Στην ερώτηση «μπορεί ένα πρωτάθλημα να μη λέει να βελτιωθεί με τίποτα και να βάζει συνεχώς αυτογκόλ;», η απάντηση είναι «Αργεντινή». Κάποιος κακεντρεχής θα έλεγε ότι όλα γίνονται για να έχει περιεχόμενο το Σομπρέρο και η αλήθεια είναι ότι κάποιες φορές χαμογελάμε σαρδόνια με αυτά που συμβαίνουν. Ήταν το μακρινό (ή και κοντινό) 2014 όταν
Σύμφωνα με έναν ορισμό, πρόληψη είναι η παράλογη πεποίθηση ότι μια συγκεκριμένη συμπεριφορά συνδυάζεται με το αποτέλεσμα ενός γεγονότος. Όσοι είμαστε λιγουλάκι προληπτικοί και αλλάζουμε θέσεις όταν παίζει η ομάδα μας ή δεν μιλάμε σε κάποιον επιβεβαιωμένο γρουσούζη τη μέρα ενός μεγάλου αγώνα, γνωρίζουμε ότι η λέξη “παράλογη” είναι λανθασμένη. Ας είναι. Εμείς ξέρουμε καλύτερα.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Η Αργεντινή δεν είναι ποδοσφαιρικά η πιο συμπαθής χώρα στις υπόλοιπες χώρες της Λατινικής Αμερικής. Οι γείτονες είχαν ησυχάσει με τα τόσα χρόνια ανομβρίας και τώρα τους βλέπουν να σαρώνουν τους τίτλους, να πανηγυρίζουν προκλητικά, να κάνουν καζούρα στους υπόλοιπους. Να είναι οι ενοχλητικοί γείτονες. Με λίγα λόγια, σχεδόν όλοι
Τον Οκτώβριο του 1853 ξεκίνησε ο πόλεμος της Κριμαίας σε μια πολύπαθη περιοχή που μέχρι και σήμερα αντιμετωπίζει παρόμοιες καταστάσεις. Σε εκείνον τον πόλεμο οι συμμετέχοντες ήταν λίγο διαφορετικοί. Από τη μια πλευρά η Ρωσική Αυτοκρατορία και από την άλλη η Οθωμανική. Ένας από τους βασικότερους λόγους ήταν τα δικαιώματα των Χριστιανών της Παλαιστίνης. Ναι,
Ο Μαρσέλο Μπιέλσα είναι παράξενος. Αυτό λογικά το έχεις καταλάβει εδώ και καιρό. Το παρατσούκλι «Λόκο» που του έχει δοθεί από τα πρώτα του χρόνια στους πάγκους δεν είναι σαν τον χαρακτηρισμό “μη με βλέπεις έτσι, είμαι τρελός εγώ” που σου λέει ο λογιστής φίλος σου μετά από δυο-τρεις απανωτές μπύρες. Ο Μπιέλσα είναι περίεργος