Ξύπνημα πολύ πρωί. Σχεδόν χαράματα. Η τσάντα έτοιμη με τα βασικά. Περπάτημα από τη γειτονιά της Σάντα Καταλίνα στην ανατολική άκρη του Μοντεβιδέο. Μια περιοχή που την έφτιαξαν μετανάστες, ψαράδες και άνθρωποι που δούλευαν σε αλυκές. Το περπάτημα τελειώνει στη στάση του λεωφορείου. Του πρώτου της ημέρας, μέχρι τη γειτονιά Σέρο. Από εκεί νέο λεωφορείο. Το 370. Διασχίζει την ανατολική περιοχή της πρωτεύουσας μέχρι το κέντρο σχεδόν. Περίπου 15 χιλιόμετρα ως το Τρες Κρούσες. Μετά περπάτημα και επίσκεψη σε ένα μπαρ. Όχι για να πιει. Για να περιμένει. Μαζί με το φίλο του, Τζον Πιρές. Να περιμένουν είτε τον κύριο Αριέλ, είτε τον κύριο Γουίνστον.
Τα δύο παιδιά τσιμπούσαν κάτι, κάποιος εκ των δύο κυρίων ερχόταν και στη συνέχεια έφευγαν με αυτοκίνητο για τα περίπου 12 χιλιόμετρα μέχρι τα δυτικά της πόλης. Στο προπονητικό κέντρο της Ντεφενσόρ Σπόρτινγκ. Προπόνηση. Μετά περπάτημα μέχρι το δρόμο. Αναμονή αν κάποιος συμπαίκτης θα κατέβαινε προς το κέντρο με τους γονείς και έτσι θα μπορούσε να τον κατεβάσει στην Τρες Κρούσες. Εκεί θα έπαιρνε το τελευταίο 370 της επιστροφής και θα έφτανε στο σπίτι του το βράδυ. Την επόμενη ημέρα πάλι το ίδιο. Από τα περίπου 11 του χρόνια, αυτή ήταν η καθημερινότητα του Ντιέγκο Λαξάλ. Στα 9 του ένας γείτοντας τον πρότεινε στην Ντεφενσόρ και η ομάδα τον πίστεψε. Τα πρώτα δύο χρόνια επειδή ήταν μικρούλης τον πήγαινε για προπόνηση κάποιος συγγενής. Μετά ξεκίνησε αυτή η καθημερινή πορεία.
Ένα παιδί αφοσιωμένο στην προπόνηση που είχε βάλει στόχο να γίνει ποδοσφαιριστής στην Ουρουγουάη που λατρεύει το άθλημα. Αλλά ακόμα και όταν δεν είχε προπόνηση, με το ζόρι η μαμά Μαουρίτα κατάφερνε να τον φωνάξει για να φάει. Η μαμά του ήταν και η πρώτη προπονήτριά του, αυτή του έμαθε πώς να κλωτσάει την μπάλα με το αριστερό. Από τον πατέρα του πήρε την αγάπη για τα αυτοκίνητα, μια που ο Λαξάλ ο πρεσβύτερος δούλευε σε γκαράζ. Όλη στη γειτονιά ήξεραν το ταλέντο του. Στα 15 του έφτασε η μεγάλη στιγμή. Η Τσέλσι αποφάσισε να δοκιμάσει κάποια από τα ταλέντα της Ντεφενσόρ. Η κόρη του Βίκτορ ντε λος Σάντος, σκάουτ της Τσέλσι στην Ουρουγουάη, όταν είδε το πυκνό άφρο μαλλί του σοκαρίστηκε. “Έτσι δεν θα παίξεις ποτέ στην Αγγλία” του είπε (σ.Σ. έχω δυο λέξεις για σένα κοπελιά, Μαρουάν Φελαϊνί). Και έκατσε καμιά ώρα και του έφτιαξε τα κοτσιδάκια που από τότε δεν αποχωρίζεται. “Κάνω και λιγότερη ώρα στο λούσιμο των μαλλιών” σχολίασε σε συνέντευξή του.
