Το Σούπερ Καπ είναι η αναμέτρηση του πρωταθλητή, συνήθως, με τον κυπελλούχο και ουσιαστικά εγκαινιάζει κάθε νέα ποδοσφαιρική σεζόν. Στην Αγγλία η αναμέτρηση, με την τωρινή της μορφή, να διεξάγεται δηλαδή πριν παιχτεί η πρώτη αγωνιστική, έχει ως αφετηρία -επίσημα- το 1959, ενώ από το 1974 η αναμέτρηση διεξάγεται στο Γουέμπλεϊ. Εκεί δηλαδή που συνεχίζει και στις μέρες μας. Η ιστορία του σπουδαίου αυτού αθλητικού γεγονότος ξεκίνησε πριν ακριβώς 112 χρόνια και ο πραγματικός λόγος της ύπαρξής του, εκτός φυσικά της χαράς του παιχνιδιού μιας άλλης εντελώς ρομαντικής εποχής, ήταν φιλανθρωπικού χαρακτήρα. Από εκεί φυσικά έχει πάρει και το όνομα «Charity Shield», Ασπίδα (το τρόπαιο δηλαδή) της φιλανθρωπίας, με όλα τα διαφημιστικά έσοδα να πηγαίνουν σε φιλανθρωπικά ιδρύματα και όλα τα έσοδα των εισιτηρίων να μοιράζονται στις 124 ομάδες που μπαίνουν στον πρώτο γύρο του Κυπέλλου που -με τη σειρά τους- τα δίνουν, και αυτές, σε ιδρύματα της αρεσκείας τους. Αυτή φυσικά είναι και η καλύτερη απάντηση σε όλους αυτούς που θεωρούν αυτό το παιχνίδι ως άνευ σημασίας.

Το 1908 φυσικά και η μορφή της αναμέτρησης δεν είχε την εικόνα του σήμερα αν και -από τότε- η συνάντηση είχε χαρακτήρα φιλανθρωπικό. Ουσιαστικά το Τσάριτι Σιλντ ήταν η συνέχεια του Τσάριτι Σίλντ του Σερίφη του Λονδίνου ή Dewar Shield (απ’ τον Σερ Τόμας Ντιούαρ της γνωστής οικογενείας που φτιάχνει το ουίσκι) που έλαβε χώρα από το 1898 μέχρι και το 1907 και σε αυτό έπαιρνε μέρος η καλύτερη επαγγελματική ομάδα της χώρας, που είχε κατακτήσει το Κύπελλο Αγγλίας, απέναντι στην καλύτερη ομάδα ερασιτεχνών που ήταν συνήθως η -πασίγνωστη εκείνη την εποχή και ιστορική στις μέρες μας- Κορίνθιαν. Το 1899 για πρώτη και μοναδική φορά η ομάδα των ερασιτεχνών δεν ήταν αγγλική αλλά σκοτσέζικη, με την Κουίνς Παρκ να μοιράζεται το τρόπαιο (μιας και δεν υπήρχαν πέναλτι ή επαναληπτικός) με την σπουδαία Άστον Βίλα εκείνης της περιόδου. Κάπως έτσι στις 27 Απριλίου του 1908, με τους κανόνες να έχουν αλλάξει, θα βρίσκονταν αντιμέτωπες για πρώτη φορά η πρωταθλήτρια Αγγλίας, που ήταν η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, με την πρωταθλήτρια της ημί-επαγγελματικής λίγκας, της Southern League δηλαδή, που ήταν η Κουίνς Παρκ Ρέιντζερς (ΚΠΡ εν συντομία για τους φίλους του στοιχήματος), στο βροχερό Λονδίνο εντός του Στάμφορντ Μπριτζ, μπροστά σε -μόλις- 6.000 θεατές.

Το τέλος της προηγούμενης σεζόν (1906-1907) είχε βρει την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στην 8η θέση της πρώτης κατηγορίας, δείχνοντας παράλληλα πως βρίσκεται σε ανοδική πορεία. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως εκείνα τα χρόνια η Γιουνάιτεντ ήταν ποιοτικά πολύ χειρότερη απ΄τη Σίτι. Αυτό που βοήθησε τη Γιουνάιτεντ να ανέβει αγωνιστικό επίπεδο ήταν ένα οικονομικό σκάνδαλο που είχε ξεσπάσει στις τάξεις της συμπολίτισσας Σίτι και έδωσε το δικαίωμα στη Γιουνάιτεντ να κάνει δικούς της τους τρεις σούπερ σταρ των «πολιτών» και πάνω τους να χτίσει την ομάδα που, ένα χρόνο αργότερα, θα έφτανε στο πρώτο πρωτάθλημα της σπουδαίας ιστορίας της.

Αυτοί φυσικά και δεν ήταν άλλοι απ’ τους Τζίμι Μπάνιστερ, Χέρμπερτ Μπέργκες και φυσικά τον πρώτο σούπερ σταρ της ομάδας, ουσιαστικά και το πρώτο νούμερο 7 της Γιουνάιτεντ σε μια εποχή όμως που οι φανέλες δεν είχαν αριθμούς, τον Ουαλό Μπίλι Μέρεντιθ. Μαζί φυσικά με τον σπουδαίο Τζίμι Τέρνμπουλ που ο Έρνεστ Μανγκνολ, προπονητής της ομάδας, είχε φέρει από τη Λέιτον. Αυτοί που ήξεραν την ποδοσφαιρική πραγματικότητα της εποχής ήταν σίγουροι για ένα πράγμα: αυτή η ομάδα δεν μπορούσε να αποτύχει μιας και συνδυάζει άψογα το ταλέντο με την εμπειρία.

Ο Σκοτσέζος προπονητής της ΚΠΡ Τζέιμς Κόβαν είχε την τύχη να διαθέτει ένα απ’ τα καλύτερα δίδυμα πλάγιων αμυντικών εκείνων των ετών. Ένα δίδυμο που εκείνη την εποχή έκανε πράγματα που οι περισσότεροι αμυντικοί όχι μόνο δεν τολμούσαν να σκεφτούν αλλά ουσιαστικά ήξεραν πως αυτά απαγορεύονται. Ο Τζον Μακ Ντόναλντ και ο Τζο Φίντλερ μπορούσαν να ανεβοκατεβαίνουν δίπλα στη γραμμή, όπως συνηθίζουν στις μέρες οι κορυφαίοι μπακ, να απειλούν τον αντίπαλο, εντός της εστίας του, και φυσικά να δίνουν τα απαραίτητα στηρίγματα στον άξονα της ομάδας, μπερδεύοντας τους αντιπάλους και δυσκολεύοντας κατά πολύ το έργο τους, σε ένα αρκετά τυποποιημένο ποδόσφαιρο που ο κάθε προπονητής ήξερε πάνω-κάτω τον χώρο δράσης του κάθε παίκτη μέσα από τα λιγοστά τακτικά μπλοκάκια της εποχής. Αυτό ήταν το μεγάλο πρόβλημα που έπρεπε να λύσει η Γιουνάιτεντ εκείνη τη μέρα.

Για να πάρει μπρος η μηχανή της ομάδας έπρεπε να μείνει πρώτα πίσω στο σκορ, μιας και μόλις στο 11′ ο κεντρικός μέσος Φρανκ Κάνον άνοιξε το σκορ για την ΚΠΡ μετά από φοβερή ενέργεια του Φίντλερ. Από εκεί και έπειτα, σε μια αναμέτρηση γεμάτη από λάσπη και βροχή, οι φίλοι των Λονδρέζων είδαν τον τερματοφύλακα Τσάρλι Σο να πραγματοποιεί το παιχνίδι της ζωής του. Αφού πρώτα έπιασε το πέναλτι του Τζορτζ Στέισι (για την ισοφάριση) στο α’ ημίχρονο, κατέβασε ρολά, και στη συνέχεια, πιάνοντας τρία τετ α τετ, μετά την ισοφάριση του Μέρεντιθ. Το τελικό 1-1 βρήκε τις δύο ομάδες κατάκοπες μετά από τη σπουδαία μάχη να περιμένουν να μοιραστούν το τρόπαιο. Κάτι που τελικά δεν συνέβη. Γιατί όμως;

Τελικά ο Άρθουρ Κίναιρντ, ανώτατο μέλος της FA εκείνων των ετών και ένας εκ των σπουδαιότερων ποδοσφαιριστών της εποχής (Όσοι θέλουν να μάθουν κάποια πράγματα για το ποδόσφαιρο της εποχής και φυσικά για τον ίδιο μπορούν να δουν την εξαιρετική μίνι σειρά του Netflix – The English Game) πρότεινε στις δύο ομάδες να μη μοιραστούν το τρόπαιο αλλά να λύσουν τις διαφορές τους σε ρεβάνς, στο ίδιο γήπεδο, λίγο πριν ξεκινήσει η νέα σεζόν, αρχές δηλαδή του Φθινοπώρου του 1908. Οι ομάδες δέχτηκαν και η αναμέτρηση ορίστηκε για τις 29 Αυγούστου, σε ένα παιχνίδι που με τη διαφήμιση που έγινε και με τον καιρό που θα βοηθούσε στο Αυγουστιάτικο Λονδίνο διεξήχθη μπροστά σε περίπου 60.000, βάζοντας ουσιαστικά τις βάσεις για το εξελιχθεί το Κομιούνιτι Σιλντ όπως το ξέρουμε σήμερα. Τελικά στη ρεβάνς το αουτσάιντερ δεν κατάφερε να αντέξει και γνώρισε τη συντριβή με 4-0 από μια ομάδα που στο τέλος της επόμενης σεζόν κατέκτησε το πρώτο της Κύπελλο Αγγλίας και δύο χρόνια αργότερα και πάλι το πρωτάθλημα, μένοντας στην ιστορία ως η πρώτη σπουδαία ομάδα στην ιστορία των Red Devils. Στο τέλος της αναμέτρησης οι δύο ομάδες μοιράστηκαν το ποσό των 400 λιρών (με τους νικητές να παίρνουν 300 λίρες και τους χαμένους 100) με σκοπό να το μοιράσουν σε φιλανθρωπίες της αρεσκείας τους. Για την ιστορία η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κατέχει το ρεκόρ κατακτήσεων με 21, με την ΚΠΡ να μην έχει κατακτήσει ποτέ το τρόπαιο έχοντας δύο χαμένους τελικούς το 1908 και το 1912.

Από το 1908 μέχρι και το εκπληκτικό περσινό παιχνίδι ανάμεσα σε Λίβερπουλ και Μάντσεστερ Σίτι οι φίλοι του αγγλικού ποδοσφαίρου έχουν ζήσει πολλά μεγάλα παιχνίδια, και έχουν διαβάσει για ακόμα περισσότερα, τόσο για το αγωνιστικό κομμάτι, όπως για παράδειγμα το Λιντς-Λίβερπουλ του 1992 με τα «παγώνια» να επικρατούν με 4-3 χάρις στο χατ-τρικ του Ερίκ Καντονά, αλλά και το παιχνίδι του 1974, και πάλι ανάμεσα στις ίδιες ομάδες, με το ψυχροπολεμικό κλίμα που επικρατούσε ανάμεσα στον Μπράιαν Κλαφ και τους παίκτες της Λιντς, ίσως στο πιο αταίριαστο πάντρεμα που έχει ζήσει το αγγλικό ποδόσφαιρο, με τους Κέβιν Κίγκαν και Μπίλι Μπρέμνερ να μετατρέπουν το χορτάρι σε ρινγκ, παίζοντας ουσιαστικά μποξ και όχι ποδόσφαιρο, μπροστά στα μάτια 67.000 έκπληκτων θεατών και φυσικά της Βασιλικής Οικογένειας.

Το απόγευμα της Κυριακής η πρωταθλήτρια Λίβερπουλ του Γιούργκεν Κλοπ θα βρεθεί απέναντι στην κυπελλούχο Άρσεναλ του Μικέλ Άρτέτα για τον πρώτο τίτλο της χρονιάς σε ένα παιχνίδι γοήτρου και φυσικά φιλανθρωπίας, σε μια περίοδο που η ανθρωπότητα δοκιμάζεται καθημερινά από ακόμα ένα πρόβλημα που ήρθε για να προστεθεί δίπλα σε τόσα και τόσα. Μιας χρονιάς που ξεκινά με όνειρα και φιλοδοξίες για όλες τις ομάδες, πόσο μάλλον για όλες αυτές που παίζουν με το μόνιμο άγχος της κατάκτησης τίτλων και του όμορφου θεάματος πάνω στο χόρτο, ξέροντας πως θα υπάρχουν δυσκολίες σε όλα -μα όλα- τα επίπεδα και ελάχιστες -όπως πάντα- δικαιολογίες σε περίπτωση αποτυχίας. «Φιλανθρωπία» άλλωστε υπέρ του κακού αποτελέσματος δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ.