Από την αυλή του σπιτιού του στο Λος Άντζελες ξεκίνησαν όλα. Εκεί όπου ο νεαρός Μπαρόν Ντέιβις ονειρευόταν κοιτάζοντας ψηλά. Το βλέμμα του ήταν καρφωμένο αποκλειστικά στα αστέρια.
Τα παιδικά του μάτια άλλωστε τα είχαν δει όλα. Μια ζωή φτωχική αλλά κυρίως γεμάτη πόνο και με το αίσθημα της απώλειας μονίμως γαντζωμένο στο πέτο του. Ήταν μόλις πέντε ετών όταν είδε τη μητέρα του να προσγειώνεται λιπόθυμη στο δρόμο έξω από ένα κέντρο αποτοξίνωσης και να μεταφέρεται σε κρίσιμη κατάσταση στο τοπικό νοσοκομείο του South Central του Λος Άντζελες. Λίγες ώρες αργότερα, άφηνε εκεί τη τελευταία της πνοή. Η υπερβολική χρήση ναρκωτικών ουσιών της στέρησε την ευκαιρία να συνεχίσει να βρίσκεται μαζί τον Μπαρόν και τη μεγαλύτερη του αδερφή, τα δύο της παιδιά που τόσο την είχαν ανάγκη. Ο πατέρας τους ήταν απών. Εξαρτημένων και αυτός από τα ναρκωτικά, περνούσε το χρόνο μεταξύ φυλακής και κέντρου αποτοξίνωσης αδυνατώντας να βρει διέξοδο στο προσωπικό του πρόβλημα.
Ήταν τότε που η δυναμική Λέλα Νίκολσον, η γιαγιά τους, ανέλαβε να μεγαλώσει δύο παιδιά που ήταν μόνα τους εκεί έξω, δίχως το παραμικρό στήριγμα.
«Η γιαγιά και ο παππούς μου είναι ο βασικός λόγος που είμαι ζωντανός και έφτασα εδώ που είμαι σήμερα» θα πει αργότερα ο Ντέιβις όντας σταρ πλέον του ΝΒΑ.
Σε μια γειτονιά όπου κυριαρχούσαν οι συμμορίες, τα όπλα και το εμπόριο ναρκωτικών, η ζωή ήταν αναμφίβολα σκληρή. Για αυτό και ο παππούς του πάλεψε για ημέρες ώσπου τελικά κατάφερε να του φτιάξει μια μπασκέτα στην αυλή του σπιτιού τους. Ο Ντέιβις λέει πως ακόμα και σήμερα θυμάται το βλέμμα του βουρκωμένου παππού του, όταν εκείνα τα Χριστούγεννα του 1985, παρέδιδε στον εξάχρονο Μπαρόν το «δώρο» του. Εκείνη αυλή μετατράπηκε στον προσωπικό παράδεισο του Μπαρόν. Εκεί έπαιζε μπάσκετ μέχρι αργά το βράδυ και εκεί χάραξε τα όνειρα του, κοιτάζοντας τα αστέρια. Εκεί άρχισε να καταλαβαίνει τι θα ήθελε να κάνει μακροπρόθεσμα με τη ζωή του. Το μπάσκετ ήταν πάντα το καταφύγιο του, σε όλη του την πορεία. Ήταν η τελευταία του σκέψη πριν κοιμηθεί σε ένα στρώμα στο πάτωμα του σαλονιού γιατί ακόμα και ως έφηβος δεν είχε δικό του δωμάτιο.
Μεγαλώνοντας, οι φιλοδοξίες του πήδηξαν από την αυλή του σπιτιού και μεταφέρθηκαν στα ανοιχτά γήπεδα της γειτονιάς. Ο παππούς δεν ήταν εκεί. Έφυγε, χτυπημένος από τον καρκίνο. Ο Μπαρόν δεν ήξερε τίποτα για την αρρώστια του γιατί ο ίδιος ο παππούς του δεν ήθελε να το μάθει και να φορτώσει με ένα ακόμα πρόβλημα την παιδική του ψυχή. «Τα προβλήματα και οι ατυχίες σε δυναμώνουν» τον είχε συμβουλεύσει και ο μικρός Μπαρόν κρατούσε αυτό το απόφθεγμα ως φυλαχτό, πάντα στο μυαλό του.
Κάπου εκεί, μπαίνει στο κάδρο της ζωής του Ντέιβις ο πατέρας του, ο οποίος ουσιαστικά ήταν τότε ένας ξένος για αυτόν. Υποσυνείδητα, ο νεαρός Μπαρόν ήξερε ότι είχε ανάγκη από κάποιον που θα του έδινε μια γεύση «οικογένειας». Και παρότι είχε θυμό για τον πατέρα του, δεν άργησε να έρθει κοντά του και να ανοίξει την αγκαλιά του για αυτόν. Το μπάσκετ τους ένωσε. Ήταν το μόνο κοινό σημείο τους. Το μόνο πράγμα για το οποίο μπορούσαν να συζητούν και μέσα από την κουβέντα να γνωρίσουν καλύτερα ο ένας τον άλλον.
Το ταλέντο του Μπαρόν ήταν θέμα συζήτησης στην ευρύτερη περιοχή. Και η πόρτα του θρυλικού UCLA δεν άργησε να ανοίξει. Ο τύπος ήταν πολύ καλός. Ακόμα και όταν την πρώτη του σεζόν έκανε το γόνατο του θρύψαλα, χάνοντας το υπόλοιπο της χρονιάς, όλοι ήξεραν ότι θα επιστρέψει. Το έκανε την επόμενη περίοδο. Επιλέχθηκε από τους Χόρνετς στο Νο3 του ντραφτ του 1999.
Στο πρώτο του ματς ως επαγγελματίας στο L.A. ο Ντέιβις θέλει να έχει τον πατέρα του στις κερκίδες. Τον καλεί και συμφωνούν να βρεθούν μερικές ημέρες μετά στο Staples Center. Την ημέρα που οι Χόρνετς πετούν για την «Πόλη των Αγγέλων» και ακριβώς μόλις η πτήση φτάνει στον προορισμό της, ο Μπαρόν ενημερώνεται από την αδελφή του ότι ο πατέρας τους άφησε τη τελευταία του πνοή από ανακοπή. Οι δύο θέσεις που του είχε κρατήσει στο γήπεδο, έμειναν κενές εκείνη τη βραδύ. Το αίσθημα της απώλειας είχε πάλι επιστρέψει.
Ο Ντέιβις αφοσιώνεται στο μπάσκετ περισσότερο από ποτέ. Η ρούκι-σεζόν του δεν είναι καλή. Έχει μείνει πίσω στο rotation, κάθεται πολύ ώρα στον πάγκο και αυτό τον έχει πεισμώσει. Δουλεύει 14 ώρες καθημερινά, κυρίως για να βελτιώσει το σουτ του το οποίο ήταν η βασική του αδυναμία. Στις 12 Ιανουαρίου του 2000, ο συμπαίκτης του Μπόμπι Φιλς σκοτώνεται σε αυτοκινητικό δυστύχημα όταν χάνει τον έλεγχο της Πόρσε που οδηγούσε με περισσότερα από 160 χιλιόμετρα. Είναι μια τραγωδία. Ο Ντέιβις παίρνει το χρίσμα του αντικαταστάτη, προωθούμενος σε βασικό ρόλο στο backcourt δίπλα στον Ντέιβιντ Ουέσλι. To νερό είχε μπει στο αυλάκι.
Τα χρόνια που ακολούθησαν, ο Μπαρόν Ντέιβις εξελίχθηκε σε έναν από τους μεγαλύτερους σταρ της λίγκας. Χόρντετς, Ουόριορς, Κλίπερς… Ο δρόμος του μέχρι εκεί ήταν δύσκολος, γεμάτος πόνο, απώλειες και ατυχίες. Όταν το 2010 θα γίνει ανταλλαγή στους Καβς, θα επιλέξει να φορέσει το Νο85. Είναι ο πρώτος αθλητής που το κάνει. Με αυτό τον τρόπο ήθελε να τιμήσει τη γειτονιά του και τη γιαγιά του που τον μεγάλωσε στην 85th Street του L.A. Eκεί, όπου υπήρχε εκείνη η μπασκέτα στην αυλή.
Εκεί όπου ξεκίνησαν όλα…