Ο Ντιέγκο μπήκε με τα κοτσιδάκια για πρώτη φορά στο αεροπλάνο και πήγε στο Λονδίνο. Δεν ήταν όμως τυχερός. Οι Μπλε δεν τον επέλεξαν, αλλά κράτησαν τον φίλο του τον Τζον Πιρές με 4ετές συμβόλαιο. Ο Πιρές επειδή δεν μπορούσε να πάρει άδεια παραμονής, επέστρεψε δανεικός στη Ντεφενσόρ και στα 18 του θα γύριζε στην Τσέλσι. Χτύπησε όμως πολύ σοβαρά στο πόδι, δεν εξελίχθηκε και δεν έπαιξε τελικά ποτέ στην Αγγλία. Αντίθετα ο Λαξάλ παρά την αγγλική απόρριψη, συνέχισε να δουλεύει και άρχισε να έχει επιτυχίες τόσο με τις μικρές ομάδες της Ντεφενσόρ, όσο και της Ουρουγουάης όπου και τον εντόπισαν πολλοί Ευρωπαίοι. Έτσι, στα 20 του ήρθε μια πρόταση από την Ιταλία. Από τη μεγάλη Ίντερ, την ομάδα που έπαιξε κι ο αγαπημένος του Ρεκόμπα. Ο Λαξάλ μετακόμισε χωρίς δεύτερη σκέψη στο Μιλάνο, αλλά μόνο σε κάποια φιλικά φόρεσε τη φανέλα της Ίντερ. Το μαλλί προδιέθετε για έναν Ντάβιντς, αλλά ο Λαξάλ είχε αρκετές ελλείψεις τεχνικά. Οι δανεισμοί άρχισαν. Πρώτα η Μπολόνια και μετά η Έμπολι του Μαουρίτσιο Σάρι. Δεν έκανε τίποτα ιδιαίτερο. Ο τρίτος δανεισμός ήταν στην Τζένοα. Κι εκεί λίγα πράγματα αρχικά, αλλά ο Γκασπερίνι τον πίστεψε, ο Λαξάλ συνέχισε να δουλεύει όπως έκανε από πιτσιρίκι και έγινε βασικός ή μάλλον βασικούρα. Έπαιξε σε 35 ματς στην αρχική εντεκάδα και στα 33 έβγαλε ολόκληρο το 90λεπτο.
Η Τζένοα έδωσε κάτι παραπάνω από 2 εκατομμύρια Ευρώ και τον έκανε δικό της. Ο Ουρουγουανός με τις βασκικές ρίζες συνέχισε στους ίδιους ρυθμούς. Κι αν κάποιος δεν πείστηκε από τις εμφανίσεις του στη Σέριε Α τα τελευταία χρόνια, ήρθε το Μουντιάλ του 2018 να τον βάλει για τα καλά στο προσκήνιο. Ένας παίκτης με ανεξάντλητες δυνάμεις που μπορεί να παίξει είτε πάνω στη γραμμή, είτε όπου αλλού του ζητήσει ο προπονητής. Στα γήπεδα της Ρωσίας έγινε αριστερό μπακ από ανάγκη από τον Όσκαρ Ταμπάρες (θέση που έχει παίξει και στην Ιταλία) και τον έβγαλε ασπροπρόσωπο. Μετά το Μουντιάλ ήρθε το ενδιαφέρον από ομάδες όπως Τσέλσι, Ζενίτ, Μπενφίκα, Έβερτον και ένα σωρό άλλες. Τελικά επέστρεψε στο Μιλάνο. Αυτή τη φορά όμως για τους ροσονέρι της Μίλαν. Η Τζένοα εισέπραξε περίπου 7 φορές τα χρήματα που είχε ξοδέψει. Ο Λαξάλ παραμένει ψύχραιμος, παρά το μεγάλο ποσό. Όπως δηλώνει ο ίδιος, όσο τρεχαλατζής και νευρικός είναι στο γήπεδο, τόσο χαλαρός είναι έξω από αυτό. “Ακόμα κι οι μικρές ομάδες στην Ουρουγουάη δίνουν περισσότερα χρήματα από αυτά που παίρνει ο εργαζόμενος. Είναι λογικό όλοι να θέλουμε να γίνουμε ποδοσφαιριστές. Είναι μεγάλος ο πειρασμός όταν βγάλεις χρήματα να τα ξοδέψεις. Όταν ήρθα στην Ευρώπη, είδα σε μια βιτρίνα ένα Ρόλεξ και αμέσως είπα να το πάρω. Μετά σκέφτηκα ότι στην Ουρουγουάη θα έπρεπε να δουλεύω δέκα χρόνια για να το αγοράσω“. Το πάθος του συνεχίζει να είναι μεγάλο για τα αυτοκίνητα πάντως και στον προσωπικό του λογαριασμό στο Ίνσταγκραμ φαίνεται.
Στη Μίλαν θα είναι η μεγάλη του ευκαιρία να παίξει σε υψηλότερο επίπεδο. Σε μια ομάδα που η αλήθεια είναι ότι αντιμετωπίζει προβλήματα, αλλά έχει σπουδαία ιστορία. Ο Γκατούζο είναι προπονητής που εκτιμά τα χαρακτηριστικά του, πολύ πιθανό σε μια άλλη ζωή να ήταν κι ο ίδιος Ουρουγουανός. Ο Λαξάλ μέχρι στιγμής είναι στον πάγκο, αλλά στο αποψινό μεγάλο ματς απέναντι στη Ρόμα, λέγεται ότι μπορεί να ξεκινήσει. Η Μίλαν σίγουρα χρειάζεται τα τρεξίματά του, το πάθος του, τις επελάσεις του. Κι ο Λαξάλ θα πρέπει να αποδείξει και σε συλλογικό επίπεδο ότι μπορεί να παίζει ακόμα πιο ψηλά, τιμώντας το ουρουγουανικό πάθος και τον άπειρο ιδρώτα που εδώ και σχεδόν 20 χρόνια ρίχνει καθημερινά για να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα.