Στα βόρεια της Νάπολης υπάρχουν αρκετές υποβαθμισμένες περιοχές όπως το Σεκοντιλιάνο με τις φυλακές υψίστης ασφαλείας και η Σκάμπια με τις τεράστιες πολυκατοικίες που σηκώθηκαν τις δεκαετίες 1960 και 1970 με στόχο να φιλοξενήσουν πολύ κόσμο (μέχρι και 70.000 άτομα σε λίγα οικοδομικά τετράγωνα) και τελικά κατέληξαν να γίνουν γκέτο με υψηλή εγκληματικότητα και έντονη παρουσία της Μαφίας. Αυτά τα μέρη επέλεξε ως έδρα η πολύ καλή τηλεοπτική σειρά “Gomorrah” (Γόμορρα επί το ελληνικότερο), βασισμένη στο αντίστοιχο βιβλίο και αργότερα ταινία του Ρομπέρτο Σαβιάνο, με βασικό της χαρακτήρα τον Τσίρο ντε Μάρτσιο, με το παρατσούκλι “Ιμορτάλε”, ο αθάνατος, και θέμα την Καμόρα που ελέγχει τα ναρκωτικά και όχι μόνο στην περιοχή.
Λίγο πιο μακριά από εκεί που ο “χαρακτήρας” Τσίρο και η παρέα του τρομοκρατούν τον κόσμο, στην Τόρε Ανουντσιάτα, προάστιο της Νάπολης, γεννήθηκε ένας άλλος, πραγματικός αυτή τη φορά, Τσίρο. Ο Τσίρο Ιμόμπιλε. Στη μικρή αυτή πόλη που το 79 μ.Χ. καταστράφηκε ολοσχερώς από την έκρηξη του Βεζούβιου, έκανε τα πρώτα του βήματα. Ευτυχώς γι’ αυτόν, δεν ακολούθησε τα βήματα πολλών από τα παιδιά που γεννιούνται και ζουν εκεί, δεν τον σαγήνευσε το έγκλημα. «Πολλοί φίλοι μου από τη ‘Νουντσιάτα κατέληξαν στη φυλακή» είπε σε περσινή του συνέντευξη όταν ρωτήθηκε για το τι εννοούσε λέγοντας ότι η μπάλα τού καθόρισε τη ζωή. Αντί για τις συμμορίες, λάτρεψε το ποδόσφαιρο και είχε και ταλέντο σε αυτό. Και κυρίως δούλευε πολύ. Μόλις στα 5 του είπε στον πατέρα του να τον πάει σε ομάδα ποδοσφαίρου. Ο μπαμπάς Ιμόμπιλε δεν αγαπούσε ιδιαίτερα την μπάλα, αλλά ο Τσίρο λάτρευε να κάθεται και να παρακολουθεί στην τηλεόραση τους αγαπημένους του Τρεζεγκέ και ντελ Πιέρο και του κόλλησε το μικρόβιο. Μάλιστα, όταν μια φορά ο ντελ Πιέρο εμφανίστηκε με την εθνική Ενόπλων στη Νάπολη, ο πιτσιρικάς Τσίρο έτρεξε να τον βρει και να βγει φωτογραφία μαζί του.
Ο Τσίρο παρ’ ότι έπαιζε μπάλα τόσο κοντά στη Νάπολη δεν μπήκε ποτέ στο στόχαστρο των Παρτενοπέι. Ξεκίνησε το ποδόσφαιρο στην τοπική ομάδα της πόλης του, πήγε χωρίς επιτυχία στις μικρές ομάδες της Σαλερνιτάνα και βρήκε τον εαυτό του στο Σορέντο κάνοντας τρομερά πράγματα εκεί. Το πρωί στο σχολείο, μετά το ταξίδι στο Σορέντο με τη Σιρκουμβεζουβιάνα (τον ας πούμε προαστιακό της Νάπολης), προπόνηση εκεί και επιστροφή. Το μεσημεριανό του ήταν ένα πανίνι πάνω στο τρένο, του το πετούσε η μαμά του από το μπαλκόνι πριν φύγει να προλάβει το τρένο. “Νομίζω ότι η ζωή μου ήταν πάντα γεμάτη αφοσίωση και προγραμματισμό. Ποτέ δεν σκέφτηκα μετά την προπόνηση να πάω μια βόλτα με τους φίλους. Πάντα πήγαινα να πάρω το τρένο“. Η μητέρα του θυμάται ότι μια φορά τον είχαν χάσει, μετά από έναν αγώνα της ομάδας του. Ο Τσίρο αγαπούσε τόσο την μπάλα που ξεχάστηκε και κάθισε να δει και το επόμενο παιχνίδι, των μεγαλύτερων παιδιών. Ο κόουτς δεν το κατάλαβε και έφυγε χωρίς αυτόν. Ευτυχώς τον μάζεψαν κάποιοι άλλοι γονείς.
Κι αφού οι γονείς δεν συμφώνησαν να ταξιδέψει μόλις στα 12 του στην Έμπολι και η Νάπολι δεν τον αγόρασε ποτέ, ήρθε η Γιουβέντους που έμαθε για τα 30 γκολ του Ιμόμπιλε στο Σορέντο. Χάρη βέβαια στις συστάσεις ενός βέρου Ναπολιτάνου και ακόμα ενός Τσίρο στο σημερινό μας κείμενο, αυτή τη φορά του Τσίρο Φεράρα, η Μεγάλη Κυρία τον πήρε στις Ακαδημίες της. Ο Ιμόμπιλε συνέχισε και στην Πριμαβέρα με τους μικρούς της Γιούβε τις καλές εμφανίσεις και τα γκολ, με το μέλλον του να διαγράφεται λαμπρό. Όχι βέβαια ότι αυτό ένοιαζε την μαμά του που μια φορά ταξίδεψε στο Τορίνο για να τον πάρει από τους κοιτώνες της Γιουβέντους και να γυρίσει μαζί της πίσω στο Νότο για πάντα καθώς της έλειπε. Ιταλίδες μαμάδες…
Ο Ρανιέρι του έδωσε την ευκαιρία να φορέσει τη φανέλα της Γιούβε βάζοντάς τον αλλαγή στη θέση του ινδάλματός του, του ντελ Πιέρο σε ένα ματς το 2009. Ήταν η πρώτη από τις ελάχιστες φορές που φόρεσε την ασπρόμαυρη φανέλα στις δυο σεζόν που πέρασε εκεί ως επαγγελματίας. Ο Ιμόμπιλε δεν κρίθηκε έτοιμος και το οδοιπορικό στην Ιταλία ξεκινήσε από τις Σιένα και Γκροσέτο το 2010-11, χωρίς όμως κάτι το ιδιαίτερο. Την επόμενη σεζόν έρχεται η ώρα της Πεσκάρα και πάνω που αρκετοί είχαν αρχίσει να τον ξεγράφουν, ο Ιμόμπιλε πέφτει στα χέρια του Ζντένεκ Ζέμαν. Ο φιλόσοφος του ποδοσφαίρου Ζέμαν έχει την τύχη να βρίσκονται στα χέρια του μερικά μεγάλα ταλέντα. Ο Τσίρο συναντάει τον… κοντοχωριανό του Λορέντσο Ινσίνιε (ήδη παίκτη της Νάπολι), αλλά και τον ντόπιο Μάρκο Βεράτι. Η Πεσκάρα κάνει μια εκπληκτική σεζόν, ο Ζέμαν γίνεται δεύτερος πατέρας των παικτών. Το κλίμα ήταν τέτοιο που μια φορά που αναβλήθηκε αγώνας της Πεσκάρα εξαιτίας χιονόπτωσης, η ομάδα έμεινε στο ξενοδοχείο κι ο Ιμόμπιλε με το Βεράτι έπεισαν τους υπόλοιπους (και τον Ζέμαν) να παίξουν… κρυφτό. Ο Τσίρο σκοράρει τελικά 28 γκολ, βγαίνει πρώτος σκόρερ και καλύτερος παίκτης της Serie B για το 2012.
Ο Βεράτι φεύγει για το Παρίσι και την ΠΣΖ, ο Ινσίνιε γυρίζει στη Νάπολι και η Τζένοα έρχεται σε συμφωνία για συνιδιοκτησία με τη Γιούβε. Η Γιουβέντους παρ’ ότι δεν έχει και τους καλύτερους παγκίτες προτιμά να δώσει ευκαιρίες στον Μπέντνερ, τον Ανελκά, τον Μάτρι και τον Κουαλιαρέλα. Έτσι, η επιστροφή του Τσίρο στα μεγάλα σαλόνια γίνεται με τη φανέλα της Τζένοα. Χωρίς τον Ινσίνιε και χωρίς τον Ζέμαν, χάνεται κι αυτός στη γενική μετριότητα των Ροσομπλού. Το επόμενο καλοκαίρι η Γιουβέντους και πάλι δεν θεωρεί ότι ο Τσίρο έχει θέση στο ρόστερ της και συμφωνεί με την Τορίνο ξανά με τη μορφή της συνιδιοκτησίας.
Συλλεκτική φωτογραφία…
Η χρονιά δεν ξεκινάει τόσο καλά, αλλά ο Ιμόμπιλε στη συνέχεια ανεβαίνει και τελειώνει με 22 γκολ στο πρωτάθλημα, πρώτος σκόρερ στη Serie A. Μπαίνει έτσι στον κλειστό κύκλο των ποδοσφαιριστών με βραβεία πρώτου σκόρερ και σε Α’ και σε Β’ εθνική, με ονόματα όπως ο Αλεσάντρο ντελ Πιέρο, ο Λούκα Τόνι και ο Πάολο Ρόσι. Το καλοκαίρι το μέλλον του γίνεται και πάλι αβέβαιο. Λέγεται ότι ο Κόντε τον θέλει στη Γιουβέντους, αλλά η διοίκηση προτιμά να τον πουλήσει. Τελικά, με ένα αρκετά σοβαρό ποσό, μετακομίζει στη Γερμανία το καλοκαίρι του 2014, καθώς ο Γιούργκεν Κλοπ τον θέλει στη Ντόρτμουντ. Ο Ιμόμπιλε έρχεται ουσιαστικά για να αντικαταστήσει τον Λεβαντόφσκι, μια εξαιρετικά δύσκολη αποστολή και δεν τα καταφέρνει ποτέ. Λίγα γκολ στο πρωτάθλημα (τα πηγαίνει καλύτερα στην Ευρώπη), αδυναμία να μάθει τη γλώσσα και η αίσθηση ότι δεν έχει τη στήριξη του συλλόγου. Όπως συχνά συμβαίνει σε Ιταλούς, δεν μπορεί να προσαρμοστεί. Χαρακτηριστική είναι η ατάκα του για τον ψυχρό κόσμο στη Βεστφαλία: “Οκτώ μήνες στην ομάδα, κανείς δεν μου είπε να βγούμε για φαγητό”. Η Μπορούσια κάνει κακή σεζόν, ο Κλοπ φεύγει (ο Ιμόμπιλε μιλάει με καλά λόγια για τον κόουτς, αλλά λέει ότι δεν δούλευε πολύ την τακτική) και ο Ιταλός μένει ξεκρέμαστος για μια ακόμα φορά στη ζωή του.
