Είναι πολλές φορές στο ποδόσφαιρο δυσδιάκριτα τα όρια ανάμεσα στον παθιασμένο άνθρωπο, σε αυτόν που δίνει τα πάντα στη δουλειά του, με έναν που λαϊκίζει και αγγίζει τα όρια της γραφικότητας. Γι’ αυτό και είναι πολύ εύκολο να υποτιμήσεις κάποιον μόνο και μόνο επειδή βλέπεις την επιφάνεια και κάποιες αντιδράσεις και όχι το μέγεθος της
Η Ισλανδία είναι μια νησιωτική χώρα στα βόρεια του Ατλαντικού. Σύμφωνα με την τελευταία επίσημη καταγραφή ο πληθυσμός της ανέρχεται σε 332.529 κατοίκους. Αν από αυτούς αφαιρέσει κανείς τις γυναίκες, τους άντρες που είναι μεγαλύτεροι από 35 χρονών, τους ανήλικους και τους υπέρβαρους τότε περισσεύουν κάπου στους 22.000 ανθρώπους. Αν και από αυτούς βγάλει κανείς
Από τα πολύ παλιά χρόνια στους ανθρώπους άρεσαν τα διλήμματα. Πολύ περισσότερο δε στους ανθρώπους που παρακολουθούν τα σπορ. Πέραν της ομάδας που υποστηρίζει κάποιος, στην πορεία του ως φίλαθλος αρέσκεται να χτίζει “κόντρες” και για πρόσωπα… Η μεγαλύτερη προσωπική κόντρα του σύγχρονου ποδοσφαίρου, ακόμη κι αν οι δύο πρωταγωνιστές δεν πολυ νοιάζονται για αυτήν,
Ως σωστοί ποδοσφαιρόφιλοι νομίζω συμφωνούμε ότι δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για μια χώρα που ονομάζει το ποδόσφαιρο “σόκερ”. Είναι βάναυση προσβολή για το αγαπημένο μας άθλημα. Αν θέλουμε όμως να είμαστε δίκαιοι, θα πρέπει να πούμε ότι οι ΗΠΑ κάνουν εδώ και δεκαετίες πολύ φιλότιμες προσπάθειεςσε ένα άθλημα που εξακολουθεί να είναι πίσω σε δημοτικότητα
Ένα βράδυ πριν πολλά χρόνια, σε μια φοιτητική μάζωξη από εκείνες που ξεκινάνε Τρίτη απόγευμα και ολοκληρώνονται Πέμπτη μεσημέρι, κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού γνώσεων τέθηκε η ερώτηση «Ποιος κατέχει τον τίτλο του πρίγκιπα της Ουαλίας». Με το που τελείωσε η εκφώνηση της ερώτησης, τα δυο αγόρια της ομάδας που έπαιζε, απάντησαν με ένα στόμα, μια φωνή: