Ένα από τα θετικά επακόλουθα της ενασχόλησης του Ράιαν Ρέινολντς και του Ρομπ ΜακΕλχένι με τη Ρέξαμ (την οποία έχουμε αναλύσει σε παλιότερο κείμενο που έγινε και επεισόδιο στο podcast «Εl Sombrero stories»), είναι και η προώθηση ενός ποδοσφαιρικού κόσμου, αυτού των πολύ χαμηλών κατηγοριών της Αγγλίας, που σπάνια προβάλλεται παραέξω, πόσο μάλλον σε ένα παγκόσμιο κοινό που παρακολουθεί με ενδιαφέρον το νέο χόμπι των αστέρων του Χόλιγουντ. Κάπως έτσι και χάρη σε ένα μικρό αφιέρωμα που συμπεριλήφθηκε στη δεύτερη σεζόν της σειράς «Welcome to Wrexham» ανακαλύψαμε την ιστορία της Ντόρκινγκ Γουόντερερς, της οποίας την ύπαρξη αγνοούσαμε μέχρι πριν από λίγες εβδομάδες.

Μέχρι τώρα είχαμε διαβάσει για περιπτώσεις παικτών ή προπονητών που ξεκίνησαν από πολύ χαμηλά και κατάφεραν αρκετά γρήγορα να φτάσουν σε ένα πολύ πιο προβεβλημένο επίπεδο, όπως και περιπτώσεις ομάδων που σε κάποια φάση της ιστορίας τους αναρριχήθηκαν ταχύτατα, πετυχαίνοντας μερικές συνεχόμενες ανόδους. Έπρεπε να φτάσουμε στο 2023 όμως για να συναντήσουμε ένα σενάριο που έχει πρωταγωνιστή έναν τύπο που φτιάχνει μια ομάδα από το τίποτα και την οδηγεί σε κατηγορίες που δεν θα περίμενες ποτέ να φτάσει. Ας μιλήσουμε λοιπόν για τον Μαρκ Γουάιτ και το δημιούργημα του.

Στα τέλη των 90s o Μαρκ, που τότε εργαζόταν στον τραπεζικό τομέα αφού οι δοκιμές που είχε κάνει μικρός στις ακαδημίες της Φούλαμ δεν είχαν το επιθυμητό αποτέλεσμα, και η παρέα του πήραν μια μεγάλη απόφαση. Μιας και η ομάδα που υποστήριζαν, η Γουίμπλεντον, αντιμετώπιζε μια μικρή κρίση ταυτότητας που συνοδευόταν από οικονομικά και διοικητικά προβλήματα (που λίγα χρόνια μετά θα οδηγούσαν στη διάλυση της), η μικρή αυτή κομπανία των ποδοσφαιρόφιλων, με ηλικίες που κυμαίνονταν μεταξύ 25-30 ετών, αποφάσισε να προσθέσει μια ακόμα δραστηριότητα στα ελεύθερα τότε σαββατοκύριακα της. Η σκέψη, που ήταν εξαιρετικά απλή, έπεσε σε μια από τις κλασικές συνάξεις για κατανάλωση αλκοόλ, εκεί δηλαδή που γεννιούνται συχνά οι καλύτερες ή χειρότερες ιδέες: “Μήπως να φτιάξουμε μια ομάδα για να έχουμε κάτι να ασχολούμαστε;”

Έτσι, το 1999 γεννήθηκε η Ντόρκινγκ Γουόντερερς από τον Μαρκ Γουάιτ και τέσσερις ακόμα φίλους του. Τι ήταν η Ντόρκινγκ Γουόντερερς; Μια κλασική ένωση φίλων και γνωστών, από αυτές που στην Αγγλία αποκαλούνται “ομάδες παμπ”, που το μόνο που την ξεχώριζε από τις ομάδες που φτιάχνεις με τους δικούς σου κολλητούς για να παίξετε μια φορά στο τόσο σε ένα 5Χ5 είναι ότι εκεί τα πράγματα ήταν ένα κλικ πιο επίσημα, αφού ο νέος σύλλογος εντάχθηκε στη χαμηλότερη δυνατή κατηγορία της περιοχής του. Όλα τα υπόλοιπα ήταν παρόμοια με αυτά της δικής σου φάσης με το 5Χ5. Η παρέα έψαχνε ουσιαστικά κάτι για να σκοτώνει ευχάριστα την ώρα της και να της δίνει μια καλή δικαιολογία για να κατεβάσει μερικές ακόμα μπύρες στο τέλος της ημέρας. Η γνωστή σε όλους μας λογική: “Αθληθήκαμε και σήμερα άρα δικαιούμαστε να ξεδώσουμε και λίγο το βράδυ”.

Η ενδεκάδα συμπληρωνόταν με όσους γνωστούς και φίλους είχαν διάθεση, κουράγιο και ελεύθερο χρόνο την ημέρα που ήταν προγραμματισμένος ο αγώνας, οι προπονήσεις ήταν από λίγες έως ελάχιστες ενώ σαν ας την πούμε έδρα χρησιμοποιούσαν ένα ανοιχτό, κοινόχρηστο γήπεδο σε ένα χωριό 5 χιλιόμετρα έξω από το Ντόργκινγκ, το οποίο μπορούσες να νοικιάσεις πληρώνοντας 50 λίρες για δυο ώρες, με την προϋπόθεση όμως ότι πρέπει να πας λίγο νωρίτερα για να περάσεις μόνος σου τα δίχτυα στις εστίες. “Όλα ξεκίνησαν ως μια ακόμα μορφή κοινωνικοποίησης. Η αρχική πρόθεση ήταν να έχουμε κάπου να ξεδίνουμε παίζοντας μπάλα και μετά το παιχνίδι να απολαμβάνουμε καμιά μπύρα” δηλώνει ο Γουάιτ, ο μοναδικός από τους ιδρυτές που ασχολείται ακόμα καθημερινά με την ομάδα από αρκετά διαφορετικά πόστα.

Μέχρι εδώ η ιστορία δεν διαφέρει σε τίποτα από οποιαδήποτε άλλη φρέσκια «Sunday league team», όπως επίσης αποκαλούν αυτές τις ομάδες οι Βρετανοί. Η διαφοροποίηση ήρθε λίγους μόλις μήνες αργότερα όταν η ομάδα άρχισε να κερδίζει. Και να ανεβαίνει κατηγορία. Και μετά συνέχισε να κερδίζει. Και να ανεβαίνει ξανά. Και (σχεδόν) δεν έχει σταματήσει μέχρι και σήμερα!

Η απίθανη πορεία προς τα πάνω

Σε αυτά τα 24 χρόνια ύπαρξης, η Ντόρκινγκ Γουόντερερς έχει κερδίσει την άνοδο 12 φορές, ένα εξωπραγματικό νούμερο που αποτελεί και ρεκόρ στην Αγγλία, και δεν έχει υποβιβαστεί ποτέ. Μια ομάδα που ξεκίνησε από τον πάτο της πυραμίδας του αγγλικού ποδοσφαίρου (πιο πάτος δεν γίνεται, αφού μιλάμε ουσιαστικά για την 17η κατηγορία!), από το λεγόμενο και ποδόσφαιρο πάρκου, βρίσκεται από πέρσι στη National League, δηλαδή την 5η κατηγορία, κοινώς μια άνοδο μακριά από το φουλ επαγγελματικό ποδόσφαιρο και σε επίπεδο που τίθεσαι αντιμέτωπος με ιστορικούς συλλόγους, όπως η Νοτς Κάουντι, και επαγγελματικές ομάδες με γήπεδα που κάποιες φορές ξεπερνούν και τις 10.000 θέσεις.

Πώς το κατάφερε αυτό; Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει ικανοποιητικά σε αυτό το ερώτημα. Ακόμα και ο ιθύνων νους της, ο άνθρωπος που βρίσκεται πίσω από όλα όσα συμβαίνουν στην ομάδα από την πρώτη της μέρας μέχρι και σήμερα, ο πρώην παίκτης-νυν προπονητής-ιδρυτής-ιδιοκτήτης και πρόεδρος της Μαρκ Γουάιτ, δεν έχει κάποια πειστική απάντηση. “Απλώς κερδίζουμε”!