https://www.youtube.com/watch?v=zCxLEKNL8WM
Ο Μόντσι μυρίζεται ευκαιρία και ο Ιμόμπιλε πηγαίνει ξανά δανεικός, αυτή τη φορά στην Ισπανία και τη Σεβίλλη. Η καριέρα του όμως έχει πάρει την κάτω βόλτα. Λίγα πράγματα στην Ισπανία και νέος δανεισμός στην Τορίνο. Το καλοκαίρι του 2016 η τιμή του έχει πέσει σχεδόν στη μισή από αυτή που ήταν πριν δυο χρόνια. Η Νάπολι έχει την ευκαιρία να τον πάρει με μόλις 8 εκατομμύρια, αλλά δεν το κάνει. Ο Ιμόμπιλε τελικά μετακομίζει στη Ρώμη και τη Λάτσιο. Χωρίς να κλείσουν καν δυο σεζόν έχει φτάσει ήδη τα 50 γκολ στο πρωτάθλημα. Ο Σιμόνε Ιντζάγκι δεν χάνει ευκαιρία να τον αποθεώνει και οι Λατσιάλι τον θεωρούν το σημαντικότερο παίκτη τους. Ο Ιμόμπιλε οδηγεί τη Λάτσιο στη μάχη για την έξοδο στο Τσάμπιονς Λιγκ (απειλώντας μέχρι και το πρόσφατο ρεκόρ του Γκονζάλο Ιγκουαΐν), ενώ και στην Ευρώπη κάνει όνειρα για έναν τελικό στο Γιουρόπα Λιγκ αν καταφέρει να περάσει το εμπόδιο της εξαιρετικής Σάλτζμπουργκ. Δεν είναι ο καλύτερος παίκτης του κόσμου, αλλά είναι ένας αρκετά πλήρης, σύγχρονος φορ που μπορεί να κάνει τη διαφορά.
Ένα από τα καλύτερα γκολ που είδαμε φέτος
Το ερώτημα που απομένει είναι τι θα υπάρξει στο μέλλον του Ιμόμπιλε. Θα δοκιμάσει ξανά μια νέα περιπέτεια στο εξωτερικό καθώς βρίσκεται στην καλύτερη φάση της καριέρας του; Στα 27 του μετά από αποτυχημένα περάσματα σε Γερμανία-Ισπανία είναι έτοιμος για κάτι τέτοιο; Θα αφήσει τη Λάτσιο που έχει βρει σταθερότητα για κάτι άλλο; Θα γίνει ποτέ το συνοικέσιο με τη Νάπολι ώστε να επιστρέψει κοντά στο σπίτι του; Ο Σαλβατόρε Εσπόζιτο ένας από τους πρωταγωνιστές της σειράς Gomorrah είναι φίλος του Ιμόμπιλε και οπαδός της Νάπολι. Πέρσι όταν μισο-αστεία, μισο-σοβαρά είπε στον Τσίρο να επιστρέψει στην Καμπανία, ο τελευταίος απάντησε ότι είναι καλά στη Ρώμη. Και μπορεί η ζωή του να μην έχει σχέση με τους εγκληματίες (αν και παρακολουθεί τη σειρά φανατικά και μάλιστα σε ερώτηση για τις αντιδράσεις που ξεσήκωσε είπε με αφοπλιστικό τρόπο: «Αν σταματήσει η σειρά, δεν θα σταματήσει και το έγκλημα»), αλλά σίγουρα μια από τις ατάκες της σειράς ταιριάζει πολύ στη μέχρι τώρα ζωή του. Σε κάποιο από τα επεισόδια, ένας από τους αρχηγούς μιας συμμορίας της Νάπολης, ο Δον Σαλβατόρε Κόντε (μαφιόζος με… φιλοσοφικές αναζητήσεις και εχθρός του Τσίρο ντε Μάρτσιο) λέει στον οδηγό του: “Ο άνθρωπος που μπορεί να ζήσει αφήνοντας τα πάντα, δεν φοβάται τίποτα“. Ο Ιμόμπιλε έχει ζήσει μια καριέρα που έχανε όλα όσα είχε δημιουργήσει, άφηνε πίσω τα πάντα κάθε φορά, αλλά ποτέ δεν το έβαλε κάτω, κάνοντας κάθε φορά και μια νέα αρχή. Από τότε που ως πιτσιρίκι αποφάσισε να παίρνει το τρένο για το Σορέντο κάθε μέρα, μέχρι και όταν επέστρεψε στην Ιταλία.