμουντ ήταν το τάκλιν του Νέβεν Σούμποτιτς. Μια τέτοια μαγική προσπάθεια που ο Γιούργκεν Κλοπ την πανηγύρισε όπως ένα γκολ. Σε αυτά τα ματς κάθε αυτοθυσία μπορεί να καθορίσει το τελικό αποτέλεσμα.