Στις πολλές συνεντεύξεις και αφιερώματα που έχει κληθεί να συμμετάσχει τα τελευταία χρόνια, ο Γουάιτ υποστηρίζει ότι ποτέ κανένας τους δεν μπορούσε να σκεφτεί μια τέτοια εξέλιξη και ότι σταδιακά το χόμπι και η φάση της πλάκας μετατράπηκε σε κάτι αισθητά πιο σοβαρό χωρίς να αντιληφθεί και ο ίδιος το ακριβώς σημείο που πραγματοποιήθηκε αυτή η μετάβαση.

Στα δεξιά ο Μαρκ Γουάιτ

Ένα από τα κομβικά σημεία ήταν σίγουρα η μετακόμιση από το δημοτικό γήπεδο σε ένα δικό τους γήπεδο λίγο έξω από το Ντόρκινγκ το 2007, όταν η ομάδα έφτασε σε μια κατηγορία με μεγαλύτερες απαιτήσεις στο γηπεδικό σκέλος. Μόνο που στη θέση του “γηπέδου” βάλτε τη λέξη “χωράφι”. Ένα χωράφι στη μέση του πουθενά, χωρίς ρεύμα και νερό σε κοντινή απόσταση. Παίκτες, συγγενείς, εθελοντές, γνωστοί και φίλοι δούλεψαν για μήνες εκεί, έφτιαξαν μια μικρή κατασκευή που θα λειτουργούσε ως αποδυτήρια, έστησαν μια μικρή κερκίδα και δημιούργησαν από το τίποτα ένα γήπεδο που το μόνο που είχε αρχικά ήταν ένα σκοινί γύρω-γύρω που οριοθετούσε τον αγωνιστικό χώρο!

Όταν οι προβιβασμοί συνεχίστηκαν και οι απαιτήσεις της ομοσπονδίας έγιναν πιο σοβαρές (μαζί με το επίπεδο των προπονήσεων και τον αριθμό των ανθρώπων και των εθελοντών που ασχολούνταν με το κλαμπ), δηλαδή το 2018 που έφτασαν στην 6η κατηγορία, οι Γουόντερερς εγκατέλειψαν τον χώρο αυτό και μετακόμισαν στο γήπεδο του Ντόρκινγκ, εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι η ομάδα της μικρής πόλης (17.000 κάτοικοι) είχε διαλυθεί ένα χρόνο πριν. Όπως και στην προηγούμενη περίπτωση, ο νέος χώρος απαιτούσε αρκετή δουλειά αφού ήταν σχεδόν εγκαταλελειμμένος για μεγάλο διάστημα. Μετά από πολλές ώρες δουλειάς των φίλων, συγγενών και εθελοντών και κάμποσα χρήματα, κατά βάση από την τσέπη του Γουάιτ, μετατράπηκε σε ένα αξιοπρεπέστατο μικρό γήπεδο που σήμερα μπορεί να φιλοξενήσει μέχρι και 3.000 θεατές.

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι όλη αυτή η επένδυση σε χρόνο και χρήμα (“φυσικά και δεν γίνεται για τα λεφτά, δεν βγάζω τίποτα ενώ βάζω συνέχεια από την τσέπη μου” δήλωσε πρόσφατα ο Γουάιτ, που εκτός από άνθρωπος για όλες τις δουλειές στην ομάδα του είναι και ιδιοκτήτης μιας εταιρείας μάρκετινγκ που δραστηριοποιείται στο γειτονικό Λονδίνο) συνοδεύεται από συνεχόμενες αγωνιστικές επιτυχίες που ενισχύουν το δέσιμο με την τοπική κοινότητα. Οι επιτυχίες προσελκύουν συνεχώς νέους φιλάθλους από μια μικρή πόλη που είχε ξεμείνει από την πατροπαράδοτη, βρετανική, ποδοσφαιρική διασκέδαση και χάρη σε αυτές οι παίκτες του Γουάιτ αγωνίζονταν πέρσι μπροστά σε 2.000 περίπου θεατές σε κάθε αγώνα. Μια εντυπωσιακή εξέλιξη αν σκεφτούμε ότι τα πρώτα χρόνια, που ο νυν προπονητής φορούσε ακόμα τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, έξω από τις γραμμές του γηπέδου μετά βίας στέκονταν 5-10 κοντινοί τους άνθρωποι.

Η νοοτροπία του νικητή, που με κάποιο μαγικό τρόπο έχει ποτίσει εξ αρχής το DNA της ομάδας, έγινε αντικείμενο συζήτησης στη 2η σεζόν του «Welcome to Wrexham», που είναι αφιερωμένη στην περσινή σεζόν της Ρέξαμ στην 5η κατηγορία. Μια σεζόν που η Ντόρκινγκ Γουόντερερς, αν και νεοφώτιστη, έκανε αυτό που ξέρει πολύ καλά. Προσαρμόστηκε εύκολα στις απαιτήσεις της νέας κατηγορίας, κέρδισε όσα περισσότερα παιχνίδια μπορούσε, παρ’ότι είχε ένα από τα μικρότερα μπάτζετ του πρωταθλήματος, και τελικά έμεινε μακριά από τη μάχη του υποβιβασμού, τερματίζοντας σε μια χαλαρή θέση λίγο κάτω από τη μέση της βαθμολογίας.

Όλα αυτά με τον κατά τα άλλα βγαλμένο από καλτ καταστάσεις ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου, Γουάιτ στον πάγκο να κυκλοφορεί με το αγαπημένο του καπέλο και το γούρικο του τζιν, να εκστομίζει τα “φάκινγκ” προς παίκτες και διαιτητές με ρυθμούς που θα ζήλευε και ο Νιλ Γουόρνοκ και να κερδίζει τα 15′ δημοσιότητας του στον αγώνα με τη Ρέξαμ, όταν μετά τη βαριά ήττα με 5-0 έκανε μια δήλωση που έγινε αμέσως viral: “Η άμυνα μας τα έκανε σκατά σήμερα. Είμαστε σε μια φάση που νομίζω πως αν πέφταμε σε ένα βαρέλι γεμάτο με βυζιά, θα βγαίναμε έξω πιπιλίζοντας τον αντίχειρά μας”.

Φωτογραφία από το ματς με τη Ρέξαμ

Η φετινή χρονιά έχει ξεκινήσει για τους ερασιτέχνες του Ντόρκινγκ (ανάμεσα τους υπάρχει ένας γυμναστής, ένας σοβατζής κι ένας ταχυδρόμος) ακόμα καλύτερα, με την ομάδα να βρίσκεται στη μέση της βαθμολογίας της National League και αρκετά κοντά (4 μόλις βαθμούς) στις θέσεις που οδηγούν στα πλέι οφ ανόδου! Η μετάβαση στον φουλ επαγγελματισμό δεν είναι εύκολη αλλά ο σύλλογος κάνει ό,τι μπορεί για να γίνει όσο πιο ομαλή γίνεται, αυξάνοντας συνεχώς τις μικρές χορηγίες της, κυρίως από μικρο-επιχειρηματίες της περιοχής.

Μετά από όλη αυτή την ξέφρενη πορεία, από τον σαββατιάτικο χαβαλέ του φουλ ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου μέχρι μια κατηγορία που έχει ομάδες που το μπάτζετ τους πλησιάζει και το ένα εκατομμύριο λίρες, το ενδεχόμενο να τη δούμε κάποτε ακόμα και στη League Two ή τη League One απέναντι σε θρυλικές ομάδες του αγγλικού ποδοσφαίρου δεν μπορεί να αποκλειστεί. Ο ίδιος ο Μαρκ Γουάιτ, που έχει χαρακτηριστεί ως “ο άνθρωπος που παίζει Football Manager στην πραγματική ζωή”, δεν θέλει να το φωνάζει αλλά είναι ηλίου φαεινότερο ότι το πιστεύει ακράδαντα και το περιμένει να συμβεί κάποια στιγμή. Και όταν έχεις ήδη 12 ανόδους στο βιογραφικό σου ως ιδιοκτήτης-πρόεδρος-προπονητής κανένας δεν μπορεί να σε αποκαλέσει υπερβολικό ή αιθεροβάμων.